📚✨ Piracy: A Romantic Chronicle of These Days by Michael Arlen 🌊❤️
Welkom by Storytime Haven. Vandag delf ons in die betowerende wêreld van "Piracy: A Romantic Chronicle of These Days" deur Michael Arlen. Hierdie betowerende verhaal bring ons na ‘n era waar waaghalsige seerowers oor die see geheers het, en liefde geblom het te midde van gevaar. Volg die avonture van ons boeiende protagoniste terwyl hulle deur die verraderlike waters van romanse en seerowery navigeer. Berei voor om meegesleur te word deur ‘n storie gevul met opwinding, intrige en opregte oomblikke. PROLOOG DIE DEPRESSIE VAN IVOR PELHAM MARLAY IN DIE NAG VAN DIE 1STE MEI, Proloog Hoofstuk – _1_. Aan die noordelike rand van Soho lê daar ‘n straatjie wat nie sleg bevoorreg is nie , waaroor baie vuil kinders en vat-organe speel, en op wie se paadjies nie eens die mees vooraanstaande vreemdeling iets anders kan lyk as ‘n blote vreemdeling nie; terwyl die ware vreemdeling daar, in die lig van die dag, selfs meer ongewens lyk as in die skaduwees van die "nagklub" waarin, omstreeks middernag, jou verbygaande aandag dalk gelok kan word. Maar ek en jy, as ek daardie straat in die swak lig van die aand verbygaan , sou ons nie besorg wees oor een van sy uitheemse banaliteite nie – behalwe natuurlik in soverre ‘n sweempie daarvan agter die wye en goed verligte mag lê. vensters van die Hotel en Restaurant Mont Agel, aan die verste punt van die straat. Aan die linkerkant van hierdie ruim vensters, aan die hoof van ‘n paar trappe, is die deur van die restaurant, wat jou druk aangenaam uitnooi, as dit inderdaad nie wyd oop is om die elegante interieur te wys nie; en aan die regterkant is die deur van die hotel, ‘n deur van ‘n heel ander lug as die ander, ‘n verseëlde en terughoudende deur, met ‘n klein naeltjie waardeur ‘n wêreldse oog oor jou besigheid kan oordeel: ‘n deur, in werklikheid, met die geheime lug van ‘n baie belangrike besigheid van sy eie as ‘n deur, wat dit inderdaad het. Maar ek en jy, net besorgd oor ons aandete–waarheen, sê, ek het jou genooi, intiem met die voortreflikheid van die plek–duik die trappe na die restaurant op; lees, terwyl ons ingaan, die klein wit letters op die groot vensters wat vir ons sê dat ons daarin middagete, tee en aandete kan hê, en, nog belangriker, dat ons dit kan hê _à toute heure_; wat, vir ons pedantiese oog, dalk ‘n taamlik optimistiese spog om te maak in die lig van die wet wat – selfs op hierdie 1ste Mei 1921 – vereis dat alle hotelle, kafees, herberge, restaurante en eethuise gesluit moet word. iewers so tien-dertig-uur. Maar ek moet nie wonder of die feit dat die grootpratery in Frans geskryf is, ons toelaat om dit meer as een van daardie _beaux gestes_ wat so gereeld voorkom in die taal van die ras wat hulle die meeste nodig het nie, as as ‘n grootpraterige uittarting te neem. . Binne die restaurant sal jy alles stil, ordelik en skoon vind. In mate is dit net ‘n redelik ruim vertrek van onsekere vorm (hoewel daar natuurlik moontlikhede bo is), maar dit het nie die lug om tot daardie een kamer beperk te wees nie. Hierdie vier mure, sê dit vir jou, kan teen baie verskillende en meer elegante hoeke geplaas word as dit sou wou, maar dit wil nie. Die kamer dra in werklikheid ‘n lug van volmaakte tevredenheid met homself, en nie brutaal nie, maar wys: nie as ‘n jong man wat dink hy weet alles nie, maar as ‘n ou man wat weet dat dit nie die moeite werd is om meer te weet nie. . Dit word aan die noordekant begrens, soos ons skoolboeke sê, deur die breë voorvensters, wat lekker half-gordyn met vermiljoengaas is; aan die suidekant, waar die kamer na sy einde toe taps, deur ‘n veel kleiner venster, wat altyd swaar gordyn is en dalk of nie na die geheimenisse van die Mont Agel- agterplaas kyk nie; aan die westekant deur ‘n muur versier met spieëls, takbokke en koppe van bont gediertes, en gebreek deur ‘n klein deurtjie wat na die hotel, die bekende kelders en die gewone kantore lei; en aan die oostekant by ‘n aantreklike toonbank wat oor die helfte van die muur loop, en waaroor die jong en elegante Madame Stutz, met gepaste erns, aan haar man se kelners daardie konkoksies, samestellings en soetgoed oorhandig wat gewen het vir die Mont Agel Restaurant sy reputasie vir konserwatiewe uitnemendheid. Wyne ook, Madame Stutz daar ontkurk, baie behendig en teer; waartydens haar man, die beleefde en vriendelike M. Stutz, terwyl om haar hierin soos in alles te vertrou, kan nie weerstaan om haar met ‘n sekere angs dop te hou nie; want die wyne van sy kelder is die skatte van sy hart, en nou en dan, hoewel al te selde, as dit ‘n spesiale oesjaar en ‘n gunsteling klant is, sal hy self die wyn ontkurk, met die gebaar skynbaar om ‘n geheime emosie te koester. "Ag, jy kan die engele hoor sing!" sug M. Stutz en sweef om die tafel. Sagte en volbloedwyne van Boergondië is hier, om ‘n man se hart styf te maak teen die skaamheid wat begeerte oorwin: glinsterende Château Yquem, te soet en luuks vir enige behalwe die soetste geleenthede, en vele ander: wyne, laat ons sê, vir begin, wyne vir voleinding, wyne vir vermoeide eindes–soet, bitter-soet en bitter! M. Stutz kort nie een nie, nie Liebfraumilch of Tokay nie, of enige likeur wat ooit monkery uitgedink het om sy eie asketisme te prikkel. Hierdie restaurant is nie plek vir ‘n arm man nie, jy verstaan; tensy hy natuurlik saam met ‘n ryk een is, soos nou en dan in selfs die mees gelukkige lewe moet gebeur. Die einste tafels is met ‘n ryk yl gerangskik; want hulle is net rondom die mure geplaas, elkeen met sy rooi gekleurde lamp. Die middel van die vertrek word dus onbetwis gelaat aan ‘n groot koperwerk waaruit varings, palmblare en allerhande sekondêre blomme vloei; aan die een kant hiervan is ‘n rek vir papiere; aan die ander kant is ‘n tafeltjie geweeg met verskeie en ongesoute lekkernye, artisjokke en aspersies, oesters en aarbeie, pleviereiers en -hoenders, kaviaar en spanspek. ‘n Tafel van wonderwerke, inderdaad! Waaroor die wonderbaarlikste ding is dat daar altyd diegene is wat dit kan bekostig om daaroor te kyk en daaruit te kies, kieskeurig en onverstoord. Of die Mont Agel vir sy beskermhere geskep is, en of die beskermhere vir die Mont Agel geskep is, sal nou nooit bekend wees nie. Laat dit voldoende wees dat hulle mekaar baie goed word, al word dit nie heeltemal so goed nie aangesien die beleefde en beminlike M. Stutz hulle albei word. Soos elke beskawing ‘ n M. Stutz moet voortbring, so moet elke M. Stutz ‘n beskawing voortbring; en die atmosfeer wat hy in hierdie bye-straat van Soho geskep het, is in wese ‘n atmosfeer van beskawing. Nie, jy verstaan, daardie onbeskaamde moderniteit wat mnr. Stephen Mackenna se amper te sosiale oog nie kan weerhou om te onderskei in glinsterende hope en reeksvorm al die pad van Berkeleystraat tot by Sloane Square (daardie gelukkige en aaklige land waar alle jong mans klubs en al het nie) jong vroueliefhebbers), maar ‘n gevoel van net sinvolle beskawing. Hier, by die Mont Agel, sal jy nie die gevoel van eiendom, waaroor so baie geskryf is, vind nie, maar daardie veel fyner gevoel van onafhanklikheid, wat so baie geskryf het. Maar jy sal die plek redelik goed moet ken voordat jy by sy kliënte enige sin van enigiets hoegenaamd vind, want hierdie Mont Agel het ‘n unieke waardigheid van sy eie, wat sy beskermhere subtiel streel en soos ‘n mistieke wolk tussen hulle en ‘n vreemdeling is. oog. Stoute manne van Wimbledon en eerlike burgers van Kensington Gore, galante van Holland Park en _beaux_ van Golders Green – een en almal is een of ander tyd hierheen gelok deur een of ander moedswillige vriend; en wat het hulle gesien? Ryk wyne en skaars kos, heerlik vir die Battersea-gehemelte, het die som uitgemaak van daardie onverwagse waarna hierdie waardige avonturiers bedeesd gesoek het; hulle het niks vir hul geld gesien nie, glad niks! Of was dit, as ‘n nagedagte, niks om te sit en kyk het na die bebaarde en betekenisvolle figuur van M. Stutz se mees aansienlike beskermheer – ‘n epiese figuur, dit! – en om te wonder of daardie stille losbandigheid ‘n groot kunstenaar beteken of ‘n groot swerwer? En was dit niks om skielik bewus gemaak te word van die vreemde dinge wat mans eens vir vroue gedoen en gely het nie, van die soeke wat gevolg is en die lanse wat gebreek is in die dae toe daar nie voorstede of mans was om in hulle te woon nie – was dit niks om aan dit alles herinner te word nie, deur die aanskoulike ingang van daardie geelbruin-harige vroue van byna barbaarse regverdigheid, wie se gesigte die mans van Putney met ‘n opwinding van afkeur uit die geïllustreerde koerante herken het? Daardie jong vroue van patrisiër en sorgelose intelligensie, wat dit die troetelfout van biskoppe, dagboekskrywers, persfotograwe en Amerikaners is om te aanvaar as verteenwoordigend van die "staat" van die moderne samelewing (terwyl God weet, hulle verteenwoordig niks anders as hulself nie, en dit te selde). en wat, deur een of ander wet van simpatie, by hierdie Mont Agel skuiling gevind het van hul vervelige ouerskap of vermoeiende pligte rondom, sê maar, Grosvenor Square. Een veral hiervan sal die manne van Notting Hill dikwels in gedagte hou, sy sal voor hul oë opstaan as ‘n teregwysing vir hul passielose lewens, as die spook van die begeerte wat nooit tasbaar geword het nie, as die simbool van die lewe wat nog nooit geleef – een, helaas, wie ken nou nie meer die Mont Agel nie! En hulle sal effens geskok, maar tog eienaardig geroer word, volgens die wyse van eerlike mans, deur die wrede onverskilligheid van hierdie dame se voorkoms en die terloopse arrogansie van haar houding, terwyl hulle onder mekaar prewel dat die Lady Lois – want dit was sy – ‘n bo haarself gebyt, en so en so teen haar insinueer, op die manier van eerlike maar gewone mans …. En baie nagte sal die harde en ruwe en bravoes van die dorp kom om hul misguns neuse teen die vensters te druk van die Mont Agel en kyk hoe die voorste skoonhede met hul kos en hul digters speel. En deur en om hierdie atmosfeer van sy skepping beweeg altyd die beleefde en gemoedelike M. Stutz: bedagsaam hier, glimlaggend daar, altyd en onverbiddelik bemoedigend. Geen dwaas het ooit ‘n wyse ding gesê nie, maar dat M. Stutz dit nie vinnig geprys het nie, geen wyse het ooit ‘n dwase ding gesê nie, maar dat M. Stutz dit nie sagkens goedgepraat het nie. Hy is altyd oor jou tafel, nie, jy verstaan, as die bediende van sy restaurant nie, maar as die direkteur van sy geriewe. Sy belange is wyd, sy waardigheid nie styf nie, sy formaliteit aangenaam, sy bekendheid gepas; sodat wanneer, met ‘n gebaar, hy vir jou sê dat hy "net ‘n klein _restaurateur_" is, jy verlof sal neem om hom te ongeloof, en beloof dat nooit ‘n _restaurateur_ so imperiaal verwek was nie, en ook nie ‘n heer wat so beleefd ingelig is nie … om hom te ken en te waardeer, was dit ‘n oortreding in jou om verbaas te wees oor daardie baie seldsame geleenthede wanneer M. Stutz, nadat hy die oorhand gekry het om ‘n gas se gasvryheid ‘n bietjie te vrylik te aanvaar, maar so min van daardie menslike skuim verraai het wat sy beskermhere het so dikwels voor hom vertoon. Proloog Hoofstuk – _2_. Soveel is al van die Mont Agel Restaurant gesê, hoofsaaklik omdat dit nog altyd ‘n aansienlike plek gehad het in die lewe en liefde van iemand wie se lotgevalle hierdie geskiedenis nou moet volg. Die beleefde en vriendelike M. Stutz sal natuurlik weer voorkom, sagkens en bemoedigend, selfs as hy op die tafels van diegene voorkom wat hy eer deur, met ‘n epiese gebaar, as "My klante" te beskryf. Daar, die aand van die 1ste Mei 1921, het Ivor Pelham Marlay gesit, by die enigste tafel op die plek waar ‘n man alleen kon sit sonder om die kennis van sy kennisse tot sy eensaamheid te lok; want almal behalwe hierdie tafeltjie in die skadu van Madame Stutz se toonbank was van ‘n grootte vir vier, of by geleenthede tien, sodat ‘n sin van regverdigheid vir M. Stutz weinig alternatief vir een in Ivor Marlay se situasie toegelaat het. Die Mont Agel was vir nou tien jaar lank ‘n herhalende feit in daardie jong man se lewe; tussen hom en dit het daardie vae stroom van simpatie geloop wat nie sy wortels wil definieer nie; en baie van sy herinneringe aan vrolike aande of tragiese eensaamhede was aan die plek gebind. Hy sit nou met sy kop effens vorentoe gekantel en sy voorkop rus in die palm van sy hand, in ‘n losstaande en bedagsame houding. Die dik hare – wat skuins teruggeborsel is van een van daardie strak Engelse voorkoppe wat lyk asof daar net genoeg vel was om rond te gaan – kon gedink word dat dit swart was, maar was regtig van ‘n verskillende kleur bruin, en sonlig ‘n bietjie meer wispelturig weerkaats, sou sommige dalk dink (en gedink het), as wat ‘n man se hare behoort. Jy sou hom nie ‘n aantreklike gesig genoem het nie: dit was ‘n uitdagende gesig: dit het gelyk asof dit aan stilte gely het. Jou eerste indruk daarvan was dat dit ‘n ongelooflik maer gesig was, en dat hy was nogal ongemaklik daarmee; jou volgende dat, alhoewel dit van die spesie donker was, dit ook, baie beslis, van die spesie Engelse prokonsul was – met ‘n vinnige voorbehoud ten opsigte van die wenkbroue, wat hy in ‘n vorige inkarnasie moontlik van een of ander sardoniese avonturier van kon stroop. die Ooste, hulle was so eienaardig reguit en donker en onbeweeglik. Hulle was wenkbroue van die skeptiese soort, hulle was irriterende wenkbroue. Neem dan, as saak vir ‘n student van sulke dinge, daardie dun vleis, aquiline neus, bergagtig en betekenisvol, die neus histories, duidelik herkenbaar as ‘n Familieneus – maar tog, verbasend genoeg, glad nie oorheersend in ‘n gesig wat was ongetwyfeld in ‘n onstuimige oomblik verwek; en neem die oë, oë heeltemal te donker vir werklik gemaklike alledaagse gebruik, openhartige dog geheime oë, taamlik somber oë. Neem eintlik die hele gesig, skraal en ferm en volwasse – want dit is immers die jong man se twee-en-dertigste jaar van rypwording – en verbasend, absurd sulky! Nou is daardie moerigheid pervers daar gestel, vir die hele wêreld om te sien, om te getuig teen sy natuur, wat ‘n man se mees geheime eiendom is, en om as ‘n getuie teen hom te wees, die mees geskikte vir ‘n kathand in oomblikke van uiterste spanning, soos om avonturiers te tref; want dit is aangenaam vir ‘n vrou om vir ‘n man te sê dat hy moeg is as hy regtig kwaad is en sy dit weet. Dit het gelyk of daardie norsheid oor sy hele gesig lê, en loer oor die vae skaduwees van sy neus en in die ryk skaduwees van sy donker oë…. Sy huidige gedagtes en houding kon dalk enige van sy kennisse, soos wat nou sit, verras het oor die tafels van die Mont Agel en respek vir sy eensaamheid; want Ivor Marlay is as ‘n gelukkige jong man beskou: geld, jy weet, en redelik bekwaam, en redelik persoonlik, ensovoorts. Sulke gedagtes kon selfs beskou word as ‘n verrassing op hom. Om dit onvriendelik te stel, sou ‘n mens dalk gedink het dat sy vinger skielik deur een of ander taai pleister in hegtenis geneem is toe hy die glans oor sy geluk toets. Maar as, soos sommige sê, dank die hoogste vorm van denke is, het Ivor Marlay nog altyd toegewy aan ‘n baie hoë vlak van denke, deur te bedank vir die kans wat hom vryheid gegee het van elke geldelike bekommernis en dus vryheid van baie anders. Maar selfs vryheid, goddelik onder aardse woorde, kan vreemde vorms aanneem en vreemde dinge beteken. Vryheid, wat ons almal begeer, kan soms beteken dat niemand ons begeer nie. Om vry te wees kan soms beteken dat niemand ons in die tronk wil hou nie; en dit is ‘n baie verskriklike ding as jy daaraan dink. By hierdie grafiese abstraksies moet die wesenlike feit gevoeg word dat Ivor Pelham Marlay net een arm gehad het. Want van die baie dinge wat ‘n man in ‘n behoorlike oorlog kan verloor, het Ivor Marlay net sy linkerarm verloor. Sy linkermou , soos jy hom by sy tafel by die Mont Agel gesien het, het leeg in die linkersak van sy baadjie gehang – en bygedra tot sy koets daardie vreemde elegansie eie aan lang, eenarmige mans van ‘n dwaas gewoonte. En wie het tog meer reg om die beste van sy voorkoms te maak as een wat van ’n wesenlike detail daarvan ontneem is? As hy van sy tafel af opgestaan het, sou jy opgemerk het dat hy ‘n lang man was: hy was eintlik presies ses voet-twee; maar as hy op ‘n vriendelike manier gevra word hoe lank hy is, sou hy antwoord , op ‘n vriendelike manier, dat hy net onder ses voet een was. Dit was die enigste illusie oor homself wat hy tot die ouderdom van twee-en-dertig kon bewaar het. Sy huidige gemoedstoestand was nie te wyte aan lewer of iets dergeliks nie. Dit was in die aard van ‘n logiese klimaks, en Ivor Marlay, soos ek en jy, het natuurlik enigiets in die aard van ‘n logiese klimaks verafsku. In die vroegste jeug het ons almal soms duidelike broeiende sekondes van hopelose visie gehad, wanneer ons ooit so dof maar akuut pynlike seer voorspel het wat van onsself in manwees oor ons kan kom. Daar was ‘n aaklige oomblik toe ‘n vrolike seun van dertien skielik tot onsamehangende broei verval het: hy het skielik sy toekomstige self geweldig gewantrou; en vir ‘n volle sekonde stap hy vreeslik op die lang paaie van ‘n lewe wat net met herfsblare bedek gelyk het. En daar kom ‘n oomblik wanneer die lewe bewys dat daardie seun onheilspellend reg was. En al is dit dalk waar dat dinge nooit so erg is soos dit lyk nie, is dit dikwels baie erger as wat jy gedink het dit kan wees. Deur daardie dag was Ivor Marlay bewus daarvan dat die aand swaar daarop sou lê. Hierdie 1ste Mei, vanaf sy reënerige begin en dwarsdeur sy bleek voor- en middag, het ‘n dowwe indruk gehad. Hy was nie in staat om te skryf nie, heeltemal nie in staat om te lees nie; in streng vasberadenheid om nie te dink nie, het baie ure heftig vermors om kilometers van mat, dan van park, en dan weer van mat te stap; en laataand sy deur agter hom toe geslaan en byna gewelddadig uitgegaan om sy ete van aangesig tot aangesig te ontmoet, langs Brookstraat, oor Bondstraat, deur Hanover Square, langs Oxfordstraat, en om die hoek na die teken van die Mont Agel. Hy het heeldag weggehardloop van hierdie gedagtes, want, hy het geweet, dit moet vorm aanneem as daardie soort depressie wat ‘n mens se lewe onverbiddelik ontleed. En wat ‘n voorspoedige besigheid sou die ellendige ding van dit alles maak!… Soos dit inderdaad gedoen het. Van al die plekke wat hy vir hierdie belangrike aandete kon gekies het, kon sy depressie nie ‘n meer heelhartige bondgenoot as die Mont Agel uitgedink het nie; want dit is die ergste van alle Stutz-beskawings, as jy gay is maak hulle jou nog vroliker, maar as jy hartseer is kan jy net sowel dood wees. Ivor Marlay het sy eerste glas wyn nie ten volle oorweeg nie – alleen, vanweë ‘n diepe ongeduld (waarvan daardie moerige voorkoms die uiterlike en bedrieglike teken kan wees) wat hom altyd verhinder het om ander se geselskap te geniet wanneer hy die minste sy eie geniet – -voordat hy gevind het dat hy in die ogre se einste arms getrap het; dat, indien enigiets, die ellendeling op homself toegeneem het, as ‘t ware vetgemaak het op die assosiasies van die plek, en nou elke dooie oomblik van vrolikheid uit die verlede en verlede hartseer gebruik het as ‘n wapen om sy lastige aandrang te wys. En van sulke herinneringe was die Mont Agel natuurlik vol; selfs die kenmerke van M. Stutz was asof gelyn met die verlede entoesiasme, optimisme, verdraagsaamheid en aanmoedigings waarmee hy , in daardie kamer bo, die vrolikheid en weerkaatsing van "My klante" bedien het. Dit is absurd om voor te stel dat ‘n man wat aan ‘n tafel sit, alleen met sy koffie en sy God, en aangewakker word, ongeag hoe streng ‘n begeerte om tot ‘n begrip met homself te kom, enigiets soos om die somber skouspel van sy lewe agtereenvolgens te hersien. ; want net soos daar geen rigiede volgorde in die natuur is nie, so is daar ook geen in ons gedagtes nie. Hier en daar het Ivor Marlay prentjies gesien, hier en daar het hy gedagtes onthou, hier en daar het hy stemme gehoor, hier en daar het hy stiltes herleef, en hier en daar het ‘n illusie vinnig geskyn en vervaag…. Op ‘n oomblik wat hy gebeur het om sy kop op te lig, ontmoet sy oë die verbygaande en sagte blik van M. Stutz, wat die jong man altyd getrakteer het op daardie hoflike bekendheid wat die kenmerk is van ‘n _restaurateur se_ guns. "U is vanaand diep verloof, meneer Marlay," het M. Stutz ernstig opgemerk, in daardie diep toon wat aangenaam sy klassieke toespraak geword het. Die jong man het ‘n selfbewuste geluid gemaak wat eerder op ‘n groot verwarring as ‘n lag dui. ‘Ek probeer, jy weet, ‘n illusie vind, M. Stutz. Oor myself, bedoel ek.” M. Stutz het vir ‘n spasie hieroor nagedink. “Illusies, meneer,” het hy gesê, “is soos vlieë. Daar is altyd soveel lewendes as dooies. Selfs in die winter, al weet jy dit nie.” “En die grootste van alle illusies,” het M. Stutz gesê, “is dat jy nie een het nie. Dit is soos ‘n man wat sê dat hy die antwoord op elke vraag ken, en dan swyg as jy hom vra: ‘Wat is God?’” En daarmee het die beleefde en gemoedelike M. Stutz hom weer aan sy meditasies oorgelaat, homself om smul aan ‘n bietjie wyn en gesels aan die verste hoektafel met mnr. Cornelius Fayle, die Suid-Afrikaanse kunstenaar, wat ‘n groot reputasie gehad het om slaaie te meng en langdurige kommentaar daaroor en enigiets anders te lewer, eerder as vir sy skilderye – wat alhoewel nog ongesiens deur enige sterflike oog, kon onmoontlik nie meer gewees het nie bekoorlik, meer leersaam of meer vervelig as sy gerubiese self. Vroue was lief vir hom omdat hulle vir hom moes sorg; daar is gesê dat hy Charm het; en hy was besonder bevoordeel onder "My klante" deur M. Stutz se toegeeflikheid, want daardie stedelike heer het in meneer Fayle ‘n verwante gees onderskei, wie se diepsinnighede in so vlak en ontroerde waters lê as sy eie. Die omstandighede is dan duidelik. ‘n Jong man het teen tienuur die nag van die 1ste Mei 1921 by ‘n eensame tafel in die Mont Agel Restaurant gesit : ‘n donker ernstige jong man, met ‘n uitdagende neus en ‘n wit blom dapper op die sylapel van sy eetbaadjie – want was hy nie iets van ‘n fop nie, hierdie eenarmige jong man? Die sagte lig van die skadu lamp op sy tafel het die harde witheid van sy hemp-voorkant versag , maar dit het geen lig by die donker oë onder die reguit wenkbroue gevoeg nie : oë wat soos swart kuile van kontemplasie gelyk het en in ‘n koffie gestaar het- beker soos in ‘n afgrond; en in hierdie oë was iets wat broei, wat nie spyt of berou of wanhoop was nie, maar wat vrees of woede kon wees; want die donker jongman was kwaad , en hy was twee-en-dertig jaar oud, en hy was baie eensaam. Die geskiedenis van Ivor Pelham Marlay, tot vandag toe, is die geskiedenis van Engeland, twee liefdes en ‘n ideaal. BESPREEK DIE EERSTE ‘N IDEAL, ENKELE BESONDERHEDE EN ‘N VERVAL Boek 1 Hoofstuk – _1_. Dit sal natuurlik duidelik wees dat Ivor Marlay se lewe heel anders sou gewees het as hy op die gewone manier na die Universiteit van Oxford opgegaan het . Diegene wat in Oxford was, of selfs in Cambridge, sal besef hoe baie anders Ivor Marlay se lewe kon gewees het – as hulle inderdaad enige belangstelling in hom kan behou – as sy eerste jeug die natuurlike en heilsame uitlaat van gemoed en liggaam wat een van daardie sagte plekke in so ‘n ryp en blywende oorvloed bied aan jong mans met baie verskillende ambisies. Die wonderlike rede waarom Ivor Marlay nie op die gewone manier na die Universiteit van Oxford opgegaan het nie, was omdat hy nie wou nie. Hierdie Oxford-aangeleentheid is op die middag van sy skool verlaat tussen hom en sy tante Moira bespreek . Dit was natuurlik al voorheen bespreek, maar daardie middag is dit uit ‘n taamlik skerp hoek bespreek. Tannie Moira was twee-en-sewentig jaar oud en was geneig om dinge vanuit ‘n taamlik skerp hoek te bespreek. Die dag waarop Ivor Marlay die skool verlaat het, het ongetwyfeld baie te doen gehad met die akuutheid van die bespreking, want Ivor Marlay het die skool skielik verlaat. Nou wanneer ‘n man by ‘n openbare skool gebly het, en by Manton in die besonder, tot hy agtien is: wanneer ‘n man gerespekteer, verantwoordelik en ‘n veteraan geword het van daardie stelsel wat hom so gou aan die wêreld sal voortbring as daardie stelsel s’n beste (aangesien hulle almal die beste) produk is–dit is sekerlik sy gewone plig, eintlik sy enigste plig, om tot die einde uit te hou en die skool te verlaat sonder ‘n vlek op sy karakter. Hy moet, indien moontlik, vermy om geskors te word. Ivor Marlay se uitsetting was van die reguit “Verdomp, meneer, klim uit!” soort. En die nuus van sy uitsetting, en die ooglopende rede daarvoor , het die naaste benadering tot populêre gevoel veroorsaak wat Manton nog ooit vir Ivor Marlay vermaak het. Manton het gelag, en toe glimlag Manton vir weke. En toe Manton later die naam van Marlay op die omslag van ‘n boek sien, het Manton in die geheue geglimlag en daardie boek gekoop, en nadat hy dit probeer lees het, het hy gewonder wat die duiwel met die man gebeur het. Want Manton het nie geweet dat hy die ding in enige gees gedoen het nie, behalwe dié van onheil of avontuur, beide natuurlik na aan Manton se hart. As Manton geweet het dat hy dit in enige gees gedoen het behalwe dié van onheil of avontuur, sou dit alles nogal vreemd gedink het, en ‘n bietjie ongemaklik gevoel het. Die hoof, wat geweet het, het dit baie vreemd gedink en Ivor ‘n bietjie ongemaklik gemaak. Maar selfs die oggend wat dit gebeur het, het die Kollege-prefekte gedink dit gebeur nie heeltemal gewoonlik nie. Die Kollege Prefekte op Manton het ‘n sitkamer in die skoolgebou, ‘n ruim vertrek aangrensend aan die meesters se sitkamer: en hier sal hulle ‘n minuut of twee aan hul pad na en van klasse, waarheen hulle toegelaat word om ‘n minuut of twee na Inferiors in te gaan. (Die verskil tussen ‘n Kollege Prefek–Coll Pree–en ‘n Huis Prefek–Huis Pree–is dat ‘n Coll Pree oral kan doen waarvan hy hou, en ‘n Huis Pree kan doen wat hy wil in sy Huis . doen wat hulle wil in hul studies, Fags kan nêrens doen waarvan hulle hou nie . vir hul minuut-of-twee. Hulle het geweet dat Marlay, die derde hoof van hul nommer, ‘n klein gesprek met die Kleinman voer , en hulle het gewag om daarvan te hoor. En die ding het eers bietjie ongewoon begin lyk toe een van hul nommers uitroep: “Hoe, hy kom nie! Daar is hy!” En daar, deur die venster, het hulle gesien hy is! Stap vinnig met die skooltrappe af, oor die breë grasperk, en nog trappies af na sy Huis toe … "Ek sal dit waag," roep Transome en storm uit. (Transome en Marlay was die afgelope twee jaar die skoolraketpaar.) Hy het Marlay uitasem gevang op die "Senior Turf," daardie onberispelike grasveld waar Manton ander Mantons by krieket slaan. Marlay draai om by sy hael. "Wat het gebeur?" vra Transome uitasem. “Sak,” sê Marlay. "Natuurlik," sê Transome. "Was die Klein Man kruis?" "Hy is ‘n vrolike oulike mannetjie," het Marlay vir hom gesê. “Hy het my kop afgekou en dit het hom nie begin verstik nie.” "Dit het my egter amper verstik," het hy bygevoeg. “Wel, wat gaan jy nou doen?” vra Transome belangstellend. Dit is nie elke dag dat die ander een van ‘n skoolraketpaar geskors word nie; en buitendien wou Transome weet wat Marlay _gaan_ doen—hy het nie die vaagste benul gehad wat hy sou doen as hy afgedank word nie, behalwe om sy mense soos die pes te vermy. Ivor het sy hande diep in sy sakke gegrawe. “Ek gaan,” sê hy beslis, “af na die Huis. Ek gaan die boot-boy omkoop of skop om my goed te pak en stasie toe te sleep. Ek gaan dan op my motorfiets spring en soos die hel Londen toe skuif. By my aankoms daar sal ek vir ‘n uur in ‘n hoek laat staan . En dan sal ek aantrek en na die Ryk gaan —-" "Swank!" het Transome gesê. “En as jy enige sin het,” het Ivor bygevoeg, met ‘n glimlag, “sal jy saam met my kom, Transome. Op die draer. Jy kan môre terugkom en sê jy was by ‘n mieliespesialis, en kry die sak in perfekte orde. Jou pa, synde ’n kolonel, sal jou sin vir dissipline waardeer.” “Ja, met sy stewel. Al sou ek kom,” het Transome ingedagte erken, “gaan in elk geval net ek aan die einde van die kwartaal. Kan net sowel wag—-" "Wel, totsiens, ou ou!" En Ivor het sy hand uitgesteek. Hy het buitengewoon gelukkig gelyk, dink Transome. “Sal jou mense nie siek wees nie?” het hy gevra. “Hulle sou opgooi,” sê Ivor ingedagte, “as ek enige gehad het—veral, bedoel ek.” En nadat hy die patetiese noot geslaan het, het Ivor breed geglimlag en Transome breed terug–en toe skei hulle skerp uitmekaar, die een na die verowering van die wêreld en die hemele, en die ander terug na ‘n roetine wat meer as gewoonlik verbitter was deur ‘n idee dat dit nogal amusant moet wees om ‘n weeskind te wees. Die enigste ander persone van wie Ivor totsiens gesê het, was die boot-boy, vir wie hy ‘n fooi gegee het; die rentmeester, vir wie hy fooi; die twee koshuis- huismeisies, van wie een hy ‘n fooi gegee het en die ander ook gesoen het, want sy was ‘n gawe meisie; die matrone, wat hom gesoen het; en die huismeester se vrou, ‘n vriendelike en gemaklike liggaam wat uiters verbaas was dat die punte van haar vingers baie galant gesoen is. Ivor het homself soos enigiets geniet , en het nie omgegee wie dit weet nie; want om geskors te word is nie slegte pret as dit nie vir vuil is nie, en wanneer jy ‘n "Indiese" motorfiets, TT Model, het, wat beteken dat jy ‘n wonderlike hoeveelheid myl per uur in ‘n uiters ongemaklike posisie kan aflê en vir geen aardse rede behalwe om vir jou vriende daaroor te lieg nie…. Die uitsetting het so gekom. Omtrent die middel van daardie somertermyn het dit duidelik geword vir die intelligensie van die gemeenste _bacil_ dat vreemde dinge was snags by Manton gebeur. Hierdie vreemde dinge is natuurlik nie vir _bacilli_ gedefinieer nie, behalwe dat dit ongewoon vreemd was. _Bacilli_ het dus ‘n heerlike gevoel gehad dat daar geskiedenis gemaak word, en veral iemand se geskiedenis. Daar was gerugte, nuwe gerugte elke oggend, heerlike en verregaande gerugte, sodat die klonte in die pap sonder kommentaar afgesluk is en die viskoekies sonder kontume geëet is. Die meesters het buitengewoon streng gelyk, maar dit was die strengheid van denke eerder as van dissipline. Coll Prees het rondgegaan met glimlagte wat ernstig onderdruk is en ‘n gevoel van meer as gewoonlik verantwoordelikheid vir alles. House Prees en Bloods (onbeskryflike wesens, nie prefek of minderwaardig nie, wonderlike kentaurs, nie goddelik nie, maar beslis nie menslik nie – net Bloeds) was oral in ernstige omgang te sien. Want die saak was, dat daar ‘n soort nagswerwer op die skoolterrein was. Dit sou amper draaglik gewees het as die nagkruiper net op die terrein rondgeswerf het, maar hy het in die Huise ingesluip, hy het eintlik in die huismeesters se kante van die Huise ingesluip; hy het in hul studies ingeloop, hy het op hul stoele gesit, hy het hul boeke gelees, hy het hul port gedrink, hy het hul garswater getoets, hy het hul sigare gerook, hy het ‘n netjiese stukkie Griekse verse op hul lessenaars gelos om hulle daarvoor te bedank –en toe, as ‘t ware vir ‘n grap, het hy die vensters van binne af vasgebout, die deure van buite gesluit en die sleutels op so ‘n ooglopende plek gelos dat niemand dit ooit gekry het voordat nuwes gemaak is nie. En dit het aangehou, een of twee keer per week, vir meer as ‘n maand! Wag is gehou, die polisie is oor die terrein gestasioneer (weke lank is enige vreemde gesig oor die skoolterrein beskou as dié van ‘n "gewone klere man – en jolly plain daarby!") en die Coll Prees is versoek om te hou nagwag oor die Huis waar elkeen heerskappy beklee het…. Toe was daar ‘n onvergeetlike aand toe die nagkruiper gejaag is. Twee Coll Prees en mnr. Sandys, van die Lower Fifth en die Hampshire Eleven, het die grense van die Senior Turf gepatrolleer, waaroor die hoofhuise van Manton in die vorm van ‘n perdeskoen lê. Skielik, net voor hulle, is ‘n roerende donker ding gesien. Hulle het gespring. Dit het gehardloop. Hulle het gejaag, maar die donker ding het teen die helling van die paadjie na die plat donkerte van die Senior Turf geslinger. "Hy het ‘n hardloopbroek," brom mnr. Sandys, wat in ‘n eetbaadjie was. "En gimnasium-skoene," grom meneer Sandys. Toe kom ‘n lag agter hulle, en weer spring hulle. Maar die donker ding het donkerder geword en verdwyn in die labirint van geboue wat gemaak is deur die gimnasium, die hekke, raketbane en Huis nr. 6. “Blaas!” sê mnr. Sandys en gee op. Die Coll Prees het lankal opgegee. Natuurlik is die nagsluiper op die ou end gevang, maar hy hoef nie so dom gevang te gewees het nie. Die skoolhoof (wyle kanon Sidney Wentworth Carr), wat self een oggend om drieuur op die terrein rondgeswerf het , ‘n paar dae nadat alle hoop vervaag het om die boosdoener te vind, het gedink hy sien vir ‘n kaal sekonde ‘n gesmoorde sigaarpunt. in die klein oorskadu laning wat tussen Huise No. 2 en No. 9 loop. Hy het dadelik in die tuin van No. waarvoor Manton bekend is, en uiteindelik teen die muur gekom. Die Kanon was ‘n klein mannetjie, so hy moes op sy tone staan; en hy kyk oor die muur. Daar was die figuur, ‘n jaart of wat verder met sy rug na hom, besig om ‘n sigaar te rook. “Simpel gat,” dink die Kleinman. "Asof hy daarvan hou!" En toe slaan hy ‘n vuurhoutjie skerp. Die figuur het rond begin. "Het jou!" sê die hoof. “Ag,” sê die figuur onduidelik. Of dit was dalk "O!" “Kom môreoggend om tien na my studeerkamer toe,” sê die hoof skerp. "Simpel gat, Marlay." "Ja meneer." So, dit was alles verby bar die geskree. En daar was bitter min daarvan, in die hoof-meester se studeerkamer tienuur die volgende oggend. “Wel, waarvoor het jy dit gedoen?” is op Ivor afgevuur toe hy inkom. Ivor het die grasie gehad om baie wit in die gesig te wees. Die hoof-meester, fel klein mannetjie wat hy was, het altyd sy vrae so afgevuur, flink, bruusk, ontembaar. Hy het altyd gepraat asof hy gaan vloek, wat hy ook soms gedoen het; maar altyd net op die regte oomblik en oor die regte ding, altyd weet wanneer om ‘n man te wees, wanneer ‘n hoof en wanneer ‘n Kanon; wat hom baie doeltreffend en gewild gemaak het soos al drie. “Wel, Marlay?” "As jy die absolute waarheid wil hê, meneer—-" "Gaan aan, man." “Ek was vreeslik verveeld, meneer,” sê Ivor swaar; en nooit is verveling meer wreed gestraf as deur sy eienaar se wit gesig en deur die stilte wat daarop gevolg het op sy belydenis nie. Die Kleinman staar na hom, en hy tik met ‘n papiermes op die rand van die tafel. Toe spring hy op. "Jy gaan, natuurlik," het hy gesê. "Ja meneer." “Vandag.” "Ja meneer." Die hoof swaai kwaad om hom. Hy het nog altyd van Marlay gehou. “Kyk hier, Marlay, jy het ‘n goeie ding bederf, en op die laaste oomblik! Jy is ’n verdomde dwaas, meneer!” “Ek weet, meneer. Ek is jammer." Dit het so lam geklink! “Moenie jok nie, Marlay. Jy is nie spyt nie. Jy is bly om te gaan.” Ivor vroetel. “Ek is jammer, meneer, dat ek jou teleurgestel het,” prewel hy swak. Die hoof het deur die vertrek gegaan. Dan weer, skielik, swaai hy om hom; en, hoe klein hy ook al was, het dit gelyk of hy bo die seun se hangende figuur uittroon . "Dit is verkeerd en vieslik, dit," het hy bestendig gesê. "Ek veronderstel jy weet, Marlay, dat daar niks goed is in wat jy gedoen het nie, en alles ver van goed in die gees waarin jy dit gedoen het!" “Dis die gees wat verdoemend is, man!” het die hoof gesê. “Kan jy nie sien nie? Dis ‘n simpel seuntjie se truuk wat deur ‘n man gespeel word. Die saak met jou, Marlay, is dat jy dink jy is ‘n volwasse man en verag seuns, en die saak met my is dat ek dink jy is ‘n volwasse man en verag jou omdat jy nie ‘n seun is nie. Dis hoekom ek jou nie slaan nie, nie omdat jy ‘n Kollege Prefek is nie…” Die manier waarop die Klein Man dit gesê het! Ivor kyk grond toe. "Verveeld!" snou die hoof skielik. “Jy het my erg beledig, Marlay. En jy het Manton beledig.” "Jy kan gaan, Marlay," sê die hoof. Ivor het baie vinnig gegaan; maar hy het nie die deur oopgemaak voordat hy deur ‘n skerp stem teruggeroep is nie. Die Kleinman staan nog by die tafel en sak na hom toe. Ivor het gevoel, gekyk en was ‘n cur. "Ek wil jou waarsku, jongman," het die Kleinman gesê. "Daardie verveling van jou is gevaarlik – vir jou. Ek bedoel! Vir almal is dit bloot aanstootlik. Ek dink, Marlay, dat jy die meeste aanstootlik was. So as ek jy was, sou ek stappe doen om hierdie verveling van jou te genees. Was jy, mag ek vra, van plan om Oxford toe te gaan?” “Nee, meneer.” (Ivor het uiteindelik daardie oomblik besluit.) “Ek moet nie,” sê die hoof. “Jy is die eerste man van my sesde vorm wat ek aangeraai het om dit nie te doen nie. Dit is nie ‘n kompliment nie. As jy verveeld was hier by Manton, sal jy mal word vir Oxford. Hulle neem hul plesier nog meer tradisioneel daar. Ek sal aan Lady Moira skryf.” "Jy kan gaan, Marlay," het hy gesê. Maar terwyl Ivor weer aan die gang was, het ‘n stem van agter hom geklap: "Jy glo nie in tradisie nie, dink ek, Marlay?" Ivor swaai om met ‘n woeste gesig. "Ja, ek doen, meneer," sê hy plat. "Dit is presies hoekom ek verveeld was – die tradisie hier is een van verveling." Die stilte wat gevolg het, is net deur ‘n snaakse geluid in die Kleinman se keel verbreek. En Ivor was bang. “Ek—ek het bedoel,” stamel hy, “dat dit vir jou taamlik vervelig moet wees, meneer – om seuns te leer en—” “Jy moet beter gaan, Marlay,” sê die hoof. . En hierdie keer was dit Ivor wat van die deur af omgedraai het en die verskriklike stilte van die kamer in die gesig gestaar het. Sy gesig het van wit na dieprooi geword. "Totsiens, meneer," het hy gesê. "En dankie, meneer – regtig." Die hoof het die papiermes met ‘n gekletter op die tafel gegooi, en Ivor Marlay het die skool verlaat. (Dit het die nagswerwer ‘n mooi sent gekos, daardie grap. Want ‘n paar dae nadat hy sy laaste rondgeloop het, het die hoof en huismeesters van Manton elk ‘n anonieme boks Coronas ontvang. Hy het regtig nie die aangesig om die hawe in natura terug te gee.) Twee uur later was hy by tant Moira, in die huis by Palace Green. Hy het haar alleen gekry, regop in ‘n koningin Anne-stoel met ‘n hoë rug in die kaal en somber biblioteek waarin sy gewoond was om haar middae deur te lees of briewe te skryf. Daardie groot kamer het Ivor nog altyd verwonder: selfs as kind wou hy nog nooit daarin speel nie, vir alles wat dit so onbeperk was, die parketvloer so groot en blink en onbeswaar, die vensters so wyd en lig met die feetjie van Kensington-tuine. Tannie Moira het sy aankoms oor die parketvloer dopgehou, ‘n ongemaklike soort vloer om onder harkende oë deur te gaan, sonder opmerking of teken. Tant Moira was nie lus om verbasing te toon nie, selfs nie oor haar nefie wat in die termyn lewendig by die huis kom nie. Daardie broerskind het nader gekom, gestaan, skaamtelik geglimlag, maar nie gepraat nie: tensy ongeartikuleerde gemompels van skaars menslike intelligensie spraak is. Dit was tant Moira wat gepraat het:– “Daardie aaklige motorfiets van jou maak ‘n uiters ontstellende geluid, Ivor. Ek wonder die polisie laat jou toe. Jy kan dit dalk met iets demp …” (Dit was ‘n paar jaar later dat die Binnelandse Sake self gedink het om ‘n wet teen die oop uitlaat te aanvaar.) En toe verduidelik Ivor hoe dit gekom het dat hy toegelaat is om die "rooi duiwel" in term-tyd. Dit was ‘n idiotiese verhaal om te vertel, en die vertel het hom ‘n geruime tyd geneem, want hy was baie versigtig, het probeer om niks uit te laat nie en om so min as moontlik in te sit. Tannie Moira het nie een keer onderbreek nie , sy het altyd te veel gehad om te sê om in die rede te val; maar sy luister aandagtig, en nog meer aandag, en sy tik met ‘n voet op die vloer. Toe hy klaar was, het sy amper dieselfde woorde gebruik as die kanon Sidney Wentworth Carr, wat ‘n ou vriend van haar was – en met meer gewig, as dit moontlik was. Maar Ivor, reeds daardie dag verpletter, was amper onverskillig teenoor hierdie bykomende las. En al het hy probeer om, uit respek vir tant Moira, sy onverskilligheid oor die blote logika van die situasie weg te steek – want was dit tog nie ‘n epog in sy lewe nie? – moes sy iets van sy eienaardige nonchalance waargeneem het. , want sy het skielik die uitdrukking van haar diepe teleurstelling kortgeknip met ‘n baie moeë: "Jy het dit dalk net nie gedoen nie, Ivor!" Liewe tannie Moira! "Natuurlik," sê Ivor sag, "dit plaas eerder die deksel op my opgang Oxford toe." Hy was so verskriklik bly om nie Oxford toe te gaan nie – hy kon eenvoudig vir niemand vertel het hoekom nie, dit was net ‘n geweldige borrel in hom van vryheid van allerhande dinge – dat hy nie kon help om die gek te speel nie dit, sodat tant Moira kon sien presies hoe bly hy was. Sy staar na hom – na die jong man wat so skielik buite haar bereik gegroei het! En miskien het sy besef dat die gebeure van daardie dag op een of ander manier iets individueel in hom vrygelaat het wat weggekruip het, iets onaangenaams maar individueel. “Wat sal jy dan doen?” stel sy hom skerp. “Want jy moet iets doen, jy weet. In hierdie wêreld, deesdae. Ek sal jou nie jou hele lewe lank as my nefie laat leef nie…” “Ek het gedink jy gaan dalk na die Kroeg,” het sy gesê. “Ek het gedink,” sê Ivor, “dat ek kan skryf…” “Ag skat!” sug tannie Moira. En daar was stilte. Maar laat dit verstaan dat tant Moira nooit bedoel het om Ivor se voorkeur oor ‘n loopbaan af te dwing nie. Tannie Moira het nooit regtig iemand se voorkeur oor enigiets afgedwing nie. Liberty was die een fees waarheen sy haar gaste beveel het – dit was net dat haar uitnodigings vryheid soms net ‘n bietjie onherkenbaar gemaak het. Sy het nog altyd van mense gehou wat sinvolle dinge geskryf het. Maar dit het so vaag gelyk, hierdie skrywe. "Maar jy kan ook skryf," het sy eerder brutaal voorgestel. “Jy moet iets doen, sien jy nie? En al het ek geen twyfel dat jy baie slim is nie, aangesien elkeen deesdae slim is, kan jy onmoontlik genoeg hê om oor te skryf op jou ouderdom om al jou tyd op te neem.” “Maar ek wil nie hê dit moet al my tyd in beslag neem nie! Dis net die punt, tannie Moira.” “Moet nou nie slim met my wees nie, Ivor. Wat Ek vir jou wil hê, sien jy nie, is ‘n Posisie in die wêreld, een of ander vastrapplek. En selfs ‘n skrywer nogal ‘n gawe skrywer, is niks tensy hy iets geskryf het wat elkeen gelees het nie, terwyl ‘n advokaat iets is selfs wanneer niemand van hom gehoor het nie. Hy is _iets_, bedoel ek. Ek dring daarop aan dat jy _iets_ moet wees, Ivor.” (Natuurlik sal mens “_iets_” wees,” dink Ivor ongeduldig.) “Natuurlik,” sê tant Moira, “jy is baie groot vir jou jare. Ek hou nie daarvan nie.” "Ek veronderstel," het sy gesê, "jy het idees." Ivor se oë was gerig op sy skoene, maar hy kyk nou eerlik op. “Om die waarheid te sê,” het hy pateties gesê, “het ek nie een nie. Maar ek het ‘n soort gevoel wat ek kan hê—jy weet, tant Moira?” “Ek weet,” sê tant Moira, nie simpatiek nie – alhoewel werklik baie verbaas oor Ivor se openhartigheid; dit was aangenaam om ‘n jong man te hoor wat sopas ‘n idioot van homself gemaak het wat sê hy het geen idees nie – ‘n baie goeie begin, dink sy, vir ‘n skrywer se loopbaan. Daar is oor tee besluit dat hy vir ‘n jaar of wat by tant Moira moet aanbly en Frans en letterkunde studeer – en, het Ivor bygevoeg, sosiologie. “Sosiologie,” het tant Moira gesnap, “is ‘n speletjie wat selfopgeleide arbeiders met half-opgeleide here speel. Wat jy ongetwyfeld bedoel is politiek.” Ivor het dit laat gaan. Later kon Ivor sy eie kamers neem; en nog later, toe hy meerderjarig was, kon hy reis en doen waarvan hy hou – mits, het tant Moira volgehou, hy _iets_ gedoen het! Sy het op hom staatgemaak om _ordentlik_ te wees, het sy gesê. As sy enigiets in hierdie wêreld gehaat het, was dit slapheid, slapheid en slenterigheid – μικροπρεπέια, sou die Klein Man gesnap het, want hy het nooit ‘n kans gemis om Aristoteles teen jou te onthou nie. As hy gaan skryf, wel, hy moet skryf, maar ernstig. “Daar moet geen nonsens daaroor wees nie,” sê tant Moira. “En moet om hemelsnaam nie begin poësie skryf voordat jy geleer het hoe om prosa te skryf nie!” Die teegoed is verwyder, en hulle het in stilte bly sit. Nou was tant Moira se stilte ‘n formidabele wapen, maar vandag was dit asof Ivor dit nie raakgesien het nie, sy oë was so gerig op die blink vooruitsig van Kensington Gardens. Deur ‘n hoekvenster kon ‘n deel van Kensington-paleis gesien word, gebaai in die ryk skaduwee van die aandson. “Ivor!” roep sy skielik. Die seun het sy oë weggeruk van daardie boeiende maan buite die vensters–dit is altyd buite die vensters, daardie ewige en boeiende maan, of net agter die ander persoon se regterskouer. Hy glimlag skaduwee vir haar … "Ek het net gedink," het hy gesê. “Daar is soveel om te doen, om oor na te dink, tannie Moira,” het hy gesê. “En mens weet nie waar om te begin nie!” “Dit,” sê tant Moira, “is net wat jy moet uitdink. Ek kan jou nie help nie.” Wat sy natuurlik dadelik oorgegaan het om te doen. “Ek veronderstel jy word opgevreet met die idee dat jy dinge moet sien, dinge moet doen, dinge moet leef. Toe ek jonk was, was ‘n jong man nie gelukkig voordat hy gereis het nie – maar dit is nie genoeg vir jou om geografies te reis nie. Jy wil emosioneel reis. Jy is nie kinderagtig genoeg nie…” “Dis ’n skemertydperk,” sê tannie Moira. "Hierdie twee was vinnige valke in ‘n strik, veroordeel om die vlermuis te waai." "Meredith het dit geskryf," het sy verduidelik – en het Meredith op een of ander manier baie geheimsinnig gemaak. Daar is nooit weer na Ivor se uitsetting verwys tussen hulle nie – tensy dit miskien was met verwysing daarna dat tant Moira, toe hy opgestaan het om boontoe te gaan om te verander, hom na haar geroep het en hom een van daardie seldsame soene gegee het – die laaste moes al drie jaar gelede gewees het – wat so onverwags vir ‘n warm sekonde aan sy wang gekleef het; en toe ondersoek sy hom so reguit dat hy ‘n verwarde glimlag begin. "Jy het in elk geval onverdraagsame oë," het sy uiteindelik gesê. Want tant Moira was een van dié wat in onverdraagsaamheid geglo het; nie sy om die jeug aan te raai om verdraagsaam, toegeeflik te wees nie. Sy sou enigiets in ‘n nasie duld, maar sy sou nie in ‘n individu duld wat sy nie in haarself sou duld nie. Sy wou nog altyd hê haar mans moes goed en groot wees, en met die verloop van die jare het sy besluit dat mans nie goed en groot en verdraagsaam kan wees in hierdie selfgeskeerde wêreld nie. “Sekerlik, daar is twee kante van elke vraag; maar een van hulle kyk oor ’n afgrond.” Dit is wat tant Moira gesê het; want sy het oor ‘n afgrond gekyk. Boek 1 Hoofstuk – _2_. Tant Moira was die enigste verhouding wat Ivor gehad het waarvan hy bewus was; en teen die einde van die jaar nadat hy die skool verlaat het, het sy siek geword van kanker en is sy doodgemartel. Maar voor sy dood het sy vir haar broerskind ‘n ou verhaal vertel. Ivor is oorspronklik vertel dat sy pa aan ‘n skielike siekte gesterf het, ‘n paar weke voor sy geboorte. Sy natuurlike nuuskierigheid oor die onderwerp het die meer besondere inligting ontlok dat sy pa gesterf het aan ‘n skielike ontsteking van die longe – wat Ivor op een of ander manier nooit besef het dat dit longontsteking beteken het totdat hy dit self gehad het nie – in die nege-en-dertigste jaar van sy ouderdom, in Italië. Nege-en-dertig het vir jong Ivor ‘n redelike ouderdom gelyk om te sterf, maar hy was nuuskierig oor Italië, want Italië was ‘n vreemde plek vir sy pa om in te sterf. Maar niks op aarde kon tant Moira beweeg om van te praat nie. wat sy nie wou praat nie, en Ivor moes wag tot ‘n sekere grys Oktobermiddag van sy negentiende jaar, toe hy baie meer nuuskierig was oor homself as oor die spoke wat hom geboorte gegee het, om die oeroue verhaal te hoor dat tant Moira moet uit haar bed vertel. Maar sy, wat gewoonlik so ongeduldig van fantasie was, soos van alle uitskeidings van onaktiewe gedagtes, moet haar verhaal begin met die terloopse stelling dat Ivor glad nie ‘n pa gehad het nie! Waarop Ivor baie ernstig gelyk het, en niks gesê het nie. "Tegnies gesproke, natuurlik," het tant Moira gesnap, asof hy ‘n gek van homself gemaak het. Sy regte pa, hy wat sy moeder liefgehad het en geliefd was, en wat in Italië gesterf het, was, geïmpliseerde tant Moira–_geïmpliseerde_ tant Moira!–‘n heel ander persoon as enige meneer Marlay wat moontlik kon hê plaasgevind het in enige streng wetlike verhouding met sy moeder. “Dit,” sê lady Moira, “verantwoord jou neus en jou Christelike name.” Want natuurlik, soos ander rebelle, kan tant Moira ‘n skrikwekkende snob wees wanneer sy wil. Maar tant Moira se verhaal het stadig gekom, want daardie lank-verborge kanker het uiteindelik en openlik sy gang met haar gehad, so seker die siekte was dat geen chirurg se mes nou die trotse, moeë liggaam kon gebruik nie, maar op die een manier self onvermydelik gemaak het, van dag tot dag van pyn. Maar alhoewel, vir die druk van lyding, moet haar tong so nou en dan stil wees, haar oë was onbemeesterd, skerp en agterdogtig – want sy sou geen nonsens hê dat haar verhaal verkeerd verstaan word deur hierdie jong man wat nogal te stil by haar bed, wat donkerder en sulker lyk as ooit tevore in die dowwe lig van die swaar-gordyne slaapkamer; en in net so ‘n stilte kon haar oë die jong man waag om die minste atoom van woede te voel teen die dooie ouers wat hom gelaat het in wat sy nie gehuiwer het om as "hierdie gemors" te beskryf nie. Alhoewel, soos sy later sinies gesê het, was dit ‘n veel minder sorgelose gemors as wat gewoonlik gebeur: “Want jy sal baie goed af wees, Ivor. Daar was niks onverskillig, niks lelik nie, selfs aan jou vader se wetteloosheid; soos ek hoop daar sal nooit oor joune wees nie – maar onthou altyd dat alle wetteloosheid, soos alle wreedheid, fundamenteel vulgêr is." En tant Moira, nadat sy haarself suksesvol weerspreek het, is weer onderdruk deur ‘n spanning van pyn, en het ‘n rukkie so stil en stil gelê dat sy dalk ‘n gesnede figuur gelyk het, behalwe vir daardie immer oop, ontembare oë wat agterdogtig op hom tob. En Ivor roer onrustig, skielik ongemaklik in die harde stoeltjie wat tant Moira hom beveel het om na die bed op te trek; Ivor roer onrustig en wou sy bene rek en iets verstandigs met sy hande doen, soos om dit in sy sakke te grawe, maar dit was heeltemal onmoontlik om enige van daardie natuurlike dinge te doen, want ‘n mens het op een of ander manier nie voor tant Moira gesit nie. Maar gou het die ongemak van sy liggaam tot niks verdwyn voor die ongemak van sy verstand, want terwyl sy gepraat het of stil was, het hy op een of ander manier begin voel dat hy tant Moira onregverdig behandel , hy het ‘n bietjie gemeen gevoel om nie as tante daaraan te dink nie. Moira het blykbaar verwag dat hy oor dit alles sou dink – liewe tannie Moira, wie was so ernstig daarop ingestel om sy onwettigheid aan hom te verduidelik! En so behoort hy natuurlik ook ernstig te wees; en hy het ‘n ongemaklike gevoel gehad dat daar iets _dierliks_ in hom moes wees omdat hy nie sy onwettigheid so ernstig opgeneem het as wat dit van hom verwag word nie, en hy het gewonder of dit alles deel was van daardie selfde dierlikheid in hom wat hom "verveeld" laat voel het. op skool in plaas daarvan om dit op die gewone manier deur te gaan. En skielik het hy aan Transome gedink, net ‘n flits van ‘n grynsende gedagte agter sy ernstige aandag aan tant Moira – hoe ongelooflik geraak Transome sou wees as dit skielik deur ‘n tant Moira op hom gegooi word dat wyle kolonel Transome nog nooit ‘n bestaan gehad het nie. , tegnies gesproke, en dat daarom, hy, Transome, so onwettig was as wat enigiemand kan wees! En die gedagte aan Transome, in die gesig gestaar met hierdie nuus, het voortgeduur, hoe hy sou dink dit was die belangrikste ding wat nog ooit met iemand buite ‘n boek gebeur het, en hoe hy sou bars met die tragiese nuus totdat hy eenvoudig moes vertrou in iemand en sê: “Ek sê, ou seun, ek het gegaan en blyk ‘n baster te wees. Wat kan nou regverdiger wees as dit?” En toe trek Ivor homself skerp bymekaar, voel skrikwekkend gemeen en ongemaklik – maar die idee het steeds in hom voortgeduur dat sy onwettigheid glad nie vir hom belangrik is nie, glad nie steurend nie: interessant, natuurlik, maar nie regtig belangrik of ontstellend nie. . Maar, gekonfronteer deur tant Moira se streng oë – en seer oë was hulle ook, net nou en dan, asof ‘n skielike herinnering hulle seergemaak het – het hy sy bes probeer om te dink soos daar van hom verwag word om te dink, net soos die bruisende mense in Fielding se _Tom Jones_…. Maar skielik het hy besef dat tant Moira van sy ma praat, en dit het hom lewendig wakker gemaak, want hy onthou sy ma dof, en hy het onthou dat hy haar liefgehad het, net soos hy lief was vir die idee van haar nou, sy was so sag en ernstige ‘n spook. Hy wou hê dat tant Moira haar fyn beskryf , haar persoon en karakter en lieflikheid, en hy wou hoor hoe sy sy pa liefgehad het. Maar tant Moira kon nooit minuut wees nie, kon nie eers op die gewone manier beskryf nie; maar, wanneer dit beweeg word, sou sy een of ander spraakgebaar maak, asof om ‘n tapisserie oop te maak wat sy lank verborge gehou het, en dan sou sy ‘n fakkel aan daardie tapisserie hou, ‘n vlammende fakkel wat ‘n groot lig hier werp en ‘n diep skaduwee daar , en het die luisteraar laat gaps oor so ‘n onduidelike vaagheid wat deur so ‘n groot manier bedek is. Tant Moira het nie van sy ma gepraat as sy ma nie, ten minste het sy gelyk nie, maar as iets baie fyner en grootser en meer ontasbaar. Sy het vir Ivor nie die hartseer en stil moeder van sy flou geheue geskep nie, maar ‘n storiefiguur; en dit het gelyk of sy, as ‘t ware uitdagend, van Ann Marlay praat as ‘n vrou van vroue, as van ‘n tradisie wat so oud soos sang is. Om die waarheid te sê, tant Moira, op daardie groot en roekelose manier wat jy nie kon help om lief te hê in haar nie, het ‘n portret van ‘n dame ingevul soos Gainsborough dit dalk geskilder het, op die grootse en vreeslose manier – in elk geval, sy ma het baie groot gelyk en vreesloos teen die tyd dat tant Moira klaar was met haar fakkelbeskrywing; maar Ivor kon nie, probeer soos hy sou, hierdie fyn en keurige dame as sy ma sien nie. Hy kon nie hierdie tragiese en afgeleë figuur van romanse met ‘n dowwe skerp geheue versoen nie : ‘n herinnering aan ‘n emosie wat ‘n baie klein seuntjie se hart en oë met ‘n geweldige opwinding gevul het , toe daar ‘n lieflike wit gesig en kalmte oor hom gebuig het. , sagte oë; en hierdie oë was so wyd en diep en donker met ‘n skitterende donkerte dat die seuntjie hom sopas laat bedek het met ‘n pragtige stilte. Dit was ‘n wonderlike speelbal tussen hulle gewees, daardie pragtige stilte; totdat dit eendag liggaamlike vorm aangeneem het as die dood, en toe tant Moira neergeval het …. Maar Ann Marlay se vroulikheid, in die historiese sin, was slegs die voorwoord tot Lady Moira se verhaal – as sodanig het dit inderdaad was die voorwoord van menige verhale, dat vroulikheid so pragtig uitgedink is om liefde te dien en ambisie te vernietig. Die dinge van die verhaal, die hart van al die alarms van die romanse, lê – soos tant Moira dit gesien het, nie onnatuurlik nie – by daardie goeie meneer, haar jonger broer en sy pa: deur wie, Natuurlik, vir al haar dapper praatjies oor sy ma, het haar belangstelling en toegeneentheid vir homself toegeneem, aangesien sy nie nou moeite gedoen het om te verberg nie. En Ivor is duidelik gemaak om te sien hoe tant Moira daardie ander jong man, sy pa, onverbiddelik en ontsaglik baie gekoester het – en hoe sy pa, hoof van sy huis op ‘n rebelse ouderdom, moes ontwyk en bestry en in opstand gekom het , baie magtig en stormagtig natuurlik , maar altyd en net om te swig. Die wonderlike intimiteit van tant Moira se lewe, dit tussen haarself en haar jonger broer was gewees – en hoe waarskynlik was ‘n een om een van hulle in die moeilikheid te bring, soos goed bewys is! Hy was natuurlik lank, hierdie pa van hom, en met hare so mooi en dik soos sy eie was hy donker en dik: en, het tant Moira nogal wreed gesê, ‘n taamlik duidelike soort gesig – alhoewel deur "voor die hand liggend" Ivor later gevind dat sy die soort gesig bedoel wat kruistogte lei of dinge verpletter; en natuurlik met daardie neus seerower en roofsugtig, daardie bergagtige en oeroue neus, broer vir haar eie en pa vir Ivor s’n. Tannie Moira, met ‘n gooi na haar afgod, het voorgestel dat daardie ander jong man dalk des te beter was vir bruin oë in plaas van blou, want sy het baie onkonvensionele sienings oor oë gehad, en gesê: "Daar is iets muf en _verwags_ oor blou oë in daardie soort gesig,” en dat Ivor se voorkoms niks verloor het omdat sy ma vir hom haar donker oë gegee het nie. “Maar dit is van geen belang nie,” sê tant Moira. Ivor het gebeur, blyk dit, in die tiende jaar van sy ouer se paring – "’n woord," het tant Moira gesê, "om baie selde gebruik te word" – en so die maande van storm-geteisterde wonders wat daardie liefde se voleinding voorafgegaan het vir Ivor sy pa gewys as ‘n jong man van so agt of nege-en-twintig, vyf jaar tevore ongelukkig getroud. En Ivor het veral daarvan gehou om sy pa gedurende daardie eerste maande van strewe so en daardie manier voor te stel: op hierdie manier, ‘n onvrugbare en troostelose huwelik – "’n meisie soos ‘n klip," het tant Moira gesê, "maar nie een van daardie klippe wat seemeeue aanbid”–en op dié manier die dowwe figuur van die lieflike Ann Marlay, wat hom se aandag aflei om steengroef te verlaat en te lewe, net te lewe en lief te hê. En terwyl Ivor aan daardie voorlopige maande van strewe gedink het, hierdie manier eer en daardie manier lewe, kon hy nie help om te voel dat daar vanuit ‘n sekere oogpunt ‘n groot ophef van ‘n saak gemaak is, hoe deurmekaar ook al nie. Dit het gelyk of hulle vir hulself tragedies gemaak het waar ons ‘n trunkcall sou maak; dit het gelyk of hulle, sy tante en sy vader, grootliks en in die algemeen oor die saak gedebatteer het – net op die ou end om te doen wat dit heeltemal onvermydelik was dat hulle moes doen, om toe te gee aan die mees geheime en mees dwingende van die lewenswette, wat die wet van wetteloosheid is. En terwyl Ivor aan die "meisie soos ‘n klip" gedink het, sien hy, dof en pynlik, wat tant Moira met haar oorweldigende afkeer van ondermenslike mense nie kon sien nie, hoe selfs ‘n klipfiguur afwesig gekruisig kan word deur vol -bloed mense. Dit was natuurlik natuurlik genoeg vir daardie onstuimige jong man om dadelik van sy ouer suster en dierbaarste vriendin weg te jaag om die meisie Ann Marlay te sien en lief te hê: na daardie huis op Putney Hill waar sy saam met haar pa gewoon het, ‘n lomerige ou heer wat seëls en boeke versamel het, maar min kennis van mans en geen van dogters nie. “Wonderwerke kan nie verklaar word nie,” het tant Moira vir Ivor gesê toe hy hierdie spesifieke een verduidelik het. "Want dit was inderdaad ‘n wonderwerk wat met jou pa gebeur het – om toevallig en op die oop pad die een vrou in die wêreld te ontmoet wat hom kon aanraak sodat niks anders hom ooit kon aanraak nie!" “Hulle het mekaar soos voëls ontmoet,” sê tant Moira en was ‘n rukkie stil. En in haar oë was daardie uitdrukking, diep en geabsorbeerd, van een wat gaan sterf. Die werklike bestanddele van die wonderwerk was, blyk dit, ‘n ongeluk met sy koets, ‘n verminkte hond en ‘n bewende meisie op die randsteen, wat hom stilweg bestraf het vir sy nalatigheid; en dan Ivor se pa, die minste terloopse mans en so seergemaak soos die hond, protesteer met hom in sy arms na haar pa se huis daar naby, om haar te kalmeer en die hond te troos – en om die hele manier en kleur van sy hond te verander. lewe. En in tant Moira se manier, in die skaduwees van haar vervaagde stem, soos sy het gepraat van daardie twee dierbare wraiths, dit het gelyk of daar skielik die verduideliking gekom het van Ivor se verwarring oor al daardie debat waarmee sy pa sy huis en daardeur sy wêreld uitgedaag het: ‘n lug, so absurd en verhewe soos van ‘n mistieke oortuiging, soos van daardie regsmoord van lank gelede, wat in sy verdediging gesê word dat hy net tot dusver vereer het: "Hierdie ding is nie in ‘n hoek gedoen nie." Maar dit is natuurlik in ‘n hoek gedoen, onvermydelik, want in hierdie lewe is daar geen soort owerspel wat nie in ‘n hoek gedoen word nie, nie eers dié van melk en water nie…. In hierdie geval in ‘n hoek van Italië, vir tien wonderlike jare! Want daar kon toe, het tant Moira skerp uitgewys, geen sprake van egskeiding wees nie: ‘n Graaf was toe ‘n Graaf, terwyl hy nou dalk ‘n Brasiliaan was en niemand weet wat die verskil is nie. Dit was dus een van daardie liefdes wie se reinheid en grootheid ‘n bynaam ontstel: een van daardie liefdes wat iets kosmies in hul verbintenis het, die een na die ander, deur die lang tol van eeue; ‘n liefde wat groot genoeg is om van Ivor se pa ‘n duidelike alternatief te eis, sy hele lewe of sy absolute selfbeheersing – en in so heeltemal oorgee, met sy lewe, sy eer, sy ambisies en sy plek in Engeland, het hy gedoen, tant Moira manjifiek gewaag het om te sê, baie goed met sy winskoop. En daarin lê die groot ooreenkoms tussen Ivor se tante en Ivor se pa, hierdie suster en broer, dat niks wat hulle ooit gedoen het nie vir hulle die moeite werd sou wees om te doen nie. Hulle was so verskriklik eg en verweer, soos twee bome op ‘n geteisterde heide, baie somber van hartseer, baie magtig van vreugde. Hulle was ‘n gevaarlike paartjie, want ‘n deel van die waarheid was in hulle. Daardie aand het Ivor ‘n lang ent deur Londen gaan stap, en gedink en gewonder oor wat tant Moira vir hom vertel het, oor daardie lieflike dooie ouers van hom. En dit was toe hy die heuwel van Kerkstraat afstap, na Kensington, ‘n lang, maer, seunsagtige figuur, heeltemal en onverskillig onelegant, dat hy vir homself fluister: "My God, wat ‘n wonderlike geluk moet dit vir twee mense wees om verstaan mekaar, heeltemal!…” Ivor Marlay het al groot geword. Hy was reeds besig om uit daardie pynlike bewussyn van homself wat die las van ons seuntjie is, na ‘n dowwe, deurmekaar bewussyn van ander mense, ander dinge, die wêreld te kom. Sy gedagtes het hom geweldig verwar. Hy was besig om bewus te word – so dof maar beslis, sê maar, as wat hy dalk bewus sou word van ‘n naderende hoofpyn – van die dolle raaisel van ander mense. Die jare van sy seuntjie het verbygegaan in ‘n wêreld waar alles by uitstek gebeur het, waar alles onvermydelik gebeur het. Maar van nou af kan enigiets gebeur, maar enigiets – met hom! Die wêreld het gawes gehad om te gee—en hy was alleen, onverantwoordelik, geweldig gereed om te ontvang. Liefde kan gebeur, selfs liefde…. Maar natuurlik sal liefde gebeur. En die eerste skynsel van ‘n ideaal het by hom gekom: die eerste skynsel van die ideaal wat na alle mense kom. Maar in byna alle mense sterf hierdie glinster, en daarvan bly niks oor nie. Dit word lewe genoem. En in ‘n paar mans word hierdie glinster in ‘n groot lig, en dan vervaag dit, en dan sterf dit. Dit word ook lewe genoem. Ivor Pelham Marlay het in daardie daaropvolgende dae gevind dat sy groeiende bewustheid baie aangehelp word deur ‘n skerp bewussyn van sy pa – met wie, het hy komies gedink, tant Moira hom op ‘n Jack-in-the-box soort manier verras het . En hy het sy vader wonderlik genoeg gevind as ‘n vader; hy was bly oor hom, bly oor sy woelige onsekerhede, bly oor sy verskeurende dwaasheid; en heeltemal bly was hy dat sy pa ‘n minnaar was . En so was dit dat van die grimmige lippe van tant Moira daardie dooie ouers flou maar finaal in die geskiedenis van hul seun se lewe deurgegaan het; ‘n geheime herinnering om vir ewig te hou – nou versterk en versorg, soos in hul lewens, deur dierbare tant Moira self, wat gesterf het maar ‘n paar dae nadat sy vir Ivor van hulle vertel het. Soos sy vir soveel dae gelê het, so het sy gesterf, teen die aand van die sewentiende dag van Oktober 1908, in onuitspreeklike vrees vir God. _Miserere, Judex meus,_ _Mortis in discrimine_…. En so, omdat hy nie Oxford toe gegaan het nie, het tant Moira se dood vertrek Ivor Pelham Marlay, op die ouderdom van negentien, ondraaglik alleen. Boek 1 Hoofstuk – _3_. Natuurlik was daar altyd tant Percy, soos daar altyd was: tant Moira se ou vriend en man van sake, en nou Ivor se trustee en voog–mnr. Percy Wyndham Fletcher, senior vennoot van die firma Fletcher, Combe, en Fletcher, Prokureurs, van Bloomsbury Square, WC Mnr. Fletcher was dood lank voordat dit WCI geword het; hy sou nie van die verandering gehou het nie, maar hy sou niks gesê het nie; want meneer Fletcher het nooit oor Progress gemor nie, al het hy soms ‘n irriterende manier gehad om daaroor te lag. Tydens Ivor se vakansies van die skool af het tant Percy, soos die ou heer algemeen bekend was, gereeld by tant Moira kom eet. Ivor het baie van tannie Percy gehou, en hy het ‘n idee gehad dat tannie Percy eens op ‘n tyd baie van tannie Moira gehou het. "Dit is my oortuiging," het hy aan jong Transome op skool gesê, "dat my tante Moira die voël aan meer mans gegee het as enige ander vrou van die moderne tyd." "Klink vir my na prehistoriese tye," het Transome gesê. (Tipies van jong Transome, daardie soort opmerking!) Waarom die hoflike en so manlike ou heer “Tannie” Percy genoem is, selfs deur Lady Moira, het niemand gelyk of hy geweet het of navraag gedoen het nie ; want daar is, op een of ander manier, iets so onvermydelik en _reg_–soos byvoorbeeld in ‘n ou seël op ‘n sagte perkament–in die aard van enige soet absurditeit wat, uit een of ander verre verlede, hom geheg het aan die jare van ‘n die mens se lewe en hom omvou oor sy persoonlikheid, dat dit ‘n aanstoot was om selfs te wonder uit watter oeroue kwinkslae dit spruit. Nou was meneer Fletcher nog lank nie _gaga_ nie: hy was nie daardie vervelige ou man wat selfvoldaan plesier het in jeugdige geselskap nie: was in werklikheid baie groot vir sy jare; maar as hy enigiets gehaat het, moes dit voortdurend herinner word aan sy naderende besering en ontbinding deur sy juniors wat hom voortdurend as "meneer" aanspreek. Meneer Fletcher het glad nie soos “meneer” gevoel nie ; en die enigste voordeel wat mnr. Fletcher in ridderskap of baronetskap kon sien, was dat ‘n mens dan kon wees "Hoe gaan dit met jou, sir Percy?" in plaas daarvan dat jongmense wat in elk geval nie die helfte van die guts gehad het wat hy op sy ouderdom gehad het nie, idioot aan die einde van elke ander sin aangepak word , moet hy nie wonder nie. Dus, sonder enige sulke aldermaniese onderskeidings, het hy verskuiwing gemaak as "tante" Percy; ‘n reguit, lang, stoere en hoflike ou heer van wat genoem word "die ou skool", met ‘n groot bewondering vir manne van talent en eer, en ‘n besondere bewondering vir Henley die digter en die man, dierbaarste van sy gestorwe vriende; en ‘n groot reputasie, wat baie lewendig gehou is deur die bediendes by sy klubs, omdat hy ‘n fast-bowler en ‘n vinnige lewer was in die goeie ou dae toe fast-bowlers regtig duiwels vinnig was en so meer. Mnr. Fletcher was – afgesien van sy spesiale belangstelling in ‘n jong man wie se geboorte gevolg het op sulke romantiese roeringe en rebellies, waarvoor hy op daardie tydstip almal ingelig en simpatiek was – baie lief vir Ivor: lief genoeg vir hom om van sy gewone half-humoristiese manier met sy juniors te verval en Ivor as ‘n man te behandel. Maar die ou heer was so nou en dan versteur deur een of ander skynsel van, wel, volwassenheid in Ivor, wat vir hom taamlik uit plek gelyk het in so jong Engelsman en meer gepas vir ‘n Latynse intelligensie; en so het hy deur ‘n aantal teorieë oor Ivor gekom. Een van hulle was dat Ivor ‘n diep geloof in homself gehad het, vir alles wat hy so stil en goed gedra – te stil en goed gedra, dink meneer Fletcher, vir ‘n jong man wat uit Manton geskors is: ‘n ander teorie was dat Ivor verwaand was; en nog een dat die verwaandheid binnekort uit hom geslaan sou word. Maar nie deur tant Percy nie! O, nee! Daar is, het meneer Fletcher gedink, ander vroue in die wêreld behalwe tannie Percy, ek moet nie wonder nie. Mnr. Fletcher het ‘n groot geloof in vroue gehad; en hy vermoed Ivor se nogal kwaai-lyk stilte. “As ek jy was,” het tant Percy voorgestel, “ sou ek nie dink nie. Dit lyk of dit jou kwaad maak.” Mnr. Fletcher, in die uitoefening van daardie onbevooroordeelde goeie sin waaraan hy, sowel as aan sy sosiale sin, sy regsprominensie te danke gehad het, was nie by almal seker dat daar baie goed sou kom uit Ivor se verkennings as prosaskrywer . Sekere verhale en essays van hom wat hy gelees het, het vir hom gelyk, alhoewel nogal merkwaardig vir hul poets, nie die goed van ‘n skrywer as sodanig nie; maar eerder van ‘n jong man met wie skryf bloot ‘n weerspieëling van sy ontspanning was, terwyl sy vernaamste bekommernis oor die besigheid van die lewe–of van liefde sweef, moet hy nie wonder nie! Ook, en veral in die bravoa-opstelle oor _The Decline of Humor_ and _The Function of Daggers_, was mnr. Fletcher onthuts deur ‘n kalm en losstaande arrogansie wat, volgens hom, verwarrend irriterend was in ‘n jong man wat nie, moontlik, weet regtig enigiets. “Parlourtricks!” sê tannie Percy. “Staan op jou kop! Al hierdie teoretiese goed…” “Dit sal met jou weghardloop, ek moenie wonder nie,” sê meneer Fletcher. “Ek wens God dit sou!” Ivor het hom skielik laat gaan. “Ek sal nie omgee as dit ’n Carter Patterson-bussie was wat saam met my weggehardloop het nie, solank iets net het.” “Daar is ‘n man in ‘n nuwe boek deur Arnold Bennett,” het tant Percy ingedagte gesê, “met wie ‘n Pantechnicon weggehardloop is. Ek onthou nie wat gebeur het nie.” "Dit het waarskynlik weggehardloop met Arnold Bennett tot aan die einde van die boek," het Ivor vieslik voorgestel. “In daardie geval,” sê meneer Fletcher kort, “moet jy beter saam met my eet. En jy kan dalk daardie lang gesig van jou ook verkort, jong man, want ek het geen sin om my aandete te mors voor iemand wat soos ‘n grafskrif lyk – en ek met een voet onder met jig en die ander in die graf !” En so sou hulle eet, omtrent een keer per twee weke gedurende daardie twee jaar ná tant Moira se dood. En het soms aangegaan na ‘n toneelstuk, maar meer gereeld gesit en gesels, in meneer Fletcher se selibaathuis in Groenstraat : oor dooie mans, van wie tant Percy so baie geken het, en oor boeke wat nooit sterf nie, waaroor die _ci -devant_ fast-bowler het baie meer geweet as wat vinnig-boulers gewoonlik veronderstel is om te weet. En deur die hele tyd het die ou man, met ‘n selfbeheersing wat nogal merkwaardig was in een van sy jare, sy jong vriend so min as wat hy kon gerig en geadviseer; net "laat hom wees," soos Lady Moira hom opdrag gegee het, om sy gebuigde en voete en vriende op sy eie manier te vind. Slegs een keer het hy hom besoek in die kamers langs Saint James’s Square wat hy vir hom gevind het , en gesê dat hulle vir hom sou “doen” totdat hy mondig word; en was uiters verras en amper ontevrede oor die groot hoeveelheid boeke waarmee Ivor se kamers beswaar was. Hy het geweet dat Ivor baie geld aan boeke bestee het — "Maar ek het nie besef nie," sê tant Percy, "dat jy dit aanhou koop het. Jy sal baie kennis hê om van ontslae te raak, jong….” Meneer Fletcher kom weg van sy een besoek aan Ivor se kamers en wonder watter invloede uiteindelik die seun uit sy eensaamheid en ‘n ou man se geselskap sou haal. "Daardie boeke is nie natuurlik vir ‘n seun wat so moeite gedoen het om uit die skool geskop te word nie," dink meneer Fletcher, terwyl hy stadig langs Jermynstraat stap, wat altyd ‘n gunstelingstraat van hom was: ‘n buitengewoon lang en regop ou heer , manjifieke hoed, en maklik denkbaar as ‘n baie vinnige boulspeler in sy tyd. Boek 1 Hoofstuk – _4_. Gedurende die eerste twee jaar na tant Moira se dood was Ivor se enigste ware metgesel tant Percy: ‘n ontoereikende een, hoe lieflik en begripvol ook al sy aard, vir die doel om dinge uit te praat, wat noodsaaklik is vir elke jong man van ‘n ondersoekende verstand. Sy skoolvriendskappe was, met een uitsondering, erg tydelik gewees; soos sulke vriendskappe so dikwels ongelukkig is, ten spyte van die bekoorlike tradisies wat hulle met voortdurende en lewendige lewe smeek; en Ivor Marlay het van Manton weggekom met niks meer (en nie minder nie, in elk geval!) as ‘n goeie smaak vir klassieke lees en ‘n uitgesproke een vir rakette – wat hy laas ‘n paar uur per week by Prince geniet het, dikwels saam met die pro’s en soms met Transome. Liewe ou Transome! Op skool was die jong Transome aan die "Army Side" — Transome se mense het ‘n teorie, het Transome gesê, dat die weermag aangedui is. So Transome is na Sandhurst gestuur; en vanaf Sandhurst sou hy hom by elke geleentheid op die hakke van ‘n telegram na Londen slinger. "Die idee is," het Transome gesê, "om baie pret te hê." So Ivor en Transome het dadelik baie pret gehad – liewe ou Transome van die kort reguit neus en sproetgesig, so baie geniet deur elkeen! Kort en skraal hierdie Transome was, van ‘n baie elegante gewoonte en ‘n nuuskierige verstand, helder hare wat daarop aangedring het om te krul en te waai, maak nie saak hoeveel hy dit heuning en geblom het nie – sien sy gesig, nooit so meedoënloos soos toe hy dit verwoed borsel nie !–en blou oë wat nooit ‘n gedagte gehad het behalwe vir wat voor hulle was nie. “My dam-dwaas voorkoms,” grinnik Transome, “en die robuuste grootsheid van my gelaatstrekke het die vloot aangedui, maar hulle het so ‘n ophef gemaak dat dit Stil is dat ek dit nie kon waag nie.” Transome, nadat hy bedraad het, sou Londen en Ivor se kamers binneval. Daar sal hulle aantrek, en iewers eet. Ivor, wat baie ryker is, het natuurlik betaal; en was verbaas oor Transome. Ivor het Transome se intelligensie nog altyd eerder geminag, maar nou het hy sy eie geminag. Want Transome het iets geweet. Transome het in werklikheid geweet van Vroue. Hoe hy so baie van Vroue geweet het, kon Ivor nie uitmaak nie. Hier was hy, Ivor, wat alleen in Londen gewoon het – "walglik vry," het Transome hom beny – en hoegenaamd niks van Vroue geweet nie! Hy het ‘n paar "passasies" gehad, maar dit was nie vreeslik amusant nie, en Ivor kon net dink dat daar iets baie fout met hom moes wees, in ag genome die ophef wat almal oor dit alles gemaak het. Vir jong Transome het hy natuurlik voorgegee dat hy groot en wonderlike genot saam met Vroue gehad het. Ivor het gevoel Transome verwag dit van hom, as sy vennoot in die Manton-raketpaar vir drie jaar; en Ivor het ook gevoel dat Transome hom regtig _het_ geniet met Vroue, en nie daaroor gemaak het nie. Transome het natuurlik ‘n bietjie geweet; hy het ‘n groot en grynsende kennis gehad van Women, hierdie gay Transom; en Ivor het gedink om ‘n ding of twee by hom te leer. “Ek gee nie om wat jy sê nie,” sê Transome, “maar dit gaan goed met vroue.” Transome het toe gepraat van Vroue, so en so. Transome was twintig. Dit was egter nie lank nie voordat die meerderwaardigheid van Transome in Ivor se gedagtes tot byna niks en toe tot niks afgeneem het nie. Hy het gou ontdek dat Transome kan bars met kennis oor Vroue en steeds niks van die lewe weet nie. Ivor het ook niks van die lewe geweet nie, maar hy was seker dat jy nie deur Vroue so by die lewe kon uitkom nie. “As dit Vroue is,” het Ivor aan Transome gesê, “dan kan ek verstaan dat die Bybel kwaad is oor hoerery. So sou ek ook wees as ek die Bybel was.” "Jy praat soos God soos dit is," prewel Transome. "Die naaste wat jy ooit aan God sal kom, ou seun," het Ivor teruggekap, "is die bopunt van ‘n bus." Ná nagklubs, met Transome se af en toe besoeke, was die voormalige raketpaar by vrouewoonstelle. Ivor wou nie van die begin af gaan nie, maar Transome het gesê dit sal reg wees; Ivor het gesê hy het nog nooit gedink dit sou nie, en het gegaan. Na ‘n baie paar besoeke aan hierdie Vrouewoonstelle laataand, was Ivor se mening dat hierdie Vroue glad nie Vroue was nie, maar Crashing Bores. Transome het nogal dwars opgemerk dat dit baie beter van hom was, en wat de duiwel wou hy in elk geval hê? Ivor het moedeloos gesê hy weet nie, maar hy weet wel dat hy nie in ‘n moerse woonstel naby Bowstraat wil gaan mors met ‘n vrou wat oud genoeg was om sy ma of sy charwoman te wees nie. "My idee van ‘n vrou," sê Ivor, "is iemand met wie jy naderhand kan praat." Maar Ivor het niks gesê van ‘n sprankie van ‘n ideaal nie; dit sou nie onortodoks van hom gewees het nie, want mans en seuns praat baie dikwels van hul ideale – maak nie saak hoe dof of dwase-gewoon – met mekaar, en dink soms om hierdie swakheid te verskoon deur dit met sleng te laai, of te dink. om dit heeltemal weg te steek onder daardie gespreksrommel wat mans familie maak; as hy het, sou Transome dalk gedink het dat hy dof is, of hy kon hom as ‘n mede-idealis beskou het, maar hy sou beslis nie gedink het dat hy verdomp meerderwaardig is nie. Ivor was ellendig: besef dat hy en Transome, sy enigste vriend, geen aardse nut vir mekaar was nie. Wat ‘n dierlike skaamte…. Hulle kon eintlik geen plesier uit mekaar se geselskap put nie, sien Ivor, as hulle fundamenteel uit ooreenkoms was – en dit is presies wat hulle was, fundamenteel uit ooreenkoms. En Ivor, wat daardie nag by Saint James’s Square ingedraai het, met Transome wat stil langs hom loop, het getob oor die feit dat sy enigste vriend glad nie ‘n vriend was nie, maar slegs ‘n kennis: en dat Transome die volgende keer na Londen sou bring. nog ‘n bok saam met hom en hulle sal op hul eie manier pret soek, sonder dat iemand naby hom meerderwaardige opmerkings daaroor maak. Ivor was reg, want sy pad en Transome s’n sou in verskillende rigtings lei; en dit was jare later voordat hulle weer dieselfde pad ingeslaan het, en op daardie pad is Ivor vermink en Transome is vermoor…. Gedurende die eerste twee jaar na tant Moira se dood, veral natuurlik in die laaste deel van hulle, daar was in Ivor se gedagtes geen woorde wat sterk genoeg was om te beskryf wat hy van Londen gedink het nie; dit was ‘n hel, ‘n wildernis, ‘n tronk, ‘n baie wrede plek: en hy was natuurlik ‘n esel om daarin te woon. Hy kon tog na Parys reis, enige plek – maar hy het aangehou, jammerlik onwillig om uit Londen weg te hardloop; waarin, indien enige plek, hy gevoel het, maar nie kon droom om te sê, lê sy lot. Hy het nie vir hierdie geweldige eensaamheid beding nie, hy het vir niks beding behalwe dat hy sou “skryf” nie. Hy sou ervarings versamel, en dan sou hy skryf. Op een of ander manier. Hoe moes hy geweet het dat al sy energie in ‘n soort lustelose chaos verdoof gaan word deur sy volslae onkunde van die lewe, van Londen, van skryf – van hoe om met daardie groot ondernemings te begin! Hoe moes hy geweet het dat eensaamheid, in ‘n aard soos syne, alle voordele van geld en vryheid afslaan, dat dit elke poging met ‘n gevoel van nutteloosheid inent? Geen taakmeester is wreder as selfbejammering nie. Ivor het selfbejammering "Londen" genoem en was woedend vir Londen. En hy het in Londen rondgedwaal…. En terwyl hy in Londen ronddwaal, van krom strate in Canning Town tot valleie in die Green Park, terwyl hy vanuit ‘n boonste venster van Books’s Club staar na die gewoel op en af in Saint James’s Street en die ewige spektakel van die Dorp– “Die liewe ou Straat van stokke en krippe, Soos noord en suid dit strek, Lyk nog steeds van Rolliad squibs, En Gillray se feller sketse; Die oulike ou rok, die groot ou styl, Die mots, die raserige stories; Die wyn, die dobbelstene, die spitsvondigheid, die gal– Die geestigheid van Whigs en Tories.” — laat ons ‘n preek voor daardie uitdagende neus pronk wat so uitdagend die onregverdigheid van sy eensaamheid ondersoek. "Eensaamheid," skryf Gibbon op die grootse manier, "is die skool van genie." Maar daar is, vir ‘n jeug wat sensitief is vir die wêreld rondom hom, nie iets soos eensaamheid nie: sy naam is broeiend, en – as ons die grootse manier moet beantwoord deur grootsheid te word – broei is so seker die begraafplaas van strewe as eensaamheid is die skool van genie. En tog, toe hy net ‘n paar jaar later oor daardie benoude tyd probeer skryf het , was Ivor Marlay verbaas om ‘n sekere prag daarin te ontdek . Herinneringe wat hy skynbaar daarin gevind het, herinneringe wat nie geanker is aan enige werklikheid van daardie ellendige rondlopery wat hy destyds gevoel het nie – tog was dit amper tasbaar, hierdie herinneringe van geweldige arrogansies en denke. En dit het vir hom op een of ander manier gelyk of hy in daardie verlede, met niks en niemand geweet nie, die lewe gesien het soos hy dit nooit weer hierdie kant van die dood kon sien nie, in flitse van skrikwekkende helderheid; dat hy die lewe kaal en kaal gesien het, gestroop van alles behalwe sy rigting van die hel na die hemel, soos ‘n kaal boom teen ‘n winterse lug. En toe, terwyl hy aan die sake van daardie eerste jeug gedink het, het dit by hom opgekom dat daar iewers ‘n waaksame god van geselligheid moes wees – sekerlik, ja! Sê maar, ‘n nie baie skoon, maar vriendelike godheid, wat homself nou en dan in jammerte vergeef. En hierdie god, ‘n dag of twee na sy een-en-twintigste verjaardag, toe hy amper besluit het om Londen te verlaat en Parys aan te durf, het hom skielik en sonder duidelike rede in ‘n menigte mense gedompel – by wyse van ‘n toevallige kennismaking in ‘n kroeg in die Hooimark! Daar was natuurlik ander toevallige kennisse tydens daardie rondlopery, selfs van Limehouse tot Hammersmith, maar hulle het die dood van hul eie traagheid gesterf; want Ivor het nog nie geweet hoe om dadelik geniaal te wees nie, hy was – soos soveel ander – skaars genoeg vir die gewone geleentheid, en dit is al. Daardie kroeg in die Haymarket! Iets of ander in Fleet Street was die man, en skuimend van genialiteit. Hy was ‘n klein en lomerige man, die _patina_ van etlike dae was op sy ken en linne, en sy naam was Otto Iets, Ivor het nooit presies uitgevind wat nie. Hy het Ivor op geen onseker manier genader nie, terwyl hulle langs mekaar by die kroeg gestaan het en homself beskryf het as "goed geoliede, maar nog steeds rec-ip-ro-cative, ou seun." Hy het ook gunstig oor Ivor se voorkoms gepraat en gesê dat Ivor die bes geklede man in Londen was sedert hy die laaste een was. En hy het dit as sy mening gegee dat Ivor waarskynlik ‘n gentleman was. Baie gou het ‘n ander by hulle aangesluit, wie se naam blykbaar Fitz Something was. Otto en Fitz was saam seuns, het Ivor opgemerk – hoewel Fitz waarskynlik tien jaar of meer jonger was. Fitz het op ‘n minder aggressiewe manier geskuim van genialiteit, en Ivor het hom bo Otto verkies; trouens , hy het in die loop van die aand baie van Fitz begin hou. Otto was ‘n Jood, en Fitz het ‘n grys flenniehemp met ‘n bypassende kraag en ‘n betreurenswaardige das aangehad. Baie drankies is uitgeruil – tussen die kroegmeisie en Ivor se sak. As Otto Something en Fitz Something verskynsels in Ivor se lewe was, was Ivor selfs meer ‘n fenomeen in hul lewens. "Lyk soos ‘n prokonsul," sê Otto vir Fitz, "en drink soos ‘n vis." “En _betaal_, ou seuntjie!” prewel Fitz vir Otto. Hulle het Otto op een of ander manier verloor toe hulle uit die kroeg kom. "Hy raak so," het Fitz verduidelik. Hy het ook verduidelik dat Otto nie ‘n groot vriend van hom was nie, maar dat hy, Fitz, geneig was om ‘n liberale siening van hom in te neem. Fitz was ‘n baie saggeaarde man met ‘n baie sagte manier: "geruïneer," het hy aan Ivor gesê, "deur die onbelemmerde uitoefening van my sosiale eienskappe, wat aansienlik is." Waarop hy ‘n pond by Ivor geleen het, en toe Ivor tussen ‘n groot menigte mense in gegooi het. Hierdie menigte mense was letterlik saamgepak in ‘n baie klein, lae, kersverligte woonstel wat weggesteek is in die purlieus wat onmiddellik agter die Jermynstraat-ingang na die Piccadilly Tube lê. Die menigte, saamgestel uit gesigte in stoele, op die vloer en oral anders, het sy dirigent ontvang en Ivor doof met krete van “Blind weer, Fitz!” Fitz wieg ‘n bietjie en grinnik ‘n bietjie – ‘n sagte en slaperige glimlag Fitz het – en waai ‘n hand na die lang en donker jong vreemdeling agter hom, wie se verbysterde kop die plafon onvriendelik was. “Ja,” sê Fitz saggies, “ek is inderdaad blind. Ek kan selfs so ver gaan om te sê ek was raadop, maar nietemin is al my mense Diensmense. En hier is een van hulle, net om jou te wys.” En op daardie oomblik het sekere gesigte hande gegroei, en Fitz en Ivor is in die menigte ingesleep . Ivor was verheug oor sy aand. Dit, het hy gedink, is baie goed. Ek hou van hierdie mense. En hy het uitgebrei. Ivor kon glad nie uitmaak wat hulle was nie; en ‘n vreemde versameling mense wat hy nooit later ontmoet het nie, selfs nie in sy mees buitensporige omswerwinge oor die wêrelde van Londen nie. Daar is van een man, wat soos ‘n versekeringsagent gelyk het, as ‘n etser gepraat; en nog een, wat soos ‘n etser gelyk het, het hom ‘n erelid gemaak van ‘n nagklub waarvan hy die sekretaris was. Die vroue is glad nie beskryf nie, en hul voorkoms het hulle nie beskryf nie. Maar hulle was nie Vroue nie. Hulle was nogal geestig, dink Ivor. Mooi gesiggies ook hier en daar. Later sou hy vind dat hulle van daardie formidabele leër was wat hul dae leef op byvoorbeeld die hoogtes van Notting Hill, hoe beter om snags in die gay-afgrond van Boheemse feesviering af te daal. Baie gou bevind Ivor homself op ‘n hoek van die oorvol divan: jongleren met ‘n teekoppie vol whisky en water, en liefde maak met ‘n donsige vroutjie wat verras lyk, wat gesê het haar naam is Myra Bruce, en toe gesê het dit is nie maar sou wees wanneer sy werk kon kry die verhoog. Kan Ivor haar help om werk op die verhoog te kry? Hy het gelyk asof hy dalk sou kon, het sy gesê. Ivor het dus vir ‘n rukkie gestand gedoen. Sy was vaal en nogal terneergedruk, hierdie donsige klein Bruce, asof sy dalk te lank probeer en probeer het en weer probeer het. Sy was verbleik, hierdie klein Bruce, maar sy het wonderlik wakker geword en geglinster – selfs soos haar klein omgedraaide neus, wat briljant beïnvloed is deur die verhitte atmosfeer en haar onvermoë om haar poeier-pof te vind. Maar eers glinster sy skaam, want hierdie ander en donker jong man het ‘n manier gehad om haar van haarself bewus te maak – en die klein Bruce het geen groot opinie oor haar voorkoms gehad nie. Hy was aggressief, dink sy; en nie in sy spraak, op die gewone manier nie, maar met sy begrip, wat van ‘n besondere liggaamlike aard gelyk het. “Sinies,” noem sy hom. "Probeer slim wees," het sy gesê. Hy het haar koorsig gemaak, en sy het skaam geglinster … Maar, op ‘n oomblik het sy vol geglinster, daardie klein Bruce! want die ding het skielik na ‘n meer gewoonde vliegtuig geval, sy en die atmosfeer was sterker as hy: toe hy in ‘n baie moeë oomblik op daardie stampvol divan sy kop teen haar skouer laat val – en sy besef dat hy "net was n seun!" En skielik, hongerig, versmoor sy die moeë seuntjie se gesig met soene … sodat die menigte vrolik was oor die klein Bruce se passie vir die donker jong vreemdeling. En dit, maar ‘n voorval onder die avonture van rondloper, het drie dae en nagte geduur: amper gewelddadig. Dus, sy eerste kennismaking met Londen; want, na aanleiding van vreemde ontmoeting in ‘n kroeg in die Haymarket, het Ivor mense op mense ontmoet; en so vinnig, so uiteenlopend, so toenemend, dat hy skaars ses maande later, met iets soos ‘n skok, besef het dat onder die mans en vroue wat hy op die oomblik sien daar nie een is wat hy deur Fitz se wasige inleiding ontmoet het nie ! Die proses van keuring het altyd so vinnig gebeur . En Fitz, hy van die sagte maniere, hy van die beleefde dors—waar was Fitz nou? En Otto die Jood, skuimend van genialiteit – waar was Otto nou? Was hulle op hierdie oomblik nog in die Haymarket-kroeg, sou hulle vanaand in die woonstelletjie in die purlieus agter Jermynstraat wees? As hy vanaand soontoe sou gaan, sou hy hulle kry? Maar Ivor het nie gegaan nie, hy was skaam; hy was bewus daarvan dat hy, skandelik, nie van hulle of soos hulle was nie, hy het nie hulle eerlike genialiteit nie; hy het hulle _gebruik_—onbewustelik, ja, maar hy het hulle _gebruik_. So was Ivor dan. Londen is ‘n wonderlike stad – nie soseer as gevolg van die getalle van sy bevolking, wat dit eenvoudig nie kan help nie, maar as gevolg van sy gasvryheid, wat dit kan. Neem ‘n man sonder geld – sê maar £800 per jaar – sonder besondere verstand, sonder ‘n Lancashire-aksent, van geen voorraad om van te praat nie en van minder opvoeding; laat hom ‘n effens ingeperkte manier hê, soos van iemand wat eenvoudig _nie_ kan bevredigend nie, en ‘n paar ander eienskappe van ‘n heer – en, as hy nie van nature te vulgêr gesind is nie, as hy homself staal teen die lok van die voetliggunsteling en die bedrog van die moedswillige _bourgeoise_, sal hy hom sonder besondere moeite tussen Mense bevind. Hy sal in elk geval Mense ontmoet; en of hy hulle intiem leer ken of nie, hang af van sy sjarme of sy wang. Want die samelewing in Londen is gesellig: sy waardigheid is dié van gemak; en sy poets is so diep ingeburger dat selfs die oortredings van sy meer boerse juniors nie meer as effens sy oppervlak kan ruk nie – tot die jaarlikse verwarring van ons ernstiger Amerikaanse gasvrouens, wat nooit kan besef dat die moeilikste ding om te verloor in Londen is nie. is ‘n reputasie. Terwyl die samelewing in Parys nie gesellig is nie, soos almal weet. Daar is in Parys ‘n bygeloof genaamd die _ancien régime_, en ‘n ander bygeloof genaamd die _haute noblesse_; en hierdie bygelowe (wat byna roekeloos aangemoedig is deur wyle Henry James, wat dit met sy sjarme verlig het) is veronderstel om uitermate patrisiese lewens op niks per jaar te lei in baie muwwe _hotelle_ in die Faubourg St. Germain. Die bygelowe het ruiters tot die effek dat die _régime_ synde so uiters _ancien_ en die _edel_ so baie _haute_, het hulle draers nou geen geld meer nie en vermaak _nie_ nie. Terwyl die feite, soos bekend aan alle regdenkende manne, is dat die _ancien régime_ en die _haute noblesse_, wat lank reeds Italiaanse of Amerikaanse bruidskat verwerf het, nou in baie ryk en moderne _hotelle_ oor die Avenue du Bois en die Parc Monceau woon; dat wat die saak is met hulle gasvryheid nie is dat hulle nie onthaal nie, maar–wel, daar is dit–dat hulle nie goed genoeg onthaal nie; en dat hulle gasvryheid eenvoudig bekoorlik sou wees as dit ‘n bietjie meer _ancien_ en ‘n bietjie minder van ‘n _régime_ was. Want hoe, kan studente van gasvryheid wel vra, hoe de duiwel kan ‘n man gay wees by ‘n partytjie op ‘n vingerhoedvol nare witwyn of selfs nare soet sjampanje, wat so goedkoop is dat ‘n mens dit nog nooit gewaag het om dit by ‘n restaurant te bestel nie? En die verskil tussen die gasvryheid van Londen en dié van Parys (behalwe natuurlik daardie deel daarvan wat as Gay bekend staan) word betekenisvol gemaak deur die feit dat die Fransmanne wat die langste leef diegene is wat by die Court of Saint James’s geakkrediteer is. Op een-en-twintig kon Ivor Marlay dan aan die rand van hierdie Londen vat en proe, en dit het hom net ‘n bietjie gebrand, lekker, soos ‘n likeurbrandewyn . (Later het dit hom op die kop getref; maar dit was later.) En hy rol en wentel daarin, hy laat die lewe hom “bloed”. Hy het nie net tyd doodgemaak nie, maar hy het dit uitmekaar gehaal en dit weer en weer doodgemaak. In die twee jaar na die voorval van die klein Bruce het hy vergeet om te skryf. Hy het lewendig maar slap gelewe; en sy dae en nagte was deurmekaar in ‘n al te aardse gemors. Vroue het gebeur, met verbasend min subtiliteit: dit het gelyk of dit net in ‘n vinnige oomblik in sy fisiese lewe gebeur, en dan verdwyn hulle, soms geleidelik en soet, soms vinnig en lawaaierig. Een van hulle het gesê dat hy Magnetisme het, en hy was vreeslik bly daaroor, dit het so snaaks gelyk. Magnetisme inderdaad! En een of twee het gesê hulle hou net fisies van hom, maar dat hy geestelik te hard was, nie teer genoeg nie. Hulle het hom nie geglo nie, het hulle gesê. Wanneer hy hulle vererg, soos hy dikwels gedoen het, het hulle gesê: “Jy is _baie_ jonk, my arme kind!” Daardie sprankie van ‘n ideaal (wat aan alle jong mans gegee word, maar nie deur hulle gekoester word nie) het Ivor onbewustelik gehelp om ‘n hele aantal dinge te minag: dit het hom gehelp om ‘n hele aantal vroue te minag, en dit is nie ‘n slegte ding nie. vir ‘n jongman om ‘n sekere aantal vroue te verag, as hy weet wat hy in hulle verag. Maar Ivor het nie geweet nie: hy het net gedink hy weet …. Dit was omtrent hierdie tyd dat hy aan die Mont Agel voorgestel is … Weg, toe was sy waaksaamhede in die Groen Park, verby die woedende staptogte oor galerye en museums, weg die rondlopery oor die Indiëdokke, weg die begeerte van glorieryke vroue wat so ligweg by hom verbygesteek het in die sonskyn van die strate, weg die hele dolle raaisel van die verbygangers! Hy was nou in alles. Die lewe het so min die moeite werd gelyk dat dit nogal lekker was – want dit was die dae van "maklike sinisme," verstaan jy. "Die lewe," sê die koning van alle paradokse (soos deur mnr. Chesterton aangestel), "Die lewe is te belangrik om ernstig opgeneem te word." Ivor was nie drie-en-twintig nie: dit, is aangedui, was die lewe; en so het hy dit geleef. Hy was ‘n sukses, in ‘n klein manier; en die kosbare heer wat gesê het dat niks misluk soos sukses nie, het meer geweet as wat mense dink. En tant Percy, wat nou in Groenstraat ingeperk is met jig en die gevoel van naderende dood, was teleurgesteld: met die mening dat ‘n jong man met Ivor se vermoë om teoretiseer net sowel deur hierdie spesifieke fase in teorie kon gegaan het in plaas van in die praktyk. Maar tant Percy het niks gesê nie – of liewer, hy het alles gesê, deur eendag kortliks vir Ivor te sê dat drank nie die enigste uitwissing is wat ’n mens nie in jou voorkoms moet meebring nie . Nou toe tant Percy daardie soort ding gesê het, wat baie selde was, het hy ‘n manier gehad om na ‘n jong man te kyk wat daardie jong man ‘n bietjie gemeen, ‘n bietjie skaam laat voel het – asof daardie jong man miskien nie het aan die verwagtinge van sy kant gespeel, en in Veral volgens die verwagtinge van sy span se snelbouler. Meneer Fletcher sou gelukkiger gewees het oor Ivor as hy geweet het van daardie sprankie van ‘n ideaal, baie gelukkiger; om die waarheid te sê, dit was daardie gebrek wat die kern van die ou man se groeiende teleurstelling gelê het, want dit het gelyk of hierdie jong man geen ideale, alledaags of fantasties gehad het nie, en sy jong oë was op een of ander manier hard toe hy glimlag, en daar was op een of ander manier ‘n skerpte oor sy lag. Dus, terwyl hy op ‘n armlengte van die diep plekke van Ivor se hart gehou word, kon mnr. Fletcher, wat nou ‘n baie eensame ou man was, net vir homself sê dat Ivor binnekort oor hierdie huidige verrotting moet kom, net soos hy en sy vriende gedoen het. . Dit was egter jammer, het mnr. Fletcher gedink, dat Lady Moira nie aangedring het op haar eerste idee dat Ivor na die Balie geroep word nie, in plaas daarvan om hom sy eie manier te laat hê oor hierdie skryfbesigheid, wat niks meer as filandering was nie en tot niks veel sou kom nie , moet hy nie wonder nie. Hy het te veel geld gehad, dis wat dit was. En vir die eerste keer in sy lewe, aan die so eensame einde daarvan, het meneer Fletcher sy ou vriend van ‘n onwysheid verdink en gedink dat hy, per slot van rekening ‘n man, haar meer beslis moes geadviseer het oor die seun se opvoeding: in plaas van om haar net mak te laat beloof om "Ivor te laat wees, om sy voete en gebuig en vriende op sy eie manier te vind." Sy manier was net soos elke ander jong dwaas se manier, hy moet nie wonder nie. En tant Percy het gesterf met die naaste benadering tot ‘n diep teregwysing wat Ivor nog ooit in daardie galante ou-blou oë gesien het, daardie oë wat ‘n jong man ‘n bietjie gemeen, ‘n bietjie skaam kan laat voel. Boek 1 Hoofstuk – _5_. Die wêreld wat Ivor toe so onverskillig aangeraak en geproe het, was ‘n totaal ander wêreld as dié waarmee hy omring was, in sy voller volwassenheid, op 1 Mei 1921 by die Mont Agel. Meer as oorlog het tussen daardie verlede en hierdie hede ingegryp: sommige mense het gesê dat ‘n onnodige spanning van evolusie ingegryp het; en ander mense het gesê dat die teenoorgestelde van evolusie skrikwekkend ingegryp het. Maar niemand het regtig iets daarvan geweet nie, nie eers meneer Britling nie. Daar was, dit was duidelik, ‘n selfbewussyn in die buiteland na die oorlog wat nie voorheen was nie; en ook ‘n sekere sofistikasie oor dinge wat ons vroeër baie ontroer het. Daar was niks merkwaardig in die feit dat, met die oorlog en daarna, alles groter geword het nie, selfs tennistoernooie, stakings, prysgevegte, revolusies en kabinette – maar dit _was_ nogal merkwaardig dat mans blykbaar baie kleiner geword het. Miskien, is voorgestel, het dit gelyk of mans kleiner geword het – in betekenis, sê – omdat hulle nou bewus was van hul verhouding met die groot en wrede meganisme van die heelal. Die dood het iets van sy verskrikking verloor, en die lewe het dit gekry. Die lewe het iets van sy waarde verloor, maar die dood het dit nie gekry nie – ten spyte van al die praal van eer en medaljes waarmee die oorlewendes dit geprys het. En as daar nog ‘n Pythiese priesteres was , en as daar nog iemand was wat in priesters geglo het om van haar ‘n orakel te vra, sou sy heel moontlik geantwoord het, net soos sy geantwoord het oor die lotgevalle van ‘n geveg in die dae van Griekeland se verval : “Oorwinnaars sal ween, en oorwinnaars vergaan daar.” Maar as daar ‘n Pythiese orakel misluk het, was daar mnr. Shaw, wat in 1919 baie skerp daarop gewys het dat "die aarde bars met die lyke van die oorwinnaars." … ‘n Baie voorbarige eeu, dit, want dit was oud en moeg en _blasé_ teen sy een-en-twintigste verjaardag; ‘n seniele en vroetelende eeu was dit op sy een-en-twintigste verjaardag, dit wat so gay, so onverskillig, so wesenlik _nuut_ was, maar tien of elf jaar tevore! _Nuut_…. In die wêreld, toe Ivor dit die eerste keer binnegekom het en dit hom bloed gebring het, was daar in die buiteland ‘n nuwe geslag, nuwer as wat enige geslag ooit tevore was; en in alles, selfs skoonheid, uitsonderlik onderskei. Waarop die oues, in plaas daarvan om in ordentlike kontras ouer te word, weer jonk geword het in ‘n woede van kontemplasie. En intussen het aardbewings die sosiale weefsel geskud, maar wie het omgegee? Het aardbewings nie altyd die sosiale geskud nie stof, en is die ding nie “die sosiale weefsel” genoem net sodat aardbewings dit kon skud nie? Dokters en ander professionele manne het met glinstering in hul oë begin vra: “Wat sal gebeur as _ons_ staak ?” Hulle het dit elke dag gevra, met glinstering in hul oë, maar niemand onder hulle het ooit gedroom om te antwoord nie. Die antwoord was ‘n suurlemoen. En intussen het die samelewing ‘n bietjie koorsagtig gebewe, nou gevul met die afstammelinge van diegene wat oorgekom het met die Joodse en Amerikaanse Verowerings. Skieppe het waardeloos geword, hoe sinister ook al die vlekke en klonte op hulle. En so, onder die vele bewegings van die dag–Movements to Clothe Poor Children beautiful, Movements to bring Sanity into Art, Movements to call the USA the YMCA–daar is ‘n Movement of Laughter gebring onder industriële klasse by goeie dames en goeie here, ‘n Beweging van Bespotting onder ambagsmanne by aristokrate wat nie nou aristokraties genoeg was wat hulle ook al eens was nie. Elkeen was baie ernstig, in daardie verre tyd, maar baie onverskillig oor ander mense se erns. Dit is die verskil tussen vrede en oorlog. En gedurende daardie dae het Ivor Pelham Marlay wonderlik gekuier. Hy was onverskillig met sy geld en besorg oor sy persoon, wat nou daardie elegante lyne gekry het wat eie is aan geaffekteerde jong mans wat doelbewus vir hul klere skuld. Hy was op die regte oomblikke afwesig . Hy was ‘n baie mooi minnaar, veral tydens aandete: na ete sou hy gewoonlik dans voorstel. Hy was vermetel op konvensionele oomblikke en konvensioneel op avontuurlike oomblikke. Hy het wang, geld en oomblikke van opregtheid gehad. Hy was gepas by ‘n verkeerde aanhaling, wat natuurlik die enigste amusante deel van ‘n aanhaling is. En hy het skielik ‘n glimlag gehad wat ‘n mens nogal soos hy gemaak het net toe ‘n mens besluit het hy is ‘n ondraaglike jong welpie: hy was eintlik nogal ondraaglik, selfs vir homself; en presies ryp, op die ouderdom van drie-en-twintig, skerp tot sy sinne gebring te word. Magdalen Grey was baie goed om mans tot hul sinne te bring; maar sy het haar eie gebruik om dit mee te doen. Magdalen Grey het skielik gebeur: soos ‘n simbool met ‘n lieflike gesig, skielik gevorm na sy verskrikte oë van die slordige goed van sy lewe. En die glinster het gegroei tot ‘n groot lig…. BOEK DIE TWEEDE DIE VRIENDE Boek 2 Hoofstuk – _1_. Mev. Grey het skielik plaasgevind, soos gesê, maar in ‘n gewoonte omgewing: by een van daardie partytjies, om die waarheid te sê, wat nagtelik oor ‘n hoek van Londen gestrooi is en deur oop vensters op die eerste verdieping geneig is om die eensames te tref. verbyganger van die klein ure oor die oë met die aanskoulike glans en gebaar van hul vrolikheid. Hierdie partye word baie geminag (_a_) deur die mense wat na hulle toe gaan; (_b_) deur die mense wat nie die kans kry nie; en (_c_) deur essayiste wat hul opstelle begin met: “Ek vra myself soms af watter verborge plesiertjies daar in Menigte te vinde is….” Hierdie spesifieke partytjie, in Junie 1912, in die Halliday-huis in Deanerystraat , was nogals klein; of liewer dit het klein gelyk, want hoewel daar omtrent ‘n honderd mense teenwoordig was, was hulle, soos gewoonlik by ‘n Halliday- partytjie, so verspreid oor die verskillende kamers bo en onder dat daar nooit meer as tien of twaalf paartjies was om die groep in die balsaal; sodat, as jy ‘n slegte danser was, jy geen kans gehad het om die verskoning te gebruik wat so dikwels effektief is op ‘n stampvol vloer, dat die kuns van dans nie is om te dans nie, maar om ander dansers te vermy. Dit was ‘n intieme partytjie: geen versierings of weduwees nie. Die gereelde Halliday-partytjies van die intieme soort was tereg bekend, want Euphemia, mev. Halliday, was kundige in die bereiking van daardie aangename impromptu- effek wat die resultaat is van ‘n weelderige en georganiseerde gasvryheid. (Die naam moet terloops nie met dié van die bekende brouers verwar word nie. Die Hallidays, het Euphemia gesê, was, en was nog altyd, bankiers en here, nie brouers en aristokrate nie.) Niemand het jou by hierdie “ontvang” nie. partye, hoewel hulle geensins van daardie slap orde was waarheen “elkeen” kon gaan nie; jy het sopas gebeur op jou gasheer, John, of jou gasvrou, Euphemia – so donker en bloemig was sy altyd! – soos die tyd aangegaan het; en jy het met die een gepraat en met die ander gedans volgens die pers van jou besigheid elders. Jy het daardie aand daarheen gegaan in reaksie op ‘n terloopse telefoonboodskap van Euphemia se skinker, die formidabele Hebblethwaite, en jy het so terloops weggegaan; en jy het altyd baie laat vertrek, en jy het altyd weggegaan en gewonder hoekom jy so lank gebly het. Maar daar was in elk geval een jong man wat toe hy Deanerystraat daardie aand verlaat het nie gewonder het hoekom hy so lank gebly het nie, en daardie jong man se naam was Ivor Marlay. Hy het oor iets anders gewonder. By sy ingang, net na middernag, het hy toevallig op Gerald Trevor alleen by die trappe afgeklim, om ‘n rustige "glas wyn" in die nog onvolwasse aandetesaal te drink. Van die trap af verlig Trevor se gesig met sy vinnige glimlaggie van plesier. Daar was ‘n groot mate van hoflikheid in die man, maar hy het dit alles opgesom in daardie rukkerige glimlaggie : om sy spraak so vry daarvan te hou soos elkeen anders s’n, of amper. “Sluit by my aan,” sê hy terwyl hy Ivor se arm neem, “en ons sal ‘n bietjie praat.” Gerald Trevor was onvermydelik by alle sulke partytjies, maar nie naastenby so vervelig as wat jy uit daardie onvermydelikheid sou dink nie. Niemand het ooit gedink dat Gerald Trevor vervelig was nie, nie eers die vroue wat moeg was vir hom nie. Hy was daardie seldsame persoon wat by twee ander kan aansluit sonder om hul gesprek te onderbreek. Hy was tussen die geslagte, nie die oue of die nuwe nie, nie te hoflik of te onverskillig nie; en hy het gekyk, met sy klein skraal figuur, sy dik, helder hare en mooi snor baie naby aan sy lip gesny, sy skerp en geleerde blou oë, en die neus wat nogal verbasend uit sy gesig uitgesteek het soos die punt van ‘n pet en gee sy het ‘n verrassende voorkoms van skerp aggressie – hy het heerlik gelyk soos ‘n man wat ‘n paar vroue liefgehad het en ‘n paar mans vermoor het. En hy het waarskynlik gehad, want hy was deur die Boere-oorlog en is deur sy vrou geskei, al was dit per reëling, aangesien sy met iemand anders wou trou; waarop Gerald Trevor by homself gedink het: “Jy mag nie onderhoud pleeg nie,” en het nie. “Ek en jy,” sê Trevor terwyl hulle met ‘n makrolletjie, ‘n sigaret en ‘n glas jongleren terwyl hulle by die lang tafel van Hebblethwaite se koninkryk staan - "Ek en jy ontmoet altyd by hierdie plekke, Ivor. En, dit lyk vir my, ons ontmoet in gees, sowel as in werklikheid. Dis nou baie vreemd, dink jy nie, in ag genome—-” Ivor grinnik. “Jy is op die punt om te verwys,” sê hy sag, “na die wonderlike feit dat jy oud genoeg is om my pa te wees – ja, jy is, Gerald. Ek sien jou nooit, maar jy sê dit ten minste een keer en wil dit graag twee keer sê, en ek kan nie help om te dink dat dit ‘n soort salonspeletjie is wat eie is aan die huis van Trevor nie. Ek voel ek behoort jou twee keer op die skouer te klap en “Bo,” en dan sal jy vir my sê waar jy iets weggesteek het …” “Esel,” sê Trevor. “Ouderdom,” peins Ivor ernstig, “kan nie saak maak in ‘n man nie. Ek het nog nie die vaagste benul wat in ‘n man saak maak nie, maar ek is seker ouderdom maak nie saak nie. Dink aan hoeveel kinders van tien jaar hulle pa se voorouers is! Lees Mev Besant. Lees wyle mev Blavatsky. Lees wyle mev Eddy. Lees waarvan jy hou…” “Wanneer,” sê Trevor sagkens, “het jy klaar verlustig oor jou oppervlakkige kennis van die binnenshuise bedrywighede van bejaarde weduwees, van wie twee nou redelik oud genoeg is om beter te weet, kan jy my laat stel voor dat die gees waarin ek en jy by hierdie partytjies ontmoet een van Soek na iets is. Maar die verskil is dat ek weet waarna ek soek en jy nie.” "Ek was altyd ‘n agtergeblewe seun," het Ivor gekla. "Glad nie!" sê Trevor vinnig, en vat nog ‘n makrolletjie; Wanneer Gerald Trevor nog ‘n makrolletjie geneem het, was jy gewaarsku – hardloop weg, of bly en luister. “Dis ek wat die dwaas is! Sien jy nie, Ivor? Jy het die reg om te begin, maar ek is ‘n dwaas om dinge te herhaal. Jy soek ‘n betowering, maar ek wag vir ‘n herhaling. Die lewe is leeg op die oomblik, en ek wil dit weer vul – en dieselfde ding sal dit vul weer op amper dieselfde manier. Dit doen dit altyd.” “Ek weet nou,” het Trevor gesê, “so baie van vroue dat ek weet geen vrou het my nog ooit liefgehad nie, en ook nooit vir my kan liefhê nie, soos ek liefgehad wil word nie. Ek sê dit in geen gees van valse beskeidenheid nie, Ivor, maar geregtelik – en die vreeslik snaakse deel daarvan is dat dit nie net ‘n opmerking oor ‘n glas wyn is nie, dit is waar. Ek is die legendariese man wat gebore is om die perfekte mede-respondent te wees , maar het nie daarin geslaag om die belofte van sy geboorte na te kom nie…” Mense het rondom saamgedrom, hulle het na Hebblethwaite se koninkryk gevloei en geëb; hulle het by die verskillende tafels gesit wat in die aandetesaal versprei is, en die twee mans is terloops onderbreek, maar niks kon Gerald Trevor se aandag van sy seldsame bui van selfopenbaring aflei nie. Hierdie jong man, Ivor Marlay, met sy aandagtige oë onder daardie wenkbroue wat skepties lyk, het ‘n stemming van intimiteit by die man van middeljare opgeroep wat hom woedend sou gemaak het as iemand anders op homself toegepas het. Hy het nou die verregaande gemoedstoestand aan Ivor erken, en Ivor as sy verskoning komies gepleit. (Hebblethwaite het ‘n bottel voor hulle neergesit, waaruit hulle outomaties hul glase volgemaak het.) “Jy is self so verregaande, sien jy,” beskuldig Trevor hom met daardie rukkerige glimlaggie. “Jy hou my aan! Nie met die dinge wat jy sê nie, natuurlik , maar met die dinge wat jy verstaan - of in elk geval voorgee. “My hele lewe lank,” het Trevor gesê, “het ek mans verafsku. En vroulike mans, die ergste van alles, want dit voeg belediging tot besering toe. Ja, ek het mans verafsku — hulle is geestelik óf te harig óf nie harig genoeg nie, en fisies is hulle amper so betreurenswaardig soos vroue. Met ‘n liberale beskouing van die gebreke wat aanwesig is in selfs die mooiste van die dogters van Eva, was ek partydig teenoor vroue, ek het vroue liefgehad. Gewyd, jy sal nooit glo hoe heilig nie – want ‘n mens se manier van spraak verberg eerder die heilige dinge in ‘n mens. Net om nou die dag te besef dat die enigste twee vroue wat ek nog ooit regtig liefgehad het, albei hoere was. Geestelik, bedoel ek, nie finansieel nie…” En Gerald Trevor raak stil. “Dit,” sê Ivor opreg, “moes vir jou ’n groot teleurstelling gewees het.” Hy moes iets sê. Trevor maak sy glas leeg. “Daarom vertel ek jou nogal onbetaamlik daarvan, Ivor,” het hy selfbewus om verskoning gevra. "Hulle was albei, sien jy nie, so duiwels ingewikkeld in hul emosies en so direk in hul rigting – wat, gestroop van al die snuisterije van beleefde spraak, van een man se bed na ‘n ander was. Hulle het van liefde gepraat, maar hulle het net begeer. Damn dit, dit klink dramaties…” “Maar ek hou daarvan!” roep Ivor. "Dit kom alles van die vooruitgang van die wetenskap," het Trevor gesê. “Al hierdie maklike ontrouheid en gemors. Mens protesteer nie teen ‘n vrou wat van iemand anders hou nie, mens protesteer teen die kanse dat sy van iemand anders hou. Die kanse is so teen een…” “Daar is te veel geriewe om oor die weg te kom,” het hy gesê. ”n Man het deesdae baie min kans om ‘n vrou vir homself te hou in vergelyking met selfs tagtig jaar gelede. Sy kry meer kanse om ander mans te sien, en om te vergelyk en te ontwikkel en te ontwikkel – weg van jou. In die ou dae, as jy by Wimbledon gewoon het – wel, hoekom nie? – jou vrou het nooit ‘n siel ontmoet sonder dat jy daarvan geweet het nie. Ontrouheid was ‘n lang en moeitevolle besigheid – dit is eenvoudig nie moontlik om ‘n stil halfuur saam met ‘n jong man af te ruk terwyl jou afrigter en voetgangers buite wag nie. Maar nou, motors, ondergrondse, telegramme, telefone! Die hele moderne lewe is daarop gerig om jou vrou of minnares soveel mans te laat sien as wat sy wil en wanneer sy wil. En uit daardie mans hoe maklik om een te ontmoet waarvan sy net soveel hou as, en dan meer as jy. Die manier waarop vroue te werk gaan om magnetisme by onmoontlike mans te vind, is afgryslik! So waar de duiwel is jy? Daar is geen sekuriteit nie, Ivor, eenvoudig geen! ‘n Minnaar is ‘n man en dan ‘n kerrie voordat hy weet wat en waar hy is. En dan sê mense die telefoondiens is te stadig!” “Die lekker ding van jou, Gerald,” breek Ivor skielik in, “is dat jy nooit van vroue praat asof jy deur hulle geliefd is nie, maar altyd asof jy al die liefde gedoen het. Dis ‘n baie aangename fiksie, dat…” “Die saak is natuurlik,” sê Trevor redelik, “dat mens eerder te veel wil hê. ‘n Mens wil ‘n eenvoudige en direkte liefde hê wat gekruid is met die goddelike en komplekse subtiliteite van ‘n Cleopatra – en die twee kan glad nie saamgaan nie. ‘n Mens wil die liefde en standvastigheid van ‘n melkmeisie hê en die lus en trots en geestigheid van ‘n groot dame….” Dit was juis op daardie oomblik, soos Ivor Marlay altyd sal onthou, dat hy die eerste keer die stem van Magdalen Grey gehoor het, en is daardeur gearresteer. Trevor en hy het nog steeds by die lang tafel gestaan met hul rug na die kamer en klomp mense, en Trevor was net nadenkend besig om die bottel te verken vir wat dit nog kan bevat – toe die stem, maar ‘n spook van ‘n verbygaande stem daarbo gedra word. die gekletter van die kamer deur een of ander besonder ligte eienskap daarin, het skielik Ivor se oor gestreel: soos, dink hy, ‘n baie soet, geurige briesie van die skaduwees van ‘n groen plek tot ‘n sweet pad waar twee mans klippe breek, vir Trevor se wêreldse wysheid is van klippe gemaak…. Hy kyk rond en loer tussen die gewoonte gesigte rondom, maar hy kon nie op die gesig van die stem slaan nie, ook nie die “Rodney” aan wie dit gerig was nie. "’n Aangename stem, dit," het hy net vir Trevor gesê – so min gedink dat Trevor dit ook gehoor het, dat hy baie verbaas was toe hy terugkom: – "Ja, is dit nie! ‘n Stem in hierdie wildernis. Het jy haar gesien?” En Trevor kyk rond in die kamer, skerp oë wat vinnig soek. Gerald Trevor was baie gewild – onder mans soos onder vroue, vir al sy "haat" – en baie oë het syne gevang en vrolik gewink, ‘n stem wat hier en daar "Gerald!" en ‘n paar mans het gewonder wat op aarde Trevor gevind het om so lank vir daardie nogal geheimsinnige jong man, Marlay, te sê. Hulle het nogal van Marlay gehou, hy het gelyk en heeltemal reg gelyk, maar hulle was nie, absurd genoeg, heeltemal seker of hy van hulle hou nie! En daardie vae twyfel is ‘n uiters onbehoorlike een vir ‘n jong man om, maak nie saak hoe vaag nie, by ander mans aan te wakker. Ivor moes dus deur sy hele lewe vind dat dit vir hom altyd baie makliker gemaak moes word om ongewild eerder as gewild te wees. Syne was ‘n natuur om van ‘n paar mense te hou en heeltemal onverskillig teenoor elkeen anders te wees; en baie min mense sou saak maak in sy lewe, maar hulle sou baie saak maak. Soos nou, toe Gerald Trevor, op vyf-en-veertig, wat elkeen se maklike kennismaking en niemand se besondere vriend was nie, verbasend genoeg Ivor se goeie vriend was, en onwrikbaar so sou bly. Want dit is die troos en onderskeiding van ‘n man wie se instink is om van baie min mense te hou om instinktief deur daardie baie min gehou te word. "Sy het seker net deurgegaan en boontoe gegaan," het Trevor uiteindelik gesê . “In elk geval, sy behoort tot ‘n generasie wat nie in kroeë rondhang nie, nie eens wanneer dit buffets genoem word nie…” “Sy kuier in die geheim,” het hy ondeund gesê, “en op geheime plekke – wat immers , is waarvoor slentery is.” “Wie is sy, Gerald?” Trevor het die jong man ernstig beskou. "Sy," het hy gesê, "is ‘n vrou van kwaliteit." “O!” roep die baie jong man; en Trevor was regtig verras in sy rukkerige glimlaggie deur die skielike plesier van die uitroep. "Gerald, jy het ‘n wonderlike ding gesê – o, maar jy het! Ek het nooit daaraan gedink om dit oor enige vrou te hoor nie, ek het vergeet dat so ‘n frase ooit deur goeie mans vir goeie vroue gemaak is – ‘n vrou van kwaliteit! En hier het jy vir die laaste halfuur baie wêreldse wysheid-dinge gekraak , en hierdie pêrel van prys in jou gehou totdat die magie van ‘n stem dit uitgesleep het! Pah!…” “’n Vrou van kwaliteit!” En Ivor het die woorde sag herhaal en daarin geproe wyn fyner as sjampanje en ouer as Falernian, terwyl Trevor die komedie van sy toevallige frase geniet het. Volgende keer, het hy komies gedink, sal dit nie so per ongeluk gebeur nie. Ivor was van ‘n ouderdom wat die kosbare en die pragtige in een dowwe, manjifieke geheel kan verwar; en daardie toevallige, verouderde frase het op een of ander manier ‘n groot lig, ‘n absurde groot lig, in hom aangesteek, dit lyk vir hom so gekleur met vergete prag en weelde van _ras_ en maniere. Alles begeerlik, alles keurig, alles verdoemend, alles wat sy verstand en hart kon betower, het gelyk of dit in en oor daardie frase lê. Dit het hom afgedank, dit het so heeltemal die skaarsste geheime van _fynheid_ bevat — vir hom in elk geval! Hy sou nie, dink hy groots, ooit daardie frase goedkoop maak nie. Dit was woorde om by ‘n ideaal te pas. (Hy was tog maar net drie-en-twintig; en hy het sy deel van ‘n bottel sjampanje gedrink.) “Vertel my meer van ‘hierdie vrou van kwaliteit’” het hy Gerald Trevor gesmeek. “O, nee!” roep Trevor. “Ek is net te oud om teorieë uit feite te maak — veral kattefeite. Boonop sal jy haar binnekort vir jouself ontmoet —-” “Maar ek het nog nie.” “Maar jy is nog net ‘n paar jaar oud, Ivor! en sy is pas terug van twee jaar naby Napels.” “Dit,” sê Ivor, “moet een van daardie feite wees waaroor jy skaam was om teoretiseer.” "Jy sal meer leer," het Trevor hom sagkens gewaarsku, "as jy minder verstaan, jongman." "Sy het ‘n man," het hy toegee om by te voeg, "wat Asië verken. Sy verken alles anders. Hy is tans in Londen, en by hierdie einste partytjie, dink ek, maar sy hou nie op om te verken nie. En so sal hy weer weggaan, want hy is daardie soort man.” “En ek,” sê hy terwyl hy sy glas leegmaak, “sal nou boontoe gaan om haar te vra om met my te dans.” “Vertel haar asseblief,” hou Ivor hom ernstig aan en trek diep asem, “dat haar onbekende stem baie waardeer word en dat die afwesigheid daarvan diep betreur is, selfs tydens ‘n gesprek met jouself.” "Nogal," sê Trevor somber. "Maar, aan die ander kant, het die werking van eiers op die lewer aanleiding gegee tot eindelose bespreking." Dit was toe Gerald Trevor die kop van die trappe wat na die balsaal lei, bereik dat hy Magdalen Gray met die vlug hierbo sien afkom, saam met Rodney West. Haar rok, het hy gedink, is van die kleur van fyngedrukte orgideë: dit sou … iets net ‘n bietjie rank wees … "Magdalen!" hy het haar van onder af gegroet; “Die sielkundige oomblik het nou aangebreek vir my en jou om saam die woord te neem.” “En Gerald!” sê die ligte stem vrolik; "hulle begin net ‘n lieflike wals met ‘n baard daarop, om die waardigheid van jou jare te pas en te kalmeer…" En Rodney West, sy skerp en wettige gesig meer as ooit skerp en wettig by hierdie gladde jakkalse en gladde oorgee, gaan voort met sy nou eensame weg teen die stampvol trappe af. Onderbrekings het nie in _hom_ ingedring nie, selfs nie op die mees bevolkte plekke nie. Hy was ‘n man wat afgesonder was, die klein glimlaggie wat op sy maer, aantreklike gesig gekruisig was, het hom apart en nogal grimmig. Rodney West was een van daardie "donker mans met intelligente gebare" wat aantreklik is vir fynproewers onder vroue. Dit was mev. Grey wat hom so beskryf het – en haarself. Dans, het Ivor gedink, moet heeltemal ‘n wintersport wees, want dit is sekerlik nou te warm daarvoor. En uiteindelik, na ‘n blik in die balsaal, waar hy nie vir Trevor en vennoot kon sien nie, het hy op die klomp jongmense afgekom wat hoofsaaklik rondom Lois Lamprey en Virginia Tracy gesentreer het: beide jonk en koel en afgeleë, en altyd so effe minagtend teenoor diegene vir wie hul agtelosigheid oor dinge kan skok. Hulle was so onaantasbaar deur mense teenoor wie hulle onverskillig was – mense is "aaklig", het hulle gesê – dat hul verliefde reputasies ‘n mens verstom het. (Dit het hulle ook verbaas. Dit was regtig so onwaar.) Lady Lois Lamprey was vanaand besonder mooi in voorkoms, in ‘n Bisantynse soort rok van geklopte goud wat die glans van haar donker syhare, spoele en spoele aanskoulik na vore gebring het. spoele van donker syhare, soos ‘n glansende swart versiering vir die wit ovaal van haar gesig en die eienaardig blou wapens wat aan haar gegee is vir oë. En Virginia Tracy, goud-wit Virginia, haar klein gesiggie so ernstig soos ‘n Persiese katjie s’n – want sy was baie jonk en het gegrief oor dinge – was ernstig in swart geklee … "Sodat," het sy verbasend, venynig gesê, aan Ivor, wat pas op hulle afgekom het en oor die donker erns daarvan opgemerk het, "Ek kan met jou dans, swart Ivor Marlay, as jy my toevallig vra." Daardie vinnige, asemlose stemmetjie van Virginia—so swanger, op een of ander manier! “Virginia het ‘n _krisis_,” het Lois Lamprey baie sag in iemand se oor gesê . Lois het altyd so op Virginia kommentaar gelewer, baie sag en sonder emosie. Lois het dit gegee om duidelik te verstaan dat sy emosie vir emosionele oomblikke gehou het. Kyk na die Lady Lois! Want sy sal ‘n mag wees in die land, in die land waar sy reeds ‘n legende is, vanweë haar groot skoonheid, haar geboorte, haar geestigheid, haar verskillende talente en die fasiliteit vir behendige publisiteit wat altyd aan die Lamprey vroue. Sy sal die opsteller van haar eie lot wees, so hou haar dop, dit sal nogal interessant wees. Daar is geen snob soos die welgebore snob nie: Mnr. EF Benson het dit gesê, en hy weet van daardie dinge. Die Lady Lois sal aangaan, maar nie vanselfsprekend nie, sy sal na die uiteindelike toppunte van die wêreld se laaste aristokrasie klim. Mans sal haar ‘n _allumeuse_ noem, maar mans gee baie verskillende name aan hul teleurstellings. Sy sal geen vyande hê nie, maar die meeste van haar vriende sal haar nie hou nie. Slegs twee swakpunte het Lady Lois van die sy-swart hare en die nuuskierige oë wat lyk asof hulle dinge ver sien en lag vir dinge wat naby is – sy is gemeen met geld, en sy is half vir ‘n glas of so wyn tussen maaltye. Maar haar gelaat kan dit verdra, want iets om oor te wonder is haar gelaat. “_Ah, ce type anglais!_” Niks in die wêreld kan dit klop nie, al trek dit soms gruwelik aan…. Nou Virginia was nogal, heel anders as Lois; al het mense dit lanklaas besef. Daar was antagonisme tussen Virginia Tracy en Ivor Marlay. Daar is altyd antagonisme tussen iemand en iemand anders by ‘n partytjie van die intieme soort. In hierdie geval het dit iets te doen gehad met Virginia se gebrek aan maniere en Ivor se gebrek aan diensbaarheid, maar hoe moes hulle dit weet? "Ek het jou al so gereeld gevra om te dans, en is so dikwels uitgesmyt," het Ivor gesê, dalk eerder te stil. Die formaliteit, die "reg" van sy manier van doen het Virginia altyd geïrriteer tot ‘n ongeduldige skouerophaal. En, in hierdie bui van haar, het haar blou oë net ‘n bietjie, gevaarlik geglinster. Nou in die voor van Virginia Tracy se klein ken, en ‘n onaansienlike klein ken, dit was vir ‘n pragtige jong dame, lê ‘n klein bruin kolletjie, wat Ivor soms baie irriterend gevind het … Dit was asof die kamer skielik gelyk het of dit gaan vrot van stilte. Niemand het heeltemal geweet hoekom nie – en Virginia en Ivor was die mees nonchalante onder hulle. Die stilte is meer as ooit tasbaar gemaak deur ene Kerrison wat gesê het:– “Maar Marlay is nie ernstig nie, Virginia! Hy is ‘n snaakse jong man.” Maar, soos gewoonlik met mnr. Kerrison, was die brutaliteit in die woorde eerder as die manier, wat innemend was. Mnr. Kerrison was ‘n intellektuele argitek met ‘n sekere reputasie en ‘n merkwaardige anæmiese uiterlike. Kerrison sluip net rond, het mense gesê. Hy het nie van Ivor Marlay gehou nie, want Ivor Marlay het eenkeer gesien hoe hy sy neus in ‘n toilet poeier , omdat hy geweet het Lois hou van hom, en omdat hy vermoed het dat Virginia dieper is as haar antagonismes … "Hy ly," het Virginia stil gesê, " van stilte. Die soort stilte wat die antwoord op elke vraag ken!” So was die gesegdes van die beleefde en vriendelike M. Stutz deur "My Customers!" “Intussen,” was Ivor verveeld genoeg om te sê, “hoekom _dans_ ons nie? Of praat ons nie nou daaroor nie?” Die manier van hom, wanneer hy geïrriteerd was, was beslis irriterend. Jy kon nie van Ivor hou as hy nie van jou gehou het nie. Hy het jou op een of ander manier nie toegelaat nie. Hoe meer hy reg was, hoe minder kon jy van hom hou. Virginia skud haar kop, asof ‘n bietjie afwesig, ‘n bietjie verveeld; en het iets in ‘n lae toon vir meneer Kerrison langs haar gesê, sodat hy gelag het …. Dit was regtig baie dom, dit alles. Almal was bewus daarvan , en van Ivor Marlay. Alles was so bekoorlik en onopvallend totdat hy ingekom het – donker, om Virginia uit te lok, het dit gelyk! – en nou was alles puntig en persoonlik. Soos alles altyd was toe daardie twee in ‘n kamer ontmoet het – het die atmosfeer op een of ander manier ‘n punt gegroei, selfs by die Mont Agel, die moeilikste van alle plekke om wees alles behalwe onbehoorlik! Enige iemand anders behalwe Ivor Marlay sou Virginia se eerste opmerking op een of ander menslike manier beantwoord het, met ‘n gejuig of ‘n lag of ‘n huil of ‘n gryp – maar Marlay moet die "regte" ding gaan sê, wat enige dwaas dalk weet was die verkeerde ding om vir Virginia te sê. Ivor Marlay, wat skerp gevoel het dat hy “uit al hierdie dinge” was, het net gewag dat iemand iets sê. Hy was verdoem as _hy_ deur hierdie soort kinderagtigheid "uitgesit" sou word . En sy oë het flou aangetrek na Lois Lamprey: wat van hom gehou het – want sy het ‘n instink gehad oor mense wat dalk kan aangaan – en het die klein komedie gekyk terwyl sy elke komedie, insluitend haar eie, met lui intensiteit gekyk het. Lois was vyf-en-twintig, twee jaar ouer as Virginia, en daar is gesê dat sy meer _gebalanseerd_ as Virginia was. "Almal is baie tipies vanaand," het Lois vaagweg in haar diep, sagte stem gesê. "’n Balsaal," het sy gesê, "is in elk geval nie die plek om in te dans nie. ‘n Mens moet net dans in wei en groen plekke…" (Dit was destyds die mode om idiotiese opmerkings in ‘n dogmatiese stem te maak. Dit het sommige mense eerder beïndruk.) "En mens moet net na die maan en terug dans, ” borrel Pretty Leyton, wat glad nie kon dans nie. (Dank die Here, dit is verby, het Ivor gedink.) Mooi Leyton het altyd so oorgeborrel–en, in borrel, het jou eenvoudig aanbid! Sy besigheid in die lewe was om ‘n optimis en selibaat te wees , en sy plesier in die lewe was om jong mans se poësie, dood of lewend, aan te moedig en te redigeer; en daarin was die oorlog om hom sy wonderlike kans te gee, wat hy wonderlik aangegryp het. Die poësie wat Pretty Leyton ontdek het, was dikwels baie goed, want syne was ‘n delikate en konserwatiewe smaak; maar dit sou makliker gewees het om die goeie te waardeer as mens dit net onder die slegtes kon ontdek het, want syne was ook ‘n delikate en vriendelike geaardheid. Terwyl die jong digters, van wie baie geroep is en almal gekies is, aangaan, het hy voortdurend sy vrouevriende, veral Lois en Virginia, gesmeek om nie "_te_ wreed" teenoor hulle te wees nie, want hulle was so sensitief en die moeite werd. Om Pretty Leyton in ‘n stampvol kamer te sien en daarmee te praat, was regtig baie vertroostend, soms – wat net so goed was, aangesien hy altyd in elke kamer was wat toevallig stampvol was, en gesê het: "Is dit nie ‘n wonderlike partytjie nie?" Hy was so intens "gelukkig" om oral te wees, mense was "so wonderlik." … En op een of ander tyd, in watter kamer of maatskappy of stad jy ook al mag wees, sou jy sekerlik die hoë, uitgestrekte waaiende hand, die wiegende skouer, die beweeglike wenkbroue, die rustelose agterkwart en die deftige stap van Pretty Leyton. En hy sou sjarmant wees, altyd sjarmant. Hy het vir al sy vrouevriende pragtig gebonde kopieë van _Tristram Shandy_ gegee, wat volgens hom _die enigste_ boek was. Die res van die sirkel, die binneste van al die jong kringe van daardie tyd en simbolies op die beste manier van almal, het bestaan uit daardie Londen “van wag dat die lampe aangesteek word of van hoop dat die lampe nooit aangesteek sal word nie, van wag vir die son om op te kom of om te hoop die son sal nooit opkom nie,” soos Virginia eenkeer gesê het. Min wetende, Virginia, dat die son so briljant opgekom het oor jou vriende hoe gouer en meer tragies om te ondergaan … Dit was die Londen van Whitehall, Chelsea, Mayfair, Cambridge, Bloomsbury, Downing Street, Oxford en die Mont Agel — maar natuurlik die Mont Agel! Die Londen van daardie nuwe jong mans en vroue, maar hoofsaaklik jong mans, wat in daardie paar jaar voor die oorlog dit skielik met ‘n nuwe en aanskoulike bekoring gekonfronteer en verower het, nou om nooit te vergeet nie. Hulle, selfs meer akuut as die Russiese Ballet, was die sosiale sukses van daardie tyd, op ‘n nuwe en briljante manier. Hulle was so onmiddellik aangenaam, so goed! Hulle was heeltemal ‘n nuwe soort jong mans, hierdie paar van die Universiteite, en baie minder "provinsiaal" as wat nuwe jong mans ooit tevore was. Hulle, wat net toe die lewe begin het, was baie minder provinsiaal as diegene wat die lewe beëindig het. Hulle was nie goeie Londenaars nie, want hulle was goeie Europeërs. Hulle was rein en ingewikkeld en heidens, en hulle was vinnig om in goeie dinge te glo; en hulle kon beide drink en dink. In alles was hulle ‘n ontkenning van hul vaders, want hierdie jong manne was skepties oor veralgemenings: in alles was hulle ‘n ontkenning van die trefwoorde waarvoor hulle moes veg; en in alles was hulle die beste uitdrukking van die verlamde beskawing waarvoor hulle sou sterf. Vulgariteit van denke was vir hulle die gruwel van gruwels; en hulle het daarvoor gesterf. Hulle moes uitgaan om in ‘n oorlog vir ridderlikheid te veg, en hulle sou in ‘n moeras van weerloosheid sterf. En hierdie jong reuse was vriende van Lois Lamprey en Virginia Tracy, en dikwels saam met hulle – te dikwels, het mense gesê. En Lois was bewus van hul skoonheid en haar mag oor hulle, maar Virginia was net bewus daarvan om geweldig van hulle te hou. Sy was lief vir een en dan nog een, selde alleen maar altyd in ‘n skare. Sy is magies van haar voete af gevee, vrolik, diep, amper onpersoonlik; want Virginia was baie van hulle in gees en in strewe, en sy het, soos hulle, vir al die vrolikheid en publisiteit van hul lewens – want Londen was lief vir hierdie jong manne van die lot – het geheime plekke in haar wese gehad waar sy kon dink en streef onpersoonlik – met wat Lois in een slinkse, fisiese oomblik kon besluit ! Groot hoogtes is bereik in daardie vinnige kring van jongmense, en diep afgronde het geloods. Hulle was die nuwe soldate van fortuin, Lois en Virginia en hul laggende manne. Hulle het mekaar bedwelm tot briljantheid, en dikwels tot waarheid. Hulle was baie meer bedwelmend vir mekaar as die wyn wat gerugte so oorvloedig vir hulle ontkurk het. En, op ‘n dag sewe jaar of wat later, het Virginia vir Ivor gevra:– “Hoekom, net hoekom, is hulle almal so heeltemal weg? Van daardie kamervol mense by die Hallidays daardie aand, die laaste aand wat ek jou ooit daar gesien het, is daar niks meer oor as die skuim nie – behalwe net jy, wat glad nie van hulle was nie. Daar is eenvoudig nie een van hulle oor nie, Ivor—-” “En nie net dit nie,” het hy gesê. “Maar daar is niks _van_ hulle oor nie. Die oorlog het hulle doodgemaak, en toe het Pretty Leyton en die Press hulle selfs meer effektief vermoor deur van hulle afgode van prosa en poësie en mooi voorkoms te maak. En hulle het afgode van hulle gemaak in hul eie kosbare beeld en om by hul eie kosbare ideale te pas, ‘wonderlik’ en ‘geïnspireerd’. Wat so pragtig aan hulle was, was dat hulle nie geïnspireer was nie: hulle was bedagsaam….” Want die reuse het nou klein boekies geword, ‘n tragiese en onvermydelike lot wat reuse dikwels inhaal. Hulle, wat hulleself nog nooit verstrooi het nie, was nou oral op die vlerke van hulle toevallige verse en toevalsbriewe verstrooi; en daar was Voorwoorde om hulle naby te bring in die dood wat so selde ver in die lewe was. “Dit is nie regverdig nie,” het Virginia somber gesê, “om hulle te oordeel volgens wat hulle geskryf het, selfs al wou hulle daardeur beoordeel word. Hulle het briljante en dapper digters gemaak van mans wie se werklikheid idealisme was. Hulle realiteit was ‘n fel en gay idealisme, Ivor, en poësie en dapperheid was slegs nabetragtings by hulle….” Dit was ‘n lui middag in Parys, en hulle was in die tuin van ‘n ateljee op die Butte, ‘n tuin wat uitkyk oor Parys van die Mont Valérien tot by die Lion de Belfort. "Jeug bestaan nie uit definitiewe goed soos prosa en poësie nie," het Virginia gesê. “Dit is van alles gemaak. Dit is ‘n subtiele en veelsydige ding, dink ek , met heerlike verval in agterlosigheid.” “En boonop!” het sy skielik gesê. “Elkeen vergeet die hoofbestanddeel van die siele van fyn, gretige mans. Soos die Crusaders, jy weet. Dit was vroeër die Heilige Gees genoem, maar daar is nou geen naam daarvoor nie….” Maar dit was die Virginia en die Ivor Marlay van meer as sewe jaar later, ‘n man en ‘n vrou van dertig, wat ingedring het in die Halliday-kamer van daardie nag in 1912: spoke van ernstige mien, om weer hul brutale jong onverdraagsaamhede van daardie tyd te herleef…. Want Ivor Marlay, nou te na aan die werklikheid om die kaf daarvan te skei, was vanaand besig om te besluit dat “dit alles” was vir hom onsmaaklik. Die skuld was alles syne, hy voel seker. Hy het soveel in hulle bewonder, en veral die manier waarop al die begeertes van hulle vaders tot goedkoop snuisterije gesmelt is deur die magie van hulle lag, wat so min meerderwaardigheid en soveel oortuiging daarin ingehou het . En, terwyl hy dit alles bewonder, het hy tog alles onsmaaklik gevind, dit het so gelyk, goed, sonder bloed, dit het gelyk of dit op een of ander manier sy eie verrotting daarin dra – en terwyl hy gedink het dat sy oë op mnr. Kerrison en Mooi Leyton, die een witgesig en maer en slap en kleinoog, die ander borrelend en fantasties. Ivor kon hulle toe nie sien nie, aangesien hy later gegroei het om hulle te sien, dat sulke mans onvermydelik deel is van die wonderlike komedie van stede. Hy het hulle gesien, en mense soos hulle, in ‘n duiwelse lig, hy het hulle verafsku; en hy het diegene verag wat hulle gely het…. Meneer Kerrison het langs Virginia op ‘n vensterstoel gesit en kragtig gepraat. Hy antwoord iets wat sy gevra het, en deur die rook kon Ivor die belangstelling op haar gesig sien. Mnr. Kerrison het op een of ander manier daardie lieflike goue skepsel se selfvertroue behou, en Ivor het gedink: haar selfvertroue is in hom toegedraai soos in die voue van ‘n jellievis. Semiramis was die eerste vrou wat eunugs uitgevind het, en vroue het sedertdien simpatie vir hulle gehad ; want alle Kerrisons is eunugs, groot en blink en geheimsinnige eunugs met fyn slim klein geeste … en vroue kan hulle vertel wat hulle nie vir ander mans kan vertel nie. En Ivor, skielik gejuig deur te lag vir sy absurde vlakke, en homself by die deur bevind, was uit die kamer. “Jy steel weg!” ‘n stem van agter vang hom skerp in die deur. “Maar, Virginia, jy verdink my altyd van onderduimse dinge!” "Dit kan wees omdat jy nooit jouself lyk nie, nooit opreg nie, Ivor," het sy gesê. "Dit lyk asof jy altyd aan ‘n leiband span, beur, maar nooit spring nie …" "Die duiwel!" lag hy vir haar. "Jy het my nie veel kans gegee om op die een of ander manier te spring nie, Virginia…" Maar Virginia lyk skielik baie moeg. "O, skat!" sug sy kinderlik. “Hoe onbenullig is ons oor onbenullige dinge, nie waar nie? in plaas daarvan om groots en onverskillig oor hulle te wees, soos ons graag wil dink ons is….” En sy glimlag vinnig, en haar glimlag was soos ‘n Rooi Indiër s’n, dit kom en laat die erns van haar gesig onaangeraak. "Jy herinner my aan vuur," sê Ivor skielik, sag. “En vuur is ‘n heerlike ding, want dit verteer onreinheid, maar bly rein. Ek het dit in ‘n snaakse ou boek oor ‘n groot aktrise gelees, maar dit is op een of ander manier van toepassing op jou, Virginia….” Sy kyk ernstig na hom, en sy sê niks, sodat hy skaam is oor sy liefde. Hy was nie opreg nie, het sy gesê … "Sal ons dan vriende wees?" vra sy eenvoudig, uit die stilte. Sy was soos ‘n ernstige kind. “Asseblief, Virginia.” En sy het omgedraai en hom vinnig verlaat, soos dit op haar manier was. So het Virginia altyd mense en kamers verlaat, baie skielik en vinnig, asof sy daartoe beweeg is deur ‘n doel wat amper mistiek was. Want hare was nie ‘n trae koninginheid nie; sy het altyd geloop asof sy alleen en ongekyk en op ‘n verborge soeke was – en sekerlik, enige soeke wat Virginia sou volg, sou ‘n geheime een wees, want Virginia was geheim, sy het nooit vertroue gemaak nie. En sy het so ‘n vreemde bewussyn van haar voorkoms gehad dat jy genoeg kon kry van staar terwyl sy sit of loop, en nie aanstoot gee nie. Jy kon die klein, mooi gesiggie bewonder wat die skraal hoogte van haar figuur oortref het met daardie eienskap eie aan Engelse lieflikheid. Haar figuur en gesig, sou jy sê, is op een of ander manier kompak van dieselfde grasie en skoon lyne, die een pas perfek by die ander, terwyl ‘n Franse vrou se figuur die leuen aan haar gesig kan gee, net soos haar kleremaker die leuen aan haar figuur kan gee . En terwyl Virginia so vinnig verby is, kon jy jou nie anders as om jou te verwonder oor die skraal elegansie van haar enkels, en vir jouself te sê dat Virginia geen sigbare middel van ondersteuning het nie. Maar bowenal sal jy die goue krulle bewonder wat, nie wild nie, langs elke kant van haar gesig tuimel, terwyl die goue hare waaruit hulle getuimel het styf van haar voorkop af teruggetrek is asof dit die golwe wat daarop aangedring het om te waai, verswelg. Daardie gay en goue krulle van Virginia! die vrolike metgeselle van haar gesig! Hulle was haar grootste belangstelling in haar voorkoms; sy het die res van haarself as vanselfsprekend aanvaar, sover enige _soignée_ vrou kan – maar sy het haar krulle streng versorg, en so dikwels as wat sy in haar kamer was het sy dit gekam en gekrul: altyd so vinnig, met ‘n baie klein kam en ‘n baie klein "yster," die skatte van haar toilettafel. Nou is hierdie wonderlike krulle aan elke kant van Virginia se gesig genoem, en hulle name was magtig in Londen. Hulle is "Swaan en Edgar" genoem en nooit deur haarself of haar bekendes na verwys nie, maar as "Swaan en Edgar." Die krulle was albei dieselfde met die blote oog, in krullerigheid, in glans en in goudheid, maar die krul aan die regterkant was Swan en die krul aan die linkerkant was Edgar – "lees van regs na links, jy sien," verduidelik Virginia ; en hy was nie bekend van Virginia wat ooit hul presiese ligging verwar het nie. "Swan en Edgar" was ‘n bron van eindelose moeilikheid en ergernis vir Virginia: soms het die vog hulle geraak, en hulle sou so slap lyk! en soms, klam of geen klam, was hulle wanordelik, net wanneer Virginia op haar beste probeer lyk het, en sy sou amper huil van angs. Maak nie saak waar sy mag wees nie, maak nie saak by watter partytjie nie, as "Swan en Edgar" nie hulself gedra het nie, sou Virginia daarop aandring om hulle huis toe te neem – "’n motor, asseblief," sou sy vir ‘n jong man sê – waarheen sy sal hulle baie vinnig opnuut krul, met daardie baie klein "yster"; en dan sou sy na die partytjie terugkeer, vrolik, geheimsinnig. En o, sy was so ‘n mooi meisie!… En Ivor Marlay, wat stadig met die trappe afstap – daardie "traagheid" van ‘n man by ‘n partytjie wat dalk of dalk nie huis toe gaan nie – het saggies aan Virginia Tracy gedink; hy dink fluisterend aan Virginia: hoe sy so skielik voor hom gestaan het en op een of ander manier haarself aan hom openbaar en hom op een of ander manier van sy antagonisme en toegeneentheid gestroop het. Virginia, het hy gedink, was geheimsinnig genoeg vir geheimsinnige oomblikke. En skielik, vreemd, was hy jammer vir Virginia, alleen in daardie _galère_–wat hy self nooit, nooit weer sou betree nie. En hy was jammer vir Virginia…. En so, dink aan Virginia, het hy Magdalen Gray ontmoet. Sy is vir hom gedra, voor hy dit besef, in die rumoer aan die voet van die trappe, op die gepoleerde skip van Gerald Trevor se inleiding. “Hy skryf poësie en sy ma maak voëlneste” – daardie hoflike heer het ‘n denkbeeldige Ivor tot haar voordeel geskets. "En hy dans ook," grinnik Ivor en reageer op haar geheime glimlag – en plunder Trevor, net soos Trevor Rodney West geplunder het. Gerald Trevor sê vir George Tarlyon, wat hy ontmoet het terwyl hy afwaarts dwaal:– “George, ek vra jou om op te let dat vroue vreemd is: as jy jouself inhou, is hulle gegrief daaroor: en as jy jouself nie bedwing nie, verveel jy hulle. Dit is al wat ek te sê het.” “Behandel hulle rof, ou man. En so bed toe,” gaap George Tarlyon, aantreklike Tarlyon. Daar sal baie van daardie jong man kom, is gesê. En daar sou waarlik baie van daardie jong man kom, in die volheid van oorlog en vrede. Hy sal vir Ivor Marlay ontmoet; en hy sal vir hom lag. En George Tarlyon het ‘n agtiende-eeuse soort lag gehad: die toevallige, vreeslose, aantreklike Lord Tarlyon…. Boek 2 Hoofstuk – _2_. Dit was nou omtrent drie-uur; die balsaal het ‘n uitgestrekte plek gelyk waarin drie paartjies heeltemal omring was deur ‘n parketvloer; en die band was in ekstase van moegheid en herhaling. Hulle het gesing en geskree en hul oë gerol, hulle het gekerm en geker en op hul tromme geslaan. "Josh – ua! Josh–ua! Hoekom bel jy nie en sien mamma nie? Josh–ua! Josh–ua! Lekker as suurlemoen-squash jy is! Ja, by God, jy is! Josh–u–a–a….” Ivor en Magdalen Grey dans stil. Vir etlike minute was hy nie bewus van haar nie, maar net van die plesier om saam met haar te dans. Sy was skaars daar, sy het so maklik saam met hom beweeg. Sy was so wonderlik daar dat sy skaars daar was – wat dalk dom klink, maar is nietemin ‘n eerste beginsel wat aangeleer moet word deur alle vroue wat goeie dansers sou wees. “Ek hou baie hiervan,” het hy uiteindelik gesê. "Ek ook!" die ligte stem het gesê; maar so ernstig dat dit hom verbaas het om vir die eerste keer na die gesig langs sy skouer te kyk; en hy het gesien dat, as sy wel daarvan gehou het, dit op ‘n baie subtiele manier moet wees, want sy het hartseer en moeg gelyk. "Miskien verkies jy dat ons nie gedans het nie?" vra hy voorlopig. “O, nee!” en die donker oë is in ‘n amper komiese protes na syne gelig ; en dit lyk asof hulle haarself skielik aan hom voorstel. ‘Ek wil nie verwaand lyk nie, meneer Marlay, maar daar is te veel mense wat wag om my by die huis te sien. Ek sou ‘n uur gelede veilig in my bed gewees het, maar dat daar soveel mense was om my veilig daarin te sien. Maar as _jy_ liewer nie wil dans nie—-?” "Maar dit is my eerste vanaand!" het hy geprotesteer. “Hoewel, natuurlik,” spot sy hom, “het jy jou aanbiedinge gehad?” "Ek het in elk geval een gehad," het hy ernstig ingestem. “Sy was lieflik en ’n bekende danser – maar ek het gedink, weet jy, ek wil graag my aand begin en eindig met ’n vrou van kwaliteit.” Dit het haar ‘n bietjie laat glimlag . Hoflike wang…. Hulle dans stil, sag voort. Hulle voete het toertjies gespeel op die maat van die onvermoeide maat, daardie pragtige asinine geblêr wat Engeland se straf is omdat hy Amerika verloor het … Dit is die lekkerste ding wat vir ‘n baie lang tyd met my gebeur het, dink Ivor en geniet haar. beweging en haar voorkoms. Haar hare probeer swart lyk, dink hy, maar dis regtig donkerblou, soos haar oë. Dit was dik hare, sag en dik en Latyn, en dit was saggies om haar ore gewikkel in los donker massas: ‘n donker omgewing vir haar wit gesig, wat nie tegnies mooi was nie, soos Lois Lamprey en Virginia s’n, maar het al die innerlike betekenis van skoonheid. Haar mond was groot en baie beweeglik, ‘n voorlopige en avontuurlike mond…. En die hele tyd was hy bewus daarvan dat sy geabstraheer is, dat sy glad nie aan hom dink nie . En dit was aangenaam, hy het baie in vrede met haar gevoel. Hy het haar dus nie gedruk om te praat nie, hy het geen poging aangewend om haar te vermaak nie; en dit is die intelligentste ding wat Ivor Marlay daardie aand gedoen het. Terwyl hulle verby die groot deur gedans het, sien hy twee mans wat daar staan, een donker en die ander grys en praat. Sy het die rigting van sy oë gesien , want sy het gesê:– “Die vooraanstaande persoon met die ystergrys hare en die lieflike korporasie is my man. Maar behalwe dat hy my man is, is hy ‘n wonderlike reisiger. Nie ‘n ontdekkingsreisiger nie, let wel, maar net ‘n wonderlike reisiger. Hy spandeer die meeste van sy tyd daaraan om deur uiters vreemde lande te reis, en die res van sy tyd spandeer hy om uiters vreemd in sy eie te voel.” Mev. Grey het ‘n heerlike manier gehad, soos sy dinge gesê het, om te lag sonder om te lag, om intiem te wees sonder intimiteit. En die ander een, het Ivor gedink, is “Rodney….” Die ligte stem het voortgegaan: “En die ander een, met die ernstige uitdrukking wat eie is aan selibate Engelse van meer as veertig, is Rodney West, die KC, wie jy’ sal dit nooit regtig leer ken nie, tensy jy vermoor of deur iemand vermoor word….” En skielik het Ivor ‘n skerp gevoel gehad dat hy "teenoor" daardie twee mans was wat daar in die deur staan in al die oortuiging van middeljare en groot ondervinding. Dit was die domste en absurste gevoel wat hy nog gehad het, maar hy het dit skerp gevoel, en dit het hom skielik nogal gestol en grimmig laat lyk – en natuurlik nors. Hulle was nou in die verste hoek van die balsaal, weg van die deurwagters. En Magdalen Grey wonder oor sy skielike ophou van die dans, daar weg in die hoek, en oor die manier waarop hy so donker moerig na haar afkyk: die absurde jong grimmigheid van hierdie vreemdeling verras haar weer in haar vrolikheid. "O, maar jy lyk soos ‘n man wat iets ontdek het!" sy lag vir hom. "Foto van jong heer as seerower op die oog van ‘n regverdige handelaar…" "Ek wil baie graag," sê Ivor, "om jou weer te sien, mev. Gray." Sy het van hom gehou omdat hy geweier het om belaglik gemaak te word. Dit was die mees ongewoon by mans … "Maar boelie jy my nie net ‘n bietjie nie – en so vroeg in ons kennismaking?" vra sy stil–hou al die dwaasheid in haar woorde en niks op haar manier, soos haar manier was nie. “Maar miskien is dit omdat jy dink dit gaan moeilik wees om my te sien?” "Dit is presies wat ek gedink het – en die vorige gedagte daaraan was dat jy die moeite werd was," het hy gewaag om te sê. Dit was daardie wenkbroue wat skepties lyk wat hom gehelp het om sulke dinge te sê en te lyk asof hy bedoel het om iets anders te sê… “Maar ek is net ‘n bietjie moeg daarvoor om as ‘die moeite werd’ gedink te word!” huil sy, met ‘n verbasend diepe ongeduld. “En ek wil asseblief eers toegelaat word om eers te dink, net vir ‘n verandering…” En sy gee ‘n hand oor haar oë en druk haar vingers effens teen haar slape, asof om die siekte te kalmeer van ‘n hoofpyn. Hy was senuweeagtig bewus daarvan dat hy ‘n fout gemaak het. Hy kon nie weet dat die fout daarin lê dat hy enigsins van haar hou nie, wat vanaand vol mans se smaak was … Die band het gestop, en hulle stap nou oor die kaal vloer na die deur. Die twee mans van middeljare het dit maar ‘n sekonde tevore verlaat, so duidelik asof sy agter hulle af sou afkom. En Ivor se oë het hulle onwillekeurig deur die deur gevolg. "Nogtans—-" begin hy moeg. "Daar is net die telefoonboek tussen ons, jy weet," het sy verkies om hom te streel. "Ag, nou weet ek iets van jou!" het hy gretig gesê. Hulle was nou uit die balsaal; sy gooi ‘n vinnige kyk by die trappe af; en sy was op pad. “Ek weet nou,” sê hy baie vinnig, “wat ek nog nooit voorheen geweet het nie, want ek het nog nooit voorheen ‘n vroulike vrou ontmoet nie. Ek weet dat jy in die begin diep oor oppervlakkige dinge is, en dat jy op die ou end oppervlakkig is oor diepgaande dinge. En ek weet ook dat wanneer jy daarvan beskuldig word, jy sal antwoord, o so eerlik: ‘Maar is dit nie hoe dinge eindig, en is ‘n blom minder mooi omdat hy moet sterf nie?’” Die moedswillige arrogansie van daardie oomblik is nogal die beste ding in die uitspattighede van ‘n welpie se lewe. Wang so kolossaal en so ongevraagd word op so ‘n baie geringe kennismaking iets heel anders, iets veel hoër. En Magdalen Grey, wat die manne van middeljare by die trappe gevolg het, was gay waar sy gedink het dit is ellendig – daardie jong man het vir haar gelag, hy het van haar gehou van die lag! Dit was uiters ongewoon by mans! Dit was nogal aangenaam en ongewoon…. Boek 2 Hoofstuk – _3_. In die daaropvolgende dae het Ivor Marlay baie op haar uitgebrei. Hy het sy jeug, daardie fantastiese jeug van ‘n jong man se geheime verlange, op die wyse en absurditeit van sy broei gewys. Hy het aan haar begin dink as ‘n vreemde en heerlike verskynsel wat op een of ander manier gebeur het – en wat hy intens gehoop het, op een of ander manier weer sou gebeur. Hy het al sy nuuskierigheid oor haar uitgelok ; hy beduie die tekstuur van haar; en het toe haastig teruggetrek van hierdie kinderlike dalliance, want sy gedagtes het skielik so grof geword en die tekstuur van haar was so fyn. Hy het bewus geword dat sy hom nie ‘n greintjie ydelheid sou laat as sy haar sin met hom het nie – nie dat sy hom daarvan sou stroop nie, maar hy sal homself voor haar moet uittrek. En hy het pynlik sleg op sy gemak gevoel met homself, wat gewoonlik die gevoel is van ‘n baie jong man wat te beïndruk is deur ‘n vrou van dertig – en kwaliteit. Hierdie diep indruk van ‘n eerste ontmoeting mag vir die voortreflike amateur van sensasies belaglik lyk, maar dit was eintlik redelik logies. Hy was immers nog nooit tevore bekoor nie! En dit was ‘n uitstekende sensasie om bekoor te word. Natuurlik het hy homself dikwels oorreed om bekoor te word – as jy dit nie gedoen het nie, was jy verveeld, en waar was jy dan? – maar nog nooit tevore was hy werklik en aktief bekoor nie. En so kragtig was hierdie betowering dat hy nou geen maag het vir sulke verhoudings – o, nogal vae dinge! – wat hom tot dusver baie begaanbaar vermaak het. Die saak is nie in die minste herstel deurdat hy homself gereeld ‘n simpel gat genoem het nie; want daar was altyd ‘n geheime stem wat vir hom gesê het dat sy bewondering die gevolg was van ‘n behoefte – vir "daardie soort vrou!" Daardie eerste indruk! Hy was so seker, hy het nie geweet hoekom of hoe nie, dat “daardie soort vrou” ‘n diep emosie kon wek sonder daardie nasleep van onreinheid wat – selfs op drie-en-twintig – soveel van die fyn gedeeltes van ‘n avontuurlike lewe besoedel. En so het Ivor na haar verlang, en raaiwerk het vreemde en lieflike arabeske op ‘n agtergrond van betowering gemaak. Meer as twee weke het verloop, en steeds het hy nie na mev. Gray gebel nie. Hy het ‘n dapper vertoning van vasberadenheid gemaak toe hy by haar was, maar sedertdien het sy verstand haar van fyn tekstuur gemaak, en die _fynheid_ het hom ontstel. En na twee weke kon hy nie, want sy sou nie sy naam onthou nie, hy sou haar aan hul ontmoeting moes herinner – o, nee, nee! Sy ydelheid, sy hele manlikheid, het onstuimig weggehardloop van die gedagte aan haar waarskynlike vergeetagtigheid oor die telefoon! Hy kon haar antwoord op sy naam hoor, hy kon hoor hoe sy, saggies, nadenkend, vraend, vaagweg sê: “Ja?…” O, nee! Hy sou wag; hy sou net wag – maar, tog, waarvoor? Die besluit wat op die aand van die Halliday-partytjie gemaak is, het buitengewoon sterk gehou, en dat _galère_ nou deel was van ‘n vorige lewe. _Hy_ was nie van plan om meer te "mors" nie – met baie "invertebrate"! Hy het hom dus ernstig en nogal woedend aan die werk gesit en hard geskryf om ‘n flou roman te voltooi wat hy amper twee jaar tevore begin het, en wie se flouheid, noudat hy homself ernstig daarop ingestel het om dit klaar te maak (en dit minder "invertebrate" te maak) ) was ’n vernederende smaad vir die vermorsing van die afgelope twee jaar. Dit is uiteindelik gepubliseer, na avonture algemeen aan die eerste MSS. op soek na ‘n uitgewer wat sy besigheid ken, in die lente voor die oorlog, toe die skrywer daarvan weg was uit Engeland; ‘n skraal en pretensielose boek – "wie se sjarme," het een resensent geskryf, "moeilik is om te ontleed, maar kan moontlik lê in die byna seniele voorbarigheid wat mnr. Marlay se styl en fantasie inlig." Nog een geskryf: “Van al die boeke wat nie in die minste saak maak nie, is hierdie een van die uitstekendste. Dit is een wat by ‘n paar sal aanklank vind, maar nie noodwendig _die_ paar nie." Watter min ook al, het meneer Marlay se uitgewer gedink, is min genoeg. Sy onvermoë om Magdalen Grey te bel, het hom glad nie gedien nie, want hy wou dit inderdaad nie. Want op ‘n nag drie weke nadat hy haar ontmoet het, het hy saam met haar by haar huis in Wilton Place geëet. En ‘n merkwaardige maaltyd wat, ‘n uiters merkwaardige aandete, ‘n onberispelike konsepsie van ‘n aandete was, voortreflik eteries – tog hoe streng van die aarde! Een aand, toe Ivor Marlay alleen geëet het in een van daardie ondergrondse braaikamers waarvoor Londen bekend is onder hoofstede, was hy uiters verras oor die skielike figuur van Rodney West, KC, wat by sy tafel staan, met die ooglopende bedoeling om toe te spreek hom. Hy het nie vir Rodney West geken nie, en ook nie Rodney West nie. ‘n Glimlag, so byna selfbewus as wat dit kon wees, het oor die erg aantreklike gesig van die man van middeljare gesweef. Ivor staan half in sy stoel op, en gaan sit weer. "Mev. Grey het my oorgestuur,” het Rodney West vir hom gesê, “om jou te bestraf omdat jy blind is, want ons sit al die laaste uur daar, en om jou te vra om saam met ons koffie te drink. Is dit reg?” Rodney West se hoflikheid het geen byvoordele gehad nie, dit was skerp en direk – daar was in elk geval geen skuim oor _hom_ nie – en van daardie oomblik af het Ivor baie van hom gehou, ten spyte van homself. Hy het gesê hy sal baie graag by hulle wil aansluit; hy was skaam; maar ‘n paar minute nadat die ouer man hom verlaat het, het hy hom gevolg na die aangeduide tafel, … vir ten minste die helfte van die afstand direk in ‘n gelykgemaakte paar oë gekyk, wat wonderlik groot en onskuldig gelyk het onder ‘n wyerand swart hoed. En Ivor het skielik buitengewoon gelukkig en onbang gevoel; en nie eers die so direkte ondersoek van Magdalen Grey kon hom ontstel nie. Maar miskien het sy nie bedoel dat dit moet nie. Sy het hom as ‘n ou vriend gegroet. Dit het gelyk of sy onder die verrassende waan verkeer dat hulle ou vriende was, en nie die kennisse van een ontmoeting nie; sy het hom nie aangespreek as “Mnr. Marlay,” het sy hom glad nie by die naam aangespreek nie , maar haar manier het duidelik gesuggereer dat as sy hom wel by die naam aanspreek, dit nie as “Mnr. Marlay.” Sy was in ‘n gay, lawwe bui, en het hulle albei omhels in die vinnige draaie van haar inconsequence. Niemand kon raai dat sy en Rodney West in stilte geëet het nie. Rodney West het ook nie gewys wat hy by die kontras voel nie; hy het vir Ivor ‘n baie gemoedelike maar taamlik losstaande bejaarde gelyk. Eers wanneer hy kort-kort sy oë na sy koffiebeker buig en sy sigaar-as sag daarin laat val , sou daar vir ‘n meer losstaande intelligensie as Ivor s’n ‘n bykomende grimmigheid aan die skraal gesig waarneembaar gewees het , ‘n golf van grimmigheid wat gekom en verbygegaan het; en sekerlik, ‘n sekere grimmigheid is toelaatbaar in ‘n man van middeljare wat vir die laaste vyf van hulle sy siel aan ‘n vrou gegee het en dit nou aan hom teruggegee het met dolle sagmoedigheid. Die kunsvaardigheid van haar intimiteit het Ivor bekoor tot ‘n gereed antwoord. Die gay, simpel bui omvou hom. Haar geestigheid was avontuurlik: dit was ‘n uitbuiting om die wending van haar sinne te volg, en asemloos by haar te wees aan die einde …. Sy het hulle vertel van die wedrenne by iewers of ander waarheen sy die middag in geneem is. ‘n "uiters oop kar." Sy was nie ‘n resiesjapie nie, sy was nie baie aktief geïnteresseerd in die mededingende spoed van perde nie; maar sy was nie net om hulle daardie dag te kyk nie, maar het ‘n klomp geld verloor op die stadiger, wat meer is! Waarop Rodney West dit as sy mening gegee het dat dit eerder haar reg gedien het om in onkunde te wedden. “Maar ek het nie, Rodney!” het sy lewendig geprotesteer. “Nooit was ‘n vrou ‘n beter wedrenmaatskappy nie. Niemand kon raai dat al-my-mense-nie-resies-mense was nie. My escort was twee in getal, minus in intelligensie, volpunte vir mooi voorkoms, en kon baie maklik mnr. Beef en mnr. Beer genoem word: en hulle was grimmig verbonde met die doel om deur my en die perde vermaak te word . Aangesien hulle veldglase en sjampanje-glase en harde blou oë gehad het, en elke perd deur sig en reputasie geken het, het ek natuurlik die perd gerugsteun wat hulle seker was nie kon verloor nie. En toe die ellendige perd uiteindelik gearresteer is omdat hy op die baan rondgedwaal het ure nadat die wedren voltooi is, het hulle vir my gesê dat hulle op die laaste oomblik nog een gesteun het – die een wat toevallig gewen het, weet jy. “Watter aaklige mense ken mens!” haal Rodney West sag asem. "O, en ek het _so_ hard probeer om nie persoonlik te wees nie!" sy het gese. Rodney West het vriendelik na Ivor gedraai, wat nogal agtergelaat raak. "Mev. Grey, jy moet weet, het ’n kuns van vriendskap gemaak,” het hy verduidelik. “Die kuns van vriendskap bestaan uit die verdediging van mense wat jy twee keer ontmoet het deur mense aan te val wat jy jou hele lewe lank ken.” Daardie ligte laggie van Magdalena! dit was soos ‘n lag uit ‘n Victoriaanse roman, so sag en glad en _reg_! En, terwyl sy lag, het haar oë, so groot en bedagsaam in die skadu van haar swart hoed, met ‘n ewige verbygaande intensiteit op Ivor gerus, in die geheim. En dit het gelyk of sy vir hom sê: “Hierdie man het sekere regte en baie griewe, en dit is alles my skuld. So ons sal hom laat wees, sal ons, want hy is regtig ‘n lieflike man.” En Ivor het skielik gevoel dat dit alles met hom gebeur het, met hom en haar, lank, lank gelede op een of ander oeroue plek; en hy voel aangrypend op sy gemak by haar, hy verstaan die dinge wat sy nie sê nie – hierdie skraal, sagte vrou met die sagte hare soos die nag en die wonderlik vriendelike, diep vreugdevolle oë. Hy het niks, niks in die wêreld, van mans en vroue geweet nie; hy het net geweet dat hy baie alleen was en dat skaduwees alles oor was, skaduwees wat nooit flikker nie, skaduwees wat net gestaar en geglimlag het, wag, wag, wag vir sy volle waardigheid…. Dit was soos hulle uiteindelik die plek verlaat het — lank nadat die betaalde rekening van Rodney-Wes weggesweep is asof dit ‘n onwelvoeglikheid was wat nooit gepleeg moes gewees het nie – en snags met die trappe opgedraai het na die verhewe atmosfeer van Piccadilly, dat sy omgedraai het om vir Ivor in te wag, wat ‘n paar tree agter hulle was, en gesê het:– "Daar is môreaand ‘n soort ete-partytjie by my huis, waarheen jy op hierdie oomblik genooi word…" "Die telefoonboek," sy het gesê, "is vol klein besonderhede oor my adres." Vriendelike, nuuskierige vrou – deur sulke dinge te sê het sy ‘n mens laat dink mens self gepraat het, het sy ‘n mens laat vergeet dat ‘n mens dof, vaal, onwaardig vir die oomblik was … "Wel, goeie nag, Marlay." “Goeie nag, meneer. Baie dankie dat ek by jou kon aansluit. Goeie nag, mev. Grey.” En so, vinnig, amper bruusk, weg, hulle oorlaat aan die sorg en onder die skadu van die _kommissaris_, man van legendariese lengte en wonderlike omtrek, wie se groot dapperheid sinies voorgestel het dat hy nie net sy eie siel nie, maar die siel van die taxi en taxibestuurder wat hy ontbied het, al was dit net om hierdie dame en hierdie meneer tevrede te stel. Maar hoe kon die _kommissaris_, so lank opgelei in die waarneming van vinnige ontrouhede, raai dat niks in die wêreld hierdie ooglopend verstandige heer sou behaag as die liefde van hierdie dame nie? wie se waansinnige antwoord op sy bitter-gejaagde eis, in daardie einste taxi, was om sagkens aan sy hand aan te raak en te fluister dat dit sekerlik dislojaal sou wees aan die verlede se lieflikheid om voor dinge voor te gee … Magdalen Grey het nooit, nooit gemaak of gemaak nie; miskien is dit wat haar so jonk gehou het. CBoek 2 Hoofstuk – _4_. “Ivor, ek is so bly!” sy verwelkom hom eenvoudig, die volgende aand om halfnege. Sy het geen melding gemaak van die “aandete-partytjie” nie. Hy en sy was die aandete. Kolonel Gray was weer op sy reise na "uiters vreemde dele", het dit gelyk. Hulle was in die sitkamer voor ete, en hy was te besig om homself by haar aan te pas om selfs die plesier van die kamer raak te sien. Hy was bly dat sy in swart was, hy het ‘n besondere bewondering vir haar in swart ontdek; haar donker eenvoud was ‘n byna verbysterende versiering in die vaal amberlig van die Julie-aand. En hy geniet haar hare, donker en dik en so sag, wat om haar ore draai en haar wye, intelligente voorkop en haar geheimsinnige, vriendelike oë omraam. So vriendelik…. En hy het daarvan gehou om in haar huis te wees, hy het veral van haar in haar eie huis gehou – dit het op een of ander manier stewigheid bygedra tot haar betowering. Hy het dit vir haar gesê, in daardie eerste paar minute. Sy het gekom om hom te groet uit ‘n ver hoek van die kamer, en hy het nou bo haar in sy baie middel gestaan - donker, en oënskynlik selfversekerd, en nie baie jonk nie: en so kompak van selfbeheersing – ja, hy het gelyk baie terughoudend–dat sy haar asem opgeslaan het met plesier in hom. Dit was die mees ongewoon by mans …. Maar, met ‘n gebaar, het sy ‘n punt na hierdie dalliance gesit – ‘n mens moet nie so op ‘n leë maag wankel nie, kon sy amper gesê het. En nou het sy hom gespot en daarop aangedring dat hy haar kamer van staat op intelligente wyse waardeer. "My kamer, alles myne," het sy wonderlik gespog. En sy het hom aan die hand gevat, hom wonderbaarlik opgehef tot ‘n toppunt van kameraadskap, en hom verdraai om die uitgestrekte en ryk uitgestrektheid van haar koninkryk te aanskou. Maar nie al die kuns en elegansie van Sheraton en Chippendale, van Hepplewhite en Adam, as hulle in daardie een kamer was, kon Ivor se aandag van hierdie wonderlike en skielike feit van vriendskap verlei het nie. Want hierdie tussen hulle sou vriendskap wees, ‘n ryk en ontsaglike vriendskap. Hy gaan daarop aandring om haar vriendskap te hê, hy sal dit nie laat gaan nie … Dit was ‘n klein huisie, dit in Wilton Place, maar hierdie kamer op die eerste verdieping was sy kamer van staat: dit het nie die beperkings geken nie. van laer kamers, en het sy waardigheid van voor tot agter van die huis uitgerek. Die aanstellings was dit meer as waardig: die donkerblou van die mure, ‘n subtiele kwaliteit van kleur wat soberheid met ‘n lieflike vroulike glans vermeng: die vergulde vakmanskap van die stoele en banke en voetbanke en tafels en wat-nie, daardie lieflike snuisterye van Louis Gryp-dae wat lyk asof dit ooit vir jou bewondering sal kook, hoe beter om jou guns te verag, want hulle is nie baie gemaklik nie: en die ryk en vervaagde brokaat en fluweel wat hulle bedek het, goed van kwaliteit waarvan die trots toeneem namate hul kleur vervaag, fluweel van wêreldse wysheid wat weet dat daar niks in die wêreld meer verseker van respek is as fluweels wat gestreel word deur die glans van respekvolle gebruik … Een hand liggies in syne, haar ander vee deur die kamer. "Daar was ‘n meneer van Virginia, wat in Kent gewoon het," het sy komies begin het; dan baie ernstig: “hy was baie oud, en fel en minagtend en galant, en baie, baie vreemd in die manier van sy liefde. Want hy het niks gesê nie, en vir die tien jaar wat hy my voog was, het hy skaars naby my gekom – en toe het hy gesterf en my dit alles en nog baie meer nagelaat!" "Ek het ‘behalwe baie’ spandeer," het sy gesê. “Aandete word bedien, mevrou,” breek ‘n dowwe stem op hulle uit die skemer van die vertrek. Dit is algemeen dat ‘n verliefde jong man baie geneig is om oor homself te praat. Dit is ook algemeen dat die belangstelling van ‘n intelligente vrou ‘n jong man sal verlei om uitermate in homself geïnteresseerd te wees. En dit was dus nie verbasend nie – behalwe natuurlik vir Ivor Marlay, wat nog altyd ‘n vae idee gehad het dat alledaagse op een of ander manier nie op hom van toepassing is nie, en op een of ander manier nie op hom van toepassing moet wees nie – dit was nie verbasend dat hy het wel oor homself gepraat , en uitvoerig tydens en na ete daardie aand in Julie 1912. Hy het natuurlik ‘n bietjie druk nodig gehad. Mev. Grey was baie goed met druk. "Want tog," het sy geprotesteer, "ek weet glad niks van jou nie – behalwe dat jy, wel, nuuskierig gepoets en geletterd is, asof jy in die buiteland opgevoed is. Maar ek hoop nie jy was nie!” "Ek was vyf jaar by ‘n openbare skool," het Ivor gesê, "so ek is redelik selfonderrig." Sy het hom bestraf, want sy was bly oor die openbare skool. Sy het daarvan gehou dat haar Engelse Engels was. Sy het self vreemde tale goed genoeg gepraat vir twee, het sy gesê. En toe lei sy hom verder deur haar naïewe verbasing dat hy ‘n skrywer was, en van plan was om te wees. Dit het vir haar baie bekoorlik gelyk, want hy kon so maklik glad niks gewees het nie, en met elke verskoning. (Die bekoorlike dinge wat jou Magdalena sê, is niks vir dié wat hulle voorstel nie. Maar daar is nie baie Magdalena nie.) Sy het wye en intieme ervaring van skrywers, dramaturge en allerhande kunstenaars gehad , sodat sy nie baie opgewonde was oor die feit om nog ‘n ander te vermaak. Maar dat hierdie jong man ‘n skrywer was, het haar gelukkig geïnteresseerd; want hy was so ooglopend ook iets anders, wat die mees ongewoon by skrywers was. Magdalen Gray het in die reël nie van skrywers en dergelike gehou nie (met “sulkes” het sy natuurlik uitgewers bedoel). Sy het net saam met hulle geëet wanneer daar ‘n "eerste aand" was om na te gaan, net middagete saam met hulle geëet voor ‘n "private uitsig." Maar sy was te wys om haar afkeer met ‘n veralgemening te verduidelik, sy het net genoem dat sy nie baie van hulle hou nie, veral die jongeres; en sy het net voorgestel dat die woord "ek", ‘n boeiende woord wat spaarsaam gebruik word, te dikwels in hul gesprek voorkom: "wat aan die ander kant," het sy gesê, "baie slim van hulle is, want ek kan Dink nie hoe hulle dit kan regkry om dit so gereeld in te druk nie.” "Maar dit is nie," het sy gesê, "die belangrikste ding in die wêreld om slim te wees." “Nee,” stem Ivor saam en voel ernstig. "Maar dit is baie belangrik om opreg te wees," het sy gesê. Sy het hom na geweldige vertroue gelei. Sy het die simpatieke figure van sy lewe, tant Moira en tant Percy, met opregte begrip ontmoet; en sy het hom vertel dat sy sy lewe vreemd en opwindend en avontuurlik vind – en Ivor, wat daarna met die impuls van haar simpatie kyk, het dit ook vreemd en opwindend en avontuurlik gevind. "Dit is vreemd," het hy gesê, "hoe een minuut se perfekte kameraadskap alle vorige eensaamhede kan verdiskonteer." Sy het die waarheid uit hom gebring, hy het dit gesien, en hoe kan ‘n vrou die waarheid uit ‘n man bring behalwe deur hom te verstaan? Dit is dus duidelik dat sy sy vriend was. Dit was so ‘n wonderlike feit dat dit hom amper oorweldig het; haar wyse vriendelikheid het haar aan hom geopenbaar as ‘n wonderlike gawe van ‘n god, en ook ‘n baie meer as vleeslike god! En sy gedagtes het so gesirkel oor die _feit_ van hierdie graf en gay Magdalena met die vriendelike oë en diepe, behendige begrip – dat hy seker teen die einde van die aandete baie dof was. Maar Magdalena het hom baie saggies daaroor geterg , want sy het nog altyd gedink dat geen man ‘n man is wat soms nie vreeslik vaal is nie. En tog, soos die nag gegroei het tot middernag en verby, was alles nie goed met Ivor Marlay nie…. Hulle was op die wye divan, ‘n slagveld van ‘n divan, in die vensterhoek van die "staatkamer"–nou verander in ‘n kamer heerlik intiem en geheim, met maar die een dowwe lig van ‘n baie skadu lamp, naby hulle, om sy ryk skaduwees te verlig en die swanger stiltes meer swanger te maak van twee mense. En daar was verskeie stiltes, in die rustelose gang oor middernag. Magdalene lê vol lengte op die divan, ‘n luukse reguit figuur, met haar gekruiste hande wat die agterkant van haar kop teen ‘n wye kussing van baie kleure ondersteun. ‘n Rustige figuur het sy gekyk, reguit daar gelê, met haar oë vreedsaam op hom – en tog was daar min vrede in Magdalen Grey op daardie oomblik, of ooit! Nou, agter haar rustige kalmte, wou sy hom vreesbevange bespot deur heel terloops te vra hoe hy op sy absurde ouderdom ontdek het dat selfbeheersing die grootste plesier van _la volupté_ is. Sy wou dit vir hom vra, maar dit was net so goed dat sy nie wou nie, want hy sou nie geweet het waarvan sy praat nie, omdat hy baie meer volledig drie-en-twintig was as wat hy (of sy) gedink het. Vir die koue oog van die filosoof is daar niks meer belaglik as laat vaar nie, behalwe dat dit selfbeheersing is: daar is niks meer absurd as versoeking nie, behalwe dat dit die groter versoeking is om nie daaraan toe te gee nie. Maar dit is berug dat filosowe nooit voorsiening maak vir ander mense se ideale nie – wat die belaglikes beslis nog meer belaglik maak, maar selde versuim om dit subliem te maak. En Ivor Pelham Marlay, nou uiteindelik afgedank uit die lusteloosheid van twee jaar, het ‘n baie rigiede en behoorlike idealis geword, en baie lastig vir homself, wat die manier van idealiste is … Hy was benoud, in daardie rustelose gedeelte oor middernag. Hy het baie dof gewonder of manlike brutaliteite eie is aan in wese vroulike vrou; jare later het hy gevind dat hulle was. Sy wou haar manier van hom hê, op haar eie manier, nou! Hy het dit gesien, want sy het dit nie weggesteek nie; sy het dit nie weggesteek nie, want sy het nie daardie soort selfbeheersing gehad nie, sy was betreurenswaardig. Sy wou “uitvind”. Hy het kennis van haar gehad as ‘n vrou sonder skaamte en sonder trots op liefde. Hy het dit liefde genoem, want hy was seker dat dit liefde was, wat hom betref, in elk geval. Sy het geen trots gehad nie, het sy gesê. “Daar is geen trots in liefde nie, Ivor. Nie regtig nie. Om trots te wees in liefde is die kenmerk van klein mensies. Trots is vir vroue wat elke aand na balle of nagklubs gaan, en wat, omdat hulle altyd moeg is, die ergste uit hul mans bring; hulle het trots nodig. Maar jou groot minnaar is so trots dat hy nie aan trots dink nie.” Maar boonop het sy ook geen skaamte gehad nie – en dit het hy skaamteloos liefgehad! Hy het die eerlike eienskap van haar skaamteloosheid, sy elegansie en sy duidelike skakerings van openhartigheid aanbid. So het elke minuut sy verlange na haar vergroot, elke minuut het sy gevoel van haar nabyheid vergroot; en die slanke, sagte lyne van haar lyf suggereer die spoel van haar ledemate – maar dit kon nie, dit kon eenvoudig nie, so "dit" gebeur nie! "Dit" was alles verkeerd, in hierdie spesifieke geval. Sy was te pragtig, hy wou haar te graag hê om dit so te laat gebeur. Hy wou haar hê—o, baie! Sy was moedswillig, hy het dit geweet. Hy het dit gevoel, maar hy kon dit nie verstaan nie – sy wat so heeltemal reg was, so verstandig! Sy was ongelooflik. Sy wou betower word, soos ‘n vrou in ‘n droom … "Ivor!" het sy skielik gesê. "Ek wens vir ‘n perske." Daar was ‘n mandjie van hulle op ‘n tafeltjie, in die skaduwees van die kamer; en in die skaduwees is die perskes wat daardie oggend op die Piccadilly – vensters van mnre. en versierde. “En as jy asseblief,” het sy gesê, “ek wil hê dit moet geskil of afgeskil word, of wat ook al die proses genoem word wat ’n perske ontbloot.” Hy het dit op ‘n bord op sy knie gehad, en ‘n speelgoedmes en vurk. Hy het fyn daaraan begin werk. Maar daar is perskes en perskes, en sommige kan baie eiesinnig wees om uitgetrek te word. “Dit is nie die soort perske waaraan ek gewoond is nie,” sê Ivor uiteindelik in afsku. "Maak jy ‘n gemors daarvan, Ivor?" haar fluistering het hom gespot; vir haar kop het stiekem sy hoek verlaat, dit was nou by sy skouer, en haar lyf het hom omsingel, haar liggaam het ‘n tronk om hom gemaak, en haar asem en hare was warm op sy wang. "Ja," het hy gesê – en haar liggies gesoen. Hulle eerste soen, daardie ligte, dun ding! Dit was sy huldeblyk aan haar betowering, dit was nie gevuur uit passie nie – dit was nie die soort soen wat ‘n vrou van dertig die reg gehad het om van ‘n baie jong man op so ‘n divan te verwag nie. Dit was ‘n patetiese soen. ‘n Soentjie wat smeek, was regtig daardie ligte ding gebore uit ‘n vraag oor ‘n perske, want Ivor het haar gesmeek om te verstaan, om sy honger na die mees absolute intimiteit, die mees volmaakte vriendskap te verstaan, en nie net die sterflike ding nie. Maar daar was dieptes in Magdalena sterker as haar begrip…. Ivor het ‘n beweging gemaak om te gaan. En hy was op pad. “Moenie gaan nie!” sy het gese. En haar arm het na sy skouer gevee–en skielik weer teruggeval na haar sy; en sy kyk op na die man wat koorsig bo haar staan, sy kyk na hom asof sy hom nie kan sien nie vir die donkerte oor haar oë. En skielik, moedswillig, het sy na hom gegrimeer, o so wraakgierig! Waaraan hulle albei so ‘n vlaag van giggel verval het dat Ivor weg was en Magdalen alleen voor een van hulle die afskeid besef het . Miskien was daardie twee nog nooit sulke goeie vriende nie, behalwe vir die eienaardige uitgawe van daardie merkwaardige aandete. Miskien, as dit anders geëindig het, sou Ivor op die lug weggestap het, soos die spreekwoord is, of miskien sou hy weggekruip het en nooit teruggekeer het nie, want dit was ‘n vreemde oomblik in sy lewe, en hy kon maklik ‘n caddish gedoen het ding vanweë sy gefnuikte begeerte na ‘n goeie een. Maar as hy teruggekeer het en dit geniet het, kon hierdie kroniek nie geskryf gewees het nie – want nooit in die hele geskiedenis van die wêreld, nóg in volksverhaal of legende of romanse, was daar ‘n verhaal oor ‘n bloot fisiese band nie. Om ‘n verhaal te maak moet daar ‘n gelofte wees, van huwelik, van selibaat, of van vriendskap; en om ‘n verhaal te maak dat die gelofte gehandhaaf of verbreek moet word. Daar is geen ander verhale as dié nie, daar is net eksperimente. Boek 2 Hoofstuk – _5_. Dit was moeilik vir Ivor, op drie-en-twintig, om Magdalena te verstaan; want sy was so gevaarlik eenvoudig, so betreurenswaardig beskaafd, so volkome kinderagtig. Hy het haar makliker en vinniger besef, het hy nog nooit vantevore ‘n vrou ontmoet nie – want as ‘n jong man van "ervaring" kon hy natuurlik nie anders as om ‘n bietjie daarvan op haar toe te pas nie, en het dus vinnig alles skeefgeloop. Hy kon nie anders as enigiemand anders help om sy byna onbewustelike kennis van die klein oneerlikheid, antagonismes, skynheilighede en kaalheid wat besonder duidelik is by verliefde vroue wat normaalweg baie sagmoedig en eerbaar is, op haar toe te pas nie. Maar met Magdalena moes hy reg by die begin begin; haar _kwaliteit_, haar kunstenaarskap, haar wonderlike talent om verwoord te wees oor daardie heerlike skakerings van gevoelens waarna ons meer selfbewuste lippe dikwels vroetel maar nooit bereik nie – dit alles, in haar, het ‘n ongelooflike mate van _aarde_ bevat, net algemeen, skerp _aarde_; wat beteken het dat alles wat sy gedoen het, van eer of oneer, vreesaanjaend spontaan was, en, sodra dit gedoen is, onvermydelik. En so ‘n begrip van haar as wat hy verkry het, het eers baie later by hom gekom, nadat hulle kalm gelê het in daardie Saragossa See wat gekarteer is tussen liefde en vriendskap: ‘n see van skandelike twyfel en bedrog en begeertes, ‘n seewiersee van gebroke geloftes en harde antagonismes, en een wat vir die gemartelde reisiger baie moeilik is om te deurkruis, in die reis terug van liefde en vorentoe na vriendskap, want daar is geen kompas om die hartseer rigting aan te wys nie…. Dit was in die aard van Magdalena dat sy liefde het niks stilstaande daarin gehad nie . Sy kon nie anders as om alles waarvoor sy lief was, oneindig afgeleë en begeerlik en onbereikbaar te maak nie. Hoe soet was die prestasie dus ! Sy het so dikwels liefgehad en was geliefd, maar sy het geen basiese kennis van liefde gehad nie. Sy was nie wys in liefde nie, sy het geen versigtigheid gehad nie. Sy wou nooit van liefde gebruik maak nie, sy het liefde haar laat gebruik. En ondervinding het haar van geen plesier beroof nie, en geen herhaling het haar teerheid besoedel nie: sy was soos ‘n vrugteboom vir wie elke ryptyd ‘n vrugbare vreugde is, wie se vrugte soet is vir jou mond, maar ernstig in sy soetheid, sodat jou maklike plundery jou slinksheid nie aanwakker nie. Magdalena het geen politiek gehad nie. Sy het geromanceer, met ernstige bewusteloosheid. Sy was lief vir Ivor, en het hom so agternagesit. Sy kon hom nie anders liefhê nie, sy moet selfs ‘n agtervolger agtervolg. Om hom met haar volle oorvloed te bereik en te geniet, moet sy hom eers onbereikbaar maak. Haar gedagtes moet chaoties word van hulpeloosheid oor die "moeilikheid" van hierdie man, wat blykbaar teruggetrek het toe sy gevorder het – inderdaad, sy het ernstig geromanceer! – wat blykbaar homself nooit heeltemal oorgegee het nie, maar ooit iets vreeslik noodsaaklik teruggehou het . Ja, hy het iets vreeslik noodsaaklik teruggehou, dit was duidelik – terwyl sy hom liefgehad het, maar hoe baie! En sy het hom alles vertel, sy het geen geheimenis gemaak van ‘n liefde wat vir Ivor uitermate geheimsinnig gelyk het nie. Daar was geen privaat hoekie of geheime skaduwee van haar hart wat sy nie moedswillig aan hom bekend gemaak het nie. Sy het eenvoudig nie omgegee nie! Sy het hom baie styf vasgehou en hom verwar met haar liefdesmaak–om skielik af te breek en ‘n magtige eed te sweer dat hy ver buite die doel was as hy dink dat sy herhaal wat sy een of ander tyd vir een of ander vorige minnaar gesê het: sy het ‘n wonderlike talent vir liefdestoesprake gehad wat tot dusver nie die nodige erkenning gekry het nie, "anders, Ivor, sou jy iets doen wat voldoende is in plaas daarvan om daar te lê soos ‘n Oosterse keiser en luister na die woorde van jou odalisque." “My lewe lank,” het sy gesê, “het ek liefdestoesprake op my lippe en in my hart gehad, en daarom het ek minnaars gehad, want ek kon dit nie verdra om dit vir myself te hou nie. Ek moes hulle eenvoudig vir iemand vertel, al was hulle doodgewoon, wat hulle meestal gedoen het…. Ja, Ivor, dit was presies soos ek vir jou sê. En as jy my ooit in ‘n boek plaas, wat jy waarskynlik sal doen, want jy sal nooit ‘n ander vrou ontmoet wat soveel weet van die dinge wat nie in boeke is nie, sal jy sê dat ek ‘n soort liefde-kleermaker was, vir ewig meet en die mense pas by die dinge in my hart; en net soos enige ander kleremaker het ek soms misfits gemaak, maar ek is baie volhardend, Ivor, en so het dit altyd op die ou end reg gekom. Maar nog nooit tevore het ek my liefdestoesprake by ‘n man pas soos ek dit vir jou pas nie – en kry baie min vir my moeite, kan ek byvoeg. Dit was nog altyd andersom, Ivor, en ek is nie seker of ek van hierdie nuwe vertrek in kleremaak hou nie. O, maar jy is so geheim, my skat! Jou bruin oë is so geheim, weet jy nie hulle is nie? En soms wens ek jou oë was poele water sodat ek myself daarin kon verdrink, en klaar was met jou so liefhê wat my so min liefhet…. Ag, Ivor, hoe laag is jy en alle mense! Jy vermoed die fyn frases van liefde – ja, jy doen, Ivor! As ’n vrou sprakeloos met liefde na jou kyk, glo jy sy is lief vir jou. Maar as sy haar liefde vir jou in sinne plaas, kompleet met kommas, dubbelpunte en punte, as sy jou haar liefde gee geklee in die pers en fyn linne van haar hart – kan jy nie help om haar nogal vreemd te dink nie, kan jy, skat?…” Hierdie soort ding het natuurlik nie elke dag aangegaan nie; dit het soms dae lank nie gebeur nie; en vir die res was hulle groot vriende. Hulle tyd saam het wonderlik verloop in die vrolike praktyk van vriendskap. Magdalene het elke voorwaarde van intimiteit vervul, wonderlik ongevraagd. Sy het die deure van haar lewe oopgemaak en hom laat inkyk, terwyl sy bewe uit vrees dat hy dit dalk heeltemal te erg sal vind. Hy wou weet – alles! (Hy het nog nooit vantevore iets geweet nie.) Vriendskap wat geheimhouding gehou het, was ‘n jammer ding, het albei saamgestem. Daar is geen geheimhouding tussen ons nie, het hulle gesê. Daar is selfbeheersing, maar daar is geen geheimhouding nie – dit is min of meer wat hulle gesê het. Daar was ook nie! Sy het hom vertel van groothede van onbestendigheid – om haar bestendigheid aan hom te bewys! "Hierdie talent om te verken maak so ‘n gemors van die lewe," het sy gesê. Maar nou het sy uiteindelik ‘n verliefde vriend gevind. Hulle was duidelik kamerade, die een na die ander. "Speelmaats," het sy aangedring. "Die wonderlikste ding van wonderwerke is dat dit soms gebeur," skryf daardie manjifieke Katoliek, mnr. Chesterton; maar ‘n mens hoef nie ‘n manjifieke Katoliek te wees om hom te glo nie. Ivor het hom geglo…. Sy was ‘n vriendin vir baie mense, het sy vir hom gesê, maar self het sy geen vriend gehad nie. Altyd om te gee, om te gee, om te gee, het sy gesê, en niks het ooit teruggegee nie – vir my, wagtend vir die teer dinge! “Ek het so hard probeer,” het sy gesê. Maar nou het Ivor gekom, hy was haar eerste vriend. "Ek is in elk geval maagdelik vir vriendskap," het sy ernstig vir hom gesê; en daarna het sy haar ouderdom beklemtoon, die fenomenale ouderdom van een-en-dertig. En deur sy vriendskap uit te oefen, het sy hom ‘n seldsame man gevind. In elk geval, sy het gesê hy was, en het haar redes gegee waarom sy so lank gedink het. Daar is jaloerse mans, het sy vir hom gesê, met wie ‘n vrou nie oor haar vorige lewe kan praat nie; daar is dwase mans wat ‘n vrou dwaas sal liefhê, maak nie saak wat sy hulle van haarself vertel nie; daar is absurde manne wat smeek, smeek en smeek om “alles” vertel te word en dan ’n toneel daaroor maak; daar is sterk en swygsame mans in wie ‘n vrou met vertroue vertrou, en wat die belydenis teen haar gebruik by die eerste geleentheid; en daar is daardie skaars mans wat jaloers en tog intelligent liefhet, aan wie ‘n vrou alles kan vertel en, deurdat hulle vertel het, alles vergeet – manne wat sonder sagtheid kan verstaan en hard kan wees sonder wanhoop: mans wie se waardigheid in hul harte is en nie op hul lippe, skaars mans vir wie ‘n vrou haarself nie kan goedkoop maak nie, want hulle sal haar nie goedkoop hê nie, hulle is nie bewus daarvan dat sy goedkoop kan wees nie – en dus is sy nie, so groot soos die versoeking tot goedkoopheid by ‘n vrou in liefde. In elk geval, dit is wat Magdalena gesê het, en sy het seker geweet. Natuurlik het sy skryfwerk deur verwaarlosing gely. Elke soort werk doen altyd, in kontak met vervloekte vroue soos Magdalena, wat mans bekoor deur hulself te verslaaf; en wat ‘n man se lewe versier deur dit te vernietig. Maar, alhoewel sy skryfwerk deur verwaarlosing gely het, hoeveel het dit in kennis opgedoen! Want Magdalene was sy ware opvoeding. Sy het so baie geweet van die dinge wat nie in boeke is nie – "maar sal wees," het sy hom geterg. Hy het van mans geleer deur na haar te luister, en nie ‘n bietjie van homself deur haar lief te hê nie. Sy het hom diep beïnvloed; haar manier van praat het nie net syne nie, maar ook sy manier van skryf beïnvloed: sodat toe Rodney West jare later sy beste roman gelees het, hy nogal grimmig gesê het dat daar twee mense is wat daardie boek so kon geskryf het en Ivor Marlay was net een van hulle. Sy het hom gepoets, en sy het die skerp dogmatismes en verwaandheid wat tot dusver die plek van gesprek met hom ingeneem het, glad gemaak. So is tant Percy reg bewys deur te dink dat daar ander vroue buiten hyself is, moet hy nie wonder nie! Tannie Percy sou van Magdalen gehou het; hy sou haar nou en dan vir middagete by die Badklub genooi het , en terwyl hulle gaan sit het, sou hy haar bruusk gevra het: “Wel, en hoe gaan dit met daardie jong man van my? Bietjie bo homself, moet ek nie wonder nie.” Magdalene sou tannie Percy laat lag het. CBoek 2 Hoofstuk – _6_. Van daardie onvergeetlike aand in Julie toe Ivor die eerste keer saam met Magdalen geëet het, het hy amper letterlik niemand anders gesien gedurende die daaropvolgende twaalf maande en meer nie – tensy Gerald Trevor toevallig daarop aangedring het, soos hy soms gedoen het. Ivor het in daardie tyd eenvoudig geen belang in iemand anders gehad nie; want dit is die manier van sekere nature om hulle volkome belangstelling in een persoon te toon deur die verwaarlosing van alle ander. En so het Ivor baie opwindende gebeure gemis, want die somer van 1913 was in baie opsigte ‘n baie gebeurtenisvolle een. Die seisoen van 1913 was, soos almal onthou, meer as gewoonlik briljant. Mayfair was briljant, niks het Mayfair gesteur nie – en Mayfair het niks gesteur nie; watter eienaardige verskynsel is deur denkende mans verklaar deur die taamlik vergesogte teorie dat Mayfair nie regtig saak maak in Engeland nie, dat dit nie Engeland is nie: dat Mayfair in werklikheid nie Engeland meer verteenwoordig as byvoorbeeld die hertog van Manchester nie. Manchester verteenwoordig . Maar tog maak jong mans fortuin deur daaroor te skryf , Gentlemen with Dusters deur dit te beledig, galante Kolonels deur dit te beskryf, en die _London Mail_ sirkuleer geweldig. Mayfair was die middelpunt van Engeland, Amerika en Palestina. En dit is met plesier waargeneem dat die jong prins van Wallis die enigste koninklike persoon sedert Charles II was. wat selfs gelyk het asof hulle "in" die samelewing was. Dit was die seisoen van baie briljante _débutantes_, waaghalsige matrone en verrassende weduwees. Natuurlik het voorstedelike mense nare dinge oor hulle gegaan, simpel goed soos: “Jy kan deesdae nie ’n _débutante_ van ’n _déclassée_ vertel nie,” en gedink hulle het ’n epigram gemaak. Meneervroue van die middelsoort was verskrik oor die gerugte aangaande die onsedelikheid en perversiteite van die lieflike jong dames na wie se foto’s hulle asemloos in die weekblaaie gekyk het; en ‘n vrou moes net dood gevind word in ‘n elegante woonstel in Maida Vale vir die pers om te berig: "Strange Death of Society Woman. Daar word geglo dit was weens dwelms.” Daar is algemeen gesê dat die aantal ‘samelewingsvroue’ wat dwelms gebruik het, ongelooflik was, terwyl dit drank betref!… Een en ander het “samelewingsvroue” begin inkom vir baie minagting. Koormeisies het hulle verag, en wou weet wat met _hulle_ sou gebeur as _hulle_ Sulke Dinge sou doen. Jong mans was daardie jaar baie sinies. Elkeen het daardie seisoen die tango probeer leer, en toe besluit elkeen dat dit nie _regtig_ ‘n baldans is nie. Jong vroue het begin lyk soos die portrette wat die modieuse portretskilders van hulle skilder – lieflik maar "ontemperamenteel"; en middeljarige mans het hul koppe oor hulle geskud en gesê dat hierdie jong vroue blykbaar geen temperament het nie. Maar die jong vroue het van beter geweet, want terwyl hul Victoriaanse moeders mans met terughoudendheid verwar het, het hulle mans met openhartigheid in die steek gelaat; en elke nou en dan sou een van hulle owerspel pleeg met haar stem. [Waarop–‘n egskeiding is gereël en sal binnekort plaasvind. Briewe: “Liewe Bubbles” skryf haar prokureurs, “hoekom kom jy nie terug na my toe nie? Ek het nog altyd probeer om my plig teenoor jou te doen, ek het nog altyd probeer om vir jou ‘n gemaklike huis te maak, en noudat ek hyg om jou te sien, sal jy nie naby my kom nie. Asseblief, Bubbly skat, hoekom is jy so koud vir my? Jaar. altyd aanbid vir Bunny.” Sy prokureurs antwoord passievol: “Niks sal my aanspoor om na jou terug te keer nie. Ek het dit noukeurig uitgedink en besluit om nooit weer by jou te woon nie. Ons is te anders, temperamenteel en finansieel. Jaar. opreg, Derek Maltravers.” Herstel van Huwelike Regte. N blaaskansie. Niks doen aan die herstel van huweliksregte nie. Formele Egbreuk bewys. Besluit nisi. Nog ‘n ruskans. Besluit absoluut. Dit is natuurlik net ‘n truuk – maar dit het geld nodig. Daar is hoegenaamd niks om te verhoed dat arm mense dit doen nie – behalwe natuurlik dat dit geld nodig het. Meneer Justice Darling maak dalk ‘n grap daaroor. Hy maak sulke goeie grappies.] Dans het toegeneem in gewildheid en geweld, nagklubs het mode geword, en jong dames is soms dronk in hulle gesien. Baie Amerikaners het hulle daardie seisoen in Londen gevestig en gesê hulle was mal daaroor, maar die meeste van hulle het sedertdien mal geword as ooit daaroor. Die gleuwe het van die agterkant van mansbaadjies verdwyn, maar bo-hoede en meneer se oggendpakke was steeds gedra. En Lady Lois Lamprey was getroud met ‘n gesellige klein graaf, ‘n noemenswaardige troue wat die wêreld van Peru tot Samarcand verlig het. (Samarcand het juis toe mode geword onder diegene wat in poësie afgaan see toe ). Maar sy is steeds Lady Lois genoem. “Jy het dit so moeilik gemaak vir mense om te besef dis jou _nooiensvan_,” sê haar ma, die marchiones, ernstig. En Lady Lois was geliefd deur baie jong mans, maar sy was nie lief vir een nie. Maar hulle is wonderlik vergeld deur die kunstenaars wat portrette van haar geskilder het en die skrywers wat romans oor haar geskryf het, waarin die arme Lois altyd as ‘n _femme fatale by uitstek_ getoon is met ‘n hart van jade en ontelbare minnaars. Die Eer. Virginia Tracy het meer as ooit bekend geword vir haar skoonheid, klere en geestige stiltes. Sy het ook portrette van haar vrouevriendinne in die bed geskilder en ‘n paar ritte gemaak in ‘n ding wat ‘n vliegtuig genoem word: waaroor haar ma, Lady Carnal, aan die pers gesê het dat sy regtig baie geïrriteerd was, en dat Virginia nie hierdie dinge moet doen nie, want sy het ‘n swak hart gehad; maar daar was op een of ander manier ‘n misverstand oor daardie swak hart, dit was nooit presies geleë nie, die Northcliffe Press het gesê dit was Lady Carnal s’n en die Res dat dit Virginia s’n was, en die vraag is nie finaal afgehandel tot Lady Carnal se skielike dood ‘n jaar later nie. Virginia het amper twee keer getrou, maar het uiteindelik ‘n briljante _staatsgreep_ gemaak deur ‘n Amerikaner tydens ‘n naweek by Bognor te trou. Wat, het Lois gesê, is die soort ding wat met enigiemand kan gebeur wat naweke by Bognor mors. Hy was egter ‘n miljoenêr, wat meer was as wat haar klein graaf was…. En daar was ‘n wonderlike partytjie van feesviering by die Mont Agel, een in ‘n ketting van baie wonderlike partytjies. En toe, later, is elkeen na Venesië…. Dit is min of meer hoe dit alles vir Ivor in sy gelukkige hoekie gelyk het. En elke nou en dan het hy saam met Gerald Trevor by die Café Royal geëet , en hy sou hoor van groot etes en danse en _potins_, van die gasvrouens wat gemaak is en die harte wat gebreek is, van die wonderlike vordering van die legende van Lady Lois en van die roekeloosheid van Virginia. Maar dit het nie vir Ivor gelyk of hy veel gemis het nie; dit het vir Ivor gelyk of hy baie gemis sou word as hy nie vir Magdalena ontmoet het nie. Boek 2 Hoofstuk – _7_. ‘n Jaar het verbygegaan, van een Juliedag na sy ouer broer. En Ivor het nie die wonder van daardie spesiale dag in Julie besef nie, hy het geen kop vir datums gehad nie – totdat sy, toe sy haar daardie middag gebel het om haar te sien, skielik haar datumboek-kalender onder sy neus gehou het en baie stadig die blaar afgeskeur het. van die vorige dag, wanneer kyk! daar, onder die datum van daardie dag, was grootliks die naam "Ivor!" "Ons verjaarsdag," het sy ernstig vir hom gesê. “Verjaarsdag van daardie aand verlede jaar toe jy die eerste keer vir ete gekom het…” “En besef dat ek nog nooit, nog nooit tevore geëet het nie!” “Ja, hoe maer was jy nie, Ivor! Maar jy sal baie vetter wees na vanaand, want ons gaan heerlik eet iewers in die land, want dit is ons verjaarsdag. Ek haat my eie so baie, maar ek is sentimenteel oor ons s’n…” Nou was daar ‘n stemming van Magdalena wat gekla het oor Ivor se “pragtige isolasie,” van sy huidige manier om niemand anders te sien nie. Magdalena het ‘n hele aantal ander mense gesien : dit was vir haar baie moeilik om dit nie te doen nie, want die wêreld was vol mans en vroue wat, by gegewe geleenthede, blykbaar nie in staat was om aan kos te "raak" tensy Magdalen daar was om dit mee te "aanraak". hulle. Aanvanklik het dit gelyk of sy nie Ivor se huidige lewenswyse besef het nie; en toe het daar ‘n tyd gekom dat sy ‘n gebaar daarteen gemaak het. Maar die mens word nie deur gebare alleen gewaarsku nie, daarom moes sy hare met woorde beklee. En selfs dan sou Ivor nie gebring word om te sien dat dit op een of ander manier saak maak, of hy mense sien of nie. Hy het baie gelees , het hy gesê. En hy het rakette gespeel…. Sy het hom met haar onguns geterg, hy het haar met sy liefde gespot. En toe het sy eendag vir hom vererg, en hy vir haar. Hulle was by middagete by sy woonstel, en sy het hom gevra wat hy die vorige aand gedoen het. Sy vra asof sy nie die antwoord ken nie, maar dit het Ivor nie daarvan weerhou om dit te gee nie. "Aandete, bed, boek," het hy verduidelik. “Charmante aand.” “Die beskrywing daarvan lewer egter nie veel gesprek op nie,” sê Magdalen. “Ek wil weet,” het sy gevaarlik gesê, “hoekom, wanneer ek nie saam met jou kan eet nie, net soos ek graag wil, jy altyd alleen moet eet. Ek voel daar moet ‘n rede daarvoor wees…" "Wat Magdalen wen, moet die wêreld verloor!" Ivor het nederig gespot. "Dis alles baie goed," protesteer sy lewendig. “Maar sien jy nie, my skat, dat dit baie onregverdig is, jou absurde isolasie? (_a_) Dis onregverdig teenoor my; (_b_) Dis onregverdig teenoor jouself; en (_c_) Dit is vreeslik onregverdig teenoor die tallose mense wat jy van die bekoring van jou gesig en geselskap ontneem, om niks van jou gesprek te sê nie….” “Boonop,” sê sy planmatig, “maak jou idiotiese isolasie my wat is ‘n ‘gemerkte’ vrou genoem. En as dit vir jou alles dieselfde is, Ivor, sou ek net so gou nie ‘n ‘gemerkte’ vrou wees nie. Ek haat dit om aan te dink as ‘n vrou wat jong mans uit hul natuurlike omgewing ruk en hulle in noue aanhouding hou uit vrees vir mededinging, indien enige. Om my te behaag, Ivor …” pleit sy skielik. “Jy maak asof jy, Magdalena!” het hy haar moerig beskuldig. “Nie een van daardie dinge maak saak nie en die helfte daarvan is nie waar nie, veral oor jou ‘gemerkte’ vrou as gevolg van my. Daardie dinge is net waar van mense wat in restaurante woon, en ek en jy was skaars saam vandat ek jou daardie aand saam met Rodney West gesien het.” Hy was baie jonk en baie sulky. “Waaroor gaan dit, Magdalena?” vra hy jammerlik. ‘n Jaar het verbygegaan, en dit was hul eerste toneel – hul eerste toneel! Geen gewone jaar nie, daardie … "Maar, Ivor, ek wil nie hê jy moet een oggend wakker word nie – om geen Magdalena en geen vriende te vind nie!" Sy ruk die ding uit… “Hoekom nie Magdalena nie?” hy het na haar gesteek. "Maar dis kinderagtig, jou lief!" Sy oë wil nie hare ontmoet nie, hy kyk swart na die tafel en wag…. As hy net haar oë wil ontmoet sal sy dit regkry, sal hy verstaan. Sy het haarself _so_ goed geken … soms. Maar hy was so jonk! “Ek sien nie hoekom nie,” het hy uiteindelik op sy bord gesê. "Daar is ‘n fataliteit oor my soort liefde," sê Magdalen sag, ellendig, heldhaftig. “Dit eindig.” En in daardie oomblik het Magdalena vir Ivor liefgehad soos sy hom nog nooit vantevore liefgehad het nie; sy was so. “Myne nie.” Stilte … "Stuff!" sê Magdalena – en skree van die lag! Hy bloos verwoed. “Kyk hier,” snerp hy, “is jy of is jy nie lief vir my nie?” "Ek doen," het Magdalena gesnap. “Maar ek het idees.” Ivor leun kragtig vorentoe. “As jy dit dan doen,” sê hy baie stadig, “waarvan de duiwel praat jy ?” Magdalena leun vorentoe, sodat daar niks anders as hulle asem tussen haar ernstige gesig en sy grimmige gesig was nie. "Ek aanbid jou – merk dit, Ivor! Miskien is ek nie lief vir jou soos ‘n melkbediende jou sal liefhê nie, maar ek is seker dat ek in een maand soveel liefde vir jou inprop as wat ‘n melkmeisie in ‘n leeftyd sou gee; haar manier word ‘eenvoud’ genoem, en is veronderstel om goddelik te wees. Maar ek is goddelik op my eie manier. Ek is mal oor jou. As ek ‘n bynaam was en jy was ‘n selfstandige naamwoord, sou ek jou op elke bladsy van die boek van die lewe gevolg het – totdat jy so moeg vir my was! Maar ek kry idees…” “Vroue het buie,” fluister sy. “En kom ek vertel jou van hierdie buie, Ivor, sodat jy sal leer om nie die vroue wat jou sal liefhê, kwaad te maak nie. Vroue het so nou en dan buie, hulle kan dit nie help nie en niemand kan hulle help nie. Het jy dit geweet? Jou arme lam, jy weet eintlik niks nie…. Hierdie buie, laat ek jou vertel, is groot en onverklaarbaar en slordig en verskriklik. Hulle verwoes alles. Veral, hulle verwoes mans, hierdie buie. Ek het gesien hoe hulle beter mans vernietig as jy, Ivor. Hulle verander ‘n vrou se persoonlikheid, hulle gee haar ‘n nuwe gees vir daardie kort tydjie, ‘n nuwe en ongelukkige gees, want elkeen is ongelukkig wat te duidelik sien – maar minnaars gaan voort om minnaars te wees, en verstaan niks anders as dat dit ‘n verdomde oorlas is nie , nie verstaan dat hierdie vrou se bui ‘n minnaar in ‘n man en ‘n man in skuim kan verander nie. Vroue is baie gewillig om die waarheid in hierdie bui te wil praat, want histerie blyk so op te tree – maar hulle praat dit oor die algemeen nie, die lewe is wat dit is, en dit is wat hulle so boos en sleg van humeur maak om die mans vir wie hulle lief is, maar wat daarop aandring om hulle enige uur van die dag en nag lief te hê, ongeag sin of gevoeligheid…” “Natuurlik,” sê Ivor redelik, “as dit net ’n bui is….” Nou is ‘n bui soos ‘n wolk teen die lug, dit kom en gaan en laat geen merk nie. Maar dit is ‘n leuen, want ‘n bui is soos niks anders nie. Die Hallidays het daardie Augustus na die buiteland gegaan, of eerder hulle is na Deauville, en Euphemia Halliday het vir Magdalen haar huis naby Sonning geleen vir daardie maand. In die laaste paar maande het Euphemia ‘n verrassende liefde vir Magdalen ontdek, na wie sy altyd verwys het as "arme klein Magdalena! sy is so geestig, jy weet!” Euphemia het altyd na vroue wat armer as syself was verwys as "arme klein—-" en het dit gegee om te wees het verstaan dat sy daarvan hou om vriendelik met mense te wees. Maar sy was nog nooit vantevore "vriendelik" teenoor of oor Magdalen nie, en Magdalen was nogal verbaas daaroor totdat sy gehoor het dat Euphemia met Lois Lamprey gestry het, want Euphemia was vol kaddie entoesiasme oor vroue, en soos een ineengestort het, moes sy vinnig maak nog een. Magdalene kon egter nie help om vir haar bekoorlik te wees nie, en Euphemia het oorgewaai met die geskenk van haar huis naby Sonning vir Augustus. “’n Geskenk,” het Magdalen pateties vir Ivor gesê, “waarvoor sy my twintig tot dertig guineas per week sal vra wanneer sy terugkom – en kry dit, wat meer is! Ek is die maklikste bedrieglike vrou wat ek ken, Ivor.” "Dis net jou soort ydelheid," het hy uitgewys. "Jy is die ydelste vrou in die wêreld, regtig – maar dit is ‘n private ydelheid, en maak niemand behalwe jouself seer nie, want dit bestaan daarin om verskriklike mense op jou af te dwing terwyl jy hulle net stilweg alles vir jouself verag. ” “Hierdie huis waarvan ons gepraat het,” het Magdalen ernstig gesê, “is ‘n bekoorlike huis. Wat ek bedoel is dat dit elke moderne gerief en gerief het, en duplikate van elk. Daar is ‘n badkamer in elke slaapkamer en ‘n divan in elke sitkamer, telefone in elke hoek en bediendes om elke hoek. En dit is net ver genoeg van die rivier af om buite die bereik van verbygaande voetlig-gunstelinge en energieke mans wat Leander dasse dra, te wees. ’n Mens sal baie gemaklik daar wees, Ivor.” "Mens sal ‘n huisie verkies," het sy ingedagte gesê. "My man – met wie se smaak jy so goed saamstem, Ivor – het altyd vir my gesê dat ek ‘n kothuis baie betaamlik kan dra." “Weet jy,” breek Ivor in, “dat daardie man vir my die lekkerste man in die wêreld lyk, van wat jy altyd van hom sê.” "Maar hy is inderdaad," het sy gehuil. “Hy is ‘n dierbare, my Tristram. Ek het met hom getrou toe ek agtien was, en ek sê dit steeds, hoewel ek hom sedertdien smeek om van my te skei. Maar hy is te wys om dit te doen, en alhoewel hy aangebied het om my van hom te laat skei, is ek nie heeltemal kad genoeg om dit te doen nie – in elk geval nie totdat hy met iemand anders wil trou nie, wat ek bevrees is onwaarskynlik . En as hy by die huis kom bly hy by die klub en ons eet saam, en ek moet bieg dat om met hom getroud te wees, my verhinder het om in my tyd met ‘n paar aaklige mans te trou…. O, Ivor!” sy het skielik haar hande geklap met ‘n idee, “kom ons neem ‘n vlugvoetigheid en verbeel ons jy gaan Tristram eendag sien – hy sal van jou hou, jy is sy soort man; en kom ons veronderstel jy het hom vertel wat jy gedreig het om hom te vertel sodra jy hom sien, dat as hy van my skei of van hom laat skei, jy met my sou trou. Waarop hy jou eerstens sou vra of jy my in die weelde kan hou waaraan ek gewoond was. As jy nogal moeg sê dat jy kan, sou hy jou verder vra watter gronde jy het om te dink jy sal my gelukkig maak. Dan sal jy meer moer lyk as ooit, en iets prewel oor my liefde vir jou (wat ek inderdaad doen). Na ‘n stilte van ‘n paar sekondes, wat julle albei spandeer het om die drankies wat Tristram bestel het, leeg te maak toe hy hoor dat ‘n man hom oor sy vrou kom sien het – na hierdie kort, indrukwekkende stilte, sou hy saggies sê, "Maar sy was ook lief vir my!" Nou is hy baie ouer as jy, Ivor, en jou natuurlike agting vir ouderdom sou ‘n stryd voer met jou streng oortuiging dat die twee sake glad nie parallel was nie – maar voordat jy kon verduidelik dat hy sou byvoeg, ooit so geniaal: "Sê nou, Marlay, ons praat daaroor oor ‘n jaar van vandag af – hoe sou dit werk?" Dan sou jy nie ‘n been hê om op te staan nie, veral as jy in sy klub gesit het; en so sou jy die res van die tyd spandeer om hom uit te vra oor die uiters vreemde lande wat hy besoek het, en dan sou jy altwee alles van my vergeet en waarskynlik saam middagete…” “Hierdie huis waarvan ons gepraat het,” sê Ivor, "lyk vir my ‘n bekoorlike huis…" "En dit word Camelot genoem!" roep Magdalena. Boek 2 Hoofstuk – _8_. Daardie Augustus het Ivor Marlay se motor – so vinnig en aantreklik ‘n tweesitplek as wat enige een kan wees in daardie primitiewe tyd van motorry – amper ‘n instelling geword vir die klein seuntjies langs die Londense pad, van Sonning tot Londen en van Londen na Sonning, wat geensins dieselfde afstand is nie. Die konvensies moes natuurlik in ‘n sekere mate nagekom word, maar die tyd wat hy nie by Camelot deurgebring het nie, is beslis bestee om daarheen of daarvandaan te kom. Baie mense het afgekom om by Magdalena te bly, maar af en toe sou daar ‘n goddelike _hiatus_ wees tussen die wat sopas gegaan het en die wat op die punt was om te kom, en dit was Ivor se saak om daardie _hiatus_ so vinnig as moontlik te vul. Magdalene was baie goed om die gereelde voorkoms van hierdie _hiatuses_ te reël, maar nie, het sy volgehou, half so goed soos Ivor was om hulle vol te maak nie, want sy motor het gelyk of sy in die ry inswaai binne ‘n minuut nadat sy na Londen gebel het om te sê : “There is bed and board at Camelot, Ivor….” Maar van wat by Camelot naby Sonning gebeur het gedurende daardie briljante Augustus van 1913 toe Engeland werklik die wêreld gewys het wat hy in die pad van Augusts kon doen: hoe daardie dae, gesteel van Magdalena se vriende, dae van ontspanning en liefde en praat–maar hoe hulle gepraat het, en ernstig!–verloop soos fantasieë van sonlig, so helder en vinnig: hoe hulle deur die welige Augustus-nagte in die tuine van Camelot gestap het, "na die maan en terug," en was tevrede met hierdie oorvloed van geselskap: en hoe hulle soms hartseer sou wees in verbygaande stiltes, elkeen met die wete dat hierdie ure geen parallel kon hê nie en dat niks homself herhaal nie, behalwe spyt: en hoe elkeen soms sou mystifiseer en martel die ander met ‘n skaduwee oor die gesig…. En hoe, onder andere, Rodney West, KC, so kalm geniaal soos altyd gekom het, en hoe die groot vriendskap tussen hom en Magdalen, wat die afgelope jaar vervreem was, duidelik was om te sien: en hoe mense gewonder het oor hierdie volmaakte bereiking van vrede met eer, maar Ivor was bly daaroor: en hoe hulle nagte saam gesteel het tot sonop, en so wonderlik dat selfs ‘n sonsopkoms deur Turner ‘n kleurlose ding langs die dagbreek sou gewees het van hul ontwaking. Dit was alles baie goed, hierdie manier en daardie kant toe en elke manier…. Maar om te vertel van wat by Camelot naby Sonning gebeur het gedurende daardie al te kort maand sou ‘n boek vul. Terwyl ons weg, minder liries, in die rigting van ontnugtering en dood lê. Daar is ‘n hoogtepunt bereik (deur die avontuurlustiges) en die lewe word asemloos daarvandaan bekyk, en gevind dat dit maar die dienaar van hierdie oomblik op hierdie toppunt is; maar dan is daar die afkoms van daardie hoë landgoed, twee gode wat elke oomblik sterfliker word, die een smekend en die ander versadig, of albei versadig, wat miskien nog verskrikliker is. Middeleeuse woorde is daar om by die saak te pas, volbloed woorde soos verraad en verraad en oneer, maar deesdae beteken ‘n gebroke gelofte nie ‘n gebroke kop nie; dit beteken ‘n kopseer vir die een en ‘n lang stap vir die ander, "om van dit alles ontslae te raak…" Die klimaks was by Camelot, dit was daar waar hulle die uiteindelike berg geklim het. Maar die afdraande het hulle etlike maande geneem, en die nuwe jaar van 1914 het aangebreek voordat die ding verby was. En die verdoemende deel daarvan was dat dit hy was wat blykbaar verander het, en nie sy nie! Sy het, soos altyd, sy perfekte vriend gebly; met die blote oog kon niks vreemds in haar gesien word nie, daar was nie een van daardie subtiele tekens aan haar opmerklik wat veronderstel is om ‘n moeë vrou te merk nie; en nie een van die primêre emosionele sterre het gesien om in hul kursusse te stop nie. Maar Ivor se oë was nie kaal nie, hulle was geelsug van liefde, en hy het gesien daar gebeur iets in Magdalena, van Oktober af. Hy het dit gesien, maar natuurlik het hy dit nie geglo nie; en hy was onaangenaam, op die vae manier waarop mans onaangenaam is oor vae vermoedens. Trouens, van al die foute wat ‘n man kan maak om ‘n vrou te probeer terugwen, het Ivor nagelaat om nie een te maak nie: van agterdog tot bitterheid deur stilte, van bitterheid tot agterdog by wyse van onverskilligheid, en baie ander onaangenaamhede ook. Hy het deur die hel gegaan, en daar is niks meer vervelig as die geselskap van ‘n sensitiewe jong man wat deur die hel gaan nie…. Maar Magdalena, as sy dit gedink het, het dit filosofies gedink. Dit was die algemeenste by mans … Sy het geduldig met hom gedra, maar ondraaglik hy was. "Mors, mors!" sou hy onder andere simpel dinge sê. “Om te dink dat dit alles gemors was!” Sy het hom verseker dat dit nie gemors is nie, dat goeie goed nie gemors word nie. Hy het op haar afgerond oor die "fyn" dinge, en sy was redelik stil, en toe was hy skaam. Arme Ivor! Hy is niks gespaar nie, want sy sou hom vertel van haar groot liefde vir hom, soos sy nog nooit vantevore vir man of vrou gevoel het nie, dit was so groot en verstaanbaar en oneindig – die enigste ding van my wat oneindig is, sê sy bitter. Sy moes hom nie van haar toegeneentheid vertel het nie , sy moes dit geheim gehou het, sy moes gemaak het asof sy hom verafsku het; sodat hy teen haar kon draai en haar kon vloek en sy pad kon gaan. Arme Magdalena! Sy kon nie voorgee nie. En dit was haar beloofde voorliefde wat hom voortdurend hoop gegee het, dit was die groot rots waarop hy kasteel na kasteel gebou het, elkeen om te tuimel by die aanskoue van haar glanslose oë in sy arms…. Magdalena kon haarself nie help nie– hoe kon sy, sy was soos sy was!–maar sy het hom probeer help. Sy was die vertroueling van sy ellende oor haar; sy was die groot vriend aan wie hy sy hartseer oor haar vertel het; en dit was sy wat hom probeer sus het oor die onvolmaakthede van sy minnares. Maar sy kon hom nooit oortuig dat sy minnares waardeloos was, te gebruik in die verkeer van liefde om waardig te wees om so geliefd te wees nie; en sy het heeltemal misluk om hom te oortuig dat die lewe die moeite werd was om te leef ten spyte van die onbestendigheid van een ellendige vrou … ‘n Heeltemal onsedelike vrou was Magdalena, maar sy het ‘n vaste etiket van die hart gehad: en dit het haar by uitstek gemaak in ‘n man se spyt, want daardie etiket van die hart is die skaarsste van alle dinge–tensy dit egter is dat dit selde waarneembaar is by goeie vroue bloot as gevolg van die baie ander prysenswaardige eienskappe wat ‘n mens se visie daarvan verdring. Magdalena was ‘n vrou van eer in alles behalwe eer. En Magdalena het in Ivor se gedagtes gegroei om beskaafde vroue te simboliseer, in al die grasie van vriendelikheid en onvolmaaktheid, maar hy sou vind dat beskaafde vroue nie regtig so is nie; hy moes vind dat die mooiste vroue wraaksugtig word wanneer hulle verveeld is (dit word verstaan dat mans, wanneer hulle verveeld is, net weggaan, uiters sterk en stil); en dat hul onwillige standvastigheid dikwels die oorsaak is van ontelbare klein antagonismes en kaalheid, en dat hulle selde waardig is in hul skielike afkeer van ‘n intimiteit. Hulle wil terugtrek, dit is wat dit is. Maar Magdalena wou net voortgaan, "om uit te vind." En Ivor, met hierdie latere vroue, sou praat van Magdalena, wat hom op hulle grusaamhede wreek. Hy sal natuurlik nie na haar by die naam verwys nie, hy sal haar net op een of ander manier voorstel, ‘n naamlose en beleefde figuur van sy verlede, of hy sal eerder reguit sê, "’n vrou wat ek eens geken het," en sy donker oë amper minagtend vashou. op sy luisteraar–wat miskien, dit was nie onmoontlik nie, geweet het dat hy van Magdalen Grey praat; en miskien het sy hom jammer gekry omdat hy ‘n dwaas was oor so ‘n vrou, of miskien het sy hom vaagweg gerespekteer omdat sy nie mooi geweet het wat nie. Maar in elk geval, dit was nadat hy Magdalen Gray geken het dat Ivor vaagweg gepraat word as een van daardie mans wat “lekker is oor” vroue: ‘n nie onaangename onderskeid nie, alhoewel natuurlik vaag … Dus, vermoeiend alhoewel hy was die hele winter, Magdalena het met hom gebaar. Dit was hy wat haar uiteindelik nie kon verdra nie…. Was sy ontrou aan hom? Hy was haar vriend – dit is wat sy gesê het. Maar hy het geweet dat hy nie haar vriend was nie – in elk geval nog nie. Hy het nie geweet hoe om te wees nie…. Was sy ontrou aan hom? “Wat wil jy hê moet ek antwoord?” vra sy hom, in die lig van die “very shaded” lamp. “As dit jou sal genees om my lief te hê,” sê sy ingedagte, “sal ek vir jou sê dat ek ontrou aan jou was…” “As dit jou nie sal genees nie, maar jou net sal seermaak,” sê sy ingedagte, “ Ek sal vir jou sê dat ek nie ontrou aan jou was nie…” “Dit maak in elk geval nie saak nie,” het sy gesê. “Hierdie ontrouheidsbesigheid … tussen jou en my.” En toe was hulle lank stil en dink hoe dit nie saak maak nie – in elk geval. Maar dit het natuurlik nie saak gemaak nie, hierdie “ontrouheid besigheid”–dit was net ‘n ding van die liggaam, amper ‘n ongeluk, maar liefde was ‘n ding van die gees. Liefde het dit net eenkant toe gevee, liefde was alles, liefde het glad geen voorraad van ontrouheid geneem nie. Sommige vroue kon eenvoudig nie liggaamlik getrou wees nie, dis wat dit was; dank die Hemel daar was net ‘n paar sulke vroue, maar hulle was pragtig op ander maniere, goddelike maniere, en liefde moet ontrouheid oor die hoof sien. Maar liefde wou eenvoudig nie die hoogte inskiet nie, dit het in die afgrond neergedaal en met ontrouheid saamgesmelt, en saam het hulle ‘n maalstroom gemaak wat oor jong Ivor se kop gesuis het en hom siek gemaak het van lewe en liefde en homself – veral van homself. Want sy grootste ellende was nie dat Magdalena dalk ontrou aan hom was nie, maar dat hy ontrou was aan homself. Sy wou verheug word, soos ‘n vrou in ‘n droom; en toe die droom vervaag het hy ‘n vriend gekry, net ‘n vriend…. Boek 2 Hoofstuk – _9_. In Januarie 1914 het Ivor verkoue in die kop gekry. Hy was nog altyd merkwaardig immuun teen sulke klein kwaaltjies, en was net een keer in sy lewe siek, van ‘n kwaai longontsteking lank gelede op skool. Hy het nie die vaagste benul gehad wat om met ‘n verkoue in die kop te doen nie, hy het net kinien geneem en sy neus bly blaas. Eendag het hy sy verkoue op spesiale versoek aan Magdalene gebring, want hy het dit vir ‘n week lank vermy om haar te sien; en Magdalena het gesê dat hy die ding gevang het omdat hy verhard was en dat hy moet weggaan. Sy het daarop gewys dat hy die gelukkigste man in die wêreld is, met of sonder ‘n verkoue in die kop. "Jy is vry, Ivor!" sy het gese. “’n Man met geen bande nie en baie geld – my skat, die wêreld is vir jou! En hier is jy, in Januarie rond Londen, wanneer jy dalk in al die lieflike warm plekke in die wêreld is en wonderlike avonture in die son beleef!” Maar hy kon nie weggaan nie – en sy het geweet, met patetiese ongeduld, dat hy nie kon nie. En toe, in daardie bittere eensaamheid, was hy jammer vir homself. En sy verkoue het aangehou. Nou het daar ‘n dag gekom daardie Januarie toe hy Magdalena twee weke lank nie gesien het nie . Die tyd was verby toe hy Magdalena kon sien. Hy wou te veel hê – in elk geval, dit was nou te veel!– en hy kon nie meer voorgee om ‘n bietjie te verdra nie. Januarie het daardie spesifieke dag sy ergste gedoen; die reën het yskoud geval, en elke uur of wat het dit met koorsagtige woede neergeslaan ; en die kwaai klam het skynbaar sy woonstel en bene binnegedring, daar was min troos in sy brandende vuur – selfs al was hy rustig genoeg om vir ‘n lang tyd voor dit te sit. Buite was Upper Brookstraat stil en nat; elke nou en dan het ‘n kaalkop bediende onder ‘n sambreel na die pilare-kis geslinger; en teen etenstyd het verskeie motors – van sy venster daarbo af gelyk soos groot, vet, nat vlieë wat in die glinsterende grond kruip – vanaf Park Lane saamgeswaai na Grosvenor Square, vol mense wat mekaar se kos gaan eet. En binnekort sou hulle ook suid gaan, en Magdalena onder hulle miskien…. Teen ‘n donker vieruur het hy gedink dit kan hom goed doen om uit te gaan en ‘n bietjie in die reën te stap; hy het skielik verlang om kaalkop in die reën te staan. Dit sal hom beslis goed doen…. Daar was ‘n kloppende pyn in sy agterkop. Ten minste het dit gelyk of dit agter in sy kop was, of sy hoofkwartier daar was, want sy hele kop was swaar daarmee. Nie ‘n ernstige pyn nie, maar irriterend. Elke paar minute het hy sy kop geskud asof hy die pyn wou wegskud, maar dit het hom net aanhou irriteer. Hierdie verdomde koue in die kop…. Hy het twee aspiriene verpletter en ingesluk, en uitgegaan. Hy het dit geniet, hierdie doellose rondswerf in die reën. Dit was lekker om slap saam te loop terwyl al die ander haastig verby gejaag het, angstig om iewers te kom. Hy was nie angstig om iewers te kom nie! Die manne het aaklig gelyk in die reën, dink hy; hulle het daaraan geruik, en soos onkruid gelyk wat in hul harte soveel vermoed het; maar die haastige vroutjies het aantreklik en pateties gelyk, en o so ernstig! Daar was een, ‘n meisie met ‘n wit ernstige gesig en neerslagtige oë, met wie hy graag sou wou praat , maar sy is ingesluk in die skares wat vir busse gewag het by Hyde Park Corner. Hy stap verder, Knightsbridge se kant toe. Hy was nêrens spesifiek op pad nie. Miskien gaan hy dalk in die Hyde Park Hotel in en drink tee; hy het oor die algemeen nie tee gedrink nie, maar vanmiddag mag hy net. Maar op een of ander manier het hy vergeet om tot by die Hyde Park Hotel te gaan, en het hom by Magdalen se deur in Wilton Place bevind. Hy was tog in Knightsbridge, en hy kan net sowel tee drink saam met Magdalen as alleen by die Hyde Park Hotel. Maar Magdalene was nie in nie. "Dit is nou baie teleurstellend, Foster," het Ivor gesê. “En dit reën ook!” "Ja, dit is inderdaad, meneer," het die man simpatiek gesê. "As jy sou omgee om in te kom, kan ek vir jou ‘n bietjie tee gee, meneer – en dit kan wees dat mevrou binnekort in haarself sal wees, hoewel sy geen woord gelaat het oor wanneer sy sou inkom nie." “Dis wreed nat,” sê Foster ingedagte en help Ivor met sy oorjas. Die tee-vraagstuk is dan afgehandel – daar, in die "staatkamer!" Geen perskes in dit egter nou nie! en ook nie Magdalena nie! Maar hy het nie vir Magdalene gewag nie. Hy het nie regtig verwag om haar by die huis te kry nie. Hy wou tee hê, dis al – en hy het immers so dikwels tee in hierdie huis geweier dat dit net regverdig was om daarheen te kom by die een geleentheid wanneer hy wel tee wou hê. En noudat hy dit gehad het, het hy net gewag om ‘n sigaret klaar te maak, en hy sou weggaan. Maar, dit was so warm en lekker in daardie “staatkamer,” hy het nog een gerook…. Sesuur was dit nou. Wel, hy het in elk geval nie vir Magdalene gewag nie. God het geweet waar sy was! En hy het niks vir haar te sê nie al het sy wel ingekom…. Die halfuur het toegeslaan. En Ivor het in ‘n skielike woede die sigaret wat hy wou aansteek, weggegooi en uit die huis geslaan. Hy het baie goed geweet waar Magdalena was. Natuurlik. Magdalene was nie die soort vrou om oral tussen middagete en aandete rond te hang nie – soos Virginia en Lois en daardie skare, wat óf vir ure op een plek gesit het óf na ‘n duisend plekke in ‘n middag gehardloop het, niks doen nie. Magdalena was nie so nie, sy het óf ‘n doel gehad óf sy het nie; en as sy nie het nie, het sy by die huis gesit en boek lees. Sy het baie boeke gelees. Het Gerald Trevor nie so lank gelede van haar gesê Magdalen het nie rondgedwaal tensy daar iets is om voor te kuier nie? Sy kuier aktief, het hy gesê. En Gerald was altyd reg oor die vroue op wie hy nie verlief was nie, hy sou altyd ‘n baie goeie man vir die verkeerde vrou maak…. Maar hy sou haar graag gesien het, al was dit net vir ‘n minuut. Miskien sou sy hierdie pyn in sy agterkop weggeneem het , of in elk geval vir hom gesê het wat om daarmee te doen. Buitengewoon hoe hulpeloos hy sonder haar gevoel het! Maar hy sou môre dokter toe gaan , as hy nie beter was nie. Hy was nog nooit by ‘n dokter oor enigiets nie, maar hy sou maklik een kry, hulle was oral. Hy sou vir Magdalene bel en haar vra, sy ken verskeie. Miskien as hy nou teruggaan Wilton Place toe, miskien sy…. Maar hy stap verder. Hy het vergeet om sy oorjas toe te knoop toe hy haar huis verlaat het, en die ysige nat wind het dit om sy lang figuur uitgewaai, dit het bygedra tot die verwarring van sy gang deur die digte aandskare rondom Hyde Park Corner. Geen pret om nou in die reën te stap nie! Dit was verskriklik lelik, hierdie deurweekte donkerte. Hy het siek en swak gevoel, maar hy kon nie ‘n taxi kry nie, hy moes deur die skare stoot. Swart en woedend lyk hy, en verskeie mense staar rond na die lang sakkende jong man met die uitdagende neus, wat in ‘n golwende oorjas boos verby hulle gestap het … Hy het die aand met uiterste sorg en praal aangetrek. Hy het ‘n komiese idee gehad dat hierdie kloppende pyn in sy agterkop hom meer sal respekteer as hy ‘n rokpak aantrek. ‘n Mens moet altyd strak en rigied en _soigné_ wees, het hy gedink. Magdalena het dit ook gesê. Die huislike eetbaadjie sou geen pyn beïndruk nie, daar was geen waardigheid in nie. Dit het Argentyne baie goed gepas, _le rook_. Maar Engelse was van strenger goed gemaak. Dit was sy voorneme om by sy klub te eet, en hy was ver af teen die helling van Saint James’s Street voordat hy skerp van plan verander het. Hy het sy klub, of enige klub, verafsku. Baie koei-oog mans. So het hy in Arlingtonstraat en in die Ritz ingedraai. Dit het steeds gereën. In die restaurant het hy ‘n hoektafel gekry, by die vensters wat na die Groen Park kyk. Dit was ‘n tafel vir vier, en was dalk gereserveer of nie, maar aangesien die jong heer (wat toevallig redelik onbewus was van die diaboliese frons op sy voorkop) heeltemal onbewus gelyk het van elke protes wat gemaak is, het die tweede _maître d ‘hôtel_ trek sy skouers op en laat hom dit kry. Die tweede _maître d’hôtel_ het egter niks verloor deur hierdie selfgenoegsaamheid nie, want Ivor het pragtig beveel. Daar was natuurlik geen sprake om hom die _table d’hôte_ aan te bied nie; jy kan nie alleen ‘n tafel vir vier vat en dan met ‘n _table d’hôte_ speel nie. Maar die tweede _maître d’hôtel_ vind hom net so goed soos vier gewone diners, en veel minder moeilikheid; en hy het sy kelners beveel om in _le pauvre gigolo_ belang te stel…. Ivor het ook heerlik gedrink. Hy het ‘n vae herinnering gehad aan iemand wat eenkeer vir hom gesê het dat sjampanje die beste middel vir enige soort verkoue is, en daarom het hy ‘n bottel gedrink. En omdat hy ‘n bottel gedrink het, het hy ook ‘n halwe bottel gebreek. Krug, 1907. “Koffie, meneer?” “Asseblief. Maar haal die koue daarvan af.” En dan ‘n paar brandewyne, … sonder, dink hy, die geringste effek. Dit het gelyk of dit duiwels baie konsentrasie verg om dronk te word, en konsentrasie was net wat hy nie gekry het nie. Hy het dus die poging laat vaar , en nadat hy ‘n paar minute op die hoteltrappe in Arlingtonstraat gestaan het , het hy gedink om vir George Prest, die _kommissaris_, te vra of hy enige treffende en oorspronklike idees het oor wat om in Londen te doen op ‘n reënerige nag. "Hoe gaan ouens verkeerd in Londen, George?" "Miskien probeer die Ryk, meneer," sê George Prest. “Taxi!” roep George Prest die reën in. En daar was ‘n taxi. Terwyl Ivor op die punt was om daarin te klim, steek hy sy hoë-hoed in die _kommissaris_ se hand. Hy het dit op hom gedruk. “Hou so,” het Ivor aangespoor. “Dit is nogal ‘n goeie een. My kop wil vanaand lug hê en die verdomde ding hou aan om tussen dit en lug te kom. En ek wil graag hê jy moet dit hê, George. Jy kan dit in die kleedkamer inskuif as jy wil, maar as ek jy was sou ek dit hou. Dit is nie ‘n slegte hoed, soos hoede gaan nie. Jy sal dit nodig hê as jy aftree…” Nie so nugter soos dit alles nie! dink Ivor. Die Ryk het hom nie lank gehou nie. Hy het van die promenade af probeer kyk wat op die verhoog gebeur, maar hy het gevind dat dit sy oë seergemaak het om te kyk, dit was warm en brandend. Hy stap toe vir ‘n rukkie op en af, en gaan sit toe op een van die rooi sagte banke buite die kroeg. ’n Mens moet in die menslike natuur belangstel, het hy gedink, en daarom het hy probeer belangstel in die verbygaande skare. Maar dit was nie indrukwekkend nie, daardie skare. Van die mans het verskeie half bekende gesigte vir hom geknik, en hy het besluit dat hy hulle op skool moes geken het. Hy het hulle dopgehou, en gesien hulle het glad nie verander nie. Hulle was ‘n bietjie pienker en minder puisies, dis al. Dis omdat puisies na binne groei, het hy gedink. En hulle het gepraat met die vroue met wie dit hulle ambisie was, toe hulle op skool was, om mee te praat. Net soos Transome. Liewe ou Transome…. Later, toe hulle ‘n bietjie meer dronk was, sou die vrouens geld by hulle kry, en daar sou met die liefde gevroetel word. Dan sou die vroue meer geld by hulle kry. En môre sou hulle sê dat hulle ‘n wonderlike tyd gehad het – en dit sou ook waar wees! Maar as hierdie hoere, het Ivor gedink, enigiets gehad het wat selfs in ‘n klein mate lyk soos breine, en ‘n man kon vashou wanneer hy steenkoud-nugter was sowel as wanneer hy blinddronk was, sou hulle lank gelede respekvol getroude vrouens gewees het. ‘n Hoer is eers interessant wanneer sy haar pad na eerbaarheid gewen het. Alle goeie hoere sterf in Mayfair, het hy gedink. Maar hierdie is nie goed in hul werk nie, dit is wat dit is, en dit is hoekom hulle sulke krakende borings is. Om kwart oor tien was hy in Leicester Square. En met half-verde lang treë het hom verby Hyde Park Corner geneem – weer! Ja, hy gaan vir Magdalena sien. Hy het vreeslik siek gevoel, nie net in sy kop nie, maar oraloor, a brandende soort siekte, en hy wou vir Magdalen sê presies hoe siek hy was. Sy vel voel soos ‘n klam en onrein hemp. Dit het nog gereën, maar nie baie nie, en dit was lekker om kaalkop in die koel reën te loop. Dit was die lekkerste deel van hierdie aaklige dag, hierdie vinnige stap. Sy sou sien hoe siek hy was, en jammer wees vir hom. Buitendien wou hy hê sy moet hom vertel van ‘n dokter; hy sal ‘n dokter moet sien, en vanaand, miskien. Het griep gehad, waarskynlik–of erger. Daardie gedagte het hom behaag, want sy sou hom vreeslik jammer kry. Hy het daarna verlang, dat sy vir hom jammer sou wees…. Ja, sy was in. Van die pad af kon hy die dowwe ligte agter die gordyne van die twee vensters van die "staatkamer" sien. Dowwe ligte, natuurlik. Magdalena en hy het altyd dowwe ligte gehad as hulle alleen daar was, op daardie divan in die hoek. Haar oë haat enige lig behalwe sonlig, het sy gesê. Daardie skadu lamp van haar–daardie "baie skadu lamp"–het ‘n sagte, soet lig gegee, hy kon die sagte lig daarvan in sy gedagtes sien terwyl hy in die verlate pad staan en opkyk na die vensters. Toe ruk ‘n taxi van Knightsbridge af om en beweeg hom na die sypaadjie by die deur. Wel, dit het nie saak gemaak of sy nie alleen was nie. Hy wou nie opgaan nie, hy wou haar net vir ‘n oomblik sien, net om haar te vra oor ‘n dokter. Sy sal hom verseker sien, sy het in elk geval nog nooit geweier nie. As sy dit doen, het hy nie geweet wat hy sou doen nie, miskien sou hy na die Saint George-hospitaal daar naby gaan, vermom as ‘n ongeluk. Die pyn het nou op een of ander manier na sy kant gekom en hom seergemaak toe hy asemhaal. Hy het die klokkie gelui en lank gewag, maar niemand het by die deur gekom nie. Hy lui weer, en hoor die rinkel van die klok in die kelder. En die derde keer lui hy boos en hou sy duim op die knoppie – en Magdalene staan in die oop deur! “Ivor, dis _jy_!” Hy glimlag skaapagtig vir haar. Hy was bang. “Foster moes uitgegaan het,” verduidelik sy en staar grootoog na hom… “Wat is dit, skat?” “Ek het net gedink—-” mompel Ivor, terwyl hy by haar verbystrompel die nou gang in. Sy maak die deur sag agter hulle toe; en toe draai sy na hom met ‘n besorgde, sake-agtige lug. Dit was so anders as Ivor, om so te kom! Hy staan slap na haar en staar met sy rug na die muur, slap. Hy het net na haar gestaar, met ‘n belaglike glimlag. En Magdalena sien die helderpienk kolle op die vaal wange–en hoe kadawerig hy lyk!–en die donker oë helder van koors. En haar eie het lewendig geword van kommer, sy het hom aan die skouer geskud om hom wakker te maak tot sy toestand, want hy het teen die muur gestaan en dom vir haar geglimlag. "Ivor, hoe durf jy uit wees in hierdie toestand!" het sy helder gehuil. "Jy lyk vreeslik siek, jy behoort in die bed te wees…" En met die palm van haar hand borsel sy liggies oor sy voorkop, en dit lyk of die koors haar van angs steek. Maar dit was vir hom koel, ‘n wit hand van ys op sy voorkop, pragtige ys, en hy het hierdie hand aan die pols gevang en dit teen sy brandende vel gedruk. Hy het sy siekte vergeet, en die pyn in sy sy wat by elke asemteug teruggetrek het. Hy was wonderlik gemaklik met haar, luuks in die ondersoek van haar besorgdheid. Hy het nie na haar vinnige woorde geluister nie, sy lawwe glimlag het haar gese om stil te wees, … en, met haar palm nog steeds deur hom teen sy voorkop gedruk, het hy haar met een arm om die lyf gevang en haar aan hom vasgehou, lig haar van haar voete af sodat hy haar lippe kan soen. Weer ys, ys. Hy het nie in haar oë gekyk nie, hy was bang om, want sy soene het hulle nou geen glans gebring nie; en hoe behendig was sy nou! lok hom op een of ander manier na haar wang, waar net die sulky dinge van liefde lê. Magdalene kon nooit voorgee nie. Senuweeagtige trooswoorde kom van haar af, ‘n klein laggie, ‘n klein, hulpelose gebaar. Liewe Magdalena! En daarom het hy gedink om haar te troos vir die verveling van sy soene. “Ek is jammer, Magdalena,” sê hy… “Ek het so ‘n aaklige dag gehad, Magdalena,” het hy gesê. Sy oë was nat…. Sy siekte was nogal vergeet – maar nie deur haar nie. Sy was stil, geteister deur angs oor wat om met hom te doen. “Jy sien, Magdalena,” fluister hy verdwaas, “die lewe is ‘n vreeslike gemors sonder jou. Dis kaal van my om jou verantwoordelik te maak vir al die mooi in die lewe, maar ek kan dit nie help nie. Ek moet jou vertel. Jy het geen reg om so bewonderenswaardig vir ‘n man te wees nie…” “En toe,” sê hy skielik, “om so bewonderenswaardig vir ‘n ander man te wees.” Hy wou aangaan, iets kaal sê … "Maar ek het nie ‘n ander vriend nie, Ivor!" Maar sy het net gedink aan wat om met hom te doen. "Geen?" sy oë deursoek haar gesig naïef. “Wel, dan sal ek jou vriend wees, sowaar. Maar later. Want ek kan op een of ander manier nog nie gewoond raak daaraan om nie jou geliefde te wees nie, dis dom van my. Maar ek sal jou vriend wees , Magdalena, jy kan op my staatmaak.” “Simpel Ivor!” sy lag senuweeagtig vir hom en vat sy arm. Sy absurde erns het haar ontsenu. “Wel, jy sal jou werk uitgesny hê om jou eie vriend te wees, in die toestand waarin jy is! Jy het griep, dis wat jy het. En jy sal reguit bed toe gaan, asseblief, dadelik, en ek sal vir jou ‘n dokter stuur. Jy het nie daaraan gedink om ‘n dokter te gaan sien nie, Ivor?” “Maar dit is net waaroor ek jou kom sien het!” onthou hy gretig. “Bly ’n oomblik,” beveel sy en vlieg vinnig met die trappe op. Ivor het met sy rug teen die muur sy oë toegemaak en eweredig probeer asemhaal, in die hoop dat die pyn in sy sy ‘n illusie was. Miskien was dit … maar dit was nie. Hy het sy oë oopgemaak; sy kom weer af en draai iets in papier toe. “Warmwaterbottel,” verduidelik sy en gee dit vir hom. “Ek is seker jy het nie een in jou woonstel nie.” “Die korrekte prosedure is,” het sy gesê, “om dit met kookwater te vul, dan te gaan slaap en dit op jou maag te lê en te gaan slaap. Sommige mense sê dit is beter om dit onder jou voete te sit, maar ek was nog altyd geneig na die maagskool. ’n Mens sweet.” “Nou, Ivor, geen nonsens meer nie!” sy stamp amper met haar voet, want hy maak steeds uitstel. ‘En ek sal dr. Harvey bel sodra jy weg is om jou te gaan sien. Hy sal binne ‘n paar minute by jou wees.” Sy stoot hom amper tot by die deur: besluit dat sy hom na sy woonstel sal volg sodra sy dr. Harvey gebel het. Hy wou haar nie toelaat om die deur oop te maak nie, hy het haar pad versper, en sy gevroetel daarmee het haar senuwees verrek. Maar dit was uiteindelik oop. En sonder ‘n woord het hy vinnig uitgestrompel. “Jy het in elk geval my lewe versier,” roep hy skielik van die sypaadjie af terug en stap weg. Sy sien hoe die papier rondom die warmwaterbottel tot op die glinsterende sypaadjie fladder. Sy bewe van die klam koue en hou die lang figuur vanuit die oop deuropening dop. Waar het hy sy hoed gelos, wonder sy? Sy het nie besef hy het geen hoed nie. Sy het agter hom begin aanhardloop om hom te sê om binnenshuis terug te kom terwyl sy ‘n taxi probeer kry, maar op daardie oomblik sien sy hoe hy een by die Knightsbridge- hoek vang…. Ivor, met sy hand op die deurhandvatsel van die taxi, het dit skielik onmoontlik gevind om die man na sy woonstel te lei. Hy het skielik gevind dat hy nie die eensaamheid van sy woonstel kan verduur nie. En hy het nogal vergeet van Magdalena se dokter. “Ry,” het hy vir die man gesê, “na mnr. Trevor se woonstel in Savile Row. Dis ‘n bekoorlike woonstel, op die derde verdieping…” Hy sal dit seker nie weet nie, dink Ivor, en dan gaan ek huis toe. Hy het die verantwoordelikheid van sy inbraak op Gerald na die man oorgeplaas. "Geen. 96, meneer,” het die man gesê. "Ja meneer." "Ek was een keer mnr. Trevor se bediende, meneer," het die man gesê. Wel, dink Ivor, taxi’s is vreemder as fiksie. Hy lê agteroor en maak sy oë toe. Die papier het uit die warmwaterbottel geval, en hy druk die rubberding na hom toe, glimlaggend by die idee van Magdalena…. God, hoe aaklig voel hy! hoe sy kop hom getref het, en sy asemhaling ook! Die taxi het aangehou, en na ‘n rukkie het die bestuurder uitgespring om na sy tarief te kyk, wat blykbaar geen beweging gemaak het nie. Hy het sy kos ‘n hopie in die hoek gevind, sy oë toe. "Mnr. Trevor is woonstel, meneer,” sê die man simpatiek. En hy het aan sy vaartuig se arm geraak. “Goed, goed!” Ivor het ongeduldig gemompel en daarin geslaag om uit te strompel. Die man tel die warmwaterbottel van die sypaadjie af en gee dit aan hom; hy was ‘n aangename man. "Sal ek jou ophelp, meneer?" het hy gevra. “Kyk hier, ek is nie dronk nie,” het Ivor skielik energie gekry om te protesteer. “Maar ek het longontsteking, as dit vir jou goed is…” “Al wat ek wil weet is,” sê hy swak, “of jy dink meneer Trevor is in of uit? Jy sê jy was sy bediende, so jy behoort te weet.” Die man luister, met kop eenkant. “Ek hoor ‘n klavier, meneer. That ‘ud be Mr. Trevor….” Dit het Ivor lank geneem om op die derde vloer te kom. Hy het elke sekonde erger gevoel, dit was hel om asem te haal. Dokters behoort soos pilaarkaste te wees , het hy dwars gedink, hulle behoort op elke hoek te wees. Die meeste van hulle is rooi genoeg, maar hulle is nie by elke hoek nie. Hulle speel elke aand brug…. Gerald sou vir hom vererg wees, liewe Gerald! Maar wat kon hy doen, hy kon nie meer alleen wees nie, hy kon dit nie verduur nie. Hy behoort natuurlik ‘n man te wees…. Trevor se deur het voor hom geswaai, hy kon op een of ander manier nie die klok kry nie, en toe slaan hy met sy vuis daarop . Waar die twee het hy sy stok gelos, die een wat Magdalene hom gegee het ? "Hallo, Ivor!" sê Trevor se stem geniaal. Hy was toe nie vies om hom te sien nie!… En toe vang Trevor hom. Ivor was opgefrommel. Trevor het hom stilweg amper in sy sitkamer ingedra. Ivor het probeer verduidelik, maar dit het hom so seer gemaak om asem te haal…. Toe kry hy net reg om homself reg te ruk, en staan regop, en lag swak om die warmwaterbottel aan sy hand te sien hang. Hy het dit vir Trevor gewaai. “Sien jy dit?…” sê hy flou. "Ek is vreeslik jammer, Gerald, om so te kom," het hy gesê. “Ek is—-” “Jy is in ‘n toestand, ou seun. Vat dit vir ’n oomblik rustig.” Trevor se stem was stil en vriendelik. Hy het probeer om Ivor na die breë bank net langs hom te help, maar Ivor het steeds gestaan en wieg. “Kyk hier,” het hy probeer verduidelik. “Ek is nie dronk nie, nie regtig nie. Ek het longontsteking.” “Maar jy kan nie longontsteking hier hê nie!” Trevor het verskrik gehuil. "O, kan ek nie!" sê Ivor swak. En toe hy op die bank was, het hy geflops en sy oë toegemaak. Trevor was baie besig die volgende paar minute. Ivor het bewusteloos gelyk, sy asemhaling kom vinnig, raspend hyg, en Trevor kon die koors van hom voel toe hy aan hom raak. In ‘n oomblik het hy die nat skoene en oorjas uitgetrek en hom met ‘n mat en ‘n eiderdons uit sy slaapkamer laat bedek . Ivor hou steeds sy warmwaterbottel vas. “Wel, ek is verdoem!” sê Trevor sag, langs hom; en hy strek hom uit na die telefoon wat op ‘n tafeltjie by die divan was. Ivor het sy oë oopgemaak om om hom te staar, en dan ‘n hand saggies oor hulle gesit, want die lig het hulle seergemaak. Trevor het die ligte uitgeskakel, die vuur was lig genoeg. Hy tel weer die telefoon op. Ivor staar na hom. “Dokter,” het Trevor kortliks verduidelik. “Jammer, Gerald … laat jou in hiervoor,” sê Ivor flou. “Dis in orde, ou man. Wees nou stil. Hou daarvan om die eer te hê om jou lewe te red.” “Ek het dit al voorheen gehad,” het Ivor net geprewel. "By die skool. Maar nie so erg nie…. Maar hulle het gedink ek is klaar, … en het vir my in die skoolkapel gebid … ‘Vir een van ons wat nou voor die dood staan.’ … Almal was baie geraak…” “Pooh, dis niks!” Trevor gespot. “Mense het al vir my gebid toe ek nie longontsteking gehad het nie. Maar kyk hier, Ivor, probeer stilbly terwyl ek ‘n dokter kry. Daar is ‘n goeie ou.” Trevor het uiteindelik by die dokter aangekom. Hy het probeer om so laag as wat hy kon praat, om nie Ivor te steur nie, wat weer so naby aan slaap gelyk het as wat hy kon wees. “Hallo, Harvey! Trevor aan die woord…. Ja, Gerald. Ek sê, Harvey, ek het ‘n jong man hier met longontsteking. Ek sal bly wees oor ‘n bietjie hulp…” Dr. Harvey se stem kom van die ander kant af: “Maar kyk hier, mev. Gray het sopas gebel en gesê ek moet rondgaan na ‘n woonstel in Upper Brookstraat waar jong man het griep…” “Influenza niks,” snork Gerald. “Die ou is hier, ek sê jou. En op pad hierheen moet jy beter ‘n suite by ‘n ouetehuis bespreek, want ek kan nie mense hê wat longontsteking oral in my woonstel het nie, daar is geen geriewe nie…” Hy sit die hoorn op en draai na Ivor agter hom. . Hy kon in die vuurlig sien hoe Ivor se oë pynlik op hom gerig is. "Jy sal nog nie sterf nie, Ivor," het hy vir hom geglimlag – daardie rukkerige, aangename, wyse glimlag van Trevor! Hy het langs die siek man gesit en ‘n hand oor die brandende voorkop gesit. “Sal nie omgee nie,” fluister Ivor. En twee groot trane kruip uit die donker oë en oor die wange. Gerald Trevor het ‘n makrolletjie geëet, en gou het dr. Harvey ingekom. "Hy het dit erg," fluister hy vir Trevor, nadat hy hom ondersoek het. “Moes ure gelede in die bed gewees het. Maar ons kan hom goed beweeg. Kry jou man om te help. Ek het mev. Grey gebel om te sê ek kom hierheen. Sy kom aan.” “Sy kan hom nie nou help nie,” sê Trevor. “Kom maar.” Hulle drie het Ivor met die trappe afgedra na Harvey se motor buite. Hy was swaar, vir al sy skraalheid. Hy het een keer wakker geword, net om absurd te sê: “Jy dra my.” “Opsiener van jou!” het Gerald gespot. In die motor het hulle hom tussen hulle gehad, ‘n groot bonkige figuur in Gerald se mat en dons. Hy was nou verby om na enigiets te luister. “Wat op aarde was hy besig om te doen?” Vra Harvey vir Trevor fluisterend, regoor hom. “Om so te gaan! Hy moes dit heeldag gevoel het – en ook gister!" "God weet," het Trevor gesê. Maar albei mans het goed genoeg geweet, op ‘n soort manier. Dr. Harvey het Londen sowel as medisyne geken, en hy het Magdalen Gray jare lank geken. Hy trek sy lippe saam. “Daardie vrou,” fluister hy grimmig, “brand waaraan sy ook al raak. Altyd.” (Dit is ‘n bekende feit dat dokters in die privaatlewe skrikwekkend dramaties raak oor vroue.) Trevor was stil. "Dit is ‘n ironie oor haar," het Harvey voortgegaan. “Sy is gaaf, o, baie gaaf! maar sy maak altyd ‘n gemors van mans. Hierdie jong man, nou. Sy breek hulle op die ou end. Ek het ‘n paar geken.” "Ja, maar sy maak hulle eerste," het Trevor skielik gesê. ‘Jy praat sonder jou boek, Harvey. Sy maak mans, sê ek jou, buiten die gewone idiote op wie sy verlief raak. Hierdie een is nie ‘n absolute idioot nie, maar hy is jonk, en dit kom op dieselfde ding in hierdie geval. Sy was vir hom die moeite werd, en sy sal altyd vir hom die moeite werd wees. Sy is ’n vrou van gehalte, Harvey.” En Gerald Trevor het geglimlag … "’n Bietjie minder kwaliteit en ‘n bietjie meer bestendigheid," het Harvey grimmig voorgestel, "sal haar geen kwaad doen nie." “Net so,” het Trevor satiries gesê, “sal jy haar môre liefhê as jy dink sy is lief vir jou, en bestendigheid wees verdoem. Dit is die funksie van vroue soos sy om mans aan hul kleinheid en onmag te herinner. Ek is al een of twee keer daaraan herinner. Maar mans soos jy, ou man, haat dit om aan hulle kleinheid en onmag herinner te word. Jy het ‘n idee dat jy die moeite werd is om lief te hê, en Magdalen Gray is in die wêreld om jou te leer dat daar nie soveel grondslag vir daardie idee is as wat daar dalk kan wees nie." "Jy wag tot jy longontsteking het …" fluister Harvey venynig oor die stil figuur van Ivor. Boek 2 Hoofstuk – 10. Die dae van krisis het verbygegaan. Dr. Harvey het aan Trevor vertrou dat dit raak-en-gaan was, maar Ivor, in daardie af en toe helderheid van intense koors, het geen gedagte aan die dood gehad nie. Een oggend, uiteindelik, het hy regtig wakker geword. Swak het hy die vertrek opgemerk. Daar was ‘n verpleegster naby, en sy het vrolik vir hom geglimlag en bemoedigende geluide gemaak. Hy het die verpleegster nogal goed onthou, sy was heeltyd by sy bed en doen dinge, en hy het haar ook vir dinge gevra. Ja, sy was heeltyd daar, daardie gawe verpleegster. En hy het die warmwaterbottel aan ‘n bedpaal aan sy voete sien hang…. Hy het probeer om sy herinnering aan ‘n vae gesig in daardie kamer aan ‘n ander herinnering te koppel. Waaraan het dit hom herinner? iets so vaag en dof, en so lank gelede …. Hy het Ann Marlay se gesig onthou – hy het nooit aan haar gedink as sy ma nie, sy was vir hom Ann Marlay – gebuig oor sy kinderjare, en hartseer, sagte oë. Natuurlik ja. En nou hierdie ander gesig, so troebel en bekend, rondsweef, groot oë wat hom teer bespot – o, hoe goddelik was sy, om so hartseer en teer te spot, so anders as almal! En hy het ‘n lang tyd spandeer om die twee herinneringe, Ann en Magdalen te vergelyk , en gewonder of hulle enigsins eenders was, gewonder of hulle van mekaar sou gehou het … Maar sy het nie daardie dag gekom nie. Hy het geslaap, maar toe hy wakker word, voel hy dat hy die hele tyd regtig die deur dopgehou het, en dat sy nie gekom het nie. Hy het nie die verpleegster oor haar uitgevra nie, hy het gewag. Maar sy het nie gekom nie. Trevor het later ingekom, en gelukkig geglimlag om hom beter te sien, en dinge gesê. Ivor het hom ook nie gevra nie, hy het net gewag. Maar Magdalena het nooit weer gekom nie. Al die tyd dat hy geleidelik beter geword het, het hy nooit oor Magdalene gevra nie. Dit was ‘n poging. Gerald Trevor het elke dag gekom, maar hy het niks oor haar gesê nie. Gerald was gay van ‘n idee dat hy en Ivor na Suid-Amerika moes gaan sodra hy beter was. Gerald, blykbaar, het ‘n ou geken wat ‘n plaas daar gehad het. "Son en oop ruimtes en perde en _gauchos_, Señor Ivor," het Gerald vir hom gehuil, en Ivor het gesê hy sal graag gaan. Dit was ‘n goddelike idee, natuurlik sou hy gaan, het Ivor gesê. En Rodney West het een of twee keer gekom; hy het gehoor hy is siek, het West vrolik gesê, en het dus gedink om nog een keer na hom te kyk voor hy sterf. Hy het vir Ivor gevra hoekom hy hom nog nooit gaan sien het nie, en hy het gewonder of Ivor daaraan dink om sy motor te verkoop, maar Ivor het gesê hy was nie. So kalm en vriendelik en prakties was hy. Wat ‘n goeie vriend vir enige man, het Ivor gedink – en hom dadelik een gemaak! Dit was Ivor se naïewe manier met die paar mense waarvan hy gehou het, om hulle vinnig op te eis – en dan rustig te wag dat hulle besef dat hy hul vriendskap opgeëis het. Maar Magdalena het nooit gekom nie, ook nie nuus van haar nie. Blomme het elke ander dag of wat gekom, blomme wat die vertrek gevul het en die vernuf van verpleegsters uitgeoefen het om vase te voorsien, maar daar was geen boodskap in nie, dit was net blomme. Hy was onverskillig teenoor hulle, hy het hulle begin haat … Hy was nou herstel, goed uit swakheid, en sou baie gou uit die ouetehuis trek. Hy het een of twee keer saggies die lug ingeneem . En Trevor het hom een middag kom sien. Ivor het die kaarte uitgehaal vir die speletjie _picquet_ wat hulle sou speel. Hulle sny vir transaksie. “Jy weet,” het Trevor terloops gesê, “Magdalen het weggegaan.” “O,” sê Ivor. “Sy is weg,” het Trevor gesê, “na Spanje. Vir ‘n geruime tyd, dink ek. Magdalena is so, soos jy weet. Wanneer sy in Londen is, bly sy vir jare, maar as sy eers weg is, bly sy vir jare weg.” Ivor het glad niks daaroor te sê gehad nie. Op een of ander manier het hy die hele tyd geweet dat Magdalene weg is. Sy het ‘n gemors gehaat. Sy sou ‘n wonderlike dramaturg maak – as toneelstukke net uit uitgange bestaan! Maar sy het dalk net vir hom geskryf… “Ek sê, Ivor,” se Trevor vinnig. “Sy het vir my geskryf om jou te vertel dat sy weg is sodra jy beter was. Net dit…. Jy het natuurlik geweet dat sy heeltyd hier was jy was regtig siek?” “Ja,” sê Ivor. “Baie dankie, ou…” “Dis jou ooreenkoms,” het Trevor gesê. “Ek het deurgange vir Buenos Ayres bespreek,” het hy gesê, “vir die tiende dag van vandag af. Dit sal vir jou lekker wees, het ek gedink, om regoor die boot te herstel. En ek het die beste wat hulle gehad het gekies, ‘n lekker waterdigte een —-” Ivor bars skielik uit van die lag. Giggel, dit was regtig. En hy het gesê:– “Gerald, watter pret sal ons saam hê in vreemde dele!” "In uiters vreemde dele," het hy sag bygevoeg. En hulle het. Maar hulle moes al te gou terugkom, gehoor daar was ‘n oorlog in Europa. “Ek wonder waaroor dit gaan, hierdie oorlog,” wonder Ivor op die boot wat huis toe kom. “Ek weet nie veel van oorlog nie…” “Dit,” sê Trevor, “is presies hoekom mense oorlog toe gaan. So word daar gesê…” “Oorlog,” sê Trevor dogmaties, “het iets te doen met iemand wat vir iemand anders doodbang is…” “Oorlog,” gaan hy dogmaties voort, “is veronderstel. om iets met die waardigheid van mense te doen te hê. Maar deur die minder aangename woord Bowels vir Dignity te vervang, sal dieselfde resultaat van oorlog verkry word.” En hy draai na Ivor met daardie rukkerige glimlag van hom. “Ons sal verder na hierdie oorlog hier ondersoek, Ivor, wanneer ons land.” Maar Trevor het nie verder navraag gedoen nie; vir een ding, hy het te veel sin gehad om die sin in enige oorlog te probeer vind; en vir ‘n ander een het hy nie tyd gehad nie. Want Gerald Trevor, kolonel Trevor, is vermoor byna sodra hy voet in Frankryk gesit het, in die slagting van Neuve Chapelle in die lente van 1915. Beste, gay Gerald! Daar is ‘n hoflike heer dood. Hy het ‘n paar vroue liefgehad en ‘n paar mans vermoor. Daar het ‘n gay en vriendelike en hoflike heer gesterf…. En in die winter van 1916 is Ivor Marlay, wat toe van byna elke sintuig beroof was deur die rumoerige dofheid van oorlog, ook deur ‘n dop van sy linkerarm ontneem , van die skouer; waarna daar vir kaptein Marlay maande van afskuwelike en verskeurende pyn gevolg het. Sy linkerarm was egter nie al wat hy deur die oorlog verloor het nie. "Daardie liewe ou ‘Camelot’-kar!" hy het Magdalen herinner, sy eerste besoeker by die Londense huis waarheen hy uiteindelik verskuif is – Magdalen wat hy sedert daardie "warmwaterbottel"-aand nog nie gesien het nie! “Daardie liewe ou Camelot-kar, Magdalene! Ek het geweier om dit aan Rodney West te verkoop, en nou het een of ander esel dit uit die motorhuis gesteel, en gedink dat ek dalk nou minder nut daarvoor sou hê. Terwyl —-” “Aangesien, Ivor, jy wil sê, maar nie waag nie, om net ‘n mens se linkerarm te verloor, is eintlik meer ‘n versiering as ‘n verlies. Maar jy kan niks van daai ivoor goed op Magdalen trek nie…” Haar oë was blink om hom weer te sien, sy was intens trots op hom – is daar nie gesê Magdalen was baie, baie Engels nie? En aan wie, in die hele wye wêreld, het Ivor behoort, indien nie aan haar nie! En sy kon dit skaars verdra om die pyn te sien wat elke nou en dan die donker jong gesig sou verdraai – en daardie wenkbroue so moerig laat frons! Sy het gemaak of sy dit nie agterkom nie, dit sal hy die beste wil hê. Haar ou vriend Ivor! "Die beste ooit…" En, in die pad van haar simpatie, het sy hom gespot, want sy het geweet hy is lief vir haar bespotting, en sê dat die arm wat hy gelos het in elk geval ‘n uitstekende arm was, en dat die stukkie gekleurde lint waarvoor hy die ander een verruil het, sou baie dekoratief lyk onder die stapel sakdoeke waar dit sy heerlike lewe sou uitleef. "Meer as ooit tevore donker en gevaarlik Ivor!" het sy saggies gehuil. Haar ou vriend Ivor!… BOEK DIE DERDE DIE ANTAGONISTE Boek 3 Hoofstuk – _1_. Januarie was duidelik ‘n belangrike maand in die lewe van Ivor Pelham Marlay. In die eerste maand van die jaar 1919, toe die wêreld, uiteindelik vrygelaat van die vlae-epidemie, geteister is deur die griep-epidemie (toe die mees teenwoordige van die vele plae van vrede), het Ivor Marlay in ‘n klein huisie gewoon. by die Kennetrivier in Berkshire, wat hy teen die einde van die vorige jaar gemeubileerd gekoop het. Die huis was ‘n entjie anderkant die sukkelende dorpie Nasyngton, en ‘n bietjie meer as twee myl van Hungerford-stasie af: ‘n Queen Anne-huis van lieflike reserwe en erns, met ‘n boord agter wat ‘n effense helling na die hoofpad opgedwaal het: en, in voor, ‘n kronkelende ritjie na die houthekke by die brug, en ‘n breë grasperk, glad nie onberispelik nie, wat die stil waters van die Kennet vertroetel het. Regs van die huis en grasperk het die breë klipbrug van Nasyngton verrys, en ‘n magtige brug het dit gelyk in daardie stil en klein plekkie, ‘n verskroeide en oeroue brug van krag en waardigheid; en oor hierdie brug het die verkeer van die Londen-Bath-pad verbygegaan, so goed wat dit kon en soos dit gedoen het sedert die dae toe Bath die pragtige uitvloeisel van die metropool was en albei as een onder die ligte trap van Beau Nash… Verlig van die brug, het die hoofpad wyd na regs gevee, en langs die agterkant van Ivor se domein, so deur die dorpie Nasyngton na sy ontsaglike lot. Maar selfs hierdie breë pad, wat so arrogant sy teerpad deur die stil plekke van Berkshire afrol, kon verneder word deur dinge groter as hyself; deur dinge wat nie ewig is nie, maar wonderlik tydelik. Want hoe verborge is hierdie Londen-Bath-pad deur die groot ysterhekke van Lady Hall, twee myl Londenwaarts van die dorp, die setel van die Earls of Kare, gevee! Hoe sagmoedig en verskrompel het daardie hoogmoedige teerpad geword toe dit weggesluip het deur die wye sirkel asfalt van die geel soort, wat losweg voor die groot ysterhekke van Lady Hall gestrooi was as ‘n voorloper van die oorweging wat op die gaste van Rupert, graaf van Kare, wie se fortuine is onlangs herleef deur ‘n Chiliaanse huwelik. Sy klein huisie by Nasyngton het Ivor baie goed gepas. Hy het dit by twee spinster-susters, die Misses Cloister-Smiths, gekoop en nie net oor sy aangename situasie nie, maar omdat sy binneruim en sy eenvoudige aanstellings dadelik sy smaak behaag het. En terwyl hy sy woonstel in Upper Brookstraat behou het, het hy hom sedert November daar gevestig: net sy kok-huishulp, mev. Hope, sy man Turner, en soveel boeke as wat hy gedink het om te benodig, bygedra. Ivor se geaardheid, alhoewel op sigself glad nie ‘n eensame gebuiging was nie, was die direkte oorsaak van sy eensaamheid; want hoewel hy verbasend min gehad het van daardie selfbewussyn wat so dikwels tussen ‘n sensitiewe man en sy vermoë om te vermaak of vermaak raak, was hy beslis ‘n "nogal moeilike persoon": deurdat hy nie maklik amusant of maklik geamuseerd was nie – ‘n irriterende gebrek aan akkommodasie wat elke jaar, amper elke maand, op hom gegroei het . Mense het hom meerderwaardig gedink. Hy was egter ‘n baie gekonsentreerde persoon in sy intimiteite; en op sy vriendskappe het hy hom altyd met vaste en onverminderde plesier toegepas, hy het die praktyke van intieme vriendskap intens geniet. “Laat daar selfbeheersing wees, maar geen geheimhouding nie!” Waar was geheimhouding, daar was Ivor nie; wat dom van hom was, want so was hy in ‘n groot mate afgesny van daardie beminlike tydverdryf wat vriendskap in stede genoem word, daardie manlike en onnavorsende geselskap wat jare lank duur (vandat ons seuns saam was, sê maar) en sal duur tot die dood skei ons, en was een van die bekoorlikste van die vele bekoorlike bande wat ons openbare lewe en liggaamspolitiek saamgebind het tot die onlangse koms van onbeskofte avonturiers van die Raadskole. Rodney West het sedert Trevor se dood Ivor se mees intieme mansvriend geword ; maar sir Rodney, soos hy nou onvermydelik was, was in die reël te besig om ‘n vooraanstaande KC en ‘n taamlik slegte LP van die verouderde liberale oortuiging te wees, wat hy en ‘n paar ander bitter-redelikes sopas daarin geslaag het om deur die Hang-the-Kaiser-verkiesings van 1918. Niemand behalwe ‘n half-wit of ‘n nie-stryder het ooit gedink die Kaiser sou gehang word nie, maar destyds was daar ‘n premie op half-wits, en Rodney West het homself taamlik ongewild gemaak in die Huis deur dit by elke geleentheid uit te wys. “Maar iemand moet dit doen,” sê Rodney West; en hy kon dit bekostig, met sy inkomste. Wat Magdalen betref, sy was die laaste jaar weg van Engeland, en miskien sou sy nooit terugkeer nie. Magdalena het saam met haar man gegaan – Peru toe! Tristram Gray, ‘n skerp en grys man van meer as vyftig (wat nog nooit in sy lewe kompromieë gemaak het oor enigiets behalwe sy vrou nie, wat sy vriende as nogal interessant van hom beskou het, as ‘n voorbeeld van die vreemde uitwerking wat liefde op ‘n redelike man kan hê) , het Magdalena en al die ander verras, toe hulle in 1917 ongeldig geword het, met ‘n absurde grimmige vasberadenheid om weer op sy reise te vertrek. Moderne Engeland, blyk dit, het daardie geharde en besliste heer glad nie behaag nie: dit was te verward en te verwarrend, het hy gepleit. Hy was op pad na Peru, waar hy jare gelede op ‘n avontuurlike manier ‘n soort klein kasteel in die berge van die binneland bekom het. "’n Pragtige huis," het kolonel Gray dit beskryf, "en, laat ons hoop, ‘n imposante graf. Berge, jy weet, oral, en nie speelgoed nie. Dinge wat jy in die hande kan kry. Jy moet liewer saam met my kom, Magdalena.” Dit is al wat hy gesê het, en nog nooit tevore soveel gesê het nie. En Magdalena, verrassende vrou, het dadelik geantwoord: “Ek sal!” En het ernstig saam met hom gegaan – Peru toe! Rodney West en Ivor het hulle na Liverpool vergesel om hulle te sien , en daar was ‘n laaste aandete by die Midland Adelphi Hotel. Daardie drie mans en Magdalena—daardie twee mans van meer as middeljare (want West was vyf-en-vyftig) en Ivor, net dertig, het almal gelyk gemaak in ‘n nogal wonderlike vriendskap. ‘n Goeie vriendskap was dit, met ‘n soort ridderlikheid daaroor wat nie minder werklik was nie, want dit was nogal vreemd – baie vreemd, sou sommige dink. Maar Magdalena het ‘n manier gehad om te smelt dinge en mense, ‘n Renaissance manier wat sy gehad het om die goddeloosheid uit ‘n man te bring sodat dit vir hom gelyk het hy is ‘n god. Sy was tot die einde toe romanties, hierdie Magdalena, op haar skaduagtige manier, wat vir die jongste van haar drie vriende gesê het: “Miskien sal jy eendag uitkom om by ons aan te sluit, Ivor. Maar nie voor jy baie moeg is nie, onthou, want ek hoor dis geen plek vir ‘n strewe mens nie, en jy is ‘n strewe mens, jy weet. Nee, jy moet nie kom voordat jy seker is dat jy nie weer hierheen wil terugkom nie – en o! Ek hoop nie dit sal gebeur nie! Maar ek dink nie dit sal nie, want jy is nie stilstaande en nog absurd jonk nie, en dalk gebeur binnekort die lieflike ding wat jy wil hê met jou. En belowe my asseblief, Ivor, om nooit daardie vermoeiende mense te glo wat met ‘n aanneemlike lug van ongeduld vir jou sal vertel dat daar belangriker dinge in hierdie wêreld is as liefde nie, of wat vir jou sal sê om aan een vrou te bly en daarmee klaar te wees. Sulke mense lê en wag vir jong mans met kruisende oë, maar moet jy hulle nie glo nie – gaan aan totdat jy ‘n vrou kry wat die moeite werd is om voor te leef en saam te sterf, want liefde vul ‘n man se lewe terwyl ‘belangriker dinge’ net kan beset. Dit. En dit is die waarheid wat ek vir jou sê, Ivor….” Magdalen het die aand van daardie laaste ete haar ouderdom gelyk, sy het ‘n bietjie vreemd gelyk, ‘n bietjie afgeleë, ‘n bietjie moeg, asof sy reeds ingekom het. Peru en die reis het haar moeg gemaak. Gedurende hierdie laaste jaar het sy eensaamheid Ivor as ‘t ware tot ‘n ambisie gedwing; want dit is in sy eensame oomblikke dat ‘n man mense oorwin. Hy lees nou, vir die eerste keer in sy lewe, met ‘n vasgestelde en ernstige doel; en terwyl hy lees het hy gedink, en toe hy gedink het dat hy aantekeninge gemaak het, enige hoeveelheid daarvan; want hy was nie van plan om te mors met die kennis wat hy van plan was om te verkry nie, hy wou beslis daaroor praat en skryf – veral om te praat. Daar was twee dinge wat hierdie waansinnige wêreld van vandag duidelik wou hê, spesiale kennis en fyn strewe; en Ivor Marlay het probeer om homself te dissiplineer…. In die nasleep van baie ouer en wyser manne van Europa en Amerika – daardie oplewing van ontnugtering, in 1919! – het Ivor besef dat "hoewel die oorlog verby was, niks anders was nie. verby;" en dat die wêreld steeds na ‘n vreemde hel gly. Dit was nie genoeg om te sê dat die wêreld in ‘n helse gemors was en geen waarskynlikheid getoon het om daaruit te kom nie, die goeie ou wêreld van vooruitgang en eerbaarheid. Dit was in meer as die helse gemors waardeur dit so dikwels veilig gedompel het: dit was diep bevuil en besoedel met elke wettelose idiosie waartoe woedende mense blykbaar toenemend in staat is. Frankryk was steeds vol die passies van nasionaliteit. Frankryk het ‘n wrede les geleer en was van plan om daardeur voordeel te trek. Frankryk was kwaad, Frankryk was patrioties, Frankryk was pateties, Frankryk was sensitief, Frankryk was vasbeslote om geen vensters oop te maak om die lug in te laat nie. Fransmanne het hul skouers gesit, hulle het opgehou om hul skouers op te trek: ander mense het hul skouers vir hulle opgetrek . _La France, la France_…. Die gemors van Reparasies en Heropbou was reeds voorafgeskadu; en mnr. Maynard Keynes was besig om sy pen skerp te maak. Wyse manne het selfs toe gesien waarheen die passies van nasionaliteit Europa in die volgende paar jaar sou lei; en terwyl sommige gesê het dat die aggressiewe instink van nasionaliteit ‘n goeie ding is, het ander na die gemors gewys. Wyse manne het gesien, maar wyse manne kan niks doen nie. Wyse manne kan nie verlos nie, hulle kan net ‘n verlosser groet. Dit was duidelik dat as daar ooit ‘n tyd was om op te staan en dinge te doen, in ‘n redelik heroïese sin, dit die tyd was – hierdie veranderende, oorgangstyd ! Hier was nou kans vir goeie pogings. Wie artikuleer was, kon nou gehoor word, … wat baie vreemd was in die lewenspolitiek, ‘n heel nuwe vertrek; vir eens op ‘n tyd het die Commons net here gehou, maar nou het hulle nogal slim kêrels ingelaat – as diesulkes oorreed kon word om dit binne te gaan; sodat enigiets kan gebeur, enigiets—in hierdie oorgangstyd ! En dit was die saak van die Engelse jeug om dinge op die beste manier te laat gebeur. Maar die basis van elke poging moet werk en kennis wees; en dit was die impuls na die een en die begeerte na die ander wat nou so duidelik ontbreek het by die "jongmanne van geleentheid"; wat ‘n gunsteling-frase van Ivor was in baie gesprekke met Magdalen en Rodney West. Alle mense wat gedink en geskryf het, het in hierdie tyd gedink en geskryf oor die botsende doelwitte en beginsels van arbeid en kapitaal. Die rampspoed van Europa se tuimelende krediet het mense nog nie in so ‘n mate geobsedeer as wat dit baie gou gedoen het nie – dit het inderdaad nog nie tot nêrens naby sy laagste diepte neergestort nie; maar dit was besig om te val. Dit het dus gelyk of alles glad en reguit sou uitkom as daar net ‘n sinvolle akkommodasie tussen die loontrekkers en die werkgewers in elke land gevind kon word; maar in elke land is woedende mans nooit moeg daarvoor om passievol in hoofletters te huil dat daar _geen_ akkommodasie tussen Lewensbeginsels kan wees nie, dat elkeen sy dag moet hê – "of nag!" dramaties gedink het nugter mans met hul oë op Rusland. Want nugter mans was so soos die mans in meneer Beresford se _Revolusie_ soos ‘n vis in die see soos ‘n vis in ‘n akwarium is, en in hulle was ‘n groeiende vrees vir die spook van anargie. “Die beste manier om ’n ware revolusie te klop, is om dit te lei; die volgende beste manier is om daarmee te praat; en die ergste manier van alles is om dit te beveg. Net omdat een of ander antieke idioot – waarskynlik dieselfde Romeinse idioot wat _si vis pacem, para bellum_ geskryf het, sodat ander idiote deur die geskiedenis dit vir evangeliewaarheid kon aanvaar bloot omdat dit in Latyn was – net omdat een of ander idioot eenkeer gesê het dat daar geen gebruik om met ‘n kwaai man te praat, niemand het dit nog ooit probeer totdat dit misluk het om die kwaai man af te slaan nie. Dit het geen nut om iets anders te doen as om met ‘n kwaai man te _praat_ nie; en die idee dat ‘n kwaai man tydelik ‘n dwaas moet wees, is een van die wanopvattings waarop die beskawing gegrond is vandat Sint Petrus sy humeur met die oor van die wet verloor het… “Jy kan nie revolusies beveg en klop soos jy kan nie. veg en klop nasies. Jy kan ‘n man doodmaak, maar jy kan eenvoudig nie ‘n rebel doodmaak nie. Want ‘n behoorlike rebel het ‘n Ideaal van lewe, terwyl jou enigste ideaal is om hom dood te maak sodat jy jouself kan bewaar. En die rede waarom geen werklike rewolusie, of godsdiens, ooit geslaan is nie, is dat rebelle sterf vir iets wat die moeite werd is om voor te sterf, die toekoms, maar hul vyande sterf net om die verlede te bewaar: en makers van geskiedenis is altyd sterker as die makers van Ryk. . Dit is dwaas om ‘n revolusionêre masjiengeweer te beveg met ‘n lojalistiese masjiengeweer, geweer vir geweer, of ‘n _Sowjet_ masjiengeweer met ‘n _bourgeois_ masjiengeweer, geweer vir geweer. Jy kan hulle net veg en klop met ‘n Idee, ‘n skoon en vreeslose Idee. En daar is net een so ‘n Idee, die oudste in die wêreld, die mees bebloede in die wêreld, die aristokratiese idee: wat eintlik beteken dat jy jou eie vryheid net kan behou en versterk deur ander mense s’n te erken. Hoofsaaklik moet dit beteken dat….” Ivor Marlay het aantekeninge gemaak. Hy het probeer om iewers te kom: soos, een dag baie later, het hy uiteindelik gedoen. Maar ‘n eensame man word baie teoreties; wat miskien is hoekom alle revolusies uit eensame mans gebore is en alle godsdienste uit die Ooste gekom het. Boek 3 Hoofstuk – _2_. Hy is onderbreek. Een baie koue en bewolkte middag teen die einde van daardie Januarie het hy teen een van die lanings opgestap wat die park van die Kare- landgoed omring het. Die laning het saggies teen die heuwel op gelei vir ‘n lang en kronkelende pad, en die heuwel het saggies na die Teems-vallei gelei. Ivor het kaalkop geloop, want sy dik donker hare was bedek genoeg op die bitterste dag; en sy oorblywende arm was diep in sy broeksak. Hy het ‘n nuuskierig stil figuur gelyk, so loop: vinnig loop maar nêrens, dink en lug, dink baie diep: ‘n eensame en uitdagende man van sake. Hoe sou tant Percy gelag het om hom nou te sien!… En dan ‘n skielike klap om sy gedagtes te breek, ‘n ritselende klap van kwaai blare en gebreekte takke, die winterse klap van ‘n verkragte heining! Drie tree voor, amper bo-op hom, het ‘n perd in die laning gepierou; dit het die lug en grond geplooide, dit het gebare na ewewig gemaak na sy skielike vaart deur die versperring van Karepark na ‘n wandelende man. ‘n Slanke en trillende prentjie, geteken met ‘n fyn punt teen ‘n dowwe agtergrond. Die perd het gesnuif, hy het gebewe, hy het die verbaasde Ivor gekyk, en dan het hy die grond met ‘n arrogante lug gepootjie. En ‘n vrou het gelag. "O, Ivor Marlay!" het die vrou gehuil. So het Virginia gebeur – sy wat Virginia Tracy was, toe mev Sardon, nou lady Tarlyon. Maar die jare wat verby is, sit so lig op haar soos pêrels om haar keel, haar jare versier Virginia; en tog waar was die jong digter onder die baie jong digters wat sy geken het, om dwaasheid by die horings te vat en van haar gelaatskleur te sing en te huil dat die wit samiet swart langs sy glans was? Hulle grinnik vir mekaar, sy bo en hy onder. Redelik gevang was hulle albei. "Ek sê, Virginia!" het hy met verbaasde plesier gehuil. "Dit is ek!" sy lag vir hom. Die perd het twyfelagtig tot stilstand gekom, en dit asem minagtend in Ivor se gesig. “Na al die jare, hierdie lang jare!” roep sy verwonderd uit en staar af na hom. Haar oë was helder, blou ligte in die somberheid. “Het ek jou bang gemaak, Ivor Marlay?” “Jy het my amper doodgemaak, dis al. Maar ek sou gelukkig gesterf het, Virginia, en jou salueer met my plesier om jou weer te sien…” “Jy sien,” het hy verduidelik, “ek het geen idee gehad dat jy so lieflik was nie. Iemand moes vir my gesê het…” “O, jy het verander, Ivor Marlay!” Virginia spot hom behendig. “Jy is gaaf met Virginia. Jy minag nie vir Virginia nie…” Daardie effens hees, asemlose stem van haar – so swanger op een of ander manier! Sy gelukkige gebaar antwoord haar. Hulle was baie ingenome met mekaar. "So ek behaag jou nou, doen ek?" vra lady Tarlyon hom ernstig. Sy was so regverdig en reguit en skoon geteken; en daar was dapperheid in haar houding en in die manier waarop sy sy oë waag. Was dit die skerp, antagonistiese Virginia, hierdie vrou …? “Ek kan eenvoudig nie vir jou sê nie,” sê hy vanaf haar beuel, “hoe bly ek is om jou te sien, Virginia. En dit is ‘n opregte waarheid wat uit my gesleep word deur my verbasing om jou te sien, deur my plesier om amper deur jou doodgemaak te word…” “Dis alles baie goed, my vriend, maar dit is aan my om daardie soort ding te sê aan jou." Sy swaai en waai ‘n intimiderende handskoen oor sy oë. “Ek sal hulle ook sê, maar later. Mense praat hier en daar van jou….” Hy was langs haar, onder haar. Die perd en die dame, ‘n warm prentjie. Sy swaai bo hom in haar saal, sy was pragtig. En daar was daardie helderheid oor haar klein gesiggie, daardie helder, droë glans van koue lug; en die gespanne lippe, drooggebyt deur die winterlug, hard ry…. Dieselfde Virginia, maar hoe anders! Dieselfde wit gesiggie, so wit en ferm, so trots gestel en lig gedra; dieselfde klein vleiskolletjie in die voor van die ken – ‘n onaansienlike klein ken was dit, onthou jy? – dieselfde wye blou oë, so lui van voorkoms, so vinnig om te antwoord, so lig en donker, so vriendelik en spottend, so hard en sag: ‘n soldaat se oë was hulle regtig, maar ‘n soldaat van fortuin. En “Swaan en Edgar,” daar was hulle! Ivor het gelag om hulle te sien, vra hy na hul weerbarstige gesondheid – daardie tweeling Virginiese krulle, wat in goue-gay kaskenades oor elke wang tuimel van die wyerand, so baie strawwe, swart vilthoed! En hoe het dit haar in haar streng gewoonte geword, daardie breë anargistiese hoed het dapper om haar goue hare gesit! Hierdie skielike ontmoeting van die twee voormalige antagoniste het gelyk of dit al die soetheid uit elkeen gebring het. Dit was in hulle oë toe hulle vir mekaar geglimlag het in die Januarie-donker van daardie laning, met verdonkerende Kare Park aan hul regterkant, aan hul linkerkant die winterse golwende land van Berkshire, en alles rondom hulle die skerp reuk van deurweekte aarde. “Besef jy, Ivor, dat ons nou mense van dertig is? Dertig, Ivor!” “Ek is bly genoeg vir jou,” het hy gesê. Sy het verstaan. Sy het hom bekoor deur haar vinnige glimlaggie van begrip. Hy het haar eerlik bewonder … "Ek sê, Virginia," sê hy gretig, "ons moet ‘n goeie deal praat. Ek wil alles hoor oor jou lewe sedert ons laas daardie aand by die Hallidays saam gepraat het . Ek het jou sedertdien gereeld in die verte gesien, maar ons het op een of ander manier nooit tot greep gekom nie, dit het net nie gebeur nie. En wanneer ek na die Mont Agel gaan, sê M. Stutz altyd vir my dat jy die vorige aand daar was of dat jy nie lank daar sal wees nie, want jy is in die buiteland. M. Stutz aanbid jou, Virginia, en heeltemal reg is hy. Maar hy vertel my nooit iets van jou nie–en nou het ek jou gevind ek wil ‘n amptelike weergawe van jou lewe hê, want die gerugte oor jou is so teenstrydig…” Dit lyk of hy pleit; en hy het regtig vir haar gepleit om sy eensaamheid in te dring. “Jy het nie die nare dinge geglo nie, het jy, Ivor?” vra sy hom baie skielik. Haar oë was baie ernstig op hom. Harde oë was hulle soms. Lady Tarlyon het baie geweet. "O, goed!" hy glimlag vir haar. “Het ons nie ‘n belofte gemaak nie, Virginia, die heel laaste keer wat ons ontmoet het? Ons sal vriende wees, het ons gesê. Dit was ons presiese woorde. Goed dan!" Sy wys ‘n vinger dramaties af na hom. “Daardie belofte,” het sy gesê, “gaan verlos word. Kyk of dit nie is nie!” "Ek het altyd gedink," het hy gespot, "dat ‘n man en ‘n vrou nie verniet op ‘n eensame plek ontmoet het nie ." En toe dink sy om hom te vra hoe hy in elk geval _daar_ gekom het, in daardie laning. Hy het haar vertel van sy huis by die brug, en van die Misses Cloister-Smiths, en onthou hoe Virginia in die ou dae geamuseerd was deur die eienaardighede van name. En terwyl sy luister, het dit gelyk of haar eerste vrolikheid om hom te sien op een of ander manier haar verlaat, sy het baie stil en stil geword, asof ‘n wolk uit die donker lug haar somber gestreel het; en haar oë, so helder en vrolik maar ‘n oomblik tevore, dwaal oor die somber platteland, verby sy skouer. Virginia se oë was soos wagte, daar gesit om jou te mislei terwyl Virginia ver was, op een of ander eienaardige onbekende plek. Net een keer swaai sy tot ‘n skielike tree van haar perd: sy was redelik onbeweeglik, ‘n bietjie hartseer. Hy het haar dopgehou. Toe vertel sy hom wat hy al geraai het, dat sy en haar man vir ‘n week of wat by Rupert Kare bly. Niemand in die plek, het sy opgemerk, het ‘n woord oor sy leefronde hierbo gesê nie. "Ek twyfel of hulle weet," het Ivor gesê. "Ek leef ‘n vreesaanjaende privaat lewe." "So jy gaan dan nooit daarheen nie?" wonder sy nuuskierig. "Al lyk dit of ek onthou dat jy Rupert eens op ‘n tyd baie goed geken het." “O, ja!” Maar hy kon net sowel gesê het: "O, nee!" vir al die regte antwoord wat hy gegee het. Maar hy het geweet dat Virginia besonder in staat was om mense se afkeure en afkeure te verstaan, en dat sy dit toegelaat het; dit was gewoonlik haar eie gevoel oor baie mense. Ja, sy het verstaan. "Maar dit is nie so maklik vir my nie – om myself so te verbied," het sy ernstig vir hom gesê. “Want daar is ek, sien jy, steeds daarin. Dieselfde mans, dieselfde vroue, dieselfde plekke, dieselfde snuisterije. En net kleredrag en dans verander…. En so het ek daarop aangedring om vanmiddag vir ‘n uur of wat te ontsnap.” “Jy is baie wys, Ivor,” sê sy skielik, “om dit alles so skielik soos jy so lank gelede gelos het. Jy het ons vererg, maar toe wou jy ons vererg, en jy was wys. En weet jy, ek het altyd gesê jy is baie wys. Wanneer jou naam ook al genoem word, of dit nou oor ‘n boek of ‘n vrou gaan, sê ek altyd ek het jou een keer geken en dat jy baie wys is. Hy het ons almal een keer geken, voeg ek by, maar nou is hy baie wys en eksklusief. Hy is onoordeelkundig eksklusief, sê ek…” “Dis net dat ek probeer werk,” verduidelik hy ernstig en kyk op na haar. En sy staar af na hom, en onder die skaduwee van haar hoed het haar mond gelyk in ‘n vreemde glimlaggie wat hom verbaas het. Dit was besig om te verdonker; en dit was toe sy op die punt was om hom te verlaat dat hy skielik vir haar gevra het:– “Ek sê, Virginia, onthou jy dat jy as kind daardie wonderlike sin in jou eerste kopie-boek moes oorskryf : ‘When gentlefolk meet, komplimente uitgeruil word’? Onthou jy, Virginia?” "Dit is ons vandag," het hy verduidelik. Haar oë trek net ‘n bietjie saam, vraend. En met haar kop effens sywaarts, ondersoek sy hom. Sy was nuuskierig losstaande, hierdie Virginia, maar tog nuuskierig warm… “Ja, maar dis nie _ek_ nie, Ivor. Dit is nie _my_ natuur nie.” En dit was soos al wou sy hom ‘n byna iets vertel; maar daar was nie tyd nie, dit het vinnig verdonker; die perd stamp gretig, en sy swaai daarmee weg. "Ek is glad nie so nie, regtig, Ivor," het sy vinnig gesê. "Dit is jy wat dit uit een trek … miskien." "Dit is jou besondere eienskap, Ivor," het sy vir hom gehuil, ‘n vrou op ‘n perd wat weggaan. Vreemd gekom, vreemd weg! Hy staar haar agterna deur die heining, ‘n wiegende figuur deur die donker parkland. ‘n Skaduwee op ‘n perd … so mooi en dapper! Sy draai om en waai ‘n hand vir hom, sy het ‘n woord gehuil, maar hy het dit nie gehoor nie, dit was ‘n verlore woord. Sy was ‘n swartwitpens torn in die parkland, besig om weg te vervaag in die doloriese kript van die winter. Sy was ‘n simbool vir iets…. En Ivor dink: “O mistieke en somber Virginia….” En hy wonder of hy haar weer sal sien. Hy het gewonder…. En hy het nie geweet nie. Hy het niks geweet van hierdie Virginia nie – wat hy gedink het hy het so goed beoordeel! En terwyl hy deur die koue somberheid huiswaarts gestap het, het hy die oordele van sy vroeë "twintigs" ‘n bietjie boosaardig gespot. “Christus, hoe moes hulle my verafsku het!” hy het gedink. Boek 3 Hoofstuk – _3_. Hy het daardie aand ‘n rukkie oor sy hawe gesit. Hy het Virginia oorweeg. Sy is ‘n vreemde vrou, dink hy. Elke vrou het ‘n legende, daar is ‘n legende vir elke vrou, maar wat is Virginia s’n? Sy is so jammer, maar hoekom? Jy sien, het hy aan homself verduidelik, dit lyk asof sy op ‘n diep, geheime manier ‘ n gek van haarself gemaak het . Mense verstaan haar nie, en sy minag mense, en omdat sy mense minag, dink sy sy minag die lewe…. Haar naam en gesig was bekend–te bekend–aan daardie toenemende deel van Engeland wat sy daaglikse en weeklikse baie skinderpraatjies in die koerante. Die Romeine het gladiators gehad om die gepeupel te vermaak, het Ivor gedink, maar Engeland kan dit redelik goedkoop doen, want die gepeupel het geleer lees …. Tog, op een of ander manier, het Virginia hierdie belangstelling gelisensieer; miskien het sy dit gelisensieer deur dit so heelhartig te verag, want daar is maniere en maniere om dinge te minag. Niemand kon ontken dat daar ‘n glans oor haar was nie, daar was beslis ‘n glans. Maar daar was ‘n verrotting in daardie glans–waar het dit nou vandaan gekom? En waarom? Heeltemal ordentlike mans het flou lisensie met haar naam geneem, terwyl onsedelike mans wat Virginia nooit ontmoet het nie, haar nooit kon ontmoet het nie, gesê het dat hulle aan haar geraak het, hulle het gelag oor die noem van haar naam…. Glamour! Nou is hierdie glans ‘n baie merkwaardige ding, ‘n vreemde en ondefinieerbare ding, en baie skaars: want dit val nie op vroue omdat hulle baie minnaars het nie, dit val nie op vroue nie, want hulle is wonderlik konstant vir een minnaar, en dit is beslis val nie op vroue wat dinge doen nie. Soms gebeur dit op ‘n hofdame, soms op ‘n groot dame; maar hierdie glans is geen snob nie, dit gee niks om vir die aansprake van die mode nie, want dit kan heel goed op ‘n melkmeisie gebeur, sodat ‘n hele platteland van haar bewus word en ‘n hele land treur oor haar dood. Filosowe het gespin en metafisici het geswoeg, maar hierdie dinge van glans ontwyk steeds die sterflike spoele van definisie. En waar dit vandaan kom, kan niemand sê nie; ook nie hoekom dit kom nie — ook nie waarheen dit gaan nie! al sê digters wel dat hulle die dowwe, muwwe reuk van tragedie in sy lot kan ruik , en historici kan dit nooit weerstaan om dit toe te skryf aan gelukkige mans en vroue van hoë graad nie. En soms mag jy ‘n vrou magtig liefhê, maar probeer soos jy wil, jy kan nie glans in haar vind nie, jy kan eenvoudig nie; sy is net ‘n vrou, joune om lief te hê, maar nie om oor te droom nie. Ja, hierdie glans is ‘n eiesinnige ding, dit kom net en raak ‘n lieflike vrou in elke geslag, en daarom word haar jeug lank onthou en haar middeljare vergewe, as sy so lank lewe. Dit dra iets _fey_ met hom, hierdie glans. Dit is ‘n geheimsinnige en ongewone ding. Poësie word daaroor geskryf, en dit is so flou soos die poësie wat daaroor geskryf word…. Virginia se huwelik met die Amerikaner in 1913 het ‘n jammerlike saak geword. Hy was nooit bekend nie, maar as "die Amerikaner" – maar hoe anders as Henry James s’n het dit eers later verskyn! – en dit was slegs deur ‘n poging om te onthou dat Ivor onthou het sy naam was Hector Sardon. Hy was dood. Ivor het hom nog nooit ontmoet nie, maar het van hom gehoor as ‘n klein, baie koorsige man, en aantreklik van sy soort, wat diep oë en sardonies was; daar word gesê dat hy met bekoorlike en aanskoulike handgebare praat. Dit was ‘n liefdeswedstryd tussen hom en Virginia, het mense gesê. Later is gefluister dat "die Amerikaner" sleg geword het. Die koors van sy diepliggende oë en senuweeagtige gebare is nou verduidelik. Kokaïen. Maar dit alles het baie geleidelik uitgelek, want Virginia was geheim, sy het nooit vertrou nie. Virginia was altyd by hom, hulle was stille metgeselle, pragtige dansers saam; ander mense kan dalk om ‘n balsaal draai – vir oefening? – maar Virginia en "die Amerikaner" het stadig, saggies, in uitstekende sekerheid van beweging gedans. In die lewe mag hulle vroetel, maar nie in dans nie…. En toe, in die aaklige winter van 1915, sterf Hector Sardon skielik. Hy is so skielik dood dat daar ‘n geregtelike doodsondersoek moes wees; en die kwessie van dwelms was vir ‘n geruime tyd die belangrikste in die gedagtes van die publiek, die pers en die lykskouer – so intiem het hulle inderdaad daarmee geraak dat dit nooit anders as met sy doopnaam "dope" genoem is nie. Die lykskouer, mnr. Odleby Ingle, was geneig om krities te wees, hoewel natuurlik altyd regverdig. Die pers was ook krities. En in oorlogsugtige gedagtes is gevind dat die kwessie van "dwelms" onafskeidbaar is van die kwessie van "vreemdelinge". Daar is voorgestel dat hierdie soort ding on-Engels was; en die "Huns" het op een of ander manier deurmekaar geraak met die dood deur kokaïen van ‘n Amerikaanse heer. Die _Daily Mail_, op soek na eer, mnr. Asquith se hoof, tweemiljoen sirkulasie en nog ongeïnterneerde Duitsers, het weer eens met The Hidden Hand of the Hun gejaag. Gewelddadige here in die Parlement is beweeg tot veroordeling van Engeland se ligsinnigheid in sy behandeling van "vreemdelinge"; en mnr. Pemberton Billing het die hele ding skrikwekkend deurmekaar geraak met die ontoereikendheid van Londen se lugverdediging…. Die oorlogskoors was op sy hoogste in 1915. Die enigste persoon wat kop gehou het, behalwe die soldate wat te besig was om te veg. , was mnr. Bernard Shaw: dit was hoekom almal dit vir hom wou slaan. Daar is oor die algemeen toegegee dat Engeland heeltemal te vriendelik was teenoor vreemdelinge. (Voor die oorlog is slegs buitelanders sonder geld "aliens" genoem; gedurende die oorlog is alle buitelanders vreemdelinge genoem. _Bella, horrida bella!_) Daar is gesuggereer dat die opmars van die beskawing ons verby die punt gebring het toe here nodig het om gentlemen te wees in oorlog-tyd. "Onthou ons is in oorlog!" jy kan sê, en dadelik alles anders vergeet. Slegs die polisie het hulself vrygestel van hierdie onthoubesigheid in hul behandeling van vreemdelinge; want die Engelse polisie is die mees hoflikste en die mees onkreukbare polisie in die wêreld – dit was hoekom almal gesê het hulle was ondoeltreffend oor die "uitheemse bedreiging." Soldate het gelag, maar onder burgerlikes het die uitheemse koors dapper en hoog geloop, en steeds dapper en hoër. “Ons kan nie in Vlaandere veg nie, maar ons sal ons plig hier doen!” het kwaai, en andersins nogal aangenaam, ou here gehuil in klubs en treine. Die Franse burger, wat deur die Engelse burger so opgewonde is, het hierdie dinge anders bestuur; die Franse burger het hulle trouens glad nie reggekry nie; die Franse burger het ten minste een keer elke dag "_Nous sommes trahis!_" gesê, en dan, sorgeloos die "uitheemse bedreiging" aan die polisie oorgelaat , die bloedbelope besigheid van lewe in oorlogstyd begin . Maar die Engelse burger was van strenger goed gemaak; en terwyl jong mans in die lug en op die land, op die see en onder die see gesterf het , het ou mans waardig geword vir die seuns en nefies wat hulle aan Engeland “gegee” het. “Ons is almal van harte pasifiste,” het hulle grimmig gesê, “maar oorlog is die toets van manlikheid.” (Dit het die mode geword om ou mans in die algemeen te slinger. Dit is nie ‘n slegte mode nie. Hoogwaardige mense verag alle modes; hulle glimlag. Maar dit is jammer dat voortreflike vroue alle modes verag.) Die geregtelike doodsondersoek oor Hector Sardon, het wel dit was met elke takt en diskresie deur mnr. Odleby Ingle, het die vreemdeling-agitasie nog ‘n stukrag gegee. Al hierdie "dope" gemors was te wyte aan aliens, is gesê. Geen Engelsman het dwelmmiddels geneem, tensy hy daarheen gelok is deur ‘n vreemdeling se duiwelse sjarme. (Die duiwelse sjarme van vreemdelinge in oorlogstyd, manlik en vroulik, is natuurlik berug. Dames van titel was veronderstel om elke dag daaraan te val, en polisiemanne moes hul harte verhard soos enigiets. Elkeen moes sy of haar verhard. hart.) Ons bondgenote het ook nie "dope" geneem nie. Nóg Frankryk, Italië, België, Portugal, Serwië, Roemenië, Tsjeggo-Slowakye, Japan, Montenegro, Siam, nóg die Hedjaz – net neutrales en "uitheemse vyande." En daar is vermoed (slinks) dat ‘n Amerikaanse burger nie so geredelik aan "dope" sou gesterf het as Amerika met ons baklei het nie; die dood deur kokaïen van Hector Sardon is beskou as president Wilson baie goed te dien omdat hy “te trots was om te veg”. Die geregtelike doodsondersoek was natuurlik ‘n baie hartseer saak vir Virginia. Baie mense het van die geregtelike doodsondersoek ‘n "onuitwisbare" prentjie van ‘n harde, wit gesig met moeë, defensiewe oë weggedra ; en die geïllustreerde koerante moes deur die neus betaal vir haar gelykenisse van die fotograwe wat Virginia se lewe altyd ‘n las gemaak het deur geskreeu vir ‘n "sit". Die verkeer in “dope” was daardie jaar merkbaar op die oorwerkte polisie se senuwees ; en gemeenskaplike-of-tuin polisiemanne het ‘n akute neus vir opium ontdek – "Dit maak jou siek, die eerste pyp," sê mense wat vriende gehad het wat geweet het – al die pad van Doverstraat tot Chinatown. (Arme klein Chinatown! wat ‘n seën was jy vir mnr. Burke, en watter min wins het jy van hom gehad!) Die dooie Amerikaner, daardie stil en koorsagtige heer van die senuweeagtige gebare, is die sondebok van die publiek se belang gemaak en die pers se geweld. Daar is gevind dat ‘n oordosis kokaïen die direkte oorsaak van Hector Sardon se dood is. En die regverdige maar ernstige inkwisisie van mnr. Odleby Ingle, "om hierdie saak tot in sy kern te ondersoek," het ‘n paar nare besonderhede oor Hector Sardon se selfs meer privaat lewe opgegrawe. Dit was ‘n slegte uitkyk vir sekere here van sy kennisse, het dit gelyk. Mense het Petronius begin lees. Dit was net te duidelik dat Hector Sardon die limiet op meer as een manier oorgegaan het; en meneer Bottomley was woedend daaroor en het gehuil: “Wat moet met hierdie peste gedoen word? Sal Engeland nooit skoon wees nie?” ‘n Nare besigheid! Virginia het haar beproewing intelligent gely, maar in koue minagting. Wat het sy hiermee te doen gehad? Daar was niemand anders as simpatie met haar nie, en selfs meneer Odleby Ingle was merkbaar bedagsaam, alhoewel regverdig, teenoor onskuld in so ‘n jammertelike lot. Elkeen het simpatie met Virginia gehad; dit was vir haar ‘n vreeslike skande, het hulle gesê. En tog, op een of ander manier, was daar in hulle stemme ‘n suggestie, altyd so flou, dat dit eerder die soort ding was wat net _kan_ met Virginia gebeur eerder as met enige ander vrou … "Die Amerikaner" het haar al sy gelaat gelaat. geld, en Virginia was dus ‘n baie ryk vrou, want haar ma, ‘n Colter van Yorkshire, het reeds vir haar ‘n aansienlike inkomste gelaat. (Lady Carnal het haar enigste kind aanbid. Aangesien Virginia, voor haar eerste huwelik, laat van ‘n partytjie sou inkom, het haar ma uit haar slaapkamer na haar gepik en na haar gepik. Virginia het dit gehaat om na gepik te word, veral daardie tyd van die nag, en haar gesig was ‘n masker "Poef, jy het gedrink!" sou Lady Carnal in desperaatheid huil en weer terug in haar slaapkamer gegaan het.) ‘n Jaar na die Amerikaner se dood, trou Virginia met George Tarlyon. St George, sesde Burggraaf Tarlyon. Daar is algemeen erken dat jy nie beter kan doen as om met George Tarlyon te trou nie, want hy was die perfekte ding van sy soort. Die oorlog het hom niks verloor nie, het hom alles in ‘n buitengewone graad besorg – majoor die burggraaf Tarlyon, DSO, MC, ens. Buitelandse lande het wonderlik bygedra tot die ensovoorts, terwyl Virginia haarself en haar fortuin bygedra het; want George Tarlyon, op vier-en-dertig, het alles spandeer wat hy nog ooit gehad het, behalwe sy plek in Galway, wat so onverkoopbaar as onbewoonbaar was – in elk geval deur hom. Daar word gesê dat dit ‘n liefdeswedstryd was. Hulle was nou en dan saam gesien tydens Hector Sardon se laaste jaar, en ná sy dood was hulle altyd saam. Natuurlik genoeg dat sy dit moet probeer vergeet onaangenaamheid in sulke gay en galante en skoon geselskap. Maar hulle huwelik is nie heeltemal onvermydelik beskou nie, want niks was heeltemal onvermydelik in die hantering van mense soos Virginia en George Almeric St. George nie – veral George Almeric St. George. Virginia, met al haar verstand en skoonheid, sal Lord Tarlyon dalk nie vashou nie, al is hy arm. Daar is algemeen gesê, en maklik geglo, dat baie vroue hom liefgehad het. Hulle is in 1916 getroud. En daar was hulle, Lord en Lady Tarlyon, ‘n noemenswaardige paartjie oral. Die enigste ding wat George Tarlyon nog ooit ontbreek het, was geld, en nou het hy soveel as wat hy wou hê, want Virginia was onverskillig oor geld, sy was vrygewig. Hulle het heerlik spandeer tydens sy "blare". En hulle lewens was oop vir die wêreld om te sien, ‘n reguit paar Engelse mense: ‘n galante paar van dieselfde kleur, dieselfde kwaliteit, en dieselfde gevaarlike blou oë. Tarlyon se oë was effens bevrore blou, ‘n bietjie spottend, baie bekoorlik. Hy was ‘n buitengewoon regverdige man: verweerde baksteen-stof gesig wat oor die algemeen glimlag, net ‘n bietjie: ‘n maklike man om mee oor die weg te kom, ‘n baie maklike man. ’n Merkwaardige amusante man, Tarlyon. Daar is gesê dat hy en Virginia baie goeie metgeselle vir mekaar was. En aangenaam was dit om hulle saam te sien, mooi tot mooi, hoogte tot hoogte, Engels tot Engels, perfek en elegant gepaard. ‘n Bekoorlike gesig vir buitelanders om te sien, terwyl hulle ‘n oggend saamstap van hul huis in Belgrave Square: George Tarlyon in die lang grys jas van die Brigade, daardie uitspattige, hoë middellyf, rooi-gevoerde grys jas, lank en reguit en met ‘n swaai in sy loop: en Virginia, sy dame, toegedraai in pelse – nie, soos so baie vroue, daarin versmoor nie, want Virginia was altyd minnares van wat sy gedra het – of beter nog, op ‘n herfsoggend, in ‘n hoë -kraag swart jas gevoer met groen, wat baie galant haar lang, skraal persoon en heersende kop geword het. Hulle het gelyk wat hulle was, perfek, mense van graad – en hoe skaars dit deesdae is, het mense gesê. Tog het Virginia nie haar glans verloor nie, en haar glans het ook nie daardie vreemde verrotting verloor nie; dit was altyd daar, by haar, iets muf in iets fyns. Haar pa se vriende het bietjie daaroor gewonder. Sy het altyd iets in reserwe gehad, ‘n vae iets, en mense het vae lisensie geneem met daardie vae iets. Dit is ‘n manier wat mense het. Virginia was blykbaar nie heeltemal van die samelewing wat sy so briljant begenadig het nie; dit het gelyk of sy dit verag, sy het vinnig by mense verbygegaan. Daar was ‘n vreemde uitlokkende onverskilligheid oor haar …. Neem ‘n sitkamer vol mense op enige uur van die nag, en kyk vir Virginia daar, ‘n ornament in die mees briljante geselskap. Kyk nou! Kyk na die mooi dame, die lieflike, die afgeleë, die vreemde ongracious Virginia! Skielik, vinnig, stil, verlaat sy die kamer. Sy wag vir geen man nie. Sy verlaat die huis. Net so los sy dit. Miskien gee hierdie vertrek aanstoot–Virginia gee nie om nie! En as sy omgee, sal sy vergewe word. Nou, waarheen neem hierdie vinnige en geheime gang haar? Soms na haar huis in Belgrave Square, ‘n mausoleum van ‘n huis wat Virginia bitterlik haat: soms om iemand op ‘n plek te ontmoet: meer dikwels na die Mont Agel. Sy sou die Mont Agel enige uur van die nag by die hotelingang binnegaan , nadat sy die klok gelui het; en sy sou in die verlate en toegeboude restaurant sit, in die lig van ‘n kers wat in sy eie ghries op ‘n piering vasgesteek is – dit was toe oorlogstyd, verstaan jy. Daar sou sy sit, met die beleefde en vriendelike M. Stutz wat rondsweef, want daardie stedelike heer het nooit gaan slaap nie, nooit. Soms sou M. Stutz aangemoedig word om aan tafel te sit en ‘n glas Vichy Water met Lady Tarlyon te bespreek, want sy het selde iets gedrink behalwe Vichy Water, wat net wys hoe min ma’s van hul dogters weet. Maar meer dikwels laat hy haar met rus en raai dat dit vir eensaamheid was wat sy hierheen gekom het, hierdie dame van hoë mode in al haar prag: nie hard nie, ook nie brutaal nie, maar vreemd kinderagtig en oneindig afgeleë. Sy het briewe geskryf terwyl sy daar gesit het, en so nou en dan het sy aan haar Vichy Water teug. ‘n Halwe glas Vichy Water sou hou Virginia a lang tyd; maar sigarette sal vervaag voor haar bepeinsing, ‘n boks van tien sigarette sal wegkwyn. Haar dokter sal binnekort iets daaroor te sê hê. Sy het nooit haar briewe geskryf nie, maar in potlood, ‘n kriewelende hand. En sy sou, miskien, aan mnr. Kerrison, in sy semi-demi-kwasi-sosiale deel van Hampstead, skryf en hom op ‘n ironiese manier vertel van wat sy daardie aand gedoen het, en van die mense wat sy gesien het; sy sal, ironies genoeg, kommentaar lewer oor die mense met wie sy die aand gesien en gepraat het . Dit was nie dat sy van meneer Kerrison gehou het nie, eintlik het sy aan hom as ‘n baie absurde man gedink, maar sy het op een of ander manier in hierdie gewoonte gekom om briewe aan hom in ‘n bepaalde gees te skryf; en wanneer mense betoog het oor meneer Kerrison, of enige ander van haar vriende, wat sê dat sommige van hulle regtig te aaklig was, sou sy haar effense, hees laggie gee, en antwoord dat hulle heel onvermydelik in haar lewe was, heel onvermydelik; en, nadat dit gesê is, sal sy weer ‘n bietjie lag, en die onderwerp van mnr. Kerrison of enige iemand anders sal vir eers gesluit wees …. Of sy sal briewe skryf aan ‘n jong kunstenaar wie se werk, persoon, of “mentaliteit” (o, bruikbare woord!) het ‘n bietjie op haar simpatie geroep . Haar briewe van die Mont Agel, aangespreek in daardie potloodgekrabbel , sou skielik op ateljees in alle dele van Londen val, soms op baie arm ateljees, en hulle vra wat hulle doen en of hulle deesdae goed werk, en of hulle sou gee om om eendag saam met haar te kom eet, en ‘n dag vir daardie middagete te noem, hetsy by die Mont Agel, die Café Royal of Belgrave Square. En soms, as dit ‘n baie arm kunstenaartjie was vir wie sy skryf, was daar ‘n tjek in die brief weggesteek. Maar geen arme klein kunstenaar het ooit twee keer ’n tjek ontvang wat taktloos genoeg was om haar te bedank nie, hoe elegant ook al. En dan, in die vroeë oggendure, sou sy die Mont Agel verlaat. Vinnig sou sy in oorlogstyd die swart eensaamhede van Soho binnedring : ‘n ryk en brose figuur wat snags al die gevare van die stad trotseer, ‘n byna vreesbevange figuur wat skielik in ‘n eerlike man se huiswaartse pad opstaan: so lank en goud en trots op koets, so wonderlik onverskillig teenoor sy verbaasde blik! Soms sou sy ‘n lang pad moes stap voor sy ‘n taxi kon kry – deur Soho na Shaftesburylaan , en tot by Piccadilly Circus. Soms het mans in die verbygaan gemurmureer , soms het hulle die grofste dinge gesê, en een of twee keer het ‘n man haar arm gevang toe sy vinnig by hom verbygaan; en Virginia kyk reguit na hom, vir ‘n vinnige sekonde, asof sy in die geheim sy begeerte verstaan en daarmee spot; en toe gaan sy op pad asof haar pad ononderbroke was … huiswaarts na Belgrave Square. Virginia het dikwels die mees konvensionele aande afgesluit met hierdie vinnige en eensame rondlopery van die vroeë oggendure, huiswaarts vanaf die Mont Agel. "Virginia het ‘n verstand soos ‘n katedraal," het haar pa, gay Lord Carnal van die Gardenia, gesê. "Natuurlik het elke katedraal sy waterspyle," het my Lord Carnal weemoedig bygevoeg. Lord Carnal was die negende baron. Dit sal deur studente van die hofgeskiedenis onthou word dat die eerste Lord Carnal so geskep is deur die uitermate liefde van daardie bekoorlike Stuart-koning wat egter later weer kop verloor het oor sy genade van Buckingham – hoe meer regverdig, het Puriteine gesê, om dit deur Oliver Cromwell ontneem te word. Sedertdien het die Carnals bekend geword vir baie dinge, waaronder nie die minste hul kwaliteit van geselligheid en hul talent vir lang lewe nie. "Geen vleeslik sterf ooit nie – maar, my God, hoe goed leef hulle!" daar word berig dat iemand een of ander tyd gesê het. En van die baron van die dag, wie se portret deur Gainsborough een van die skatte van Carnal Towers in Hampshire is, het Lord George Hell asem gekry om uit te roep: “Daar is geen geveg behalwe ‘n Carnal’s daarin nie , geen bed maar ‘n Carnal’s daarop nie, nee tafel, maar ‘n vleeslike daaronder – geen vlees is ooit alleen gesien nie, meneer!" Die negende baron, wat nooit ‘n onverskillige ding gesê het nie en nooit ‘n korrekte een veroordeel het nie, het glad nie gelyk om die rekord van die vorige agt se lang lewe te breek nie. Daar was net een dag in die jaar toe Here Carnal het nie ‘n gardenia gedra nie, en dit was op Alexandra Rose Day, toe hy ‘n angelier gedra het. Dit en Virginia is die enigste merkwaardige dinge wat die negende baron ooit gedoen het. Boek 3 Hoofstuk – _4_. Laatmiddag van die dag ná die vergadering in die straatjie, terwyl Ivor oor die vuur in die sitkamer gesit en lees het, het Turner aangekondig: “Lady Tarlyon, meneer.” En daar was ‘n noot soortgelyk aan verrassing in Turner se stem. "’Ek het tevrede genoeg gelyk!" sê Turner vir mev. Hope in die kombuis. “En ek behoort so te dink!” roep mev. Hope verontwaardig. “Na al hierdie tyd alleen…” “My bewegings,” sê Virginia, in haar effens hees, lae stem, “is bedek met misterie. Ek het jou kom sien, Ivor.” Hy was verheug om haar te sien…. Virginia kyk vinnig na die gemak van die lae-plafonkamer, en gooi haarself met ‘n sug van verligting in een van die twee diep leunstoele aan elke kant van die vuur. "Dit was ‘n lang en koue en eensame stap," het sy gekla. Hy het vir haar ‘n sigaret gegee. Haar hoed, daardie so swart en anargigale hoed, het ‘n los swart vlek op die gepoleerde tafel gemaak; en haar goudbruin hare skyn helder tussen die vuurlig en die lamp. Lenk en lank en slap lyk hierdie Virginia, heerlik rustig in die diep uitspansel van haar stoel. En haar helder, geel sytrui het die kamer met ‘n skielike weelde en betekenis ingekleur. Fantasie het in die kamer gekom, dink Ivor. “Ek kom agter,” het hy vir haar gesê, “dat hierdie kamer nie die volledige kamer is wat ek gedink het nie. Ek hou van die versiering van hierdie kamer tot op hierdie oomblik —-" "Dankie!" het Virginia gesê. “—- maar nou sien ek dat die versiering wat dit regtig nodig het, Virginia, daardie geel sytrui is–hoe lekker sal dit wees as jy dit by my agterlaat, sodat ek dit aan die muur kan ophang! en elke keer as ek dit gesien het, het ek gedink: ‘Virginia het my een keer kom sien!’” Haar gesig is sywaarts teen haar handpalm gelê, en haar oë glimlag flou in die vuur; en sy hou ‘n baie klein voetjie op na die vuur. "Ek het drie myl op ‘n winterdag gestap," het sy gesê, "om jou te hoor praat. Dit was my goeie idee vir vandag, Ivor. Ek self het die afgelope tyd nog nie baie gepraat nie – en jy weet, ek is baie moeg daarvoor om saam met mense te wees wie se hoofdoel in gesprek is om sintaksis uit te roei en sin te ontduik." “Maar dis nie heeltemal regverdig om met ‘n man te kom praat wat al vir weke alleen is nie! Miskien sal jy weggespoel word in die rou goed – en daar sal opskrifte in die koerante wees: Verdwyning van beroemde skoonheid – wat vermoedelik weggespoel is in die skuim van ‘n kluisenaar se skielike toespraak.’ …” Maar sy was stil en het hom uitgelok. Sy het haar belangstelling in hom aan hom oorgegee , om mee te doen soos hy wil – op ‘n Januarie-middag! En in die senuspanning van daardie oomblik spring hy van sy stoel af op en gaan staan by die vuur, en buk daarvoor om ‘n mors vir sy sigaret aan te steek; en hy het daarin gestaar, sy gesig na haar toe. Virginia hou hom nuuskierig dop. “Jy het gister vir my gesê jy werk, Ivor. Nou wil ek daarvan hoor—mag ek? Skryf jy ’n nuwe roman?” Hy staan bo haar op die vuurherd, sy het lui in die stoel onder hom uitgesprei. "Ek skryf niks, Virginia – ek probeer leer hoe om ‘n speletjie te speel. Dit word in elk geval ‘n ‘speletjie’ genoem – daardie een wat dit vroeër die mode was vir jou en my en alle slim jongmense om te verag – die speletjie om die land waarin ons woon te probeer verstaan sodat ons kan help met die werk. daarvan. Dit klink ‘n spoggerige besigheid, en daarom het ons dit verag.” “O!” En Virginia het ‘n gesig gemaak, asof ‘n bietjie verward en ‘n bietjie verveeld. “Bedoel jy ernstig om vir my te sê jy gaan op daardie vuurherd staan en met my politiek praat? O, Ivor, _moet_ jy dit doen!” Sy het sulke patos in haar woorde gesit dat hulle saam gelag het. “Ja, Ivor?” vra sy sag. “Maar ek is baie ernstig daaroor, Virginia, so dit is nie goed dat jy, “Ja, Ivor” vir my sê asof ek humor nodig het nie. Ek het deesdae ‘n vreesaanjaende Engelse gevoel oor my,” het hy verduidelik, “en ek kan dit nie verdra nie dink aan die manier waarop ons almal verslap het—al ons jong en jong mense. Net heeltemal slap!” "Maar wat van lewens verloor en bene en arms?" het sy vir hom gesit. "Hoe het jy dit reggekry om dit alles te doen en ook te slap?" “Mense word vet van daardie opmerking,” het hy donker vir haar gesê, “en gaan nog vetter word—totdat iets hulle eendag prik en dan sal hulle almal maer en ellendig wees. Ek smeek jou om nie die gek te speel met jou lieflike skraal figuur nie, Virginia. Maar ek is seker jy het dit gesê as ‘n manier om te simpatiseer oor my arm, wat gaaf van jou is, maar nie ‘n argument nie…” “_Ek_ stry nie,” het Virginia gesê. “Ek word soos ‘n openbare instelling behandel. Ek voel baie koningin…” Hy wou hê sy moet verstaan. “Maar jy weet tog dat dit so maklik is om vir ‘n land te veg as vir ‘n vrou, veral as hulle joune is? En dat dit baie makliker is om vir ‘n land of ‘n vrou te veg as om óf te verstaan–of selfs wil, ter wille van die saak! Hoekom, Virginia, hulle het gesê die oorlog gaan ons dinge leer, hulle het eintlik die wang om te sê noudat die oorlog ons dinge geleer het, goeie dinge. Wel, ek is verdoem as ek sien wat die oorlog ons geleer het, behalwe dat dit redelik maklik is vir elke soort man om te sterf – en nou mobiliseer die vrede om ons te leer dat dit vir elke soort mens baie moeilik is om te lewe. Dit is natuurlik ‘n platitude , maar dit maak dit nie minder waar nie.” Dit het gelyk of hy kwaad was daaroor . Virginia knik. Dit was nie vir haar moeilik om te lewe as om geld te hê nie , maar sy het verstaan. Dit was in elk geval redelik goeie sin vir politiek. Virginia het nog altyd gedink dat politiek net interessant is vanuit ‘n slegte gemoedsoogpunt. “Dis wat ek bedoel het,” gaan hy voort, “toe ek sê al die jongmense is slaperig. Hulle vat geen hand in die werk van die land nie, hulle doen niks daaraan nie en dink niks daaroor nie. Ten minste het ons vaders probeer om die energie en intelligensie te gebruik wat hulle oorgehad het van perdry en daaroor gesels; hulle het probeer om iets vanselfsprekend te doen, al moes hulle daardie iets tussen ‘n salm en ‘n koring insteek, en ‘n mooi gemors wat hulle daarvan gemaak het – maar ons maak nie eers ‘n gemors nie, ons sit en kyk hoe ander mense vir ons ’n gemors maak.” Die lig van argumente loer flou uit Virginia se oë. “Dit lyk asof jy nie besef nie,” het sy gesê, “dat Engeland van elke jong man verwag om nie in die pad te staan van ander mense wat hul plig doen nie. So ons jong manne moes eenvoudig eenkant staan - of by die Buitelandse Kantoor ingaan, wat dieselfde ding is – want dit is so in hulle gedompel dat hulle vir niks nut is dat hulle nou lekker goed is nie. Jy kan nie vir jare en jare vir die openbare skole sê dat hulle niks anders as vetkoppe produseer en dan van hulle verwag om genieë uit te draai nie…” “Dit is vir ons baie moeilik gemaak om nie te verslap nie,” het sy gesê. Ivor het ‘n ongeduldige gebaar gemaak. Hy het dit al voorheen gehoor. "Dit het iets te doen met die wil om te geniet," het sy voortgegaan. "Ek het iemand hoor sê dat…" "En ons het dit ook geniet," het sy vreemd bygevoeg, "net voor die oorlog en tydens die oorlog – ons en ons lieflike dooie en sterwende manne!" En dit is omtrent die laaste woord wat Virginia gesê het. Want Ivor het gepraat – geweldig. Praat het donker in hom gekook, en dit moes uitkom – en hierdie vrou het daarvoor gevra! En so het die “Ivory” onverdraagsaamhede en vooroordele gekom wat Magdalen gebruik het om en Rodney West aan te moedig, omdat hy gedink het dat niemand goed is vir enigiets as hy nie fel oor iets is nie. Hier, in hierdie animus van Ivor teen die “jong manne van geleentheid,” deurdat hulle daarna gestreef het om dit so min waardig te wees, het die tant Moira in hom gesê: “Wat jy ook al doen, jy moet Iets doen! Om hemelsnaam, Ivor, moenie slap wees nie, moenie slordig wees nie, moenie nat wees nie! Jy moet Iets dink, Iets doen!” Daardie tannie Moira wat haarself, altyd kragtig weerspreek, so doeltreffend daardie goeie meneer van belofte, haar jonger broer, gehelp het om niks te doen nie, niks anders as liefde nie…. En Ivor het ‘n grap gemaak. Die geleentheid, het Virginia voorgestel, het gevra vir ‘n min verbeelding van sy kant af, so hy moet hom beter iets voorstel. Ivor het dus ‘n rewolusie vir haar voorgestel – o, ‘n baie denkbeeldige revolusie! Daar was natuurlik bloed. Hy het haar vertel hoe die mense van Engeland eendag, met ‘n botsing en ‘n knal en ‘n geweldige kreet, in een lyf opgestaan en hulself na Whitehall geslinger het. Natuurlik was daar ‘n rede hiervoor, soos hulle aan Whitehall probeer verduidelik het. Hulle het gekom van fabrieke en meule en myne en al die ander plekke waarvandaan rebelle kom, almal met die een magtige uitroep: "Ons sal hulle leer om here te wees!" Want hierdie rewolusie was een van die mense wat uiteindelik heeltemal siek was van regering deur swak here. ’n Jong man van Owens College het aan die hoof van die rewolusie gestaan, maar hy is kort daarna dood. En op daardie tydstip was die bekoorlike maar sinistere M. Caillaux President van Frankryk … "Ons is die Nuwe Gentlemen," het die rebelle uitgeroep. Manne van die laer soort het oral hul koppe opgelig, en kyk! hulle het Engeland as een groot ridderskap gesien , maar watter ridders was dit tog! Waarop manne ‘n groot kreet gemaak het dat die land Engeland slordig regeer word en dat iets daaraan gedoen moet word. En natuurlik was daar geen gebrek aan agitators om met aanneemlike argumente daarop te wys dat die oorlog die Britse Leeu gehelp het om uit te vind die Britse esel – wat laas, het die agitators volgehou, ‘n onberispelike man was, tot dusver bekend as ‘n gentleman. , met rooi oortjies en goue vlegsel om hom, ‘n lang tradisie agter hom, en ‘n bloedige fyn gemors rondom hom. "Dit is aan julle," het die oproeriges uitgeroep, "om die deksel op dit alles te sit." Watter ding is gedoen, sodat tradisies onmiddellik in afval verdor het, die dolle droom van Meester Jack Cade uiteindelik waar geword het, en die ongelukkige middelklas het meer rede as ooit gehad om te huil, "Wat moet ons met ons seuns doen?" want niemand het omgegee wat hulle met hulle doen nie, solank hulle hulle laat werk het. En Ridderskap, die skaamste en die mooiste van al die voëls wat die voëlhok van menslike deugde pryk, is uiteindelik met gebreekte vlerke in die geute van Fleetstraat gevind, is teer lewend gevoed en op ‘n onvergeetlike heilige dag vrygelaat van Hyde Park Corner – ‘n pragtige ding om die oog te betree en die hart van Brittanje te roer, van Cornwall tot Aberdeen en selfs verder. Die koning is in ‘n buitengewone pragtige toestand na Windsor begelei, en die roete daarheen is omring deur so ‘n groot groep juigende mense wat nog nooit tevore bymekaar gesien is nie, maar by ‘n sokkerwedstryd. En daar is dadelik begin met die bou van ‘n Nasionale Operahuis, waarin sir Thomas Beecham vir ewig kon dirigeer sonder om sy hart of sy beursie te breek. En daar is ‘n slagting georganiseer op _maîtres d’hôtel_, wat so ver gegaan het om die Engelse jeug obsequius te maak. Baie van die ou orde is vir hul lewens verhoor voordat ‘n buitengewone tribunaal veral bymekaargekom het om mense vir hul lewens te verhoor op die kapitaalklag of hulle here was of nie: natuurlik was daar die gewone kontroversie oor die presiese definisie van ‘n heer, en baie voorstelle is na vore gebring, waaronder dat "’n heer een is wat nooit onbedoeld onbeskof teenoor iemand is nie," die meeste guns begun is; maar uiteindelik is mnr. Bernard Shaw se definisie eenparig aanvaar, aangesien dit beide kort en prakties is, dat "’n gentleman ‘n man is wat meer in die lewe sit as wat hy uithaal." Goeie ou Shaw, mense het gehuil. Meneer Churchill en ‘n paar ander is uiteindelik vrygespreek op hul ontwapenende pleidooi, dat hulle aan ‘n ander ouderdom as hierdie, ‘n feodale eeu behoort het, en dus nie verantwoordelik was vir hul optrede hierin nie; daar is verder namens mnr. Churchill gepleit dat hy opgevoed is sonder om te let op koste, deurdat Engeland meer as honderd miljoen sterling bestee het om hom ‘n grondige werkskennis van geografie alleen te gee, veral wat Gallipoli, Antwerpen, Mesopotamië betref. , en Rusland; en dat Engeland dit nie kon bekostig om te mors nie, maar eerder moet reserveer vir die hoogste amp, een aan wie sy die duurste openbare-skoolonderwys verkrygbaar gegee het. Maar daar was baie wat nie soveel vernuf ontdek het nie, en nooit weer van gehoor is nie. Terwyl daar was sommige wat hulle waarde bewys het deur hulleself met oorlogskrete saam te snoer , tot die effek dat alhoewel hulle dalk nie meer in die lewe gesit het as wat hulle uitgehaal het nie, hulle baie meer uit hul banke gehaal het as wat hulle ingesit het, en het dus nie omgegee om te sterf nie. En hierdie het hulself dadelik verskans in Devonshire House en die Ritz, die laaste ‘n baie stewige en soliede gebou op die manier van die ou Bastille, oorspronklik bedink, ongetwyfeld, met ‘n vreesaanjaende oog op klasvooroordeel. Devonshire House is deur ‘n bres aan die Strattonstraat se kant bestorm, en baie is dood, maar niemand is geneem nie, maar die beleg van die Ritz was lank en bloedig, soos dit natuurlik sou wees. Beide kante was vrugbaar in uitvinding, en Piccadilly was ‘n puinhoop van Bondstraat tot Clargesstraat; maar beide in dapperheid en vindingrykheid het die beleërdes iets van die voordeel gehad, want hulle is gelei deur die manne van White, die dapperste van almal wat hul reg om gentlemen te wees wanneer en hoe hulle wou, en is boonop baie bygestaan deur hul presiese kennis van elke hoek van die gebou, wat natuurlik aan die Nuwe Here slegs van verbygaande busse of vanaf die Groen Park op Sondagmiddae bekend was. Maar een aand is Wimborne House, wat agter die Ritz lê en dapper gehou is deur my heer Viscount Wimborne en sy manne, almal veterane van sy Ierse vise-koninklike, verraai deur ‘n Hebreeuse heer wat onlangs swartbal van die Royal Automobile Club was: die Nuwe here het deur die bres gestroom, en die verdedigers van die ou orde is tot op die laaste man doodgemaak – en hy ‘n gay en aantreklike man van hakkelende spraak en baie salon-toertjies, wat nou eindelik formidabel sterf op die trappe van die _voorportaal_ met ‘n lekker lag en ‘n huil, "Vir Koning en Cocktail!" En toe die ou orde weer sy kop oplig, was dit net om finaal verpletter te word by die roete van Kensington, waar die blom van Oxford en Cambridge, wat tot die verligting van Londen gemarsjeer het, verras en omvergewerp is terwyl hulle gewag het op die kwessie van ‘n hondegeveg op die hoek van Kerkstraat…. “Hoe laat gaan u eet, meneer?” vra Turner geduldig van die deur af. “Here, dit is halfnege!” Virginia het gehuil. “Dink jy,” vra sy skaam, “dat ek jou huislike kipper kan deel! ‘Nou is ek hier’ soort ding, jy weet…" "Turner," roep Ivor vir die man by die deur, "het jy dit gehoor? Wat gaan jy daaromtrent doen?… Jy sien,” verduidelik hy, toe Turner uitgegaan het, “jy is my eerste gas in hierdie huis.” "Wel, jy is ‘n vreemde man, dink ek!" Virginia het hom skielik aangeval. "Bedoel jy om te sê dat jy nie die minste nuuskierig is om te weet wat my gasheer, vriende en man sal dink as ek nie vir aandete opdaag nie?" “Maar, Virginia, hulle sou nie jou gasheer, vriende en man wees as hulle baie verbaas was oor so ietsie nie, of hoe? Natuurlik kan ons ’n boodskap stuur,” het hy bygevoeg. “Ek het iewers ‘n soort kar in die huis. Dit is ‘n Amerikaanse motor—-” “O, nee! Om ‘n man drie myl te stuur om te sê ek daag nie op vir ‘n aandete wat hulle teen daardie tyd sal geëet het nie – o, nee! Hulle sal net dink ek is verlore, dis al.” "En so is ek!" het sy bygevoeg, met ‘n skielike glimlag. Sy het aan haar hare geraak, sy het opgespring en in die spieël gekyk, en sy het ‘n gesig gemaak na wat sy gesien het. “As jy my na jou slaapkamer sal wys, Ivor,” draai sy na hom om te sê, “sal ek op een of ander manier die vrees van God in ‘Swan en Edgar’ plaas…” Dit was ná elf toe hulle die geritsel van ‘n motor op die klein gruisrit. Die geritsel het opgehou. Ivor het grootliks ‘n hand na die vensters met gordyne gewaai: "Hier kom die boodskappers van Kare en Tarlyon om ‘n baie mooi dame te eis." Virginia, weer in die dieptes van haar stoel ná ete, het effens verbaas gelyk; maar net ‘n bietjie meer as saggies toe haar man amper bo-op Turner inkom. George Tarlyon het by die deur na Virginia gestaan en grinnik, en vir Ivor. En Ivor kon nie help om terug te glimlag vir die “slim kêrel”-uitdrukking op die aantreklike gesig nie. "Hier is ons, jy sien!" Tarlyon het gehuil; en die glimlag was oor sy hele gesig, ‘n gay, spottende grinnik. “Wel, ek is baie bly,” het Ivor hom in die middel van die kamer ontmoet. Hulle was van ‘n hoogte, donker en mooi, maar Tarlyon was veel die sterker stel van die twee. Sy buitengewoon helder hare was skerp krullerig van sy wye, rooierige voorkop; hy het skoon en geskrop en verweer gelyk—altyd asof die sout van die see sopas sy gesig geslaan het. En so gay, met daardie aantreklike glimlag wat nooit die effens bevrore blou oë verlaat het nie…. Virginia het die twee mans vaagweg voorgestel. En sy het haar man nogal ernstig ondersoek. "Dit is baie vreemd, dink ek," het sy gesê. Lord Tarlyon het baie eerlik na Ivor gedraai en ‘n beroep op hom gedoen:– “Ek sê, jy weet, ek is vreeslik jammer dat ek so op jou ingestorm het. Maar, sien jy nie—-” “Sal jy ‘n drankie drink?” vra Ivor. “Sekerlik. Het altyd van jou gehoor, jy weet, van ‘n man in my gemors genaamd Transome. Het geen einde aan jou gedink nie, hy het. Ek was jammer dat hy gegaan het…” Hy draai na Virginia, steeds aanloklik: “Wat ek bedoel om te sê is, my skat, dat ek geweet het jy sou dankbaar wees vir ‘n saamrygeleentheid huis toe in die kar, so ek het die geseënde gebring. ding saam…” Hy vat die glas by Ivor. " Ek is ‘n verdomde goeie man, dink ek," het hy vir Virginia geterg. Pragtig was hy, wat daar by die tafel tussen die twee gestaan het, eenvoudig gloei van die plesier van die oomblik, vir hulle lag, vir Virginia terg met daardie sywaartse klein grynslag onder sy mooi, geknipte snor. Hy het vir Virginia gespot. Hy het vir Virginia geroosterd… “Ja, maar hoe het jy uitgevind ek is hier?” vra Virginia. “Want ek het geen woord gelaat oor waar ek sou wees nie, en my voetspore is te klein om vir die menslike oog sigbaar te wees…” “Maklik, my skat, doodmaklik! As jy nie vir aandete opdaag nie, met elke verskoning, moet ek sê”–hy buig vir Ivor–“Kare het navrae deur die skinker na die bediendesaal gestel om uit te vind of daar iets gehoor is van enige donker, aantreklike vreemdelinge van voortreflike mentaliteit in die buurt. Op die naam Marlay wat genoem word, het ons almal natuurlik dadelik aandag gestaan. Dis ons man, ons het met een stem gehuil. In elk geval, ek het gehuil en hulle het weerklink. En so hier is ek! Maklik, Virginia, doodmaklik!” "Maar dit sal nie so maklik wees om by die huis te kom nie," het Virginia opgemerk, "as jy nog ‘n drankie drink…" George Tarlyon leun teen die rand van die tafel: hy geniet homself geweldig, dit lyk asof hy dit vreeslik geniet. So gay, so slap…. Ivor was geweldig geamuseerd deur hom; in elk geval, hy het gedink hy was. Hy het hom nog ‘n drankie gegee. Maar Virginia het moeg gelyk en in die helder vuur gestaar. Dit het gelyk asof sy skielik alle belangstelling in die twee mans in die kamer verloor het. “Ek sê, ek het van daardie boek van jou gehou,” het Tarlyon gemaklik vir Ivor gesê. Hy strek sy bene effens uit, na die vuur. "Jy weet, daardie een het geroep – iets oor ‘n hofdame…" "_Die legende van die laaste hofdame_," het Virginia in die vuur gesê. “Dis dit, Virginia! Pragtige boek, het ek gedink. Ek het nie tyd om as ‘n reël te lees nie, maar ek het dit klaargemaak—Virginia het gesê sy het jou een keer geken, jy weet, en dat jy slim was…. Net die soort boek wat ek self sou wou skryf as Ek was nie ‘n half-wit …” “Watter helfte?” vra Virginia sag. “Sodat ek sal weet…” “Daar is jy, Marlay!” Tarlyon het gehuil; en hy lag met sy kop agteroor en sy oë opgerimpel. “Virginia dink ek is ‘n uiters volmaakte gat, maar wanneer ek die slim goed probeer praat waarvoor ek ‘n natuurlike aanleg het, sit sy vinnig die deksel op my … Maar, ernstig, Marlay, ek het van daardie boek gehou. van jou. Jy het die agtiende eeu ongewoon goed gekry, het ek gedink. En ek dink daardie woord ‘courtesan’ is ‘n bedagsame woord – wat ek bedoel is dat dit baie ordentlik van jou was om moeite te doen om ‘n lang woord soos ‘courtesan’ keer op keer te skryf, wanneer jy ‘n paar kort maar septiese mense net so goed. Virginia, is jy saam met my hierin?… Sy gaap vir my! Marlay, my vrou gaap vir my! Alle vroue gaap vir die mans vir wie hulle lief is – het Oscar Wilde dit gesê, Marlay, of het ek ‘n wonderlike ding gesê?" "’n Wonderlike ding, dink ek," het Ivor net daarin geslaag om te sê. "Wilde het iets gesê soos ‘Alle mans maak die ding dood wat hulle liefhet…’" "O, dit is net ‘n kibbel – hulle kom by dieselfde ding. Die man is lief vir, die vrou gaap, en dan maak die man haar dood! So ek het tog ‘n wonderlike ding gesê! Luister jy, Virginia?” Virginia het inderdaad baie moeg gelyk. Sy glimlag slaperig vir hom. George het haar altyd op die ou end laat glimlag. “Ek voel hoe ek elke oomblik briljanter word,” het Tarlyon gemaklik gesê. ‘Dit is hierdie kamer, Marlay, wat ‘n geestige uitwerking op my het, dink ek. En ek dink ook dit is nogal slim van jou om so ‘n stil huisie te hê, waar jy die lieflike dames kan ontvang wat verveeld raak met ons gesprek by Rupert Kare…” “Maar hulle mans kan ook kom,” wys Ivor. uit, "as hulle hulself gedra." "O, ek sê!" Tarlyon het gestaar en gelag. Virginia het skielik opgespring. In desperaatheid, het dit gelyk. En met ‘n gebaar het die swart anargiese hoed haar kop gekroon, haar jas was byderhand, en sy was gereed om te gaan; en sy was weg. Tarlyon het onwillig gevolg. Toe hy die motor wegspring, sê sy vir Ivor, in die voordeur: “Ons het ‘n heerlike gesprek gehad, Ivor – ek was mal oor my aand saam met jou. Ek sal probeer om weer te kom, net ons sal enige dag na die Suide vertrek —-” “Komaan, Virginia!” kom Tarlyon se stem uit die glinsterende vorm van die motor – sjarmante jong Charles Rolls se nalatenskap na Engeland. “Goeie nag, Ivor,” sê sy en gaan vinnig. “Goeie nag, Marlay, goeie nag,” kom die gay waaiende stem van George Tarlyon, terwyl die motor saggies om die rit en weg na die Londense pad draai. Ivor hoor sy lag in die verte. ‘n Amusante man. Daardie twee daar buite…. Boek 3 Hoofstuk – _5_. Virginia het net weer gekom. Vier nagte later, so bietjie na tienuur . Ivor, sy boek eenkant gelê, het op die skielik onrustige manier wat op hom groei, deur die vertrek gegaan toe hy die sagte ritsel van die motor op die ry hoor. Hy het baie stil gestaan. En toe kom ‘n verskyning in die kamer. Die verskyning het na hom toe gekom. Hy het daarna geglimlag, maar die verskyning was ernstig van gesig. Sy gesig het donker gelyk. “O, Ivor, ek het vir jou kom sê ons gaan môre na die suide van Frankryk. Ek het net gedink ek sal jou vertel.” Dit het dit skaam gesê. Sy het alleen gekom en met die oop kar gery. Virginia het geslote motors gehaat, sy was lief vir lug, bitter, koue lug; dit het haar siek laat voel, want sy was baie delikaat, maar sy was lief vir bitter, koue lug. En nou lyk haar gesig geblans daarmee, haar blou oë het helder daarmee gebyt; en ‘n string of twee goue hare het om haar voorkop losgespeel, want haar kop was ontbloot behalwe vir daardie deursigtige goed wat nou op die tafel is. Sy glimlag vaagweg, daar was geen lig in haar nie. “O, Ivor, ek het vir jou kom sê ons gaan môre na die suide van Frankryk. Ek het net gedink ek sal jou vertel….” Dit was vir hom ‘n vreemde oomblik, ‘n onderstebo soort oomblik. Hy het steeds geglimlag oor die wonderlike feit om haar te sien – wonderlik omdat hy so graag wou! – toe daardie woorde, wat op dieselfde oomblik binnedring, die ewewig van sy tevrede gebaar nogal versteur. Hy voel helder dat hy nie wil hê sy moet weggaan nie, maar glad nie. Sy staan naby hom, voor die vuur. Die wit gesiggie…. En al wat hy kon sê, was klagend, absurd: "Maar ek haat jou weggaan, Virginia – skielik, so!" “Dis die enigste manier om weg te gaan,” sê sy sag vir die vuur. Sy het haar pelsjas op ‘n stoel afgeskuif, en nou staan sy ontbloot in haar aandrok: ‘n rok te ryk vir die gewone geleentheid, ‘n Venesiese soort rok, ‘n betreurenswaardige pragtige rok van die soort wat, vroue moedeloos gesê het. , net Virginia kon “wegdra”. Wat Madeleine Vionnet as ‘n pragtige grap geskep het, het Virginia ‘n wonderlike illusie gemaak . Keel en arms en skouers baie wit, haar boesem styf in dieprooi sy van taf–maar kyk! hierdie diep kleur het binnekort geëindig, sy kleurrykheid was maar om jou sintuie te terg en jou oë te verstrik! Want skielik waai daar ‘n filmagtige wit romp uit, filmerig en ontasbaar, wit op wit subtiel met goue stof gevlek: ‘n wye en golwende witheid wat wieg terwyl sy loop, wat wieg terwyl sy staan, sag, asof dit ‘n heerlike lewe het. lewe van sy eie: en van die dieprooi lyfie het daar vir ‘n kort entjie kerse op die wye wit romp geval, kort goue kerstballe van goue tou in arabeske – die eienaardige verbeelding van ‘n slim ontwerper wat sekerlik nooit gedink het sy rok sou so onkonsekwent gedra word nie, geneem drie kilometers op ‘n koue nag na ‘ n eensame huis by ‘n piepklein Engelse rivier … "Skielik – so!" herhaal hy donker. “Wel?” vra sy en maak haar oë baie groot vir hom oop; en toe het sy ‘n skerp klein laggie vir sy donker wenkbroue gegee – asof, goeie hemel, hy was aanstoot! "En wat meer is," het sy bygevoeg, "ons sal vir ‘n geruime tyd nie weer ontmoet nie. Miskien sal ons mekaar nooit weer ontmoet nie, Ivor! Want ek is seker _jy_ sal geen stappe daaroor doen nie–net soos al die jare wat jy my geken het en nooit probeer het om my te sien nie, nooit een keer nie!” "Jy is baie eksklusief, dink ek," het sy weemoedig gesê. Daar staan sy, ‘n kop onder hom, wit gesig na hom toe, oë groot en baie ernstig, wonderlik en op een of ander manier onaards! en die borste onder daardie stywe rooi lyfie, klein vol borste. En skielik vat sy een arm Virginia liggaamlik, en druk haar teen hom en haar gesig na hom toe. Hy het haar lippe gesoen, en haar stywe borste was warm teen hom. Vir ‘n lang tyd, ‘n lang tyd heeltemal verlore aan tyd in die gewelddadige sagtheid van Virginia se lippe, sy arm druk haar teen hom. So maer was sy, lank en maer en breekbaar. En sy het ‘n bietjie gebewe, haar oë styf toe, en haar gesig ‘n wit masker: skrikwekkend wit tussen daardie tweelinggoue krulle, gay "Swan en Edgar!" Sy swaai ‘n bietjie, en haar romp ritsel, en toe sy arm haar losmaak, lyk dit of sy reg in die wye stoel agter haar neerval. Hulpelose wit masker, karnaval dood van karnaval! Sy maak haar oë oop en staar op na hom, die man donker daarbo. Maar ‘n krip was nie donkerder as Virginia se blou oë nie … "Ek het nie bedoel jy moet dit doen nie," fluister sy. Hy vroetel. “Ek is jammer …” vroetel hy. Dit het alle versekering doodgemaak, daardie kyk van haar. Hy haal ‘n sigaret uit die boks op die tafel. “Ek het ook nie bedoel nie,” sê hy koud. Hoekom het hy dit dan gedoen? Hy verafsku vroetel. En skielik het hy woedend geword. Waaroor _was_ dit alles in elk geval?… “Jy moes nie hierheen gekom het nie,” sê hy bitter. En op een of ander manier, terwyl sy daar gelê het soos ‘n stukkende Venesiese speelding, het sy oë op haar mond gevestig. Hy het dit nog nooit gesien nie, Virginia se mond, maar nou het sy oë dit desperaat gevind. ‘n Vreemde mond was dit op een of ander manier, vreemde lippe vir ‘n lieflike vrou om te hê: daar was niks sag, niks aan hulle toegee nie: pragtige maar op een of ander manier onvroulike lippe, so styf, so droog: die lippe van ‘n vrou wat van die wind in haar gesig gehou het. …. Hy het nog nooit Virginia se mond gesien nie. En nou was die aanraking daarvan op sy eie, warm en droog. Niks klam aan Virginia nie. Hy glimlag hulpeloos vir haar … "Ek het nie hierheen gekom vir jou om dit te doen nie – ek het nie, Ivor!" sy het op hom gehuil , en haar oë het geglinster van trane–Virginia in trane! Hy wou lag en dit opsy skuif. Asof Virginia nog nooit tevore gesoen is nie—Virginia! "Vergeet dit," wou hy grof sê. Sy was te ernstig…. Maar op een of ander manier was hy ook ernstig. Hy staan bo haar in haar stoel, ‘n hele ent bokant haar. Hy het iets gemompel… “Maar jy weet dit, nie waar nie? Ek het nie hierheen gekom vir jou om dit te doen nie—daardie spesifieke soen….” En sy leun haar kop agteroor en maak haar oë teen hom toe. Ivor het senuweeagtig met ‘n vuurhoutjie vir sy sigaret gespeel – een arm maak dit soms moeilik om veiligheidswedstryde te slaan . Hy het ‘n bietjie by die wedstryd gevloek. “Jy sien,” fluister die lippe van die toe oë, “jou soen beteken iets. Ek het geweet dit sou … ek het jare en jare gelede geweet.” En sy het opgespring en jammerlik na hom gekyk. “Dis hoekom ek so ‘n bohaai daaroor maak, sien jy nie – Ivor, jou dwaas! Want jou soen beteken al die dinge wat ek nie oor het nie, die lieflike dinge! O, ek probeer nie net ‘n toneel maak nie, ek wil hê jy moet verstaan…. Ek het nie een oor nie, my skat, nie een nie….” Hy kon dit nie ontken nie—hy het weet niks daarvan nie. Sy was te ernstig – maar op een of ander manier sou niks lig van hom af kom nie. Weer maak sy haar oë toe, en haar wenkbroue trek saam, asof saam pyn; en sy het haar kop skielik agteroor geskud…. Jy _is_ ‘n troeteldier, dink hy. “Dis hoekom ek so wou hê jy moet nie liefde met my maak nie – jy, Ivor! Diep in my hart wou ek nie hê jy moet nie. Want ons kan eenvoudig nie minnaars wees nie, ek en jy. Ek het dit jare gelede gedink. Ek het jou gehaat….” Al hierdie … praatjies! Waarom, het hy gewonder, gee ‘n vrou altyd voor met ‘n diep en geheimsinnige kennis van enigiets wat met liefde te doen het? Hy het duidelik geweet dat sy verwag het dat hy haar sou soen – maar hy het ook geweet, net so duidelik, dat sy jammerlik opreg was omdat sy nie wou gehad het dat hy haar moes soen nie – as hy dit eers gedoen het! Sy het hom ‘n vulgêre dier laat voel. Haar oë soek sy gesig … "Arme Ivor!" het sy saggies uitgeroep: “Ek irriteer jou, nie waar nie?” "Deeglik," het hy erken; hy glimlag ‘n bietjie, selfbewus; hy wou dit nie erken nie. “Maar dit is net so goed dat jy moet weet.” Sy het nie ag geslaan op sy gebaar nie. “Dit is net so goed dat jy moet weet dat dit maklik is vir mans om liefde met my te maak – ‘maklik, my skat, doodmaklik’! Waarom, Ivor, liefde met my het ‘n erkende instelling geword, dit was die enigste onverskillige speletjie wat die oorlog nie duurder gemaak het nie. Ek verseker jou. En ook nie so baie onverskillig met sommige nie, want ek is nog steeds pragtig. Het jy opgelet, Ivor, dat ek snaaks is, sodat jy kan lag? Arme Ivor…. Het jy nie geweet, skat, Virginia op een-en-dertig is ‘n perfekte gemors? Jy moes geweet het, slim Ivor, jy moes sowaar – jy wat so dapper oor vroue skryf, om nie te sê courtisane nie!" Sy het net die dinge gesê om hom kwaad te maak. Maar hy steek net nog ‘n sigaret aan; hy het die veiligheidswedstryd hierdie keer teen die vuur gehou. En sy stamp met haar voet na hom in ‘n skielike koors. “Sien jy nie, jou dwaas, dat ek nog nooit ‘n man ontmoet het in wie ek nie die dierlikheid na vore gebring het nie? Nooit een keer nie—dit is my skuld, ek bring dit uit. Op een of ander manier…” Hy was nou nogal koud. “Virginia,” het hy gesê, “jy het senuwees. En ek is nie ‘n kat nie – ek dink in elk geval nie so nie." Dit was heeltemal haar toneel – hy het dit geïmpliseer. En hy wou wys dat die hele ding hom eerder verveel het — haar houding. "Ek weet." Sy knik haar kop. “Dis hoekom dit alles. Want ons sal glad nie by mekaar pas nie, ek en jy. Ek is niks vir jou nie, Ivor…” En die skielike woorde op sy lippe is gebreek deur haar eienaardige lag. “Want waar jy so verkeerd is,” het sy redelik voortgegaan, “dat jy dink ek is soos jy. Maar ek is glad nie soos jy nie. Ek is net ‘n klein kat…” “Ek vertel jou dit alles,” verseker sy hom ernstig, “is heeltemal op jou eie kop. Jy moes my nie gesoen het nie – so! Dit was nie regverdig nie, Ivor. En baie ontstellend… O!…” “Jy sien, Ivor, ek gedra my verkeerd,” verduidelik sy. Dit was haar gevoel van redelikheid wat hom die meeste geïrriteer het. "Ja ek doen! Ek gedra my vreesaanjaend. Mense sal jou vertel …. En waar jy so verkeerd is, is dat jy dink ek was natuurlik wanneer jy by jou was, terwyl ek regtig op my beste gedrag met jou was – die hele tyd. Selfs nou…” As sy haarself ingestel het om hom tot stilswye kwaad te maak, kon sy nie vollediger daarin geslaag het nie. "Totsiens," sê sy skielik. Hy het haar pelse vir haar vasgehou. En sy het so vinnig gegaan dat hy haar net tot by die deur kon volg. Die groot vorm van die motor het haar ingesluk; en die kar draai saggies om die klein entjie en weg na die Londense pad. Minute later het hy sy Klaxon gehoor, net een skerp skerp, soos die harde kreet van ‘n seevoël … Nou twee weke later het Ivor hierdie telegram van Cimiez ontvang: “ Kom bly asseblief hier by ons indien moontlik. Treine gepak, en slaapwaens nie te kry nie. Sal kar bestel om jou te ontmoet Ritz, Parys, Saterdagmiddag, om jou af te bring. Bedraad asseblief.” Hy beduie dit, en hy staar ingedagte by die venster uit. ’n Februarie- vooruitsig is nie die beste vooruitsig om nadenkend na te staar nie. Dit lok vergelykings uit. Die wêreld buite sy venster was somber en verlate. Die wêreld binne sy venster was somber en verlate. Hy het bedraad en gegaan. Boek 3 Hoofstuk – _6_. Virginia was beslis reg oor die treine van Parys na die suide wat volgepak is: daar was nie ‘n slaapwa te hê vir maande wat kom nie, en vir ‘n gewone sitplek moes ‘n mens baklei; sodat die kapasiteit van Franse spoorwegbeamptes om onbeskof te wees en omgekoop te word tot die uiterste uitgeoefen is. Die _douaniers_ was ook bekoorlik, en mense het opgemerk oor die geniale glimlagte waarmee die paspoortbeamptes by die hawens hulle begroet het…. Die aanbreek van vrede, die nuwe jaar van 1919! Wat wonder dat diegene wat vinnig kon weggejaag het van die huise wat hulle so lank en kragtig beskerm het, na die helder Mediterreense kus! Die _Sketch_ en die _Tatler_ het gesê dat die Riviera "op een punt" sy vooroorlogse glorie van rang, mode en rykdom herwin het, en foto’s gepubliseer ter bewys daarvan. Agteloosheid was weer oor die wêreld – in 1919 – en die lewe het geglinster soos van ouds, of selfs helderder. En watter wonder – in 1919! Spekers was daar nog, maar troos was volop…. Die heuwel Cimiez, soos die hele wêreld weet, versier die agtergrond van die dorp Nice; en die heuwel van Cimiez, soos die hele wêreld weet, was versier deur koningin Victoria, wat vir ‘n tydperk, of twee periodes, op sy kruin daar gebly het. Daardie helmteken word nou onderskei deur ‘n standbeeld van haar persoon en ‘n monument vir haar naam – wat nie minder is as die Hotel Victoria Regina nie, inderdaad ‘n baie groot en wit hotel, uit wie se vensters die vooruitsig van die Middellandse See net ‘n klein ding lyk. . Dit is ‘n yslike wit paleis wat op die heuwel van Cimiez heers en nogal die kleiner wit paleise oorheers wat teen die helling van die heuwel versprei is, een hier en die ander daar, aan elke kant van die kronkelpad wat avontuurlike kwaliteit af neem. na Nice, die plesier van die gepeupel. Die teenwoordigheid van die groot koningin het ‘n diep indruk op Cimiez gelaat, want watter strate is nie direk na haar vernoem nie, maar verag enige benaming van Engelse majesteit: waar kom die rue Edward VII., die Avenue de Prince des Galles, die Place Regina vandaan. , en onlangs die Laan George V. Natuurlik is daar geen winkels op Cimiez nie. Daardie wit kolle van elegante vorm wat jy sien as jou motor die kronkelpad van Nice af klim, is villas; en in die villa’s is ryk Grieke uit Egipte, Indië en Smirna; Jode uit Egipte, Indië, Smirna en Engeland; Engelse van Lancashire; Amerikaners en groothertogte van Parys; en Lord en Lady Tarlyon. En hierdie laaste in die witste en mees elegante villa van almal (die eiendom van mnr. James Michaelson van Lancaster Gate) aan die verste punt van die rue Edward (nie Edouard nie) VII. Hierdie villa was lank en laag en wit, en streng na sy manier: want op en rondom dit was nie een van daardie speelse ebullities van smaak nie, soos koniese torings, koepeldakke, bakstene, standbeelde, gekleurde teëls en crenellasies, soos dierbaar is. aan argitekte van villas regoor die wêreld. Lady Tarlyon se chauffeur, wat lank voor haar uitgestuur is om ‘n villa te kies wat nie heeltemal aanstootlik is nie, want sy het hom as ‘n man van onderskeidingsvermoë beskou, was onmiddellik behaag deur die lug van stille waardigheid wat gekwalifiseer is deur ‘n sekere bravade: sy lug van eerlik dog diskreet kompromie tussen ‘n Georgiese herehuis en ‘n Texas-boerdery, met albei waarvan Lady Tarlyon se chauffeur bekend was. Een van sy vernaamste besienswaardighede, en miskien die een wat hoofsaaklik van Texaanse invloede aandui, was ‘n stoep wat die lengte van die huis aan sy voor- en suidekant gestrek het. Nou hierdie was ‘n regte stoep, nie een van jou net dekoratiewe stoep nie, ‘n stoep waaroor mans kon rondloop en sigare rook en vroue waaiers laat val om gespanne stiltes te verbreek: ‘n stoep met ‘n wye vooruitsig oor die verre Middellandse See, vir daardie skitterende blou laken is op ‘n manier sonder die kus kortgeknip deur die bome wat die flanke van Cimiez bedek en Nice onsigbaar maak vir diegene wat eerder daaruit wil lewe. Dit was in werklikheid ‘n stoep van stoele en skinder en stilte, om elkeen te verlei tot die toegeeflikheid van sy eie natuur, of dit hom die meeste behaag het om na sy metgesel of oor die see te kyk: om te droom, miskien van niks anders as wat lê in daardie moedswillige see, vir altyd so hardnekkig van mense se eerbetoon en vir altyd so roekeloos van hul eer. Op ‘n middag daardie Februarie het Lady Tarlyon se huispartytjie in ‘n ongelyke groep op die stoep gesit. Van die stoep was imposant marmertrappe – die chauffeur het om verskoning gevra vir daardie stappe – om ontspanne voete af te lei na ‘n aansienlike grasperk; maar die tuiniers van mnr James Michaelson van Lancaster Gate het eerder die grasperk gedurende die oorlog verwaarloos, en dit het ‘n bietjie vreemd gelyk, soos ‘n grasperk. Niemand het egter nodig gehad om twee keer daarna te kyk nie, want daar was altyd die Middellandse See, wat gedurende die seisoen ‘n netjiese see is. George Tarlyon (blou serge-baadjie, wit broek, ‘n Brigade-das, en bruin-en-wit skoene) was daar, ook ‘n brandewyn-en-gemmer-ale. Virginia was daar. Majoor Cypress was daar–Hugo Cypress, die laaste van die _beaux sabreurs_, seën hom! Lois was daar, en haar man, die gesellige klein graaf. En mev. Chester was baie duidelik daar, in ‘n stoel langs Tarlyon. Ann Chester, stil en sagbewegend soos haar elegante gewoonte was, was altyd baie duidelik oral; jy kon nie anders as om haar raak te sien nie, verstaan jy, toe sy in ‘n kamer, ‘n restaurant of ‘n teater ingekom het. Sy was ‘n vrou van vyf-en-dertig: wat deesdae nie baie oud is vir ‘n vrou nie – en in werklikheid beskou word as ‘n gepaste ouderdom vir ‘n lieflike vrou, as sy maar net daarby kan bly: Mev. Chester kon . Sy was van ‘n lang en effens vol figuur–net effens vol–en sy het klere gedra sodat Franse vroue langs haar soos Engelse vroue gelyk het. Mev. Chester was oorspronklik Amerikaans. Daar is gesê sy het uit die FFV gespring, maar daar is ook gesê dat sy so ver gespring het dat sy nie sou kon terugkom nie. Mnr. Chester was nie bestaan nie, deurdat niemand hom nog ooit ontmoet of van hom gehoor het nie, totdat die dood van ‘n Amerikaanse heer, mnr. Beale Chester, tydens ‘n week van misverstande in Odessa aangemeld is . Ann se aksent was net effens Amerikaans genoeg om baie aantreklik te wees – sy sou sê: "Ek gaan môre Parys, Frankryk toe" – en sy was, ongetwyfeld, ‘n dame. Sy was regtig baie lieflik, op nogal ‘n klassieke manier, van kenmerk, gelaatskleur en hare: en het altyd sag geglimlag, sag. Haar oë was grys en verstaanbaar – die oë van ‘n dierbare! wat, jy weet, sy was. Die verhoog het ‘n groot skoonheid gemis toe Ann Chester op die lewe as ‘n loopbaan besluit het: wat so ‘n banale geestigheid is om oor vroue te maak dat dit soms waar is oor ‘n paar van hulle. Sy is aangetrek deur pure vroulikheid van liggaam en gees, en pure onnoselheid. En hare was daardie volwasse en voortreflike _soignée_ vroulikheid wat, sê hulle, verstandige Jode en nuutgeskepte eweknieë tot waansin en bankrotskap dryf. As ‘n kosbare jong man ‘n kosbare studie van haar in ‘n kosbare tydskrif opstel , wat alles baie maklik kan gebeur, sou hy sê: "Selfs haar siel was versorg," en hy sou heeltemal verkeerd wees – want geheimsinnige mev. Chester, sy kan verlief raak! Daar is oor haar opgemerk , sy kan verlief raak! en ook nie net binne die alledaagse perke van ‘n _beguin_ nie, wat die enigste grense is wat mooi vroue toelaat vir die passies van vroue nie so lekker nie. Sy was bekend daarvoor dat sy dinge, selfs juweliersware, opoffer. Nou het ‘n man wat Ann Chester liefhet, die verbeelding van ander mans ontstel – van watter goed was hy gemaak, watter vreemde deug was syne? Want stel jou voor dat Ann vasklou, vasklou, uiteindelik uit haar sagglimlaggende instemming beweeg in ‘n volheid van oorgawe, en smeek jou opregtheid in ruil vir hare, daardie hare van kosmopolitiese goud uiteindelik _malsoignée_ met verlate–verbeel jou dit!–ons Ann klou vas! in begeerte! O, dit was ondenkbaar! Die uur vier-dertig is nie ‘n lewendige uur in Suid-Europa nie. Lady Tarlyon se gaste het lui op die terras gesit, in wit gekusseerde tone leunstoele en net genoeg gesels. Later sou hulle aantrek en ooswaarts ry, langs die hoër Route de la Corniche, tot by Monte Carlo: daar om by die Parys te eet en by die onvermydelike Sportklub te dobbel. Die huispartytjie van die villa aan die verste punt van die rue Edward VII. het Nice en al sy werke verag , maar anderhalf kilometer daaronder; hulle het nie van Nice gehou nie, dit het hulle verveel; en tot dusver het hulle niks aan Nice gedoen nie, behalwe om daardeur te motor. Lord Tarlyon het ‘n teorie oor Nice gehad. “Mooi,” sê lord Tarlyon, “is net soos Blackpool—-” Lois het ‘n klag ingedien. "Hy het eenkeer ‘n man geken wat ‘n paar poskaarte daarvan gehad het," het mev. Chester verduidelik. “Ja, George?” en haar grys oë het hom omvou, en hy glimlag sywaarts vir haar. Virginia se lippe glimlag, net ‘n bietjie, by die see. George het haar dikwels laat glimlag. “Lekker,” het hy gesê, “is net soos Blackpool, behalwe dat die lug skoner by Blackpool is. Ons word dus gelei tot die onpatriotiese gevolgtrekking dat as Blackpool so ver van Engeland was soos Nice, ons op hierdie oomblik in Blackpool sou wees.” "Ek sou nie," het Virginia gesê. Sy het in haar stoel gedraai om beslis na haar man te staar. Sy het soms daardie skielike en besliste blik op ‘n man wat sy goed geken het, gerig asof sy ‘n teorie oor hom herverwerk. Virginia het nooit haar teorieë oor mense geuiter nie, so ‘n mens kon nooit sê of hulle simpel was of nie. Hy het vir haar ‘n sigaret gegee. Die flank van die heuwel van Cimiez, soos beskryf is, het hul vooroordeel gehuldig, want die wit dorpie Nice was nie onder hulle sigbaar nie, daar was net die see en die buigende kus na Cannes. Heel aan die regterkant het die klein dorpie Antibes gelê, ‘n flou klein groepie luukse in die sonlig: en die heuwels wat Grasse weggesteek het, het saggies teruggewaai na die verte van ernstiger (en goedkoper) Frankryk. Die son het die dag en die see besit, en aan die son het alles behoort wat op die land was. Die afdak oor die terras was helder in sy dapperheid van rooi en wit strepe, en daardeur is die sonlig subtiel oor hul gesigte versprei, dit was asof die afdak die geur van die son onttrek en dit oor die geselskap hieronder gestrooi. Mooi mense…. George Tarlyon, aan die sy van mev. Chester, wat lui in heerlike silwer _crêpe de Chine_ was, het niks gesê wat nie genoegsaam deur haar glimlag beantwoord kon word nie. Lois was vaagweg besig om die _Daily Mail_ (kontinentale uitgawe) te lees, wat volledig gerapporteer het aankoms van self en man by Lady Tarlyon se villa in Cimiez, en het ‘n foto van Virginia uit pure uitbundigheid ingegooi . Die gesellige Earl het geslaap. Hugo Cypress het met Virginia gepraat oor, van alle dinge, Bosbou! En miskien het Virginia baie kennis oor Bosbou opgedoen, en miskien was sy nie, want dit het gelyk of sy met elke nou en dan ‘n vinnige glimlag van begrip geluister het , maar haar oë het vaagweg oor die horison gedwaal, en hulle het gelyk soos oë wat gely het aan verwagting . Die villa’s in die rue Edward VII., so luuks in elke ander opsig, het nie koetsritte deur hul tuine tot by hul deure nie. Motors stop sonder die klein wit houthekkies, en die maatskappy moet stap na verdere luukse, wat ‘n oorlas was toe dit gereën het, maar dan het dit nie gereeld gereën nie. ‘n Groot en stowwerige motor het hierdie Februariemiddag voor Lady Tarlyon se hek stilgehou; daar was bagasie agter dit, ‘n chauffeur wat dit bestuur het, en ‘n donker man daarin – alles baie stowwerig. Die donker man stap uit, strek hom uit, glimlag vir die bestuurder en gaan deur die wit houthek. Dit was nogal ‘n aansienlike stap van die hek na die villa, op die smal paadjie wat die verwaarloosde grasperk verdeel. En aangesien hy nogal beknop was van sy baie lang rit, het hy lui geloop. Hy kon nie die mense op die terras, onder daardie afdak, sien nie, maar hulle het hom gesien; hulle het na hom gestaar. Hy het die alternatiewe paadjie vanaf die hek geneem , nie na die marmertrappe toe nie, maar links van die villa, waar hy ‘n deur en Franse vensters kon sien. "Hier kom ‘n donker vreemdeling!" roep mev. Chester sag. Lois draai haar oë op na die figuur wat met die paadjie opkom. Lois het altyd haar oë so gedraai as sy op ‘n afstand kyk, want sy het meer so gesien. "Maar hy is ook nie so ‘n vreemdeling soos dit alles nie!" sy het gehuil. Hoeveel jaar was dit sedert sy vir Ivor Marlay gesien het? En Virginia het vir niemand gesê hy kom na die villa nie – tipies van Virginia, dit! “Asseblief, iemand, wie is hy?” smeek mevrou Chester. “Hy is so baie lank en swart…” “Marlay, romanskrywer,” verduidelik Hugo Cypress. “Maar kom van nogal goeie mense – aan die een kant. Het ‘n graafskap gemis deur ‘n erfgenaam se asem…” “Slim,” snap Lois. "Net daarenteen, skat …" "Wel, ek nooit!" sug mevrou Chester. “En is dit wat hom so sleg laat lyk? Sê vir my, George….” Ivor was kaalkop en het nogal deurmekaar gelyk, dis al. Tarlyon grinnik vir Virginia, maar het mev. Chester aangespreek. Hy waai sy hand na die figuur. “Ons weet nog nie,” het hy gesê. “Hy is een van ons voorste gesaghebbendes oor courtisane.” “In daardie geval,” het Lois skerp op hom gedraai, “sal hy minder oor hulle praat as jy, George.” “O, mooi!” het Hugo Cypress gesê. En met sy voet uitgeslaan na die gesellige klein graaf–Johnny was sy naam–wat dus net betyds wakker geword het om die plesier van sy vrou se geestigheid te mis. Lois kan skerp wees, baie. Maar Tarlyon het haar nooit gesteur nie. "Hallo, hulle is weg!" het hy nou gehuil. Vir die maatskappy op die terras is verminder met een. Skielik, vinnig, stil, het Virginia hulle verlaat. Met die trappe af gaan haar voete, en die ander staar haar agterna terwyl sy oor die gras na haar gas toe stap: wat haar sien, van die paadjie na haar toe stap. Hulle het mekaar ontmoet. Die vrou het geen parasol gehad nie, en die son het haar hare fees gemaak. Die son het verwoed op hulle geskyn en die goud van ‘n vrou se hare en die geheimenis van ‘n man se glimlag onthul, want alle glimlagte is geheimsinnig op ‘n afstand; en Virginia haar terug na die terras gehad het, kon hulle net Ivor Marlay se glimlag van groet sien. En Lois het gedink: “Daardie selfde nogal hoflike glimlag—hoe het dit Virginia jare gelede vererg! Wel, wel, selfs Virginia word groot…” Virginia sê vir Ivor met ‘n vinnige glimlag:– “Ek is so bly jy het gekom, Ivor. Ek het regtig nie gedink jy sou nie.” Hy lag skaam. Geleenthede het hom skaam gemaak, nie mense nie. Hy kibbel. "Jou s’n is ‘n mooi motor," het hy gesê, "maar dit het geen ambisie op die heuwels nie. Ons was ’n bietjie vertraag.” Dit was hulle groet. Hulle het na die huis gestap. Die chauffeur, ‘n tas wat van elke hand afhanklik is, het hulle verbygesteek en voortgegaan. Daar was ‘n stilte; en toe sê Virginia skielik:– “Jy moenie omgee wat George sê nie. My man, bedoel ek. Hy is ‘n kind en is mal daaroor om te irriteer – en hy is verskriklik bly as hy slaag. Jy sal hom nie laat slaag nie, sal jy, Ivor?” Hy het nou die battery oë van die terras af besef; dit was ‘n eienaardige gevoel, na daardie lang en eensame reis van ‘n eensame plek in antwoord op ‘n telegram; en hy voel skielik baie warm en gepla. “My skat, ek sal nie omgee wat iemand sê as jy my die lening van jou badkamers vir ‘n halfuur of wat sal laat kry nie. Ek het meer as twee dae se Franse stof wat aan my kleef en voel monsteragtig.” “Septies, sou George sê,” lag Virginia. Hulle was amper by een van die oop Franse vensters. “Jy sal vind,” het sy gesê, “soveel badkamers as wat jy nodig het, versprei oor die eerste verdieping. En dan tee op die terras…. Dit was lekker van jou om te kom, dink ek,” voeg sy vinnig by. Hy het vinnig ingegaan, sonder om na haar te kyk. Skaam, dink sy. Dit het haar behaag dat hy skaam was, want hy het lank gelede nogal onmenslik gelyk . Sy het op pad terug na haar gaste vertoef. Sy haal ‘n sigaret uit haar kissie, wat vandag van lapis lazuli was. Virginia het baie sigarethouers gehad, kleintjies, hulle het op een of ander manier oor haar pad gekom: van goud, van platinum, van jade, van skilpaddop, van kristal, van oniks, en klein boksies van bewerkte silwer wat eens snuifdosies was , maar sy het byna altyd hierdie een van lapis lazuli gebruik, want sy het van lapis lazuli gehou. Sy het haar tot vyf sigarette per dag beperk, maar vandag het sy op een of ander manier meer gerook. "Wat het jy met die donker jong man gedoen?" het Ann Chester haar gevra toe sy weer by hulle aangesluit het. “Hy berei homself vir jou voor, Ann,” antwoord Virginia taamlik kort. Lois kyk na haar. ‘n Kneg het uitgekom en ‘n teetafel deur een van die vensters gery. "Jy is ‘n goddelike gasvrou, Virginia," sê Johnny skielik. Hy het lanklaas iets gesê. “Jy is die enigste gasvrou wat ek ken wat ooit een tee by teetyd gee. Hulle bied jou oor die algemeen ‘n ellendige koppie om kwart voor ses, wanneer dit soos ‘n warm skemerkelkie proe…. Wil jy hê ek moet hieroor aangaan, Lois, of moet ek nou stilbly?” Toe mense sê dat Lois en Johnny baie gelukkig saam was, het ander mense uitgeroep: "Wel, wie kan nie gelukkig wees met Johnny nie?" Boek 3 Hoofstuk – _7_. Op die laaste oomblik het net George Tarlyon, mev. Chester en Hugo Cypress na Monte Carlo gery. Majoor Cypress, outoriteit oor Bosbou soos hy was, was selfs meer van ‘n gesag oor alle soorte "blokkies" – onder watter naam, in hierdie spesifieke stel, elke wedstryd van gevaar gegaan het – en daar kon altyd gereken word om te gaan na ‘n Casino. Hy was die skrywer van ‘n ongeskrewe toneelstuk genaamd _Limejuice Nights_, ‘n ongeskrewe romanse genaamd _The Profligacy of a Pork Butcher_, en van daardie pragtige marslied van die Grenadine Guards, wat begin:– “There’s no vice in A bit of dicin’ . ..” maar eindig nooit. "Want," het majoor Cypress gesê, "dit het genialiteit nodig om so ‘n gedig te voltooi, en ek is vreeslik bang ek het net talent." En dan sal hy daardie snaakse, gorrelende klein laggie van hom gee, ‘n diep "kloek, kloek, kloek." Hugo Cypress was ‘n baie nuttige man in ‘n geveg of ‘n huispartytjie; soms het hy dronk geword voor ‘n geveg, "net om die vyand te ontstel," en soms by ‘n huispartytjie, "net om jou gaste te vermaak ," het hy aan sy gasvrou verduidelik, wat in die algemeen vir Hugo, die laaste van die _beaux , aanbid het. sabreurs_. Hy was ‘n ongewoon aangename metgesel vir enige man of vrou – of vir ‘n man en vrou. Virginia en haar drie oorblywende gaste het baie lekker geëet; en Johnny het opgemerk hoe bly hy is dat hulle nie na daardie “dierlike Monte Carlo toe gegaan het nie , waar hulle heeldag duiwe skiet en die hele nag pluk nie”. "Gee my huis toe," sê Johnny, "’n klein gesprek, en ‘n lekker-glas-wyn…" Die gesprek was egter nie baie "min nie." Want Lois, sy vrou, het beheer daaroor gehad, en Lois het ‘n reputasie gehad om by te bly. Lois se gesprek – wat, volgens mense en koerante, spitsvondig was – het daarin bestaan om nogal skerp vrae oor ‘n gegewe onderwerp te vra, ongeduldig na jou antwoorde te luister, en dan te sê dat dit nie was wat sy bedoel het nie en ‘n ander vraag te vra, begin : “Maar dink jy nie, nou…” Sy het vanaand gepraat, of eerder spitsvondige vrae gevra oor, uitgewery. Meneer Worth Butterthorn, die uitgewer, het haar onlangs vyfduisend pond aangebied vir haar memoires, en daarom het Lois eerder daarin belanggestel om te publiseer; so was mnr. Worth Butterthorn gewees, toe Lois sy aanbod beperk het deur te sê dat sy bekoor sou wees om haar memoires vir hom of enigiemand anders vir seweduisend pond te skryf; en meneer Butterthorn het daaraan gedink, seker op daardie oomblik. Lois was slim oor geld…. Hulle het uitgee bespreek. Daar is natuurlik van Ivor verwag om iets daarvan te weet, maar het nie. En wat Johnny betref, hy het natuurlik nooit iets van enigiets geweet nie, wat nog te sê van publiseer. “Wie betaal vir wie?” het hy gevra. "En waarom?" (Die simpelste deel van Johnny se simpel vrae was dat niemand dit ooit kon beantwoord nie.) “Wat ek wil weet is,” het Lois gevaarlik op die tafel gesit, “as, sê maar, 30 000 kopieë van my memoires op 18s verkoop word. 6d. per memoire, en as my tantième byvoorbeeld 22 persent is. per kosprys per memoire, sal ek meer of minder maak as deur my regte reguit aan mnr. Butterthorn te verkoop vir £7000?” "Wat van," het Johnny voorgestel, "in plaas daarvan ‘n mooi klein monografie, oor kunstenaars wat ek aan, af en aan gesit het?" Virginia is toe verlos van ‘n idee. "My idee is," het sy vinnig gesê, "dat mnr. Ivor Pelham Marlay vir ons ‘n storie oor ‘n gegewe tema moet vertel. Ons sal vir hom die tema gee, en hy sal vir ons die storie vertel…. Sal dit nie vir jou lekker wees nie, Ivor?” vra sy lieflik vir hom. “Charmant,” het hy boosaardig gesê. "Ek weet!" roep Lois. “Die tema moet die mees onheilspellende tema wees wat nog ooit aan ‘n man gestel is. Dit moet ‘n leuse, ‘n morele of ‘n Oscar Wilde epigram wees – maar dit moet onheilspellend wees!" Sy draai na haar man. "Johnny, skat, jy het al so baie onheilspellende dinge in jou lewe gesê, kan jy nie aan een dink wat iemand anders gesê het nie – net vir een keer, skat?" “Bekendheid kweek minagting,” het Johnny beskeie gesê. “Wel,” snap Ivor, “sonder ‘n bietjie vertroudheid kan jy niks teel nie, kan jy?” Johnny sug en probeer weer:– "Elke goeie aksie bring sy eie beloning." "O, pragtig, Johnny!" roep Virginia. Maar Ivor skud hulpeloos sy kop. “Maar jy moet, Ivor!” Virginia het ernstig aangedring. "Ek sal tot vyf tel, en as jy teen daardie tyd nie vir ons ‘n verhaal kan vertel om te bewys dat elke goeie aksie sy eie beloning bring nie, sal jou reputasie vir ewig ontploffing wees – nie net as ‘n skrywer, Ivor nie, maar as ‘n offisier-en-heer." "Ja, eerder," stem Johnny saam. Virginia tel bestendig: "Een … twee … drie … fo—-" "Goed!" Ivor keer haar met ‘n glimlag. Hy het hulle almal toegespreek: “Nou is dit ‘n storie oor ‘n kam—-” “Ag, jy het O. Henry s’n gekrib!” roep Lois. “Dit is klaar,” sug Ivor. “Ek sal nie meer speel nie. Laat Johnny probeer.” “O!” het Virginia gesê. “Dis reg,” sê Johnny. “Ek is nie ‘n skrywer nie, ek is ‘n man van idees. Kyk vir my. Nou hierdie is ‘n storie oor ‘n kam—-” “Jy het Ivor s’n gekrib!” roep Virginia. "Nee, maar hy sal myne krap," het Johnny gesnap. "Whistler het dit gesê," het Ivor opgemerk. “Hierdie storie,” het Johnny gesnur, “gaan nie net oor ‘n kam nie, maar ook oor ‘n mnr. Jones en ‘n mev. Jones. As jy raai dat hulle man en vrou was, sal jy nie verkeerd wees nie. En wat meer is, meneer Jones was baie lief vir sy vrou , al het hy nie genoeg geld gehad om dit uit elke hoek te doen nie. Want van al die dinge wat mev. Jones hartstogtelik wou gehad het, was behalwe natuurlik mnr. Jones, ‘n skilpaddop-kam; wat, het sy gedink, haar baie goed sou word, want haar hare was van die kleur van ‘n landskap met sonsondergang, gestreep met oker. So het mnr. Jones uiteindelik daarin geslaag om in die geheim soveel geld bymekaar te skraap as wat hy kon kry waar hy in sy werkgewer se kantore lê, en vir haar ‘n baie voldoende skilpadkam gekoop —-" "Jy _het_ O. Henry s’n gekrabbel!" roep Lois. “—- kam. Mev Jones het dit aanbid en hom aanbid, en almal was gelukkig. Nou vra ek jou, hoe moes hulle weet dat die winkelier meneer Jones sien aankom het en vir hom ‘n selluloïednagemaakte kam verkoop het in plaas van ‘n skilpaddop een? En so een aand, terwyl mev. Jones besig was om haar hare te doen vir mnr. Jones se aankoms, aangesien selluloïed baie ontvlambaar was, het dit aan die brand geslaan, en die vuur het haar hare gevang, en mev. Jones was heeltemal opgebrand toe mnr. Jones vir aandete aangekom het. …” “En ‘n baie goeie storie ook,” sê Ivor aangenaam. “Ek het gehou van die angel aan die einde…” “Johnny,” huil Lois. “Verduidelik jouself.” "Wel, my skat," sê klein Johnny nederig, "ek is vreeslik jammer, maar sien jy nie, meneer Jones het die versekeringsgeld vir sy vrou se dood getrek…" Hulle het laat geëet, en dit was amper middernag toe Ivor en Virginia uiteindelik gemaklik op twee van die tone leunstoele op die stoep gespan was: want dit was natuurlik van die oomblik van sy aankoms heeltemal duidelik dat hulle binne die volgende paar uur moes sit saam op daardie stoep. Die lug was kil met die koue van ‘n Riviera-nag in Februarie, en Virginia, wat diep in haar stoel gelê het, het haar molveljas goed om haar toegedraai: want in die jaar 1919 was die molveljas aan die opkoms, vanwaar dit sedertdien was. aangedryf deur barbare, gelei deur ene meneer Kolinsky…. Daar was geen maan nie, net sterre het skitterend gesit in die sagte swart oniks van die lug: ‘n swart nag, en baie stil op Cimiez; en ‘n swart en stil vooruitsig vanaf die stoep, verskerp eerder as gebreek deur die verre weerkaatsing onder van die ligte van Nice op die fluweelholte wat bedags ‘n see was. Die heuwel van Cimiez is altyd ‘n stil gewoonte in die nag, want sy wêreld is óf in die bed óf die Casino, en die gerammel van die trem-karre op en af teen die heuwel hou op teen tienuur. Dit het gelyk of Ivor en Virginia iets geleen het van die stilte van die Cimiez-middernag, want hulle het vir ‘n lang tyd stil gesit, vir wat ‘n lang tyd gelyk het. En die lig van die lang vensters wat op die terras oopmaak, val skitterend op hulle. Lois se stem het skielik uit die kamer agter hulle geroep:– ‘Ek gaan slaap, Virginia. Sal ek hierdie ligte uitskakel?” “Ja, as jy wil. Goeie nag skat." Nou was dit nogal donker. Ivor kon skaars haar gesig uitmaak, ‘n meter van hom af: ‘n dowwe, wit ding bo die sagte donkerte van haar jas. Dit het nie die verste gelykenis aan vlees gehad nie, daardie gesig. Dit was gemaak van ‘n paar dun, wit goed … Virginia het skielik, in die nag gesê:– "Kom ons praat oor diere, Ivor." "Ja hoekom nie?" het hy uit sy verbasing ingestem. "Maar ek wonder of jy sal verstaan," prewel sy. Sy stoel kraak toe hy ‘n been beweeg. "Het jy al ooit ‘n dier in jou lewe gehad, Ivor?" En die dowwe, wit ding het groter geword soos sy haar gesig na hom toe draai. "’n Dier in jou lewe, reg _in_ dit, Ivor?" het sy aangedring. "Het jy? Dink, my skat, want dit is die belangrikste…” “Toe ek baie jonger was,” het hy ernstig vir haar gesê, “het ek ‘n dier gehad. Ek het nou amper daaroor gekom. Die dier in my lewe was Ander Mense. Ek het hulle gegrief….” Sy lyk, in die donkerte, soos ‘n figuur wat van pelse gemaak is en dink. "Ek het bedoel," het sy uiteindelik gesê, "’n persoonlike dier. ‘n Dier, jy weet, met ‘n gesig en arms en bene. ‘n Gesig wat altyd daar is, in ‘n mens se lewe…" "Ek veronderstel," het sy gesê, "dat jy gesond liefgehad het … min of meer geweet wat en hoekom jy lief was. Of waarskynlik het jy nie liefgehad nie, jy het net baie van mense gehou.” Hy het nie daarop geantwoord nie. Daar was geen spesiale antwoord om te maak nie, behalwe dat hy nie gereeld liefgehad of gehou het nie; en dan sal mens dit moet kwalifiseer … “Daarom het jy dalk nog nooit ‘n dier in jou innerlike lewe gehad nie, Ivor. Jy is gelukkig, ek dink wel…” Haar stem maak geen appèl nie; dit was net haar stem van daglig wat deur die deug in die nag ontklee is. Maar die manier van haar woorde was intens pateties, en hy het intens die patos van haar gevoel in daardie oomblik, ‘n donker oomblik. Weereens daardie jammerte! Dit het gelyk of hy dinge van hierdie Virginia verstaan …. En sy gaan sag voort:– “Ek wil graag vir jou ‘n dier teken, Ivor, sodat jy kan verstaan. Maar dit is moeilik, so heeltemal ‘n ding van gevoelens. Jy weet? Dis net hel in die vierde dimensie, en hoe kan mens dit verduidelik?” "Ek weet," het hy gesê. “Maar een was lief vir die dier, Ivor! O, _ja_, skrikwekkend! Dis hoekom hy so eg is, so vreeslik daar…” Hy sien die wit van haar hand toe sy skielik ’n gebaar maak. “Hy is so goed, sien jy nie? Op ‘n konvensionele manier, as jy wil, maar tog…. Die blonde dier van duiwelsfilosofieë miskien, Ivor! En hy het ‘n mens se lewe betree en een opgevee, so lugtig! As Ouida maar geleef het om sy tipe te sien! Hy het gekom, sien jy, as iets nogal vreemd – ‘n man onder die swakkes van my lewe saam met Hector Sardon. O, dit lyk of ek so baie swakkelinge geken het! Arme, arme Hector! Ag, jy het my nog nooit die hele tyd gesien nie, Ivor. Dit was ‘n verskriklike tyd, verskriklik–en so _vrot_! Maar jy raai seker …. En die dier het tydens die ergste daarvan gekom, toe ek dit nie meer kon uithou nie, nie alleen nie … ‘n Lieflike man was die dier, Ivor, en glad nie die dwaas wat hy spottend voorgee om te wees. O nee, glad nie ‘n dwaas nie! En so fris en verweerd en solied…. By hom het ek weer die aarde onder my voete gevoel, goeie ou Engelse aarde in al sy ontsaglike en lieflike vastigheid. Ek het gedink ek voel dit in elk geval, want dit was net ‘n illusie wat hy vrolik in my gespot het…” “Hulle spot een,” het Ivor gesê, “en dan haat mens jouself. Dis dierbaar…” “Bespotting!” Daar was ‘n sagte en afgeleë betekenis in die manier waarop dit van Virginia se lippe val. “Bespotting! daardie sagte en soet bespotting van ‘n man in eerste liefde – o, Ivor, dit is die beste ding – eers." Haar tonestoel kraak hard toe sy skielik na hom toe draai, en sy gewoonte oë kon hare deur die donker sien, groot oë wat uit die geheimenis van die nag gevorm is, oë somber van twyfel. "Het jy dit al ooit in ‘n vrou vir jou gevoel, Ivor?" “Ja,” het hy gesê. En hy knik ernstig: "maar myne was nie net eers nie – dit het heeltyd mooi dinge beteken." Daar was ‘n lang stilte. En toe sê Virginia:– “Ek wil net vir een keer dramaties in my toespraak wees – mag ek asseblief, Ivor? Al was ek al een keer vreesaanjaend dramaties met jou, nie waar nie? Dit is die mees ongewoon in my, ek verseker jou, Ivor.” "Ek bly alleen," het Ivor grimmig gesê, "so ek doen dit nogal baie." “Wel,” het Virginia lieflik gebieg, “ek voel dat daar niks so vreesaanjaend manlik en magneties is soos die katmannetjie nie. Want dit is wat hy is, my dier! Die perfekte ding van sy soort…. So baie verteenwoordigend, Ivor, dat hy uitsonderlik is! In die grond van stede, miskien rondom Shaftesburylaan, moet dit daardie soort man wees, dink ek, wat vroue vreemde dinge vir hulle laat doen, in die strate laat loop en dies meer. Hulle het ‘n vreemde effek op vroue, my soort dier. My spesifieke een het my met ‘n paar vreemde dinge laat verdra, kan ek jou sê, Ivor! Eenkant staan en kyk hoe hy liefde maak. Dit was aaklig, aaklig, eers …. En dan magnetiseer hy ‘n mens soortvan deur sy perverse begrip van jouself, hy dwing ‘n mens om hom te behandel soos hy jouself behandel. Hy oordeel mense volgens sy eie dierlikheid, jy sien – en hy is so dikwels reg, Ivor! Hy was so dikwels reg oor my…” “En dan,” sê sy, “het hy vreemde, sagte oomblikke. Hy glimlag soms vir my van oorkant ‘n stampvol vertrek, op ‘n soet en verstaanbare manier. En dit lyk of hy sê: ‘Net ek en jy weet hoe ek en jy regtig is , en ons sal nooit vir iemand vertel nie – sal ons, Virginia’?" “Maar ek vertel nou vir iemand,” het sy gesê. “Ek is bly,” prewel Ivor. En haar tonestoel breek uit in ‘n fantastiese koor toe dit lyk of haar hele lyf na hom draai. "_Is jy?" het sy komies gehuil. Van agter hulle bars die geraas van ‘n klavier skielik op hulle stilte. Dit het in ‘n woedende medley die duisternis ingeslaan, toe versag tot klassieke nugterheid – dan weer ‘n woedende medley, toe ‘n rinkelende stap, dan na iets wat baie sag gespeel word. "Dis klein Johnny," het Virginia verduidelik. Hulle het geluister. Want Johnny het die kuns gehad om aandag te verlei terwyl hy gespeel het; hy het pervers gespeel, sy aanraking het ‘n delikate en onheilspellende genie gehad, en hy het fuga’s en jakkalsdrafsels met byna hartstogtelike wang vermeng; hy het soos ‘n moeë genie gespeel, en hulle het geluister. Hy het gou gestop … "Hy doen dit altyd vir vyf minute voor hy gaan slaap," het Virginia vir hom gesê, "dronk of nugter. So as jy enige plek in die nag by enige huis verbykom en daardie geraas hoor, sal jy weet dat Johnny op die punt is om te gaan slaap. Hy sê dit is sy swanesang, en dat hy daarvan hou om elke aand sy swanesang te herhaal sodat hy dit nie so baie op sy laaste op aarde sal voel nie. Lekker Johnny…” Skielik steek sy ‘n hand uit en raak aan Ivor se arm, so onverwags dat dit hom laat skrik het. Daar is vroue wat blykbaar nie in staat is om een aan te raak nie, en wanneer hulle dit doen, maak nie saak hoe lig dit is nie, lyk dit of hul aanraking ‘n wonderlike betekenis het. Hy het lanklaas na haar gekyk , hy het in die donker gestaar, maar nou het sy hom geskrik om na haar te staar. “Jy dink dalk,” sê sy weemoedig, “dat dit nogal onbetaamlik van my is om so duidelik met jou oor George te praat. Moet asseblief nie so dink nie, Ivor, want ek is nie gewoond daaraan om in mense vertroue te maak nie; om die waarheid te sê, ek het dit nog nooit vantevore gedoen nie, en ek sal so maklik skrik.” "Ek wou jou vertel," het sy gesê. “En dis hoekom ek vir jou bedraad het om hierheen af te kom. Ek is oor die algemeen veronderstel om ‘n geheime soort persoon te wees, jy weet. "Sy vertel nooit," sê mense. Maar ek het met jou geskakel omdat ek gevoel het ek kan nie die las van dinge alleen vir nog ‘n sekonde dra nie. Dit lyk simpel…” “En ek het gedink,” sê sy skaam, “dat om jou dit alles te vertel dalk ‘n bietjie van daardie verskriklike gisteraand in Engeland kan verklaar…” Haar skaamheid het hom gesteur… “Jy hoef dit nie te verduidelik nie,” het hy vinnig gesê. “Mens is altyd bang, op een of ander manier…” Hy wag senuweeagtig vir haar om te praat; en hy was verbaas, effens geïrriteerd, deur haar stilswye, want hy wou hê dat sy net vir hom moes sê dat sy nie nou wil hê hy moet glo dat sy ‘n "perfekte klein kat" is nie. Maar na ‘n rukkie sê sy net dof:– “Nou dat ek jou vertel het hoekom ek jou gevra het om te kom, wil ek graag hê jy moet vir my sê hoekom jy wel gekom het, asseblief. Dit is ‘n baie leidende vraag, is dit nie?” "Wel …" sê hy, en hy roer in sy stoel. “Ek was eensaam,” het hy gesê. “En ek het gedink dat jy dalk ook eensaam is. Ek het dit net gedink. En, Virginia,” hy leun ernstig na haar toe, “ek is so bly dat jy my vertel het van jou persoonlike dier, sowaar ! Maar is jy heeltemal seker dat dit so ‘n persoonlike dier is soos dit alles – dat dit nie net jou, wel, afkeer van jou huidige lewe is wat jy op een of ander manier verpersoonlik het nie?" “O, nee!” Dit was ‘n huil. “In elk geval,” het hy voortgegaan, “ek het gedink ons kan mekaar dalk op een of ander manier help…. Mens het hierdie briljante idees…” “Was dit ‘n onbeskof om in daardie gees te kom, wonder ek?” vra hy skielik. Sy staar na hom; en dowwe herinneringe het in haar geroer van daardie baie jong dae rondom Mont Agel en die Hallidays, toe sy so ongeduldig was oor hierdie man se “regheid”, sy uitbarstings van verdedigende formaliteit. Sy het na hom gestaar. En met ‘n begin besef hy praat. ‘Jy het my ‘n vraag gevra, Virginia, en nou sal ek jou een vra – ‘n baba-vraag. Wat is dit wat jy die graagste in die wêreld wil hê?” “Maar, Ivor, onthou ek is dertig!” “Wel?” “Dan is daar net een antwoord, en dit is in een woord—verstaan! Net dit—begrip! Die tweede kinderjare van ‘n vrou se drome lê in die woord, Ivor…" Die nag was so donker en stil, maar tog op een of ander manier raserig met hul persoonlikhede, dat Ivor ‘n gevoel gehad het dat sy en hy kinders is… "Ons Dis soos kinders wat in die donker speel, Virginia – ek voel, weet jy, dat niks wat ons sê hierdie oomblik hoegenaamd saak maak nie! Dit maak eenvoudig nie saak nie, dit hoort net by hierdie kinderlike oomblik…” “Dan vra ek jou jou vraag terug,” neem sy hom vinnig op. “Wat wil jy die meeste in die wêreld hê, Ivor? Onthou," het sy bygevoeg, "jy het gesê dit is ‘n kinderlike oomblik, so jy kan opreg wees." Sy stoel kraak hartstogtelik toe hy regop sit om mooi na haar te kyk. “Ek wil hê,” sê hy beslis, “die lieflikheid in mense. Nie minder. Jy sal sê dit is redelik arrogant, en ek veronderstel dit is. Maar ek wil dit alles dieselfde hê…” “Ek het ‘n bietjie gehad,” verduidelik hy, “so ek weet dit is goed – o, wonderlik die moeite werd, Virginia! Maar ‘n mens kan dit nie hou nie – ek kon in elk geval nie my bietjie hou nie. Was nie waardig nie, dink ek. Maar as jy rustig moet wag totdat jy iets waardig is, kan jy dalk wag tot die Laaste Trump en dit steeds nie kry nie. Beter om te ruk as om links te word, dink ek…. Mens se beste oomblikke trek daardie lieflikheid uit mense uit, en dan verloor mens dit. Klein demone van vooroordeel en wrok laat ‘n mens dit verloor – daardie blink lieflikheid in mense, Virginia! En as dit in hulle is, het hulle skoon oë – ongelooflik, is dit nie? – maar later is hul oë nie so skoon nie, en ‘n mens se eie word in hulle s’n weerspieël. Mense sê dis ‘lewe’. Alles wat vuil word, word ‘lewe’ genoem, Virginia. Alles wat sterf word ‘lewe’ genoem. …” Hy staar na die see, daaroor. Die Middellandse See het diep geslaap; en toe het dit vir hom gelyk of die Middellandse See nie slaap nie, net voorgee; dit was ‘n rondloper dier wat altyd langs die kus van Europa en Afrika rondswerf… "Ek gaan nou veel eerder Afrika toe as om te slaap," sê sy skielik. ’n Kar het buite die hekke stilgehou; hulle het sy ligte gesien, en hulle het stemme gehoor. "Goeie nag, Ivor," het Virginia gesê – taamlik ernstig – en was weg. So was dit op die eerste aand. Boek 3 Hoofstuk – _8_. George Tarlyon het die volgende oggend redelik vroeg by sy vrou se slaapkamer ingegaan. Daar was ‘n deur wat hulle kamers verbind het, maar hy het by die gewone deur ingekom ; want toe hulle die villa betrek het, het die bediendes op een of ander manier vergeet om die deur tussen hulle baas en minnares se kamers oop te sluit, en sedertdien het niemand daaraan gedink om dit te doen nie. Lord Tarlyon was geen slapgat nie, en kon doen met so min slaap soos enige mens; want maak nie saak watter uur hy gaan slaap nie, hy was oor die algemeen teen tien op en omtrent: soos nou, het hy sy vrou se slaapkamer binnegegaan, sagkens, so fris en skoon van oë asof Casino-rook balsem vir sy gesondheid was. Virginia lê baie stil, haar goue kop sywaarts en diep in die holte van haar kussing, en hy was op die punt om te onttrek toe sy haar oë oopmaak. Sy het moeg gelyk. “Ek het nie geslaap nie,” het sy gesê. En sy het na hom gestaar terwyl hy van die voetenent van die bed af vir haar geglimlag het; en deur die halfoop deur hoor sy die lawaaierige vul van ‘n bad. Sy wonder of dit Ivor of Hugo s’n is. Johnny het geglo in daglig slaap. “Sal jy asseblief die blindings trek, George?” vra sy hom. Hy het die son met ‘n magtige gerammel van gordynringe die kamer ingelaat; en die sonskyn het Virginia se hare gesoen – veral "Swaan en Edgar," so onregmatig in die vroeë ure! – maar haar oë sou niks daarvan hê nie. Sy het hulle met haar handpalm afgeskake. “Ek het _so_ sleg geslaap,” kla sy sag: maar nie vir hom nie, vir die spasie oor haar. Tarlyon het aan die voetenent van die bed gekuier, pragtig in die lig, sy hande in sy sakke, en haar eerlik bewonder. “Ek hoop nie jy sal omgee nie, Virginia, maar ons het Julie Gabriel gisteraand saam met ons hierheen gebring.” Sy kyk hom afwesig aan. "O, skat!" sug sy. "Kon dit nie regtig help nie, op ‘n soort manier," het Tarlyon verduidelik. "Sy het met haar jong man gestry, dit gelyk, en sy het regtig in ‘n gemors gelyk, so ek het haar vir ‘n paar dae hier onder gevra – totdat sy oor dit kom, jy weet. Ag, kom, Virginia,” terg hy haar, “het jy geen hart nie?” Virginia het haar voorgestel dat Julie Gabriel “oor die weg kom!” Wat, op hierdie aarde, het ooit oor juffrou Gabriel gekom? "Ek is seker jy sal nogal van haar hou," verseker Tarlyon haar. "Sy is nogal ‘n oulike dingetjie, regtig…" "Ja," stem Virginia sag saam, "by iemand anders se tafel in ‘n restaurant." Virginia het alle restaurante gehaat – behalwe natuurlik die Mont Agel. Juffrou Julie Gabriel het haar naam gemaak as aktrise in die jaar voor die oorlog, deur haar vir ses maande elke aand vir ses maande vir tien minute elke aand naak vir die gehore van ‘n Londense teater te wys . Dit was ‘n bekoorlike rug, het mense gesê. Sy het egter sedertdien van die verhoog getree en het ongetwyfeld gevind dat sy haar fortuin vinniger en met minder openbare blootstelling kon maak. Sy het ‘n huis in Curzonstraat en ‘n paleis op die rivier gehad, en jong Royalty was veronderstel om saam met haar te eet. Mense het van haar gehou – sy is algemeen, maar so vol lewe, het hulle gesê. Daar is ook gesê dat George Tarlyon die enigste man was wat sy nog ooit liefgehad het, en dit is geglo. "George St. George," het ‘n stemmetjie uit die diepte van ‘n kussing tot by die plafon gesê, "jy ken wel ‘n paar lae mense, ek dink…" Hy was dadelik baie bedagsaam; hy het op die rand van die bed gesit; hy het haar as ‘n vriend aangespreek. “Virginia, jy gee nie regtig om nie, of hoe? Want, natuurlik, as jy dit doen, kan ons haar dadelik laat weggooi…” Virginia het haar verbeel dat juffrou Gabriel op bevel van milord “weggegooi” word. “O, nee! Nou is sy hier…” “Boonop,” sê sy, “het ek nie altyd gesê dat jy enige een kan vra waarvan jy hou nie?” En toe het Virginia ‘n grimmige gedagte oor mev. Chester. Arme Ann! Maar sy het gesê:– "Lois mag omgee, jy weet." Tarlyon gooi sy kop terug en lag sy lag. “O, ons Lois! Ek sal haar regmaak — buitendien sal dit handig te pas kom vir haar Memoirs! _Sy_ sal nie omgee nie.” En hy het met ‘n lui swaai uit die bed opgestaan . "Voor jy gaan, gee jy dalk vir my die haarborsel en klein spieëltjie van die tafel," het Virginia vir hom gevra. Virginia en haar man het nooit langer as vyf minute oor enige onderwerp gepraat nie; en nooit weer na ‘n onderwerp verwys nie. Dit word genoem om met ‘n persoon aan te gaan. Maar Lois het omgegee. Sy het ‘n reputasie gehad om by te bly. Maar toe Lois omgee, het sy in die geheim omgegee. Want toe George Tarlyon, wat met min seremonie haar slaapkamer oorval, haar vertel van die toevoeging tot die partytjie, het sy dadelik uitgeroep: "O, pragtig!" En daardie einste oomblik het besluit dat die Riviera dalk tot die beste voordeel van Cannes gesien is, waarna sy en Johnny daardie selfde middag sou herstel. Johnny is ingelig. Sy het hul vertrek na Ivor genoem, sonder om natuurlik die rede daarvoor te gee, terwyl hulle voor middagete in die tuin geloop het. Virginia het nog nie afgekom nie. Lois het gesê:– “Wel, Ivor Marlay, ek is bly om jou weer te sien, al is dit net vir ‘n verbygaande oomblik. Probeer om nie ‘n dier te wees nie, my skat, en kom sien my in Londen —-" "Hoekom, gaan jy vandag?" Die verbasing in sy vraag het vir haar ‘n bietjie buite verhouding tot die feit gelyk. Sy kyk na hom terwyl hulle loop. “Ja, maar nie direk na Londen nie. Ek en Johnny trek vanmiddag Cannes toe.” Ivor stop in sy loop, en kyk ernstig na haar. “Ek gaan jou so ‘n onbeskaamde vraag vra,” het hy gesê, “dat ek eers ‘n sigaret moet aansteek. As jy vir my ‘n vuurhoutjie sal slaan…” Sy een arm het treffende veiligheidsvuurhoutjies net ‘n bietjie besigheid gemaak; hy het soms daarmee handel gedryf. Sy het een geslaan en vir hom gelag. “Jy gaan my sekerlik nie vra om nie te gaan nie, Ivor Marlay! Dit sou nie baie goed kom van ‘n man wat eenvoudig geweier het om naby my te kom vir—hoeveel jare nie? Sewe of agt, dink ek.” “Dis presies wat ek jou gaan vra, Lois,” sê hy ernstig. “Ek hoop jy sal verstaan. Kan ek jou nie regtig in die versoeking bring om ’n paar dae langer te bly nie?” Die vraag was lig, maar die manier ernstig genoeg. Maar dat Lois die erns daarvan waardeer het, was net duidelik in haar blik, want sy het gelag – die lag waarmee sy dinge weggedraai het, ‘n gay lag, die Lois lag. (Al hierdie mense het elkeen hul eie spesifieke gelag gehad; dit was dus pret om mekaar s’n na te boots.) Sy het baie goed verstaan hoekom die vraag "onpermanent" was. Sy het geweet hy vra haar wat Virginia, hoe graag sy ook al wou hê sy moet aanbly, haar nooit sou vra nie – hy het haar gevra om nie Virginia gestrand te laat nie. Dit was beslis “onbevoegd”. Soos Lois gesê het sy gaan, het Ivor ‘n skielike visioen gehad van Virginia wat gestrand was in daardie _galère_, Virginia wat taamlik skandelik deur haar vriend verlaat is. Maar met hierdie mense, waar het vriendskap begin en waar geëindig? "Nee regtig. Ek is so bang ek kan nie,” sê sy opreg; en bygevoeg: "Johnny sou ooit so teleurgesteld wees om dit nou uit te stel!" "Virginia sal andersom teleurgesteld wees," het Ivor net reguit uitgewys. Hulle het hul rustige wandeling in stilte voortgesit. Toe draai Lois haar kop na hom. “Virginia, jy weet, maak alles reg deur dinge nie raak te sien nie. En sy het geen behoefte aan vriende nie – ek verseker jou, Ivor Marlay! Sy werk dinge vir haarself en haarself uit.” Doen sy? wonder Ivor grimmig by homself. “En ek dink nie,” het Lois heimlik bygevoeg, “dat sy heeltemal spyt sal wees oor ons heengaan. Nie so jammer soos dit alles nie, ek bedoel…” Toe praat hulle oor ander dinge, en Lord en Lady Lamorna vertrek onmiddellik na middagete na Cannes, in Virginia se motor. Hulle was groot motor-leners, Lois en Johnny. Virginia en Ivor was daardie dag nie alleen nie, maar hy het nie uit haar uitdrukking besef dat sy in die minste uitgehaal is deur haar vriend se skielike vertrek nie. Dit het gelyk of sy haar gaste daardie dag geniet het, en Ivor nie minder nie en ook nie meer as die ander nie. En die dag en aand het in ‘n skare verbygegaan, waartoe die stem en persoon van juffrou Gabriël beslis aanskoulike toevoegings was. Virginia was vir haar bekoorlik en vroliker as wat Ivor haar nog ooit gesien het, behalwe miskien tydens daardie eerste oomblikke van hul skielike ontmoeting in die laning by Lady Hall. Dit was ‘n bietjie moeilik om hierdie maklike en sosiale Virginia, onoplettend vir enigiets vir meer as ‘n minuut, voor te stel as die flou en weemoedige figuur van die donker terras ‘n paar uur tevore. Nie dat sy op die Lois-manier geglinster het nie, maar sy was vrolik promisku van haar aandag, sy was ‘n vrou sonder voorkeure … Tarlyon en juffrou Gabriel het vir die laaste deel van die middag in die ander motor verdwyn; en Ivor en Virginia het die uur of wat tussen Lois en Johnny se vertrek en tee saam met mev. Chester, wat taamlik stil was, en Hugo Cypress, wat Goddank nie was nie, deurgebring oor die kronkelende lanings wat om die kruin van Cimiez lei. – watter deel van daardie helmteken word ontbloot deur die reuse-luuksheid van die Hotel Regina. Die "dicers" het die aand by die huis gebly–Tarlyon en Cypress het albei ‘n pakkie gewen by _chemin de fer_ die vorige aand, wat lekker was vir hulle. Mev. Chester het nie dobbelstene gemaak nie en gesê sy het geen ongewone salon-toertjies nie. Aandete was dus ietwat van ‘n fees. En later het hulle op een of ander manier na die grammofoon in die wye sitkamer gedans : wat geskik was vir daardie doel, want dit was toegerus met ‘n parketvloer deur die luukse voorbedagtelinge van mnr. James Michaelson van Lancaster Gate. Nogal ‘n vreemde ding vir Lady Tarlyon en haar gaste om te doen, dus om te dans, want deesdae het hulle net gedans wanneer dit moes, aangesien hulle reeds genoeg gedans het om hulle hul leeftyd te hou. (Hulle het egter Fancy Dress Balls aanbid – o, laat daar karnaval wees, lieflike karnaval!) Tarlyon het saam met Julie Gabriel, Major Cypress met Ann, Ivor met Virginia gedans. Dit was die eerste keer dat Ivor daardie dag alleen by haar was; maar toe hy afkyk na haar gesig terwyl hulle dans, is dit gemasker deur ‘n glimlag. Hy gewaar weer haar mond, die strak mond wat lyk asof dit daarvan hou om deur die wind gesweep te word. “Wel, Ivor?” sy glimlag vir sy kyk. Hulle het ‘n baie stadige stap gedans – "O, baie patrisiër," het George Tarlyon in die verbygaan uitgeroep, wie se eie dans nie merkwaardig was nie. Ivor het skielik ‘n begeerte gehad om die glimlag van haar gesig af te dwing. Hy sou graag die glimlag van haar gesig wou neem met ‘n vee van sy hand, en dit in sy borssak steek, en dit skielik ‘n ander keer vir haar teruggee. Hy het van haar swaartekrag gehou, dit was eg, maar hy het skielik gevoel dat hierdie glimlag onwerklik was; sy het dit heeldag gedra, met sy variasies, en hy voel nou dat sy heeldag onwerklik was. Het sy nie geweet dat sy nie onwerklik met hom hoef te wees nie? Sy het gelyk of sy gisteraand geweet het…. So hy vra haar skielik:– "Het jy omgegee dat Lois weggaan – so?" Sy staar snaaks na hom op met geligde wenkbroue. "Is hierdie man kwaad?" hulle het gelyk of hulle vra, daardie geligde wenkbroue. “Let op!” eggo sy, onder hulle. “O, nee! Hoekom sal ek?" “Baba!” hy het gedink. Sy het bygevoeg, asof hulle die onderwerp al ure lank bespreek het en sy was moeg daarvoor:– “Sy het heeltemal reg gedoen, jy weet. Heeltemal reg…” So sy hou haar glimlag. Hulle het daardie aand baie meer gedans. So was dit op die tweede aand. En die derde nag was dit min of meer so. Op die vierde nag was Ivor en Virginia in Avignon. Boek 3 Hoofstuk – _9_. Op daardie vierde oggend, teen die middaguur, was Ivor besig om die lug op die taamlik onversorgde grasperk te vat. Niemand anders was omtrent daardie oggend nie, niemand het nog uit die lang, lae, wit villa gekom nie; alhoewel hy elke nou en dan, terwyl hy naby ‘n oop slaapkamervenster verbygaan, stemme gehoor het: Julie Gabriel se stem, Tarlyon se lag, en een keer die Sipres "kloek, kliek." Ivor het ‘n bietjie nagedink oor wat hy presies doen as Virginia se gas; en aangesien hy baie noukeurig nie voorheen daaraan gedink het nie , het hy dit nou so reguit as moontlik vir homself probeer stel. Hoe lank sou hy in elk geval bly, en waarvoor? Hulle het hom nie wild vermaak nie, hierdie mense, ook nie hy hulle nie. O, ja, natuurlik, Virginia was die rede, hy het dit erken. Maar hy het niks anders erken nie; daar was niks anders om te erken nie. (Daar is nooit wanneer ‘n mens ‘n ding "botweg" uitdink nie .) Virginia was die afgelope twee dae ver van hom af. Hy het nie in die minste seer gevoel daaroor nie – hy het niks verwag nie. Maar hy kon nie ontslae raak van ‘n idee dat sy dinge net op ‘n taamlik hulpelose maar uitdagende manier laat dryf nie: maar miskien het sy altyd dinge op ‘n taamlik hulpelose maar uitdagende manier laat dryf: net dinge laat dryf totdat iets gebeur het. Het sy verwag dat iets van hom sou gebeur?… En hy het skielik besef dat hy haar nie in die minste behandel soos hy iemand anders sou behandel nie. Maar hy het haar glad nie behandel nie! Hy het hom soos ‘n beleefde ou man gedra …. Ivor het ‘n afsku gehad van "vroetel"–"mors"; probeer, dink hy ongeduldig, om onseker by onsekere dinge uit te kom. Daar was ‘n onreinheid in "om rond te vroetel". … Hy het gewonder wat dit in die besonder was waarvan Virginia in ‘n man gehou het. Mens het dit oor die algemeen geweet met vroue. Hulle het oor die algemeen vir een gesê. Dit was oor die algemeen oor die eerste ding wat ‘n vrou het laat mens weet van haar, die soort man waarvan sy gehou het; en dit was altyd interessant om te weet van watter soort man ‘n vrou hou. Maar ‘n mens kon nie met Virginia sê nie: haar mans het mekaar weerspreek…. En toe kom die figuur van George Tarlyon in sy gedagtes op. Hy het skaars ‘n direkte woord met Tarlyon gepraat sedert sy koms – dit was nie, het hy gedink, van hom verwag nie . Tarlyon het nie van hom gehou nie, het dit gelyk. “Daar is net een ding wat George in hierdie wêreld haat,” het Virginia gesê, “en dit is om nie daarvan te hou nie. Dit gebeur nie gereeld nie. Maar hy voel jy hou nie van hom nie, Ivor.” Wel, dit was jammer, want hy wou van hom hou. Hy kon dit nie help nie. Hulle het altyd die ergste gedink, daardie soort man; hulle het dit nogal slim van hulle gedink om die ergste te dink, en ander mense het dit ook nogal slim van hulle gedink. Hy sou nooit, omtrent enigiets ter wêreld, enige verduidelikings hê om vir George Tarlyon te bied nie, dink Ivor; hy kon aanhou om die ergste te dink totdat hy bars. Goeie God, hy het seker die ergste gedink daardie aand toe hy vir Virginia by Nasyngton kom haal het! En toe dink hy aan Virginia wat deur Tarlyon aangetrek word, en hom liefhet, hom miskien aanbid en deur hom vasgehou word, selfs toe sy hom uitgevind het – vreemd, dit, hoe aantreklik die man ook al was! Die dinge wat vroue by mans skep, vir hul eie seer oor die algemeen! Selfs Virginia, ‘n intelligente vrou! Neem ‘n —- "Ivor!" Hy het omgedraai, geweldig onderbreek. Virginia was tien tree weg en stap na hom toe met haar vinnige, maklike tree. Dit het by hom opgekom dat dit die eerste oggend was wat hy haar voor middagete gesien het … Wou hy swaartekrag op Virginia se gesig hê? Hier was nou genoeg, dit was duideliker van haar as die goue glans van die hare wat dit omraam! Grave het inderdaad vir Virginia gekyk toe sy na hom toe kom. Haar roeping van sy naam op ‘n afstand was haar enigste groet, daar was geen glimlag om dit geselskap te dra nie. Virginia het vanoggend vir die eerste keer haar ouderdom gelyk. Sy het reg na hom gekom. "Ek gaan vandag weg," het sy vinnig gesê, "na Parys, dink ek. Gaan jy saam met my, of sal jy hier bly?” "Natuurlik sal ek nie bly nie," het hy skielik geantwoord. “Tyd dat ek in elk geval gegaan het.” En toe stamp sy met haar voet! Haar oë was donker, en sy het ‘n bietjie gebewe. "My God, moet ek altyd _jou_ vrae vra!" sy het gehuil. "Eers moes ek jou vra om hierheen te kom, en nou moes ek jou vra om weg te kom – vorm jou lippe nie vrae of wat is dit nie, Ivor Marlay?" “Hoe laat is jy van plan om te gaan?” vra hy vir haar. Sy draai haar gesig van hom af weg. Die helder son, op daardie oop grasperk met die vensters van die villa’s wat vol glinster, was op hierdie oomblik wreed vir haar jong gesig; dit het sy bleekheid ondersoek en sy moegheid geopenbaar. Haar lippe het gebewe. Sy sê, weg van hom, baie stil:– “Voor middagete, oor minder as ‘n uur, indien moontlik. Met die motor.” Sy draai weer haar gesig na hom, nou beheersd. “Toe ek vanoggend wakker word, het ek besluit ek kan dit nie nog ‘n minuut verduur nie. Maar is jy seker jy wil graag kom?” Sy het dit gevra asof hulle na ‘n vermoeiende funksie gaan wat hulle albei sou moeg maak. "Ja, baie," het hy ernstig gesê. Hy het gewonder wat op aarde het sy van hom verwag om te sê – entoesiasties wees? _Sy_ was nie entoesiasties nie… “Ek beter vir iemand gaan sê om my goed in te pak,” sê hy, maar maak geen beweging nie. “Ek het hulle vertel,” sê sy op haar skielik afwesige manier. Waar op aarde het Virginia gekom toe haar oë so gelyk het? Daai sentinels…. Hy het plat gevoel. En toe het sy ‘n bietjie gelag, en daarmee het iets van haar manier teruggekeer. “Aan die ander kant,” het sy gesê, “sal ek beter gaan toesig hou oor my eie verpakking. Dis ‘n bietjie ingewikkeld, hierdie warm vandag en koud môre…” En toe verlaat sy hom, stap vinnig na die villa; maar sy het van ‘n entjie af omgery – en hy was skielik verstom deur haar glimlag, ‘n gay glimlag was dit, en dit het haar gesig heeltemal goud laat lyk. Sy roep hom saggies:– "Sal jy dan gereed wees, oor minder as ‘n uur?" "Ek is nou gereed," het hy teruggeroep na daardie heerlike glimlag. En staan daar het hy haar dopgehou tot by die huis, die lang, die vreeslose, die geheimsinnige Virginia…. Dit was die mindere en gemakliker sitkamer; waarin, voor middagete of aandete, altyd ‘n skemerkelkie was vir enige een wat omgegee het om een te meng, of sjerrie en dies meer vir diegene met meer "ouwêreldse" smaak. George Tarlyon was vanoggend "ou wêreld" en het in ‘n groot leunstoel uitgesprei met ‘n glas sjerrie byderhand. George Tarlyon se wit-flanelle bene het reguit uitgesteek, en sy blou, effens bevrore blou oë het die bruin punte van sy wit skoene met ‘n byna ernstige uitdrukking gespot; en George Tarlyon se skerp, helder hare blink met die water van sy bad. Aantreklike, onverskillige, roekelose George Tarlyon…. ‘n Viking, dink Ivor toe hy by die venster inkom. En George Tarlyon het lui ontwaak uit sy bepeinsing. "Hallo!" het hy nogal geniaal gesê. “Het jy al ‘n ander boek oor hofmakers uitgedink , so op en af stap? God, ek wens ek kon dink!…” “Ag!” sê Ivor afwesig en haal ‘n sigaret uit ‘n boks op die tafel. Tarlyon het dadelik ‘n vuurhoutjie geslaan en dit uit sy stoel na hom uitgehou. "Moet dit soms ongemaklik maak om hierdie aaklige Franse vuurhoutjies te slaan," het Tarlyon simpatiek na sy arm verwys. "Nie so ongemaklik nie," het Ivor gesê, "want dit maak baie ander dinge. Soos jy jou kan voorstel—-” “Ek het geen verbeelding nie,” kla Tarlyon eerlik. "Eet eerder ‘n glasie wyn ?" (Een het selfs na ‘n tenk bier as "’n-glas-wyn" verwys.) "Wel–miskien ‘n bietjie later," sê Ivor en leun teen die rand van die tafel. “Ek is nie die man wat ek by daglig gedrink het nie.” Tarlyon glimlag skielik. "Ek weet nie wat jy ‘n bietjie later met bedoel nie," het hy gesê, "want ek hoor jy verlaat ons voor middagete." En hy glimlag, net ‘n bietjie, direk na Ivor. Om een te probeer verwar, dink Ivor. Wel, _hy_ gaan nie deurmekaar wees nie… “Ja, dis dit,” het hy vir hom gesê. "Met middagete by Antibes, veronderstel ek." Tarlyon steek lui sy hand uit en vat nog ‘n sigaret: hy steek dit aan. "En jy sal, dink ek, by Avignon eet," het hy voorgestel. “Romantiese ou plekkie, Avignon….” En toe voeg hy by, eers by die bruin punte van sy skoene, toe direk na hom toe: “Terloops, Marlay, daar is geen ander vrouens wat jy graag wil neem nie. weg met jou uit my huis, is daar?” Stilte … "Dit," sê Ivor uiteindelik, "was ‘n verdomde simpel belediging." "Ek het nie probeer om slim te wees nie, jy weet," het Tarlyon uitgewys. “Ons kan nie almal probeer nie…” “Wel,” sê Ivor, “as daardie belediging ‘n voorbeeld van jou geestigheid was, sou jy nogal hard moes probeer.” “Ag,” sê Tarlyon. “Wat ek bedoel is,” sê Tarlyon, “dat jy nie kan verwag om op die skouer geklop te word wanneer jy met ‘n man se vrou probeer dwaas speel nie…” Stilte… “Dit, natuurlik ,” sê Ivor ingedagte, “is ‘n gesonde standpunt. Eintlik is dit die enigste standpunt. Maar dit kom blykbaar vreemd van u af, lord Tarlyon.” "My lewe is my eie besigheid, Marlay." "Natuurlik." Stilte … "Hoekom dan de hel," vra lord Tarlyon, "vermeng jy jouself daarin ?" Die effens bevrore blou oë kyk baie bestendig, baie spottend na Ivor. En Ivor het skielik na hulle gevlam: “Ek het nie ‘n gedagte aan jou lewe gegee nie, Tarlyon. En ek dink so min daaraan om die gek te speel met jou vrou, soos jy dit noem, dat jy die laaste persoon in die wêreld is met wie ek jou vrou sou bespreek!” Tarlyon het opgespring asof ‘n koeël sy vel geskeur het—- En toe—- "Hallo, Virginia! Alreeds gereed!” En Ivor, wie se rug na die deur toe was terwyl hy half teen die rand van die tafel gesit het, het sy kop omgeskroef … "Ek is al ‘n geruime tyd gereed," het Virginia vreemd vir haar man gesê en nie in die kamer. Ivor draai sy kop weg. “Dit sal gaaf wees van jou,” het sy bygevoeg, op daardie manier wat sy dinge moes sê asof sy nie daar was nie, “om die man ‘n hand te gee met die bagasie oor die tuin na die kar. Ek het blykbaar nogal baie bagasie. Sal jy asseblief?" “Ek kan dit doen,” sê Ivor vinnig, maar ‘n hand val liggies op sy verminkte skouer. “Moenie bekommerd wees nie, Marlay. Ek is die ruggraat van Pimlico, ek is.” En Tarlyon sit sonder ‘n blik by Ivor, ‘n uiters onverstoorde man. Virginia het eenkant gestaan en hom deur die deur laat gaan, en sonder om agter hom aan te kyk, kom hy vinnig deur die kamer na Ivor, wie se rug nog na haar was. In sy slap posisie teen die tafel was haar oë gelyk met syne. “Jy moes hom nie gevra het om dit te doen nie,” het hy woedend gesê. "Ek het gehoor," het sy vir hom gesê. “Wel, jy moes nie gehoor het nie,” sê Ivor skerp. Sy staar ingedagte na die wit gesig en die woedende swart oë… “Ivor, moenie te kwaad wees nie,” pleit sy sag. “Dis so onbelangrik, daardie soort ding!” Sy het op sy senuwees geraak, en dit was ‘n geweldige poging om dit nie vir haar te sê nie. Sy moes nie gehoor het nie, sy moes nie ingekom het nie. Tarlyon en hy het dalk die ding min of meer reg gekry, in elk geval ‘n bietjie skoner. Hy het vieslik gevoel, vieslik. Soos ‘n ding uit ‘n peshuis. God, hoe vreemd het Virginia haar mans gekies! “Weet jy,” het sy gesê, “ek kon hom by die deur – ek was net buitekant, by die trappe – daaraan herinner het dat dit nie _sy_ huis was nie, en dat hy my gas was, net soos jy. Maar ek het gedink dit sou algemeen wees – sou dit nie gewees het nie, Ivor?” “Baie,” het hy kort voor lank ingestem. “Ek het dus gedink ek sal hom straf deur hom eerder te stuur om met die bagasie te help. Ek moes dit op een of ander manier beëindig, sien jy nie? Dit was ook algemeen, ek weet, maar minder algemeen – was dit nie, Ivor?” Sy _het_ hom eenvoudig laat glimlag, sy was soos ‘n skoolmeisie. En terwyl hy onwillig glimlag, het sy begin lag, reg in sy somber oë, ‘n lang en lae lag van plesier. Hy het met senuwees geprotesteer:– "Kyk hier, Virginia, as jy nie ‘n man in vrede kan laat om vir ‘n ander man kwaad te wees nie , wat _sal_ jy hom laat doen?" Maar sy het gelag, amper teen hom gestaan, haar gesig na aan syne: sy het reg in sy somber oë gelag … "Ag, Ivor, jy is ‘n snaakse man, dink ek!" het sy saggies gehuil. “Al is dit nie hoekom ek lag nie, ek weet eintlik nie hoekom nie! Maar miskien lag ek omdat ek voel daar moet eenvoudig iets wees om voor te lag in dit alles – en jou baie kwaai gesig, Ivor! Daar is altyd iets om voor te lag in alles, skat, en as ‘n mens nie mooi ‘n vinger kan sit op wat daardie iets is nie, moet jy maar maak of. So ek gee voor – en vreeslik goed, dink ek! Jy nie? Antwoord my, Ivor?…” En sy lag vir hom. "En antwoord my ook dit," fluister sy. “Toe George onheilspellend vir jou en oor my was, en jy was dierbaar vir hom terug, was jy nie vreeslik bly dat jy nie hier onder met my liefde gemaak het nie? Was jy nou nie?… Ag, Ivor, watter pret moet dit tog wees om ’n heer te wees wie se wetteloosheid alles volgens reël, voorskrif en voorrang is!” En sy het vir hom gelag. "Jy maak ‘n gat van my, Virginia," het hy ywerig gekla. “Inderdaad is ek nie, skat!” Sy was berouvol. “Dit was George wat dit probeer doen het, en of hy dink dit het of nie gekom het nie, ons sal nie nou tyd hê om uit te vind nie…” “Jy sien, Ivor,” verduidelik sy, “George het gemaak. ‘n klein foutjie. Hy het nog altyd vir my manne gelag – en ek ook, vir die saak! – en hy het gedink hy sal ‘n slag vir jou lag. Hy het dit oor die algemeen baie effektief gevind. Maar toe hy vind dit kom nie met jou af nie, het hy kwaad geword en homself weggegee … Dit is regtig heeltemal jou skuld, Ivor, dat jy nie ‘n lagwekkende saak is nie. Jy is ‘n verdomde sleggeaarde man, dis wat met jou aangaan, skat. Terwyl alle mans by sekere geleenthede moet lag, anders sal ander mans hulle haat.” "So dan haat hy my, of hoe?" Ivor nogal naïef gevra. "Is dit, dink jy, as gevolg van jou of omdat hy my toevallig haat, in elk geval?" "Miskien dink hy jy is gevaarlik," het Virginia ernstig vir hom gesê. “Of miskien is dit omdat hy nie seker is van die soort man wat jy is nie. George haat dit om nie seker te wees van mense nie. Hy haat dit ook om nie seker te wees van die inkomste wat my trustees hom toelaat as my huweliksverhouding nie – en ‘n bekoorlike inkomste is dit ook, dink ek! Dit het in elk geval die eerste prys by die Islington Income Show gewen…” Jy kon nooit met Virginia in hierdie bui sê nie: die een oomblik was sy nogal ernstig, en die volgende sou sy simpel dinge soos dié sê. "En het hy enige idee," begin Ivor skerp, maar hy het nooit daardie vraag klaargemaak nie, want sy het die verrassendste ding in die wêreld gedoen: sy het ‘n kruis op sy voorkop met haar vinger getrek: en sy het nie geglimlag nie. “Ek dink hy het ’n idee,” fluister sy, “dat ek dalk vir altyd weggaan …” “En ek het ’n idee,” fluister sy, “wat ek waarskynlik is.” Hulle het gegaan. En terwyl hulle gegaan het, was niemand sigbaar nie – behalwe liewe Hugo in sy hemp-moue by sy slaapkamervenster; en hy waai vrolik vir hulle en hulle gooi afskeidsgebare na hom, want Hugo was regtig baie, baie gaaf – en altyd so baie afsydig van alles! Sy vriende sou dalk met mekaar stry, maar hulle kon nooit stry met Hugo Cypress, die laaste van die _beaux sabreurs_ nie. Die groot toermotor, met chauffeur en bediende (bekend as "die Smith," want haar naam was Mdlle. Louise Madeleine Dupont) voor, en Ivor en Virginia agter, het Antibes vinnig genader, op die pad na Cannes. En dit het Antibes verbygegaan. “Ek is verdomp as ons middagete by Antibes sal eet!” Ivor het skielik gesê: maar het geen rede aan Virginia gegee nie, "Is hierdie man kwaad?" wenkbrou-kyk. Hulle het egter sewe uur later binne die blonde walle van Avignon geëet . “Romantiese ou plek, Avignon!” Boek 3 Hoofstuk – 10. Geen motor, selfs nie so een soos Lady Tarlyon s’n, kan Parys binne ‘n dag, of selfs binne twee dae sonder besondere voorbereiding van die suide af bereik nie; en buitendien is dit ‘n koue soort oorlas om snags te ry oor van die slegste paaie wat aan die mens bekend is – veral wanneer ‘n mens so baie gemaklik kan bly by daardie ou koshuis van moderne geriewe, die Hôtel des Cardinaux, net binne die blonde walle van Avignon, as jy Avignon binnery deur die dorpie Villeneuve-les-Avignon en oor die breë swaai van die Rhône. Die Hôtel des Cardinaux, vier vierkantige en stewige sye wat omsluit wat die haastige reisiger kan onthou as ‘n doolhof van binnehowe – waarin die koninginagtige ilex-bome rondhang en waarop dit lyk asof elke venster in die plek oopmaak, ‘n menigte klein ruite. vensters–is ook blond, ‘n geskroeide en vuil blondekop wat herinner aan ‘n eeu toe fyn dames nie omgegee het vir ‘n bietjie vuilheid nie, so net hul minnaars was geryg en geparfumeerd. Trouens, die enigste ding in Avignon wat blykbaar nie van daardie vuil en verruklike blond is nie, is die kruisbeeld op die heuwel wat bo die middel van daardie ou dorp uitstyg – daardie grys simbool van ‘n wonderlike idee, wat selfs die uitgestrekte en gloeiende Kasteel van die Pouse kan nie mortifiseer nie. Staar een rigting – as jy enige hoogte kan vind vanwaar jy kan staar, want dit is ‘n bedompige en ingeslote dorp, ‘n dorp van krom systrate en beknopte bewegings, ‘n dorp van bedrywige _handelaars_–staar een rigting, en jy sal sien hierdie kruisbeeld op sy heuwel; staar ‘n ander, oor die gekantelde walle wat nou so verbasend nutteloos lyk, en jy sal die breë swaai van die Rhône sien waaroor jy salig in Avignon gehaas het; en as jy vir ‘n paar minute na die Rhône gekyk het , sal jy sê dat dit ‘n harde en hartelose rivier lyk, ‘n rivier van staal. Die land Provence is groen en lig in die lente, maar die Rhône langs Avignon is altyd van staal, en die weerkaatsing van die son op sy gladde waters is maar ‘n illusie om die romantiese vreemdeling te paai. En daaroor slinger die mistral hom na jou toe terwyl jy byvoorbeeld by jou oop slaapkamervenster by die Hôtel des Cardinaux staan, sodat jy uitroep: "My God, ek het gedink dit is warm in Provence!" en jy maak die venster baie vinnig toe, en jy trek ‘n stoel op na die lelike kaggel waarin ‘n vuur rokerig met die mistral in die skoorsteen sukkel. En jy sê somber vir jouself dat Avignon nie ‘n plek is om gelukkig te wees in hierdie eeu nie: in die een of ander vorige eeu, miskien mnr. George Moore se eeu, maar nie in hierdie nie. Want al is jy in die land van minnaars en troebadoers, is jou gedagtes nie van romanse nie: beslis nie totdat jy geëet het nie. Ivor en Virginia het in ‘n privaat sitkamer bo geëet. Opvallend is die deur vir hulle oopgemaak na ‘n donker en omslagtige kamer met hoë mure van verbleikte rooi damast: en so lank ontneem van jeug en lig dat, terwyl die lig by Ivor en Virginia ingesluip het, die spieëls slaperig geroer het met weerkaatsings van antieke kandelaars en muwwe goue kolle van Empire-luuksheid op die agtergrond van rooi damast. Hulle het amper in stilte geëet: baie gesellig, maar amper in stilte. Dit het gelyk of die dag vir Virginia moeg gemaak het, en dit ook al kon; en, verskoon haar stiltes, het sy, net so min, van ‘n pyn gekla. Dit het Virginia verstom om hierdie pyn te beskryf, maar as ‘n siek klein pyn, iets tussen ‘n maagpyn en ‘n oorpyn, en baie ontstellend in sy gereelde kom en gaan. En sy het haar pyn gespot en gesê dit was ‘n besige pynjie – en ook baie geheimsinnig, anders was Franse en Engelse dokters baie onintelligent daaroor. En om dit te hanteer, het Virginia altyd ‘n paar helder, wit goed in ‘n botteltjie saam met haar gedra – "dit het opium en kruisement in," het sy gesê – en sy sou ‘n druppel of twee hiervan in ‘n vingerhoed vol water, en dit sou die siek pyn in haar binneste wegsmeer. En soms het sy haar vriende ‘n bietjie van die goed waarin daar opium en kruisement was laat probeer, net om te sien hoe dit is, en hulle het oor die algemeen gesê dit was redelik vieslik. So het Ivor vanaand simpatiek gesê terwyl hulle na ete in twee vreeslik ongemaklike leunstoele voor die rokerige vuur sit. Daar het hulle gesit en praat oor niks besonders, niks persoonliks nie. En baie gou het Virginia gesê sy is moeg en sal nie omgee om te gaan slaap nie; en Ivor het gesê hy was ook moeg, en het ‘n pragtige gaap gegaap om dit te bewys. Hulle moes oor die gang van die sitkamer na hul slaapkamers stap, twee deure langs mekaar. Virginia laat haar in haar kamer in; en vinnig het sy haar hand uitgesteek en syne geneem en baie lieflik vir hom geglimlag. "Goeie nag, skat," het sy gesê. Een keer in sy kamer het Ivor gevind dat hy inderdaad moeg is. En as hy moeg was, het sy verminkte skouer hom seergemaak: dit het hom dikwels duiwels seergemaak, maar hy was amper gewoond daaraan. Dit maak ‘n mens baie meer moeg, dink hy, om ver in ‘n motor gery te word as om een te ry. Hy sou vir Virginia vra om hom môre te laat ry, hy het nogal baie met sy een arm gery, en daar was immers jong David Harley, wat pragtig gery het met net een arm en ‘n houtpoot. Toe stop hy en staar na iets, nogal aandagtig; en terwyl hy daarna staar, was hy baie stil, haal skaars asem. Natuurlik het hy dit al voorheen gesien, terwyl hy vir aandete aangetrek het, maar hy het dit net uit die hoek van sy oë gesien; hy het nie daaraan geraak nie, hy het nie die vaagste benul gehad of dit vasgebout is of nie … Toe, skielik, voel hy baie moeg in gees en liggaam; vinnig uitgetrek, en gaan slaap. Dit was ‘n breë, lae en baie gemaklike bed, met geen antieke nonsens daaroor nie. Sy skouer was soos die hel seer. Ivor het geslaap en ‘n droom gehad. Hy het gedroom van goue hare wat om sy gesig en lyf val, rankers van goue hare wat hom inmekaar vleg. En toe gebeur ‘n vreemde wending, vreemd selfs in ‘n droom oor goue hare, want hy is gemaak om sy gedagtes te sien as ‘n kolom van marmer. En ‘n baie lang en gevormde kolom het dit ook gelyk! staan op niks, nêrens heen gerig nie, net ‘n Attic kolom wat baie mooi lyk met die seldsame skoonheid van ‘n onvernietigbare ding. Daardie kolom was sy gedagtes, in die droom. En hy het lank daarna gekyk, hy is gemaak om dit baie noukeurig te ondersoek. “Kyk, kyk!” dit lyk asof iemand aanhou huil in sy oor, nogal ongeduldig, dink Ivor. En toe sien hy uiteindelik wat hy bedoel het om te sien – daar was dit, o so hoog op die kolom! Daar was dit, ‘n naakte skepsel, ‘n vrou, ‘n geringe en naakte ding, en so skitterend wit! Sy hou daar vas in ‘n wonderlike verlating van bevrediging, wit arms en bene wat heerlik die kolom verstrengel, goue hare moedeloos om haar skouers, en lippe wat die marmerkolom met soene vernietig. Ivor het lank daarna gestaar, baie lank, en soos hy die kolom het gelyk of hy nader en nader aan hom kom, totdat hy kon hoor wat die goue vrou fluister terwyl haar lippe die kolom vernietig. Maar alhoewel hy duidelik kon hoor wat sy fluister, kon sy verstand nie wat hy gehoor het in woorde vorm nie, eenvoudig nie; en hy het ellendig sy brein daaroor gekrap en gedink dat dit inderdaad vir hom baie belangrik is om haar fluisteringe in woorde te vorm. En toe hy uiteindelik sy oë na die donker kamer oopmaak, kon hy nog die fluistering hoor, maar nou kon hy vorm wat die fluisterstem sê; dit het gesê: “O, Ivor! liewe Ivor…” En sy het glad nie ‘n simpel marmerkolom gesoen nie , daardie goue vrou, sy soen sy lippe, en haar hare val om sy gesig, kielie net ‘n bietjie. Ag, sy was natuurlik nie werklik nie ! sy was net ‘n legende, ‘n legende van ‘n nag in Avignon! En, terwyl hy sy hand uitsteek, raak hy aan haar lyf wat oor die bed lê, en haar lyf onder die baie dun nagrok was yskoud aan sy hand. "Jy sal ‘n baie verskriklike verkoue kry," prewel hy op die wonderlike lippe. “Jy is so ydel, so ydel, …” fluister sy. Boek 3 Hoofstuk – 11. Natuurlik het hulle nie nou na Parys gehaas nie: of êrens heen gehaas, vir die saak van die saak. Hulle het geen planne gehad nie, daar was geen haas nie, die weer was perfek; en die wêreld was veels te besig om die gebrek aan moord te geniet – die lente van 1919! – om op te let of om te gee wat twee mense doen. Ivor en Virginia het te veel gehad om oor te praat om sulke banaliteite soos bestemmings te bespreek. “Gaan ons Parys toe? Goed dan, kom ons gaan Parys toe.” So het hulle saggies na Parys gery en by plekke gebly. _Nach Paris_ is die vaagste en mees onseker lot in die geskiedenis, soos alle mense weet; en die roete wat hierdie twee avonturiers gevolg het, sou die hart van ‘n motorkaart gebreek het as hulle een geraadpleeg het. Hulle het op een of ander manier onder meer by Chartres uitgekom. Chartres het omtrent net soveel verwantskap met Parys vanaf Avignon as Canterbury, en hulle het dit net deur die goddelike ongeluk bereik om een aand die twee torings van sy manjifieke katedraal van ver af te sien. Ivor en Virginia het nooit die vangs in hul harte vergeet van die skielike skoonheid van die groot katedraal hoog teen die aandhemel nie. "O, dit is op een of ander manier soos ‘n wonderlike perd!" Virginia fluister in die stilte van hul verwondering oor daardie groot vorm hoog teen die lug: want die katedraal van Chartres is gebou op ‘n eminensie in die dorp, en van enige plek op die reguit paaie wat uit Chartres lei na die vier uithoeke van die wêreld jy sal sy verhewe genie teen die lug sien …. Van Chartres na Parys is hoogstens net drie uur se ry, maar dit het hulle ‘n week geneem: ‘n gedeelte daarvan het hulle by ‘n hotel in die woud van Fontainbleau deurgebring. ‘n Lieflike en onbeskryflike twee weke, dit van Avignon tot Parys…. Virginia het altyd by die Ritz in Parys gebly: dit was net ‘n gewoonte: maar die gewoonte was beperk tot die rue Cambon-kant daarvan, om te sê dis stiller daar. Ivor, wat ook aan die rue Cambon-kant gebly het, het daarop gewys dat dit in werklikheid baie lawaaier was as die Place Vendôme -kant, maar dat aangesien alle hotelle dierbaar was, dit nie veel saak maak nie. Daar is sekere here met gemeen en strak voorkoms, wat elke oggend in die vroeë oggendure die sentrale strate van Parys binnegaan en groot blikblikke teen die mure stamp met die dun voorwendsel om die asblikke uit te ruim. Virginia het ‘n brief gekry wat op haar wag by die buro: en sy het met daardie vae, ver kyk na die koevert gekyk. Maar toe Ivor, geklee vir ete, in haar kamer kom om te kyk of sy gereed is, wat sy natuurlik nie was nie, het sy hom die brief met ‘n ondeunde lag gegee: en gesê dat dit ‘n meesterstuk van Tarlyonry is, en ‘n leersame opstel vir enige man op die perfekte manier om ‘n verdwene vrou en ‘n moontlik verdwynende inkomste te behandel. "Waaroor hy egter nie baie sou dink nie," het sy toegegee, "want geen Tarlyon was ooit heeltemal sonder geld nie." "Gaan ek, of gaan ek nie van hierdie brief hou nie?" vra Ivor haar eerlik. “Want indien nie, sal ek dit veel eerder lees _na_ ete, as ek dit enigsins moet lees….” Virginia was voor haar spieël besig om “Swan en Edgar” te onderwerp; en sy draai na hom in haar stoel, met haar gesig sywaarts, met daardie klein yster speelding aan Swan. Sy maak ‘n gesiggie na hom. "Dit is net ‘n gewone soort brief," het sy gesê. Dit is aangespreek vanaf Monte Carlo, en dateer vyf dae terug. Ivor het op die rand van die bed gesit en lees:– “LIEWE VIRGINIA,–Ek hoop nie jy sal omgee vir die vryheid wat ek met die villa geneem het nie . Ek het dit toegemaak en die boodskappe gestrooi, aangesien ek besef het dat jy nie vir ‘n geruime tyd na hierdie deel van die land sal terugkeer nie, en om eensame gasheer van ‘n villa soos ‘n troukoek te wees, is nie my sterkste ding nie. Ek en Hugo het hierheen aangetrek, en het dit nog nie so geniet asof jy ook hier was nie. Die "dicing" het nie so goed gegaan soos dit was nie – die arme ou Hugo het nou die aand ‘n slag geval, en het teruggekloek om ‘n speelgoedsoldaat by Aldershot te wees, en gesê dat ‘dicing’ nie is wat dit is nie. was in die vroeë sewentigerjare en dat hy eerder teen die Bolsjewiste gaan veg, want die enigste persoon wat sy geld met selfs ‘n voorwendsel van simpatie geneem het, was ‘n groothertog, wat dit waarskynlik self nodig gehad het. Ek vertrek môre na Londen, maar aangesien ek net deur Parys gaan, waar ek veronderstel jy is–jy het dalk vir my geskryf, dink ek!–ek sal nie tyd hê om in te kyk nie jy. Ek sal by Belgrave Square bly, en vir ‘n tydperk na Londen kyk, en dan afgaan na Rupert Kare’s. As jy intussen skielik die roep van Engeland in jou bloed voel en wil huis toe kom, wees ‘n dierbare en stuur vir my ‘n draad na White toe, sodat ek jou kan ontmoet met ‘n paar pleviereiers op ‘n bord, dit dit is die seisoen vir pleviereiers en jy aanbid dieselfde. Virginia, moenie vir my sê dat ek en jy nie vanjaar ‘n eier saam by die Mont Agel gaan breek nie! Onthou dat jy nooit met my sou getrou het as ek jou nie met pleviereiers bedwelm het nie – en sal jou weer bedwelm, Virginia, of my naam is nie George St. George nie, ooit jou heer maar nooit my eie meester nie. ” Ivor vou die brief, nogal stadig en lomp, met sy een hand op. Virginia was gereed, stralend met die eienaardige glans van ‘n baie mooi vrou in ‘n moulose swart rok, en kyk na hom met daardie ondeunde glimlag van haar. Dit het hom eerder op sy hoede geplaas, daardie glimlag. “Vreemde man!” sê Ivor ingedagte. "Mag geskryf gewees het deur ‘n Dago, dele van daardie brief – en tog is hy die dapperste man in Engeland." “Sien jy nie dat dit die weg van sy trots is nie?” het sy uitgewys. “Hy het ‘n groot mate van trots, en gesonde verstand ook, maar hulle het albei op een of ander manier in hom geslaan. En so skryf hy op daardie terloopse en skelm manier, asof niks besonders gebeur het nie —-” “Wel, dit het,” sê Ivor skerp. “Moenie nou snaaks wees nie, Ivor,” smeek sy hom ondeund. “Ek en jy weet iets _mees_ besonders het gebeur, en George ook regtig, maar hy sou dit nie weggee nie, selfs vir homself, nie hy nie! Hy dink en skryf daaroor op daardie onbelangrike manier net om dit onbelangrik te laat lyk, iets wat glad nie ernstig is nie. Jy sien, hy was nog altyd redelik seker van sy houvas op my, en hy kan nie op een slag uit daardie verwaande gewoonte kom nie. Sommige Engelse dink nooit hul vrouens kan aan hulle ontrou wees nie, nie omdat hulle so goed van hul vrouens dink nie maar omdat hulle so goed van hulself dink. En so kan George eenvoudig nie help om te dink dat ek net speel nie — ons moet hom ‘n bietjie tyd gee om te besef dat ek nie speel nie, Ivor,” het sy saggies bygevoeg. "Vir hom om dit te besef, of vir jou om dit te besef?" vra hy en sit die lig uit haar oë. “Jy het geen reg om dit te sê nie!” Virginia het gehuil. Hy het bedoel om seer te maak, op ‘n skielike impuls om ‘n grief wat in hom opgekom het, te lanseer; en nou was beskaamd deur haar opregte woede, en sou sy rede gepleit het en haar om vergifnis gesmeek het, maar sy het haar kop van hom af gedraai en haar aangesig was gerig. En hy het vir haar onluisterende gesig vertel hoe hy gedurende die laaste twee weke, en goddelike weke wat hulle was, opgemerk het dat sy die onderwerp van wat hulle gaan doen vermy het, die besliste ding wat noodsaaklik is vir mense wat nie babas is nie. . "Elke keer as ek daaroor wou praat," het hy vir haar gesê, "het jy my op een of ander manier gestuit, en soms so slim dat ek vergeet het wat ek wou sê om jou te bewonder – maar ek kon heeltyd nie help om te wonder hoekom jy het die onderwerp vermy en gevoel jy moet een of ander rede daarvoor hê, ‘n rede so swak dat jy dit nie durf uitlaat nie, uit vrees dat ek dalk net vir jou kan lag.” Hy glimlag ‘n bietjie. "Dit was ‘n ongemaklike gevoel," het hy verduidelik. "Soos ‘n koue warmwaterbottel." Maar daar was geen reaksie in haar gesette gesig nie. Sy het met haar rug na hom gesit , op die stoel by die toilettafel, en speel met die deksel van ‘n klein ivoorboksie. Nog nooit het sy so gelyk nie; want die gesig wat hy in die spieël gesien het, was in ‘n onverklaarbare woede, ‘n diepe en byna giftige woede wat hom verstom het; en hy het ‘n eienaardige gevoel gehad dat hierdie Virginia se ruggraat van staal gemaak is, dit sou buig en buig en buig totdat dit eendag regop breek en reguit, styf en onbuigsaam bly. Hy het as ‘t ware psigies gevoel dat daar afval in hierdie Virginia was wat nie deur die mens verken is nie, afval waar sy rondgeloop het in totale verontagsaming van menslike wette, afval waar sy ongestoord deur menslike emosies kon dwaal. Gee haar ‘n duim van verskoning, en sy sal ‘n slang word, om met ‘n onverbiddelike en onpeilbare gesig weg te swiep. Daar word gesê dat Amerikaanse vroue so raak wanneer hulle kwaad is, hard. Hy het baie goed geweet dat sy nie nou kwaad was vir wat hy gesê het nie, maar dat haar hele geaardheid ‘n draai gekry het om kwaad te word vir een of ander verborge aspek van hom. “Wel?” vra hy sag, van agter haar. Sy het hom darem gereeld gehumeur …. Sy draai haar kop en kyk direk na hom. “Ek het niks om te sê nie,” sê sy bestendig. “Jy sê ek wou nie bespreek wat ons gaan doen nie. Nadat ek ontdek het dat ek nie wil nie, wonder ek net hoekom jy daarop aandring—dis al.” Hy het ‘n bietjie daaroor gelag. “Moenie my probeer boelie nie, Virginia, en ek sal jou nie probeer boelie nie,” het hy haar gewaarsku. “Jy sien, skat, ek dink ons moet dit bespreek, of jy nou wil of nie. Dit is eintlik nogal belangrik – en jy kan nie net daaruit kom deur soos ‘n kwaai koningin te lyk en te sê: ‘Ek het niks om te sê nie.’ Ek is verlief op _jou_, Virginia, en nie op liefde nie, so ek wil hê ons moet verstandig daaroor wees. Daar is baie meer plesier in gesonde verstand as wat mense dink–want, jy weet, mens hoef nie kwaad te wees omdat jy verlief is nie…” En dan, van agter, buk hy af en kantel haar saggies op. ken met sy hand en soen haar lippe; en, verbasend genoeg, het hulle sy lippe vasgehou! "Is dit die manier waarop gesonde verstand jou neem?" sy het gevra. "Dit was ‘n huweliksvoorstel," het hy ernstig gesê. Dit was die eerste keer dat die woord tussen hulle voorgekom het; maar dit het nou twee weke in hulle plaasgevind . Virginia staar ernstig na hom, en haar hand borsel saggies oor sy voorkop, ‘n baie liefdevolle gebaar. Die eienaardige woede in haar het so skielik gesterf as wat dit gekom het. "Dit is waaroor ek kwaad was," het sy verduidelik. “En dit is hoekom ek jou die onderwerp hierdie heerlike twee weke, hierdie geliefdes se weke, laat vermy het . Ek dink nie ek wil met jou trou nie, Ivor. Om die waarheid te sê, ek dink nie enige vrou wou al ooit met jou trou nie.” "Ek het net een gevra," het hy donker vir haar gesê. “Maar ek is bevrees jy sal met my moet trou, Virginia. Dinge wys blykbaar so. Ek plesier nie met jou nie, ek wil hê jy moet weet. Ek is klaar met filandering. Dit maak nie vir my ‘n knoppie saak of ons getroud is of nie, en ek het niemand in die wêreld om in ag te neem behalwe jy nie–maar dit lyk asof die huwelik aangedui word, om verskeie gewigtige redes wat ek aan jou sal verduidelik as jy Sal ophou om vir my te lag.” “Ek het probeer lyk soos ’n vrou wat na aandete smag, dis al.” "Jy moet smag," sê hy beslis. “Ons kan altyd eet, maar ons kan nie altyd sin praat nie —-” “Nie eers nou nie,” onderbreek sy met ‘n groot moegheid. “Sover ek kan agterkom, probeer jy om ‘n eerlike vrou van my te maak. Wel, jy kan dit nie doen nie. Niemand kan dit doen nie. En ek wil my aandete hê, asseblief.” “Verdomde aandete! Dit is nie goed om snaaks hieroor te wees nie, Virginia, want ek is vreeslik ernstig. Ek sal ons nie op hierdie gat-en-hoek manier oor Europa laat slinger nie. Jy is te fyn en ek is te oud.” "So dit is ‘sloer oor’, is dit?" vra sy, altyd so stil. “Moenie, asseblief, my dryf om dislojaal teenoor dit alles te wees nie—-” smeek hy haar ongeduldig, toe sy hom vinnig met ‘n gebaar onderbreek. "O, het jou!" huil sy en lag in sy verbaasde oë. “Sien jy nie , jou arme Ivor? Geen moontlike of voornemende man kon dit gesê het nie – net ‘n minnaar kon dit gesê het, net op daardie besonder idiotiese manier! Ag, Ivor, jy is te soet! En daarom is dit heeltemal absurd, al hierdie praatjies oor ons trou. Jy lyk of dink of praat eenvoudig nie soos enige moontlike man nie; dit is heeltemal duidelik vir die gemeenste intelligensie dat jy ‘n minnaar is en altyd sal wees. Jy is eenvoudig nie gemaklik genoeg om iets anders te wees nie, Ivor. Ek verseker jou, skat. Jy sal nooit enige vrou, diep in haar, laat voel dat jy enigiets so gemaklik soos haar man kan wees nie. In elk geval, jy kan nie myne wees nie – o, moet asseblief nie aandring nie!" het sy hom pateties gesmeek. “Want ek sal padgee, en dan sal ons so dom lyk soos man en vrou – of liewer, dom voel. O, my skat, dit is ooit so ‘n onmoontlike verhouding vir Ivor en Virginia!…” Maar hy het daarop aangedring dat hulle redelike en verantwoordelike mense moet wees, nie vae swerwers op die skuim van die lewe nie. “Dit is net ‘n kwessie van ordelikheid,” het hy ernstig verduidelik, “ons trou. Jy is heeltemal reg, dit is ‘n poging om myself as jou man en jy as my vrou te sien – maar ons hoef nie die moeite te doen as ons eers die feit begaan het nie. Toe ek sê dat jy te fyn is en ek te oud is om op ‘n gat-en-hoek manier oor Europa te sluip, het ek bedoel dat hierdie wanordelike soort lewe jou onwaardig is, en dat ek nie meer jonk genoeg is om geniet dit om _altyd_ geen werk te doen nie. Want, jy weet, ‘n mens kan nooit enige werklike werk doen tensy daar ‘n mate van stabiliteit in die manier van lewe is nie – ‘n mens moet eenvoudig ‘n verantwoordelike persoon wees, selfs ‘n minnaar moet ‘n verantwoordelike persoon wees, as hy ooit enige werk gedoen wil kry. En die idee dat ‘n man en ‘n vrou van jou posisie kan saamleef en sê, ‘die duiwel neem die wêreld’ is bof, daar is nooit enige oortuiging oor daardie ‘duiwel vat die wêreld’ opmerking nie. Ek weet jy gee niks om oor sosiale posisie nie, ek weet jy wil opreg nooit weer sosiale dinge doen nie – maar, Virginia, daar is iets mishaagliks en slap, soos twee mense wat die hele dag in kamerjasse is , in ‘n toestand waaroor mense opmerkings kan maak–en waarin jy spottende briewe van Tarlyon kan kry! Ek praat verstand, Virginia, so moenie met my stry nie want ek wil my aandete net so graag hê soos jy en dit is my beurt om volgende kwaad te wees…” Haar stilte is ernstig, haar oë groot van gedagtes. Hy wag, naby haar, en staar na haar met ‘n skewe glimlaggie. Toe, skielik, knik sy, net een keer. "Goed," het sy amper afwesig gesê. “George sal my laat skei – ja, ons kan dit regkry. Hy het iewers baie gesonde verstand weggesteek …” Sy staan op van haar stoel met ‘n skielike skudding. ‘Dit is dan afgehandel, Ivor. Moenie meer daaroor praat nie, asseblief – o, asseblief!" pleit sy skielik in haar asemlose stemmetjie. "Kom ons hou ons somer, en dan kan ons in die herfs begin met hierdie besigheid van reëling en egskeiding – van ons berge af, Ivor, reg af!" Haar oë was troebel, hy het ‘n vreemde idee gehad dat sy gaan huil; maar sy het nie, sy tel ‘n buis lipsalf van die toilettafel af en neem dit na haar lippe, en hou dit dan met ‘n skielike gedagte weer weg. "Sal jy my voor of daarna soen?" sy het gevra. En hy het gedoen wat dit vir hom geskik was om te doen. Die gange van ‘n hotel om nege-en-vyftien in die nag is gewy aan die aktiwiteite van _valets de chambre_: dit is op daardie geheimsinnige uur, wanneer die kwaliteit by aandete of die toneelstuk is, dat die wit-voorskoot _valets_ hul slaapkamers aanval en ruk hulle klere onbeskof weg ; en, met baadjies en broeke behendig onder hul arms vasgeskroef, gaan soek die mees lawaaierige gate van die hotel vir stewelborsels en olierige lappe waarmee jy dit afstof en skoonmaak. Maar vanaand was die laaste van _messieurs et mesdames_ laat in hul afkoms. En dit was toe die _valets_ in ‘n klein groepie oor ‘n slaapkamerdeur gewag het , in laaste skinderpraatjies voor die klopjag, dat daar twee stille dandies in die gang verbygegaan het: ‘n baie mooi dame – "_Ag, ce type anglais!_" –en ‘n baie lang, bekneus, gladgeskeerde man met een arm en ‘n wit blom dapper op die sylapel van sy _rook_. Die groep met wit voorskoot het _monsieur et milady_ agterna gestaar; hulle sien hoe die hand van die skone dame skielik op die lang heer se mou gelê is, en hoe sy haar kop na hom oplig en woorde spreek wat, sien hulle, die donker profiel redelik hulpeloos was om te antwoord. “_Elle l’aime, vous savez_,” sê die _doyen_ van die _valets_, ‘n wyse man. “_Elle s’amuse, mon vieux_,” spot ‘n jong Italianer met ‘n gebreekte neus; maar sy hart was ook verskeie kere gebreek. Nou dit was die skielike woorde van die skone dame, wat haar metgesel nogal hulpeloos was om te antwoord. "Ek wil ‘n baba hê," het sy gesê. "Ek het ‘n seun nodig – vreeslik!" “En ek dink,” het sy gesê, “dat daar iewers ‘n seun van jou is wat _my_–verskriklik nodig het!” “_Comedia!_” fluister die jong Italianer met die gebreekte neus, terwyl die hysbak die stilte van _monsieur et milady_ insluk. Boek 3 Hoofstuk – 12. Die ooreenkoms is dus gesluit: daar sou geen sprake wees van "reëlings" tot die herfs nie, dit sou ‘n duidelike somer wees van – "onrede", het Virginia hom geterg. Hulle het dus nie gedink om daardie lente of somer na Engeland terug te keer nie, en het nie – behalwe vir een roekelose nag in April, na ‘n masker by die Albert Hall nie. Karnaval, heerlike karnaval! En hulle was so vreemd en heeltemal vermom – want Virginia was ‘n bedrewe in die kuns van masker en fancy-dress – dat nie een van haar duisend kennisse haar, of hom, herken het nie; en hulle het baie pret gehad om na die vrolike gedeeltes van Lois en vele ander te kyk, insluitend Tarlyon en Hugo Cypress, wat albei dieselfde kleed in die vorm van ‘n Assiriese baard elk aangeneem het: waarmee Tarlyon nogal manjifiek en koninklik gelyk het, en Hugo nogal te komies. En een keer, toe sy by hom verbykom, het Hugo haar gevang en aangedring op haar akkommodasie vir die dans; maar terwyl sy dans, het sy natuurlik nie ‘n woord gewaag nie, sodat hy haar nie sou herken en die nuus vir elkeen sou “kloek” nie; al sou hy haar dalk gewaar het as hy nie so besip was nie – "almal om die gaste te vermaak, lieflike dame," het hy ernstig haar verstikkende stilte verseker. En dan, vroegoggend, vinnig gebad en aantrek in Ivor se woonstel in Upper Brookstraat, en so terug Frankryk toe met die agtuur-trein. “Onredelik,” inderdaad!… Wat het hulle met Engeland te doen gehad, daardie twee, en wat het Engeland met hulle te doen gehad, gedurende daardie maande? Hulle sou hulself verbied tot die herfs…. Hulle was gewelddadig gelukkig in mekaar. Hulle was groot minnaars, Ivor en Virginia. En soms was dit ‘n verterende liefde, en dan was dit weer baie sag: stil nou en borrelende dan, gay en ernstig in veranderende buie, en soms sou dit somber verbygaan – en dan het die ding weer op hulle gebars. "Soos ‘n flits van baie wit tande," het Virginia gesê. Maar sy het baie vreemde dinge in haar nabyheid gesê, want sy was baie skaamteloos met hom, wat vreemd in haar was. (Gerald Trevor het altyd gesê dat dit die saak van ‘n goeie minnares was om skaamteloos te wees, en die saak van ‘n goeie minnaar om dit te waardeer. Mans kan nie bekostig om skaamteloos te wees nie, hulle word vies, het hy gesê. Vooroordeel, natuurlik Liewe Gerald!) Eendag het sy gewonder oor haar skaamteloosheid met hom en gesê dat sy nog nooit so was nie. “Maar nooit, Ivor! Mans wou natuurlik hê ek moet dinge sê, maar mens kon net nie, al het mens baie daarvan gehou. Mens kon net nie. Maar nou! Ag, jou lieflike dier, Ivor!…” Toe Virginia nou sê sy het “nog nooit” iets gedoen nie, was daar geen sprake daarvan om haar nie te glo nie (die woord “nooit” is regtig vreeslik moeilik om te glo), want die Die wonderlike ding van Virginia was dat sy nooit ‘n leuen vertel het nie. Sy was in elk geval nog nooit bekend nie. En Ivor het haar daarvan beskuldig dat sy nooit ‘n leuen vertel het nie, en gesê het dat dit onmenslik was, en dat hy nogal uit dit gevoel het, nadat hy baie vertel het. “Maar dis waar ek dierbaar is,” het sy helder uitgewys. “Ek gaan stil, jy sien. Ek sit net stil en sê niks. Dit is baie erger as om te lieg, en baie wreder, om te swyg–en ek is bekend, jy weet, as ‘n baie stil vrou. Natuurlik raak ek bietjie geselsend met jou …” giggel sy skielik vir sy uitdrukking. Dit was hoe dinge oor die algemeen met daardie twee geëindig het … Eendag het Virginia gehuil. Met die opkyk van die bladsy van ‘n boek, sien Ivor haar oë verdof van trane. “O!” het sy gehuil, op sy kyk. “Wel!” roep hy vol verbasing uit. Sy glimlag ‘n bietjie, skielik verward. En sy het moedeloos haar oë met ‘n sakdoek gedruk. “Ek word seker groot,” het sy gesê. “Maar, skat, nog nie tot tweede kinderjare nie!” Ag, hoe hartseer het sy gelyk! soos ‘n feetjie in ‘n hartseer verhaal oor Midsomernag . "Ek besef, jy sien, dat ek nie ‘n bietjie hiervan verdien het nie – o, nie ‘n bietjie daarvan nie!" het sy jammerlik gehuil. “Ivor, ek het dit baie minder verdien as wat ander mense dit dalk verdien. Ek is te gelukkig, Ivor, en ek is bang…” “Ek was so ‘n ondierbare mens,” het sy gesê. “Jy weet nie…” Aanskoulik kom die toneel van sy eerste soen daardie Januarie-aand in Nasyngton na hom terug. Hy onthou dit teen haar. “Moenie asseblief, Virginia!” het hy haar gesmeek. “Ek haat dit dat jy aan dit alles dink…” Sy staar ellendig na hom. Daar was nou geen trane in haar oë nie, dit was intens verby sy skouer. “Ek is jammer,” het sy klagend gesê. “Net ek sien mans. Skielik, waar ek hier sit—sien ek mans. Ek en jy is so gelukkig, jy dink sulke goeie dinge oor my, en jy maak my goed – maar soms sien ek mans! Mans wat saam met my gelukkig wou wees, jy weet. Ek was so maklik, Ivor … en toe was ek so wreed … Sommige het my nog nie vergewe nie. Daar is ‘n paar mans in die wêreld hierdie oomblik wat my haat vir ‘n dierlike vrou, en hulle is reg, want hulle het my nog nooit saam met jou gesien nie. I’ve been awful vicious, Ivor…” En hy onthou die gevoel wat sy hom eens gegee het van die “wastes” in haar, die wettelose afval waar Virginia se siel in wetteloosheid rondgedwaal het, die somber vermorsing van woedende onverskilligheid; en hoe hy haar gesien, gevoel het, daarheen val van sy liefde, en hoe hy haar op een of ander manier teruggegryp het, hy het nooit geweet hoe nie – hierdie sagte en teer Virginia, jammerlik en so vol jammerte! “Jy dink mooi dinge oor my!” het sy in benoudheid gehuil. "Ek sien deur jou oë, Ivor." En haar arm vee in ‘n impotente gebaar om die wye en dowwe ateljee. “Hoekom sien jy nie dat ek dit alles nie verdien nie?” sy het gehuil. Want al hierdie dinge het gebeur in ‘n ateljee in die Place du Tertre, wat ‘n klein vierkant is wat plat bo-op die Butte bo Montmartre lê, in die wit skaduwee en onder die wit koepels van die vreemde kerk van Sacré Cœur. Hierdie ateljee het agter ‘n skamele huisie in die Place du Tertre gelê, en is laag en wyd en elegant gebou tot die grilligheid van ‘n avontuurlustige kunstenaar, ene Kay Benson; en daarby was ‘n tuin van blomme bedags en lanterns snags, ‘n tuintjie vol met die geheim van alle lieflike tuine, want ‘n man en ‘n vrou kon daarin sit: daarvandaan om na die newels van die besige stad te staar en die dun en lewendige band van die Seine, by die hele skouspel en die verwarring van magtige Parys, van die Mont Valérien tot die grimmige ou Lion de Belfort. Dit was op slinkse maniere en om verskeie redes dat Ivor en Virginia op daardie eerste Mei van die luukse van die Place Vendôme na die eensaamheid van die Butte, na die ateljee oorkant die vreemde kerk van Sacré Cœur geklim het; want is dit nie vreemd dat mans so hoog moes klim en so lank moes werk om so ‘n lelike kerk soos Sacré Cœur te bou nie? wat dus ‘n gepaste ambisie is vir die lawwe feesvierders van Montmartre om teen dagbreek te bereik, want dit is ‘n lelike kerk selfs in die dagbreek en net afstand kan dit mooi maak. Boek 3 Hoofstuk – 13. Hulle ooreenkoms was om hulself uit Engeland en alle mense, van die Maartdag toe hulle tot Oktober in Parys aangekom het. Maar ‘n mens kan nie ongestoord in die hartjie van Parys wees nie: dit moet natuurlik net ‘n beeldspraak wees, want die hart van Parys moet sekerlik elders lê as om die rue de la Paix, anders sou mense nie so maklik daarvoor sterf nie . En dit was ook nou die geselsende Parys van vertrekkende leërs en naderende konferensie, toe lady Tarlyon nie ‘n tree kon gee sonder om herken en gegroet te word nie: en Ivor moes voortdurend opsy staan en probeer lyk asof hy haar ontmoet het deur kans net ‘n oomblik tevore. Hulle het dus Parys verlaat, baie kort na hul eerste aankoms, en weer per motor. Die wêreld was voor hulle, maar hulle het nie ‘n wye keuse van rigting gehad nie. Noordwaarts was nog soldate en ruïnes, weswaarts was wapentuig wat gaan rus het, ooswaarts was dit nooit maar taamlik vaal nie – daarom het hulle na die Pireneë gegaan en gebly waar dit gebeur het. Hulle het na Hendaye en na St. Jean de Luz gegaan – maar nie na Biarritz nie! “Ag nee, nie Biarritz nie! Ons voel deesdae glad nie slim nie!” Virginia huil in sy oor, en het dit jolig gebyt; wat ‘n skielike gewoonte van haar was wat woorde tussen hulle veroorsaak het, want dit het gelyk of sy daarvan gehou het om dit te doen, maar dit het hom seergemaak. "Wie het meer reg om jou oor te byt as ek?" Virginia het gehuil, en omdat hy opgemerk het dat sy "ek" in plaas van "ek" moes gesê het , het sy hom gestraf. “O, jou dier, Ivor! jy hou daarvan, jy weet jy doen! En behalwe jou eie grammatika in jou boeke is vrot….” Maar geen god wat aan die mens bekend is, kan so absurd en onvoorwaardelik vriendelik wees teenoor twee mense nie; en so het daar in die motor gereis saam met Ivor en Virginia, die chauffeur en die bediende (die beminlike "Smith"), ‘n onsigbare maar onheilspellende reisiger – niemand anders as daardie "siek bietjie pyn" nie! Dit het Virginia al hoe meer geteister, daardie siek pyn in haar binneste; en gou is sy merk sag op haar gesig gelê, altyd helderwit soos ‘n wit kamelia; maar die afgelope tyd was dit asof die godheid van haar pa se knoopsgat die godheid van Virginia se gelaatskleur geword het, want ‘n gardenia was nie meer vaal of eienaardig-wit as die ontstellende bleekheid van haar gesig nie. Haar lippe het Virginia gekleur, maar nooit ‘n tikkie _rouge_ het haar wang aangeraak nie, want sy het gesê dat baie vleeslike geslagte haar gelaatskleur gevestig het, en wie was sy om die risiko te waag om die omtrek van so kosbare eiendom te verbreek? En Ivor het met haar saamgestem en gesê dat sy heeltemal reg was om die moed van haar eie gelaat te hê … Nou het dit eendag gebeur dat die goed in die klein wit botteltjie, waarin daar opium en kruisement was, alles verloor het. sy strelende eienskappe; en die dapperheid van Virginia – dit was tog net ‘n baie min pyn! – was van geen nut teen die besorgdheid van Ivor nie, sodat Paris hulle weer op ‘n middag in April gesien het. "Ek weet van ‘n dokter wat Lois een keer gehad het," het Virginia gesê. Maar toe sy uit daardie dokter se spreekkamer kom, sien Ivor dat sy ongeduldig is. "Die man is ‘n dwaas," het Virginia gesê; en toe hulle goed buite was, het sy gesê: “Hy het die spysverteringsteorie op die brein. Hy het sy kop oor my geskud – so ‘n vieslike mannetjie, Ivor! En hy het gesê dat dit dalk te wyte is aan te veel skemerkelkies en onreëlmatige gewoontes – ek! En so het ek nie eers moeite gedoen om vir hom te sê dat ek vir jare niks behalwe Vichy aangeraak het nie, en nie veel daarvan nie…. _Nou_ wat gaan ons doen, Ivor?” "Ons gaan ‘n beter dokter kry," het Ivor gesê; en die volgende dag ‘n bekende een gekry. “Hierdie siek klein pyn,” het Ivor gesê, “het lank genoeg gehardloop ….” Le docteur David was ‘n baie lang en bebaarde ou heer wat in ‘n baie klein en bedompige _woonstel_ in die rue Ponthieu, ‘n nou straat gewoon het. van die Champs Elysées af: ‘n beroemde spesialis en ‘n vriendelike en geniale man van die wêreld, met ‘n perfekte beheersing van baie tale en sonder ‘n sweempie van daardie aggressiewe optimisme wat soveel Galliese dokters redelik ondraaglik maak vir hul slagoffers. Virginia het van hom gehou en gesê dat hy ‘n baie voortreflike man was en dat die woord spysvertering nie hul gesprek oorheers het nie , maar dat Dr. David voorgestel het dat X-straalfoto ‘s interessant sou wees. Sy was nie baie kommunikatief oor nie dit, dink Ivor. Hulle is weer na die rue Ponthieu nadat die X-straalfoto’s geneem is. En die eerste aanskouing wat Ivor van le docteur David gehad het, was toe, terwyl hy in sy rusteloosheid in die bedompige en oorgemeubileerde wagkamer op en af stap , ‘n wye dubbeldeur oopgaan en daar die rug van Virginia en die swaarbebaarde gesig van die spesialis verskyn. Virginia het gesê:– “Dan sal dit reg wees tot Oktober? O, sê asseblief ‘ja’, dokter!” "Ja," glimlag die lang, ou meneer. Hulle het in die kamer gekom, en Ivor het hom ten volle gesien as ‘n baie hoflike, baie bebaarde en baie wyse man van die wêreld. Virginia het hulle voorgestel en vinnig vir Ivor gesê:– “Dis ‘n lang storie. Dr. David sê ek moet geopereer word, maar dat ek tot Oktober kan wag…” “Solank jy maar stilbly,” sê dr. David. “O ja, ek sal stilbly!” Virginia haal sag asem. "Maar as ek sê stil, mevrou, bedoel ek baie, baie stil," het dr. David ernstig aangedring; en sy oë het ernstig op haar geglimlag, sodat sy hom goed sou verstaan. “En jy sê,” het Virginia vinnig aangegaan, “dat dit heeltemal in orde sal wees dat ek in Londen in klein stukkies gesny word? Want ek was eenkeer vir ‘n paar dae in ‘n Franse _maison de santé_, en hoewel die verpleegsters baie vriendelik was, was hulle vreeslik ondoeltreffend, en het gelyk asof hulle nonne was of kon wees. Dit was baie neerdrukkend…” Die ou man lag in sy baard. Anders as die meeste Fransmanne het hy op sy eie gestaan en nie op Frankryk se waardigheid nie. “Maar ja, Londen word maklik bestuur! Ek het al dikwels saam met Ian Black gewerk – maar jy ken hom waarskynlik? Wie in Londen ken nie vir Ian Black nie?” "Ja, ek ken hom," het Ivor gesê, en dr. David het vir hom geglimlag. Ivor het die chirurg, Ian Black, dikwels by Rodney West se huis ontmoet … "Jy moet my een keer ‘n week vir ‘n rukkie kom sien," het die spesialis vir Virginia gesê, "om my te laat weet hoe dit met jou gaan. So sal ons jou genees.” "Ek sal twee keer ‘n week kom," het Virginia vrolik gehuil en elke oomblik meer van die ou meneer gehou. "Wel, dan, een keer as ‘n pasiënt en een keer as ‘n vriend," het dr. David galant geglimlag. “Maar onthou, Lady Tarlyon,” het hy ernstig bygevoeg, “jy moet baie stilbly. Ek waarsku jou dat dit vir jou baie, baie gemakliker sal wees …” Terwyl Virginia uitgefladder het, het hy Ivor vir ‘n oomblik aangehou. Hy kyk ingedagte na Ivor. “As jy ‘n groot vriendin van Lady Tarlyon is,” het die dokter David gesê, “sal jy haar oorreed om stil te bly vir die volgende paar maande. Jy sal haar dalk help om stil te bly? Hierdie dinge is baie moeilik, ek weet….” En Ivor het stilweg saamgestem dat hierdie dinge inderdaad baie moeilik was. “Jy sien,” begin Virginia, terwyl die motor die Champs Elysées na die Ritz insluk , “toe ek hom die eerste keer gaan sien het, het hy my hier en daar geklop, en toe vra hy my die vrae wat selfs die gaafste dokters moet vra vroue. Hy het nie gelyk of hy meer tevrede is met my antwoorde as wat ek met die feite is nie — want ek word soms so onnodig swak, Ivor! En toe vra hy of ek ooit ‘n motorongeluk of ‘n val van ‘n perd gehad het , en ek onthou ‘n val wat ek in die tweede jaar van die oorlog gehad het , oor ‘n sloot. Nie ‘n baie slegte val nie, jy weet, maar net erg genoeg om my op te skud en my vir ‘n dag of twee in die bed te hou. En toe, nadat die X-strale geneem is, het hy gesê ek is ‘n bietjie deurmekaar oor binne–dit is alles baie tegnies, skat–en dat hy dit goed en behoorlik kan regmaak met ‘n operasie. Nie ‘n baie ernstige operasie nie, het hy gesê, maar ook nie so baie gering nie. So daarom moet ek stilbly tot Oktober–o ja, ek het aangedring op Oktober, sodat ons ons somer kan uithou!–want hy is bang vir ‘n bietjie bloeding of iets. Dit sal baie sleg vir my wees, het hy gesê, Ivor,” het sy bygevoeg, op ‘n snaakse manier. "Ons moet die Ritz dadelik verlaat," het Ivor ‘n stilte ferm gekap. “Asseblief!” het sy ingestem. “Maar waarheen moet ons gaan, Ivor? Ek kon nie een van daardie skitterende woonstelle in Victor Hugo-laan of om die Parc Monceau verduur nie, al kon ons een kry; en die Quartier Latin is nou ‘n anneks van New York – waar _kan_ ons gaan, Ivor?’ Die motor het om die uitgestrekte Place de la Concorde geswaai… "Ek dink," sê Ivor. Hy het tot so ‘n goeie voordeel gedink en opgetree dat – met die hulp van drade na Turner om ou adresse op te soek – hy binne vier-en-twintig uur vir Kay Benson in sy ateljee op die Butte opgespoor het. Ivor het Kay Benson geken in die koorsagtige maande van nuwe kennismaking met sy ontmoeting met Otto en Fitz in 1910: het hom geld geleen – wat Kay terugbetaal het – en het nooit heeltemal kontak met hom verloor nie. Nou het Ivor van die ateljee op sig gehou, vuil en onversorg soos dit was; want Kay Benson, nadat hy dit gebou en versier het in ‘n skielik ryk tydperk voor die oorlog, het sedertdien van daardie hoë landgoed geval, en het weer die verarmde en ernstige Kay van ouds geword . Sy afwesigheid tydens die oorlog het nie die algemene ensemble van die plek verbeter nie – maar tog, het Ivor gedink, ‘n paar dae, ‘n paar goed, ‘n bietjie meubels, en Virginia sou dit pragtig reg stel. En die tuin oor Parys was ‘n wonderlike ongeluk, ‘n wonderwerk om met ‘n minnaar te gebeur…. Kay Benson was gretig – hoe armer hy was, hoe gretiger was hy oor alles, arme Kay! – om Tripoli toe te gaan: " en verlaat hierdie bloedige Europa vir goed en al,” het hy woedend gesê. Die saak om die ateljee aan Ivor te verhuur, van daardie selfde dag af as Ivor daarvan hou, was dus maklik gereël. Maar toe Virginia dit in die kerslig van daardie selfde aand sien – Kay was op avontuur, natuurlik, en het vir Ivor die sleutel gegee – het sy uitgeroep dat sy dit eenvoudig vir haar eie moet hê: dit was so goddelik met sy breë dog dowwe ruimheid, sy trappie op na ‘n klein galery aan die einde, en sy kamertjies wat uit die klein galery lei. "Smith kan vir ons sorg en vir ons kook hier," het Virginia gehuil en vinnig beplan. ‘En daar is ‘n lieflike kamertjie vir haar. En ‘n groter kamertjie vir Ivor. En die grootste kamer van almal vir Virginia, wat op ‘n bed in die hoek van die ateljee sal slaap, watter bed sal bedags ‘n lieflike divan wees…" "Maar sal hy die huurkontrak verkoop?" vra sy benoud, en Ivor het gesê Kay Benson sal enigiets verkoop. “Maar _ek_ sal dit koop,” het Ivor gesê. “_Ek_ het dit gevind, en _ek_ gaan dit koop . Jah!” "Jy kan my dalk laat, dink ek!" Virginia het gekla. Ivor het sag geword, manjifiek: "Wel, ons sal dit altwee koop – tussen ons!" “O, Ivor, ons eyrie! Oor Parys, uit ken–ons eyrie, Ivor!” En Virginia se oë was helderder as ‘n kamer van ‘n duisend kerse…. So was dit toe dat Ivor en Virginia op die eerste dag van Mei 1919 in ‘n ateljee op die Butte gekom het ; en was van plan om daar te bly, totdat die besigheid van die lewe hulle in Oktober na Londen sou neem. Boek 3 Hoofstuk – 14. Maar die “siek klein pyn” moes nie so maklik tot reëlmaat getem word nie, en dit het niks omgegee vir pakte nie. Virginia se liggaam was opstandig van Virginia se hart. En Londen het hulle lank voor Oktober gesien; dit het gesien hoe hulle uit die lug aankom in ‘n wye vlerk, kleurlose ding wat baie mans gesterf het om so gerieflik vir Ivor en Virginia te maak. Miskien was Virginia nie stil genoeg nie. Alhoewel sy baie selde die ateljee en sy tuintjie oor Parys verlaat het, was sy dalk nie stil genoeg nie. Le docteur David het op elke een van haar weeklikse besoeke haar – en soms Ivor, wanneer hy haar vergesel – aan sy dringende bevel herinner. Maar, soos Dr. David self gesê het, hierdie dinge is baie moeilik. En Ivor en Virginia was verlief. Dit het gelyk of alles baie goed verloop tot op ‘n sekere oggend in Julie. Ivor het rustig aangetrek – met een arm trek ‘n mens óf baie rustig óf baie woes aan – in sy kamertjie buite die galery, wanneer die Smith ingekom het. sy das of iets dergeliks; want al was Ivor nou baie kundig in die bestuur van sy klere, was hy nie afkeer van ‘n bietjie hulp van die beminlike Smith nie. Maar sy het vanoggend bekommerd gelyk. "_Milady_ is nie gesond vandag," het sy gesê. “Hoekom, wat is die saak, Smith?” “_Milady_ is te bleek,” sê Smith geheimsinnig. En inderdaad, toe hy oor ‘n paar minute in die ateljee, Virginia, afgekom het was "te bleek." Sy het gestut in die bed gelê – dit wat " bedags ‘n lieflike divan" was – en haar gesig was witter as die kussings agter haar kop. “Hierdie bed gaan nie vandag ‘n divan wees nie,” draai sy haar kop na hom om te sê, toe hy by die trappie afkom. En sy glimlag oor sy besorgdheid deur die los massa van haar hare, want sy was besig om dit te borsel. Wanneer Virginia moeg en lui in die bed gevoel het, het sy haar hare lank geborsel, met ‘n baie spesiale en harde borsel; en terwyl sy dit borsel, sal sy haar kop ‘n bietjie op hierdie en daardie kant kantel, terwyl sy solank na jou loer deur die goue gaas, wat heerlik geskitter het met die borsel. "Maar, Virginia!" het hy langs haar bed gehuil: "is jy baie siek?" "Nie vreeslik nie," sê Virginia. Terwyl hy staan, hou sy hand die uitgestorte goue hare wat haar gesig amper wegsteek, saggies opsy. “Maar jy het geen reg om so wit soos hierdie te lyk nie, my skat! Jy het Smith vreeslik geskrik.” "O, Smith!" sy glimlag op vir hom. "Sy behoort beter te weet, ek dink wel – daardie immer angstige klein Smith!" “Dis regtig in orde,” verseker sy hom. "Ek is geneig om so nou en dan te kry – min of meer. Ek sal net vandag in die bed lê, en môre sal ek so goed wees soos enigiets. Veral as jy vir my daardie nuwe Shaw-toneelstuk wat Smith gister uit Brentano’s opgebring het, sal lees . Maar moet asseblief nie die voorwoord lees nie, want hy word altyd so kwaad in sy voorwoorde, en ek kon dit nie verdra dat iemand vandag vir my kwaad was nie.” Ivor gaan sit op die rand van die bed. Hy vat haar hand, en lyk baie miserabel. "Ek voel ‘n dier," het hy gesê. Virginia klop sy kneukels skerp met haar kwas. Virginia was kwaad. “Moenie simpel wees nie, Ivor! Wat op aarde het dit met jou te doen?” En sy het haar oë baie groot vir hom oopgemaak en haar wenkbroue gelig met die “Is hierdie man kwaad?” kyk. Toe kom Smith in met ontbyt, wat hulle van ‘n tafeltjie langs die bed geëet het. Virginia het altyd ‘n groot glas melk by ontbyt geneem: om haar sterk en vet te maak, het sy gesê. Dit was halftien by Ivor se horlosie. Hy het opgestaan. "Ek sal nou afstorm na Parys," het hy streng vir haar gesê, "om ‘n toespraak met Dr. David te hou. En dan sal Dr. David hierheen storm om ‘n toespraak met jou te hou." Virginia het ‘n vinnige geraas gemaak, maar Ivor wou niks daarvan hê nie. "Jy gaan dalk in die middag!" het sy gepleit. “Nou maak _jy_ simpel,” sê hy net daarvoor; en sit sy hoed op, ‘n sagte grys ding wat hy heeltemal nie reguit kon dra nie. "Wel, _gaan_ dan!" Virginia het gehuil van koorsagtige gif. Sy het hom gevra om vir haar ‘n Shaw-stuk te lees, en hy gaan ‘n dokter haal! "O, die dwaas!" Virginia het wild gedink, in die ongeduldige opwelling van haar swakheid. Ivor het deur die tuin gestap terwyl die dokter in die ateljee was: en hy het geen oë gehad vir die glorie van die Julie-oggend oor Parys nie, hulle het die grond en afstand met donker afwesigheid bekommer. Uiteindelik het dr. David uitgekom, en Ivor stap saam met hom na sy motor: deur ‘n klein groen deur, op ‘n nou gang tussen twee vuil huise, en deur ‘n breë deur op die plaveisel van die Plek. "Die operasie moet volgende week wees," het dr. David vir hom gesê terwyl hulle gestap het. “O!” sê Ivor; draai toe eerlik na die ou man. “Sê vir my, dokter, is hierdie operasie regtig ernstig of nie?” "Wel, dit is nie weglaatbaar nie," het die ou man geantwoord. “Maar dit is nie regtig ernstig nie – veral in die hande van Ian Black. Dit sal vir haar pynlik wees , jy verstaan - ek is bevrees dat Lady Tarlyon daardie deel daarvan as uiters ernstig beskou . Maar ek moet so min as moontlik vir haar sê oor die pyn, as ek jy was. Ek durf sê jy weet alles wat daar is om te weet oor pyn…” “Ek skryf vandag aan Ian Black,” het hy voortgegaan, “om reëlings te tref vir volgende Donderdag. So jy sal asseblief volgende Dinsdag oorsteek, ‘n week van vandag af, want sy moet goed uitgerus wees." Dr. David het ‘n skielike gebaar met sy hand gemaak. "Dit is ‘n klein oorlas," het hy gesê, "dat lady Tarlyon dit in Londen moet laat doen , want die stoot in treine en op die boot sal haar niks help nie , verstaan jy. Veral omdat alles nou so oorvol is. Selfs ’n vliegtuig sou beter wees as sy ooit in een was.” "O, maar sy het – verskeie kere, dink ek!" Ivor het gehuil; en geglimlag om die persfoto’s van Virginia Tracy te onthou wat in 1913 "opgaan, opgaan, afkom en uitkom" in 1913. "En ek sou dink ons kan maklik ‘n vliegtuig vir volgende week bestuur." Die idee het by hom posgevat. “O, ja, hoekom nie?” "In daardie geval moet jy dit beter ‘bestuur’ saam met jou vriende in Engeland," het dr. David gesê, "want die diens hier is nog nie georganiseer nie, en hulle kan probleme maak. Die Ambassade kan natuurlik help…” “Ons sal hulle nie vra nie,” se Ivor vinnig. “Ons kan een van Engeland bestuur, ek is seker. Lady Tarlyon het lugverbindings.” Hy lag vrolik. “O, pragtig, dokter! Sy sal vreeslik bly daaroor wees.” Hulle was nou op die smerige sypaadjie van die Place du Tertre, en dr. David het sy hand op die deur van sy limousine gehad; maar met die ander een raak hy skielik aan Ivor se skouer, ‘n bekoorlik intieme gebaar. “Laat my weet,” het hy gesê, “wat jy gereël het. Ek sal bly wees om te hoor dat Lady Tarlyon ‘n bietjie plesier gaan hê voor die pyn. Want net so is die lewe draaglik – of die genot voor of na die pyn kom. Maar dit kom oor die algemeen voor, ek verstaan…” Charmante ou man, wat sulke hoflikheid uit alledaagsheid uitgedink het! Vrolikheid en swaartekrag was maar net die breedte van ‘n wimper uitmekaar in Virginia: wat daardie selfde aand, na ete, goed bewys is toe sy in die bed gelê en ‘n sigaret rook. Dit was verneem dat Virginia nou maar vier sigarette per dag rook – wat natuurlik, volgens Ivor, altyd die vyfde soveel lekkerder gemaak het. Hy het nou in ‘n leunstoel naby haar gesit , en aan sy hand oor die arm hang die boek van Shaw toneelstukke, waaruit hy vir haar gelees het. “Ek veronderstel jy weet,” blaas Virginia skielik in haar rook in, “dat ek tog nie my baba sal hê nie.” “Ek bedoel nie,” het sy verduidelik, “dat hierdie operasie dit beïnvloed nie. Dit mag en dit mag nie—o, die dierlike gemors wat vroue se liggame is, en die pragtige manier waarop Swinburne van hulle geskryf het! Het ‘n dokter al ooit ‘n groot gedig geskryf , wonder ek, Ivor? Ek kan my dit nie indink nie…. Dr. David het vir my gesê toe ek hom die eerste keer gaan sien het dat ek nie gebou is soos ‘n vrugbare vrou nie, en dat as ek ooit een sou hê, dit die soort van wonderwerk wat op die laaste bladsy van ‘n boek gebeur. En jy kan jou nie indink hoe soet die ou man dit in ‘n kompliment verander het nie, soos hy gesê het: "Jy is die kinderlose vrou van die eeue, mevrou." O, komplimente is goddelik as dit redelik betekenisloos is, wat dalk hoekom vroue van daardie mans hou wat altyd aan iets anders dink. Dit is amper die moeite werd om siek te wees om Dr. David te ontmoet…” Sy haal diep asem uit haar sigaret, druk dit dan in die asbak by haar kussing. “Kom nader,” het sy hom gesmeek, “en ek sal jou iets altyd so interessant vertel.” Hy het aan die kant van die bed gesit en haar hand gevat en daarmee gespeel. "Jy het my vir jou baie stories laat vertel," het hy haar herinner. "En nou vertel jy my een…" "Ag, maar jou stories het skerp eindes – die manier waarop jou lewe sal eindig, miskien! Jy vertel wrede stories, Ivor. Ek dink soms jy het ‘n baie wrede verstand. En dit laat my dink, ek weet nie hoekom nie, dat jy met ‘n harde kraag aan sal sterf, Ivor! Maar die storie wat ek gaan vertel het geen einde nie – die punt van my storie, skat, is dat dit geen einde het nie! Tensy jy sê dat ‘n ‘doodloopbaan’ ‘n behoorlike einde is…” “Ek gaan niks sê nie,” het hy gesê. “Ek is hier om te luister.” "Ja, luister," het sy hom gesmeek. “Jare gelede, toe jy my die eerste keer ontmoet het, was ek amok. Lois was ook, en so het ons saam amok gehardloop; en nogal ‘n mooi tradisie daarvan gemaak, onthou jy? En almal het vreeslik tevrede daaroor gelyk: hoe meer ons amok gemaak het, hoe meer het die meeste mense ons bewonder en ons gefotografeer en van ons die soort dierlike dinge gesê wat ‘n vrou seker maak sy is mooi – behalwe net ‘n paar erg romantiese mense soos jy , liewe, wat ons opsy geskuif het vir die slordige mense wat ons was. Mense het gesê ons is nuwer as wat enige nuwe generasie gehad het ooit tevore gewees, wat nogal waar was van sommige van ons, maar die res van ons was al die ou ou generasies wat saam toegedraai en vrot geraak het. Want, jy sien, ek en Lois was vrot dames – dis presies wat ons was, Ivor, vrot dames. Die enigste keer dat Lois haar humeur verloor het, was toe ‘n man haar eenkeer ‘n vrot dame genoem het. Hy _was_ ‘n gawe man…. En so amok was groot pret vir ons, en groot pret vir ons manne ook – alhoewel ek dink dat as die beste van hulle nie gesterf het nie, sou hulle gou van ons siek geword het ; en miskien sou hulle nie so gretig vir ‘pret’ gewees het as hulle nie vaagweg geweet het dat hulle nie na hierdie wêreld verlang nie – wat onsin moet klink, veronderstel ek. Maar miskien was hulle _fey_, Ivor! Maar die paar streng mense wat ons gevloek het, was op die verkeerde koers, want hulle het gesê ons is jong dwase wat probeer om baie slim te wees en dink onsself het geen einde aan goeie mense nie; terwyl die een ding waaroor ons almal baie duidelik was in ons gedagtes was dat _ons_ glad niks in Engeland was nie, dat _ons_ nie op die een of ander manier saak gemaak het nie, dat _ons_ niks spesifiek verteenwoordig het nie en op een of ander manier agtergelaat is in ‘n vallei of vorentoe gestoot in ‘n soort moeras. Nogal ‘n mooi moeras was dit, het ons gedink, maar tog was dit ‘n moeras, en ons was daarin gestrand. Ja, dit was net asof mense bymekaar gekom het en vir ons gesê het: ‘Kyk hier, julle spoggerige jongmense, stoot voort en kyk hoe dit daar buite is’–en ‘daar buite’ het ons ‘n moeras met pers gekry en geel swamme oral daaroor, en slymerige poele van vreemde kleure, en dit het so vreemd en lieflik gelyk dat ons reg daarin gestap het; en toe wys mense na ons en sê: ‘Kyk net hoe verdorwe is hulle! Hulle is bedek met verdigsels, maar hulle noem dit nat-wit!’ Maar ons was nie alles nie , jy weet, ons was net simpel en nogal wreed. En al daardie tyd het ek nie ‘n bietjie gehou van wat ek doen nie. Ek het so min daarvan gehou dat ek briewe aan Kerrison geskryf het oor hoe onheilspellend die lewe was, en die dood was, en liefde was, en ek was, en natuurlik was hy. Hy het dinge verstaan, jy weet, al kon jy hom nie verdra nie. Maar op een of ander manier het ek aangegaan, dit het gelyk asof niks anders was om te doen nie – en iets leliks en onvermydelik het gelyk of dit ‘n mens van agter af aanstoot, altyd en altyd. Eerder soos daardie arme ellendelinge in Tsjekof se toneelstukke, onthou jy, wat in ‘n soort woedende verveling en wanhoop aanhou dinge doen , en slim oor niksseggende dinge praat…. Lois was anders, sy was altyd meer beslis as ek; en sy het ‘n ding gedoen omdat sy daarvan gehou het en solank sy daarvan gehou het, en sy het opgehou as sy verveeld was daarmee. In haar hart was Lois altyd ambisieus, sy wou die ‘Lady Lois’-legende so goed as wat sy kon gebruik; sy wou ‘die beroemde skoonheid wees wat verteenwoordigend is van die beste artistieke en intellektuele eienskappe van die Britse patrisiër’–hoewel daar nooit iets patrisiërs aan Lois was nie, behalwe haar lieflike gesig, want haar siel is ‘n herbergier se siel; soos dié van alle patrisiërs wat sukses behaal in die lewe, dink ek, want die ware patrisiër -tradisie blyk in mense se harte oorgedra te word deur diegene wat misluk, soos Coriolanus – wat miskien aan die wortel is van snobisme, iets goeds by die wortel van iets simpels, ‘n soort geestelike respek vir goeie mense wat misluk…. En so trou sy met oulike klein Johnny, en nou laat sy kabinetsministers en kunstenaars met haar liefde maak of dronk en wanordelik in haar huis word sodat sy kan hulle Werk beïnvloed, en wanneer sy sterf sal sy so beroemd en so gerespekteer soos Lady Ripon wees, maar nie naastenby so lekker van binne nie…. Maar ek het aangegaan. Of ander mense het aangegaan en my agtergelaat. Ek weet nie. Ek het gedoen soos ek wou, en dit is ‘n eensame besigheid, want om te doen soos ‘n mens wil, beteken altyd om een ding te los en na ‘n ander te gaan, dit beteken dat daar etikette en eindes van dinge is en mense wat oor ‘n mens se vorige lewe uitsteek. Ek het met so ‘n vasberade gesig rondgeslinger , Ivor! En die hele tyd het ek gevoel ek gaan na ‘n ‘doodloopstraat’, dat daar ‘n ‘doodloopstraat’ aan die einde van my lewe was. Ek kon nie om daardie ‘doodloopstraat’ dink nie, my gedagtes het na ‘n _doodloopstraat_ gegaan toe ek daaraan gedink het. En ek was reg, jy weet, vir ‘n vrou van een-en-dertig was besig om vir haar ‘doodloopstraat’ te maak – haar ‘doodloopstraat’ was in sig, dit was net, toe haar perd die heining in daardie donker laningtjie by Lady Hall oopmaak – en kyk! jy was daar, Ivor! Onthou jy hoe gay ek was om jou te sien! O, ek het geweet, sien jy, iets wonderliks het gebeur! Ek het geweet dat my ‘doodloopstraat’ geslaan is soos dit gekom het – jy was daar, Ivor! En toe was ek ‘n bietjie hartseer, onthou jy, en het gewonder of jy nog dieselfde verdedigende en antagonistiese mens was as wat jy jare gelede was, en gehoop jy was nie; want jy was die man wat in die pad van my ‘doodloopstraat’ gestaan het, en ek wou jou hê…” En toe troos haar minnaar vir Virginia en sê dat daar nou geen “doodloop” vir hulle sal wees nie. En uit een of ander hoek van sy geheue spring daar tant Moira se reëls uit ‘n gedig van Meredith, maar hy het nie die reëls aangehaal nie , hy het net gesê: “Ons sal vinnige valke wees, Virginia, en ons sal nie in enige strik gevang word nie. , maar vlieg saam na baie hoë plekke. En, vreemd genoeg, weet ek waarvan ek praat…” Maar ‘n bietjie fantasie het na Virginia gekom, want skielik sit sy in die bed in byna woes wanorde. “Maar hoekom werk jy nie, Ivor? Hoekom is jy so gelukkig met my – hoekom werk jy nie?” Dit is wat sy gehuil het; en haar oë het jammerlik geglinster van die perverse vrees wat by mense in koors kom. "Jy verstik my met jou geluk – op ‘n pragtige manier, maar jy verstik my, ek kan nie verduidelik nie. En jy verstik jouself ook. O ek weet! Jy is ‘n strewe mens, Ivor, maar nou is jy te gelukkig, jy week jouself in geluk. Dis my skuld…. Dit is onnatuurlik vir jou, hierdie lewe van ons, jy wil werk en streef en dinge dink sowel as om lief te hê – en hier is jy, versag en verstik! Hoekom sien ek jou nie ellendig nie, Ivor, hoekom is jy nie ellendig met al hierdie gemors nie? Jy verloor jouself in liefde, en soos jy jouself verloor, sal ek jou verloor. O, ja, dit is so met ons…” Sy het haar kragte oorbelaai, en terwyl sy agteroor lê het sy gelyk asof sy dalk flou sou word, as ‘n wraith kan flou word. En hy het vir haar gelag en haar herinner aan hul ooreenkoms, en aan die dinge wat hulle daardie eerste aand in Parys gesê het … "O, dit!" sy het gehuil. En sy gesig was so naby aan haar dat hy haar lippe gesoen het, daardie strak, droë lippe – brand nou droog. “Ja,” het sy gefluister, “dit was goddelik—dit is goddelik. Maar nou is dit verby, Ivor! Ons vlieg volgende week terug Londen toe – jy neem my terug Londen toe! En ek het weer die gevoel van die ‘doodloopbaan’ op my, vir die eerste keer sedert ek jou in daardie baan ontmoet het–dis teruggesteel! Want jy het soos ek geword, weet jy, hierdie liefde was sterker as jy, en jy gaan sag en vrot daarmee – jy dryf saam met my, my lief, in plaas van my strewe met jou! Dit is wat genoem word om minnaars te wees, en dit is baie sleg vir mense. Ek het vir jou gesê, onthou jy nie, dat ons nie minnaars moet wees nie, ek en jy. Ag, ek is soms so wys!” … “Wanneer ons getroud is,” spot hy met haar, “sal ’n geringe verskil in ons verhoudings waarneembaar wees. Ons sal dan besige minnaars wees. Daar is soveel sterre in die lug, Virginia, dat daar geen rede is vir ons om op een te bly nie…” “O, wanneer ons getroud is!” sy eggo sy spot baie vreemd; en sy hou sy ken met haar hand op en kyk diep in sy oë. En sy bespot sy verbystering oor haar bui en fluister: “Arme kind!” sodat hy ongemaklik was. Sy was soms baie wys, het sy gesê. “Hoe kan jy dit sê, Ivor, as jy weet ek kan volgende week sterf? Hoe weet jy dat ek nie sal sterf nie – en ek sal nie omgee behalwe vir jou nie! Ek het so . Maar wat ek nou dink, is dat dit dalk vir jou beter sou wees as ek wel sterf, dalk baie beter. Jy kon dan streef net wat jy wou!” sy haal skielik asem en stoot sy gesig koorsig van haar af. “Hoe weet jy iets, Ivor, om so soepel oor ons trou te praat? Jy is baie arrogant, dink ek…. Daar was baie lot in Griekse toneelstukke, en hoe weet jy dat daar nie ‘n paar vir ons oor is nie – vir ongeankerde mense soos ek en jy? Bestemming vir die onbesliste…. Miskien is dit noodlottig dat jy my na my dood neem soos Iphigenia geneem is op te offer. Miskien neem jy Virginia om aan die god van jou lewe te offer, sodat die reis van jou lewe met gunstige winde gehelp sal word! Ag, Ivor, moenie protesteer nie, want hoe kan jy iets weet? Hierdie dinge is baie geheim vir ons…” “Vroue het buie,” het Magdalena gesê. “Hulle kan dit nie help nie, en niemand kan hulle help nie…” Boek 3 Hoofstuk – 15. Maar Virginia het nie gesterf nie. Ian Black het daarvoor gesorg. Maar hy het vir Ivor, onder in die wagkamer van die Wimpolestraat-ouetehuis waar Ivor baie benoude ure deurgebring het, vertel dat sy pasiënt nie baie, baie “weerstand” het nie . “Ek bedoel nie dat sy padgee nie,” het Ian Black gesê, “of dit lyk of sy wil ineenstort. Maar sy is te besig om die pyn–en haarself–en ek ook te ontleed! Natuurlik is die pyn verskriklik, verskriklik….” Ian Black was ‘n mollige mannetjie met ‘n baie netjiese voorkoms en ‘n ronde, seunsagtige gesig, waarop ‘n uitdrukking van blye of angstige verbasing altyd oorheersend was. Maar hy was die mees rustige man in die wêreld om saam te wees, want hy het geen gebare gehad nie en het geen klein bohaai gemaak met die dinge van sy lyf, hande en wenkbroue en hare en voete en dies meer terwyl hy gepraat het nie. Hy het voor jou gestaan en na jou opgestaar–hy moes altyd "opkyk" na almal behalwe wanneer hy aan hulle opereer–met ronde oë, sy hande vasgeklem op sy snaakse klein maag, en gesê wat hy moet sê baie sagkens, baie sagkens en oortuigend. Om hom te sien, was dit te moeilik om te dink dat hy die bekendste chirurg in Londen was: om na hom te luister, dit was maklik. "Ek dink jy sal haar dalk net vir ‘n minuut vanoggend sien," het Black voorgestel. “Buck her up a bit…” Dit was die derde oggend na die operasie, en Ivor het haar nog nie gesien nie. Hy het nie gevra nie. Sy het baie pyn gehad, is aan hom gesê. Sy het al verskeie kere gevra om hom te sien, maar daar is gedink dit kan haar nog ontstel. Nou, tienuur die oggend, het hy in haar kamer ingegaan. Baie donker en dowwe was dit met sy gordyne toegetrek, en daaroor was daardie aggressief skoon reuk van ‘n baie ernstige siekekamer. Virginia se oë was toe. Die verpleegster het vir Ivor gefluister dat sy vir ‘n oomblik sal uitgaan, en die deur ‘n bietjie op ‘n skrefie oop sal laat…. Ivor staan stiekem langs die bed en wonder wat om te doen. Hy het skaam gevoel, op een of ander manier…. Virginia het nie geslaap nie, sy het pyn. In groot pyn. Haar gesig was dun en grys en dit was op een of ander manier opgeskroef, en haar oë was styf vasgeskroef. Toe maak sy hulle oop en staar na hom, en hy sien dat haar oë nat is. Syne was ook. Sy klam haar lippe met haar tong, staar na hom met vreeslik seer oë. Hy prewel iets. "Dit maak seer," fluister sy. “Vreeslik…” Haar voorkop, waar sy lippe aan haar geraak het, was klam en warm. So klam…. En toe sy weer probeer praat snik sy bietjie. “Moenie probeer nie,” het hy gesmeek. “Arme Virginia—-” “Ek kan praat,” spog sy amper. “Dis hierdie pyn…” “Daar is dinge in my,” sê sy met ‘n snik. “Staalgoed … Hulle het dit daar gelos … goed bymekaar gehou … Ag, dit maak seer, Ivor ….” Sy probeer verduidelik hoe dit seergemaak het. Sy wou verduidelik. “Kyk,” fluister sy, met opgekropte oë. Sy het probeer om die bedekking op te lig om hom iets te wys. Hy moes haar help. “Kyk,” sê sy jammerlik. En sy het haar hande onder die klere opgelig, en hy sien dat hulle met ‘n sakdoek saamgebind was. "Dit is om te keer dat ek die goed uitskeur en myself doodmaak," het sy met ongelooflike duidelikheid verduidelik. “Daar steek goed onder in…” “Ek kan dit nie verdra nie,” snik sy droog. "Die hele tyd … soos om binne-in opgeploeg te word, Ivor – met ‘n ploeg … Heeltyd … Ek kan dit nie verdra nie." En Ivor kon dit nie verduur nie. Hy moes uitgaan. Ag, my God, hoe aaklig!… Hy het op pad met die trappe af getwaal, want sy oë was nat en hy wou nie ‘n dwaas lyk nie. Ian Black was steeds in die wagkamer en het sy handskoene aangetrek. Hy het vir hom gewag, het dit gelyk. “Wel, wat dink jy?” vra Swart terloops. Wonderlike man! hy het dit gevra asof hy moontlik ‘n damn kan omgee wat Ivor daarvan dink. Maar dit was gerusstellend, daardie terloopse vraag. "Sy het my probeer vertel van haar pyn," het Ivor gesê. “Ag, ja!” sê Swart ingedagte. “Dit interesseer haar…” “Dit maak haar seer,” sê Ivor. “Kan jy niks daaraan doen nie, Swart?” "Ons doen," verseker Swart hom. “Ons gee haar nou en dan ‘n _piqure_, en sy slaap goed. Maar ons kan haar nie heeltyd _piqures_ gee nie.” Hy staan so stil terwyl hy praat, soos ‘n mollige beeldjie. "Maar hoe lank duur hierdie pyn?" vra Ivor ongeduldig. “Hierdie goed wat sy sê steek binne haar?… Dit lyk aaklig.” "Dit is," het Swart ingestem. “Dit duur nog drie dae. Dan sal alles reg wees. Verseker jou. 65 persent. nou kans. Slegs 10 persent. kans gister. Jy het nie geweet nie…” “Wel, gaan seker nou,” se Black flink. “Moenie bekommerd wees nie, Marlay – alles reg behalwe die pyn, en dit sal wees. As sy net dol was, sou dit haar help om dit ‘n bietjie te vergeet. Maar haar verstand is ongelooflik helder – te helder – sy het ‘n sterk verstand, jy weet. Ek het haar vanoggend gevra of die dokter wat gesigte na haar trek, haar besiel sou maak, en sy het my gevra hoe ek ‘my lewe kan dra en mense pyn toedien?’ Ek het gesê ek verkies gholf, en dat die lewe nou nogal vrot was. Kan ek jou enige plek los? Ek gaan na St. George’s…” “Ek dink ek sal stap, jy weet… Dankie, Swart.” Terwyl hulle hul hoede in die saal gevat het, het Ian Black gesê:– “Rodney West kom eet vanaand. Jy kan dalk kom, as jy wil. Half nege. Hy raak nogal germanofiel in reaksie op die Franse, en ons sal dit dalk uit hom verdryf. Geen goeie reaksie van idiotie na idiotie nie. En ek sal teen daardie tyd meer nuus vir jou hê, waarskynlik…” So natuurlik het Ivor in New Cavendishstraat geëet. Hy het vir ‘n week lank nie weer vir Virginia gesien nie. Want selfs toe "die dinge" uiteindelik uit was, was sy in vreeslike pyn. Natuurlik, vir ‘n rukkie , het die matrone gesê. (Ivor het glad nie van die matrone gehou nie: sy was ‘n flink matrone.) Die “dressings” was die ergste beproewings–wat Ian Black en die dokter haar die kompliment gegee het om self te doen, elke oggend op ‘n tyd tussen tien en elf . Ivor het geweet van “dressings,” en het gebewe. En hy het gevoel hy kan dit nie verdra om haar te sien nie, en ook nie sy hom nie, en dat hy in elk geval niks goeds kan doen nie. Maar hy was elke oggend eerste ding daar, in die wagkamer, en Ian Black het na die "aantrek" afgekom en ‘n woord of twee gesê. Die manier waarop Swart van sy pasiënt na die politiek en weer terug kon kom, was voortdurend verstommend Ivor. "Oefen," het Black verduidelik. Ivor sou in die aand terugkom, met blomme of enige dingetjie wat Virginia van die verpleegster verlang het; want hy het die verpleegster gesmeek om hom dadelik te bel wat ook al, hoe gering of selfs absurd ook al, die pasiënt mag wil hê, sodat dit dadelik geproduseer kan word. En Virginia het gevra vir ‘n spesiale koue-room, ‘n heldergroen sy sakdoek, ‘n bottel Chablis (wat sy toegelaat is om te teug), ‘n paar pomelo’s, ‘n papierwaaier, ‘n ander soort koue-room, ‘n paar regte Eau de Cologne (nie Engelse goed), en ‘n bietjie koffie-roomys; wat, Ian Black en die dokter het gesê, sal haar geen kwaad doen nie, net ‘n baie min. Sy het aangehou om daarvoor te vra, het die verpleegster gesê. Die operasie sou in groot geheimhouding plaasgevind het, want Virginia wou nie hê dat iemand moet weet nie. Sy het dus met haar aankoms by die Croydon-landingstasie reguit na die ouetehuis gegaan en aan niemand geskryf nie. Sy sou haar pa geskryf of gebel het, net sy het gesê hy kan nie help om te praat nie en elkeen sal binne ‘n minuut weet. Maar almal het geweet, binne amper ‘n minuut. Die flink matrone het daarvoor gesorg . En waarvoor is skinderkolomme, anders as om die lewendes, die sterwendes en die dooies te rapporteer? Een vrolike skinderpraatjie het Virginia so goed as dood (met foto) berig, maar ‘n ander het haar vinnig weer lewendig gemaak (met foto). Hulle het altyd detail-pat gehad en natuurlik die adres van die ouetehuis gegee. Hulle het kommentaar gelewer op Ian Black, wat ‘n goeie chirurg hy was en hoe gewild hy was; hulle het gepraat van sy uitnemende dienste tydens die oorlog, gewonder oor ‘n KBE, en raaiskote gemaak sy inkomste. Hulle het hul lesers herinner aan Virginia se skoonheid, haar skildery, haar vliegtuigreise, die skielike dood van haar sjarmante ma en die uiters skielike dood van haar eerste man. Hulle het verwys na haar tweede man, die galante en aantreklike burggraaf Tarlyon, het gesê hy het twee tralies na die DSO gehad en het met hom simpatie gehad in sy angs. Hulle het melding gemaak van haar ontspannings (honde en reis), en hul lesers daaraan herinner dat haar pa altyd ‘n gardenia gedra het en dat hy die laaste van ‘n pragtige soort Engelsman was…. So, aangesien die seisoen nog nie heeltemal verby was nie, het elkeen gebel . Lois, Kerrison, Euphemia Halliday, Rupert Kare, Pretty Leyton, Hugo Cypress…. Elkeen het gebel om boodskappe en blomme te los. Die beleefde en vriendelike M. Stutz het gebel en gesê hy sal weer bel; en nadat hy gevra het of lady Tarlyon iets nodig het, en nadat hy gehoor het dat sy nie het nie, het hy vir haar ‘n uitstekende vrugteslaai gestuur. En natuurlik het Lord Carnal geroep, amper die eerste, en meer as een keer. Ivor het hom een oggend by die venster van die wagkamer gesien toe hy uit ‘n motor kom, ‘n groot bos wit rose onder sy arm en ‘n klein bos orgideë in sy hand: ‘n baie elegante en skoongeskeerde ou. gentleman, met niks hoegenaamd “ou wêreld” oor sy klere nie, en lyk presies soos George Alexander altyd wou lyk, maar nooit heeltemal kon nie. En natuurlik het George Tarlyon verskeie kere gebel. Ivor het goed uit die pad gebly toe die gejaag begin het; toe hy by die huis aanklop is hy na die eerste dag of twee in ‘n sekondêre en kleiner wagkamer op Ian Black se versoek aan die matrone gewys wat, synde ‘n flinke matrone, ‘n beswaar vir alles gereed gehad het; maar, ten spyte van haar, het Ivor elke oggend daar gewag totdat Virginia ‘n bietjie beter was, vir sy "woord of twee" met die dokter of Swart…. Nou op die oggend toe die laaste van "die dinge" moes uit Virginia geneem word, die diensmeisie wat die deur oopgemaak het – deur een van daardie kriminele afwykings wat eie is aan diensmeisies en deur hulle as "foute" geklassifiseer word, terwyl dit oor die algemeen katastrofes is – in daardie sekondêre en mees private wagkamer ingelei, George Tarlyon. "O, hallo!" sê Tarlyon nogal verbaas. "Hallo!" sê Ivor; en dink dwars: iets is baie fout met daardie bediende, want sy is weg en het die deur nou oopgelaat…. Daar was ‘n kort stilte. Tarlyon, met sy hande in sy sakke, staar afwesig by die venster uit. “Kan ’n mens hier rook, wonder ek?” het hy gevra. “Ek doen,” sê Ivor: haal sy sigaretdoos uit… “Vrot besigheid, is dit nie?” Tarlyon kort gesê. “Arme kind…. Verskriklike pyn, veronderstel ek?” “Verskriklik.” "Het jy haar enigsins gesien?" Tarlyon draai eerlik na hom. "Net een keer. Sy het dit ‘n bietjie gevoel. Dierbaar om te kyk en nogal goed te voel…” “’n Doktersjapie het eenkeer vir my gesê,” het Tarlyon ingedagte gesê, “dat vroue baie beter pyn kan verdra as mans. Hy het gesê dat daar skaars ‘n man lewe wat twee keer, of selfs een keer deur die pyn van kindergeboorte gaan , terwyl hy na vroue kyk…” Hulle kyk ‘n rukkie na vroue, in stilte; wat deur ‘n baie flou gehuil van iewers verbreek is . “Ja, ek veronderstel so,” het Ivor vaagweg gesê. Hy wou die deur toemaak, maar het op een of ander manier nie. En hy kon nie help om aandagtig te luister nie … weer daardie gehuil, amper ‘n gil, dan ‘n snik, en ‘n mengelmoes van flou, gebroke woorde … "Here, man, wat gaan aan!" roep Tarlyon. Ivor se gesig was wit, toe groen. "Dis Virginia," het hy met ‘n moeite gesê. “Maak my siek … Jammer … Om God se ontwil, maak daardie deur toe, Tarlyon!” Tarlyon maak die deur sag toe. Hy was baie stil en bekommerd. "Ek sê – arme kind!" prewel hy; en hy kyk na Ivor wat ‘n sigaret opblaas met ‘n groen gesig. “Ek wonder nie … het self nie besef nie.” "Die een of ander dwaas van ‘n verpleegster moes haar deur vir ‘n oomblik oopgelaat het," het Ivor vies gesê. Hy wys vaagweg na sy verminkte skouer. "Ek het ‘n paar gehad, en so ek weet," het hy probeer om verskoning te vra vir sy swakheid. "Ek wed jy doen …" Tarlyon stem sag saam. Ian Black het gou ingekom. “Hallo, Marlay! Ag, lord Tarlyon!… Wel, dinge kyk nou op, heeltemal in orde.” Sy hande gevou oor sy klein hawetjie, hy staar met ronde, verbaasde oë na Ivor. “Ek sê, Marlay, jy lyk wel groen! Wil jy brandewyn hê?” “Die bediende het hierdie deur oopgelaat,” het Ivor donker gesê, “en jy het beter gegaan deur jou pasiënt se deur oop te los. Wat verwag jy? En ek wil nie brandewyn hê nie…” “Dit moes die verpleegster gewees het wat met die goed in- en uitgekom het,” verduidelik Ian Black sagkens en draai na Tarlyon. “Die ergste deel is verby, lord Tarlyon. ‘N Paar dae nou, en sy sal uit pyn wees. Redelik lang herstel, al is…” “Belangrik is om beter te word,” sê Tarlyon; en hy sit flink na die deur toe. "Wel, totsiens, Marlay – sien jou waarskynlik weer hier. Totsiens, meneer Swart – sorg vir my vrou, sal jy nie? Nie baie lieflike vroue soos daardie nie…” Ivor staan by die venster en staar somber na Wimpolestraat. Daar was ‘n motor net buite: dit was ‘n toe motor, en die bestuurder het na hom gesit. Iemand agter in die motor het vir sy gesig by die venster geglimlag – ‘n vrou – en Ivor het vaagweg teruggeglimlag. Natuurlik, Ann Chester, "mooi Ann." … Goeie God, wat ‘n man! "Kyk ‘n goeie kêrel, Tarlyon," het Black van agter gesê, "ten spyte van sy gewildheid." Ivor draai na hom om. "O, ja," sê hy vaagweg. “Sjarmerend…” “Jy kan haar nou vir ‘n oomblik sien, as jy wil,” het Black vir hom gesê. "Net ‘n vinnige oomblik…" Ivor het hom met ‘n ellendige glimlag aangespreek. “Ek wil liewer nie, jy weet. Veel eerder. En sy sal ook oor die pyn praat—-” “Natuurlik,” prewel Black afwesig. “Dit interesseer haar…” Boek 3 Hoofstuk – 16. Maar, het dit later geblyk, dit was nie al wat haar geïnteresseerd het nie. “O, mens het so baie gedink!” vertel sy swak vir Ivor, toe hy haar ‘n paar middae later sien. "Wel, soos?" Ivor glimlag. Die alledaagse om ‘n siek persoon soos ‘n kind te behandel, het duidelik by hom opgekom. ’n Mens kon dit nie help nie. "Oor mense," het Virginia vaagweg verduidelik. “En oor wolke…” “Ons het ook baie wolke onder gehad,” het Ivor vir haar gesê. “Arme Ivor,” sê sy sag. “My wolke,” het sy gesê, “was anders. Hulle het mense afgerol, en ek het mense duidelik gesien. Hulle sal binnekort weer terugrol, ek waag dit…” “Waar het ek ingekom?” het hy gevra. En hy wou ook weet. Hy was lief vir Virginia. “Jy het nie, Ivor.” Sy draai haar kop op haar kussing en staar hom baie ernstig aan. Hoe grys en vaal was sy nie! “Daar was vir eeue nie enige wolke op jou nie — ons het hulle saam afgestoot, onthou jy nie? Ons het daarop aangedring…. Jy het in elk geval. Jy is die gawe man van my lewe, Ivor…. Ek het aangehou om vir myself te sê dat ek dit aan die hoër owerhede sal noem wanneer ek dood is.” "Hierdie sterwende besigheid," het Ivor amper verwoed gesê, "het op ons senuwees, Virginia." "Ek het jou net vertel," het sy gesê. "Maar oor mense – ek het hulle baie duidelik gesien, Ivor. Ek het George gesien…” “Ek ook. Hy was al verskeie kere hier.” "Ek weet." Hy het haar oë gevolg tot by die kaggelrak, en daar, in ‘n mandjie soos ‘n nes, was plooiers se eiers gekussing op ‘n hopie van die goed waarvan ploverneste gemaak is. "Maar dit is nie die seisoen nie," het hy geprotesteer. Hy het nogal seergemaak gevoel. "Hulle is gemaak van soet goed," het Virginia verduidelik. "Mnr. Selfridge maak hulle, en hulle is veronderstel om eetbaar te wees…” “George,” het sy gesê, “is ‘n vindingryke man. Hy is ook ‘n onvermydelike man. Ek bedoel, hy is altyd daar, iewers omtrent, en mens kan nie van hom ontslae raak nie . ’n Mens kan nie van hom ontslae raak nie, Ivor, want van hom sal nie ontslae geraak word nie—hy sal een eenvoudig nie ernstig opneem nie, sien jy? En hoe kan ’n mens ontslae raak van ’n man wat ’n mens nie ernstig opneem nie?” “Sulke manne,” sê sy sag, “wil niks hê nie. So anders as jy, skat…” Ivor se oë het donker geword. Dus! Maar sy het hom benadeel, sy was so grys en wankelrig! So hy het net gesê: "Poef!" en probeer dit maklik sê, maar haar klein, geamuseerde glimlaggie dring tot hom deur. "O, Ivor!" sy het hom terg, “Ek het nie bedoel wat jy gedink het ek bedoel nie. Jy is so agterdogtig, Ivor! Ek het nie bedoel dat ek vir George gaan toelaat nie kom terug in my lewe…” “Ek het net gepraat, skat,” sê sy swak. Virginia het baie geleidelik sterker geword: te geleidelik, het die dokter gesê, maar tog het sy sterker geword. Dit lyk asof sy nie op enige manier wou sterk word nie , maar geleidelik, en gesê dat daar geen haas was nie. “Die maand Augustus,” het sy gesê, “vra om in die bed deurgebring te word. Ek het nog altyd so gedink…” Ivor was egter nie so seker of daar “geen haas” is nie; daar was baie om te doen, en hoe gouer hoe beter, noudat hulle terug was in Engeland. Daardie egskeidingsbesigheid, nou…. Maar selfs toe Virginia baie sterker was en in die bed kon sit en weer mensemaaltye kon eet, was hy skaam om haar op daardie punt te druk. Dit was tog so onvermydelik, so hoekom hom daaroor bekommer? Ivor het geleer om bang te wees vir sy ongeduld. Ivor was nou baie beslis oor sy gevoelens vir Virginia. Hy was al ‘n paar maande beslis oor hulle, maar van ‘n geruime tyd voor haar siekte tot nou het daardie beslistheid gegroei tot, en het nou geword, die wonderlike feit van sy lewe; en as sodanig het dit met hom gegaan , dit was sy metgesel – hy het nie op die lug getrap nie, hy was nie meer daardie soort man nie, maar hy het op vaste aarde getrap met die vasberadenheid van ‘n man wat ‘n goeie verhaal in sy hart. Want dit was nie dat daardie verstommende feit alles anders – die dinge van die lewe en lewe, van twis en denke – onbeduidend laat lyk het, of dat alles anders heeltemal op sy roep was nie. Dit was bloot dat niks anders vir hom die moeite werd was sonder die geselskap van daardie wonderlike feit nie. Met daardie feit in sy lewe het alles anders die moeite werd gelyk om voor te leef. En daar was ook ‘n groot vryheid daaraan, want hy het nie gevoel hy hoef dit waardig te wees of daarna te streef of geld daarvoor te verdien nie; daardie feit was net deel van hom en hy was deel daarvan, en werk was ondenkbaar daarsonder; want die ware en vrolike ding van liefde is nie wanneer niks anders saak maak nie, maar liefde – maar wanneer alles anders saak maak as gevolg van liefde. Die laaste is liefde, maar die eerste is mors van tyd. Ivor het nog altyd gedink dat … Meer as enigiets anders in die wêreld, het hy dit gehaat om "oor gemors" te word. Dit was iets diep en fundamenteel in sy karakter, ‘n geboortemerk, ‘n geloofsbelydenis, ‘n beginsel – hy het dit gehaat om "omgemors" te word. ‘n Groot aantal hindernisse het in daardie frase gegaan, dit was ‘n nuttige frase: selfs om daaraan te dink om "deurmors" te wees, het hom warm gemaak; en dit het op hom gegroei. Boek 3 Hoofstuk – 17. Totdat sy redelik sterk was, is Virginia nie toegelaat om mense te sien nie – behalwe natuurlik Ivor, wat smiddae en soms saans ‘n rukkie by haar gesit het. Maar toe sy toegelaat is om mense te sien, het min gekom. Want was dit nie die Augustus van 1919, toe geld volop was en Londen “leeg” nie! Hier en daar het iemand gebel en in ‘n gejaag en gekletter vertrek, op pad Frankryk of Skotland toe. Ivor was natuurlik nie van plan om weg te gaan nie; en ook nie, het dit geblyk, het George Tarlyon gehad nie. Toe Virginia sterker was, bel Tarlyon elke dag op enige tyd wat gebeur het, dikwels wanneer Ivor daar was, en het vir ‘n paar minute by haar gesit; of liewer, hy het op sy pragtige manier rondgekuier en ‘n paar opmerkings gemaak oor dinge in die algemeen. Hy het vir Ivor en Virginia daarop gewys dat Augustus die maand was om in Londen te bly. “Dis amusant,” het hy gesê, “want soos almal dink dat almal weg is, bly ’n hele paar almal agter om hulself in die wildernis te vermaak. Daar was vandag agt paartjies by Claridge vir middagete, en ek sal sweer elke paartjie het gedink die ander is by Deauville of Skotland…" "Snaaks …" sê Virginia vaagweg. Dit was eienaardig, dink Ivor, hoe Virginia verander het toe Tarlyon omtrent was. Sy het dadelik meer bedagsaam, meer afgetree, meer geheim geword; en toe hy haar eendag dophou toe Tarlyon daar was, besef hy met amper ‘n skok dat Virginia se gesig presies dieselfde uitdrukking dra as daardie aand toe sy in sy kamer by Nasyngton gesit het en Tarlyon haar kom haal het: ‘n bietjie moeg, ‘n bietjie verveeld, ‘n bietjie geheim …. Maar Tarlyon het blykbaar haar vermaak, in ‘n taamlik verborge soort manier. Dit lyk asof die idee van hom haar vermaak het. Sy sal ‘n bietjie lag as hy weg is, vaagweg. "George raak baie bedagsaam," het sy eendag gesê toe hy pas weg is. "Ek kan nie glo hy bly in Londen net om sy siek en siek vrou te sien nie – en tog, wat op aarde kan hy in Augustus in Londen vind om te doen?" "God weet!" trek Ivor sy skouers op. Nadat hy Ann Chester daardie oggend in Bondstraat gesien het , het hy gedink dat God nie baie slim hoef te wees om te weet nie. "Natuurlik," het Virginia gesê, "is daar altyd ‘mooi Ann." Hy kan doen wat hy wil met ‘mooi Ann’.” Ivor het skielik besluit Tarlyon is sleg vir Virginia. Hy vroetel in sy gedagtes oor presies op watter manier, maar het dit nie heeltemal verstaan nie … "Ek het gedink," het hy gesê, "dat ek al hoe minder van Tarlyon hou." “Maar hoekom al hoe minder?” Virginia maak haar oë baie groot oop om te vra. “Jy kan nie minder van hom hou as wat jy nog altyd gedoen het nie…” Dit was nou nie heeltemal regverdig van Virginia om dit te sê nie; en sy het self eenkeer ‘n teorie ontdek dat George en Ivor dalk groot vriende was – dalk. “Julle sou saam gelag het,” het sy gesê. “Julle is albei grootpraters, op ‘n interne, hoofpynende manier…” “Hy is sleg vir julle,” verduidelik Ivor vaagweg maar ferm. "Wat ek! O, Ivor, vertel my hoe?” het sy hom kinderlik gesmeek. "Jy is subtiel vandag, dink ek!" "Hy het ‘n vreemde effek op jou," het Ivor probeer verduidelik terwyl hy aan die voetenent van die bed rondgeswerf het. “Jy gaan op een of ander manier hard, anders. Ek weet nie…” “Ek is seker ek weet nie,” sê Virginia. Hy het rondgeloop; en toe staan hy by die venster, met sy rug na haar toe. “Onthou jy,” kom haar stem dof na hom, “toe ek een aand eeue gelede vir jou gesê het dat ek nie regtig natuurlik met jou was nie, dat ek altyd op my beste gedrag met jou was? En ek het jou toe skaars geken…” Hy kom donker langs haar. “Die punt is,” het hy gesê, “dat jy net natuurlik is met my, en onnatuurlik met die ander. Presies…" "Miskien," sê sy – en glimlag ondeund vir hom. En hy het ook geglimlag, maar die somberheid was diep in hom vandag. Hy het op ‘n stoel aan die voetenent van die bed gesit. "Virginia," het hy geappelleer, "ek hou nie van dit alles nie … Dit is vrot." “Wat is vrot?” “Moet nou nie laf wees nie, skat! Hierdie Tarlyon- en Marlay-besigheid, natuurlik – man en minnaar – en jy tussenin – en Ann Chester in Bondstraat …" "Narelike vierkantige driehoek," het hy gesê. “Maar ek is nie tussenin nie, simpel!” het sy skerp gehuil. "Ek’s met jou. Wat _het_ oor jou gekom vandag–jy word nogal _gaga_, Ivor!” Maar hy spring van sy stoel af op met ‘n ongeduldige gebaar van sy een arm. Hy het rondgeloop. Virginia het hom nog nooit so gesien nie! So donker…. Hoog op die bed gestut staar sy wonderend na hom; toe draai sy haar oë ‘n bietjie oop, ondersoek hom … Hy draai na haar en probeer baie redelik lyk. “Wat ek bedoel is om te sê,” het hy gesê, “dat ons dit eens en vir altyd moet afhandel . Ek kan nie hierdie vae posisies verdra nie – sy koms om jou te sien, en ek hier – albei van ons hang om jou – en albei van ons haat mekaar. Dis algemeen, Virginia!” "Jy is baie arrogant, Ivor," het sy nogal geheimsinnig vir hom gesê. Hy het dit weggevee. "Dit is algemeen," het hy volgehou. "Dit is, soos jy dit stel," het sy opgemerk. Sy was baie rustig. “Maar die feit is dat George net kom uit vloek en ‘n begeerte om te irriteer. En dit lyk of hy sukses behaal, in elk geval met jou…” “Persoonlik,” sê sy ingedagte, “ek vererg my nie deesdae vir George nie. Hy wil nooit iets hê nie…” “Jy het dit al voorheen gesê,” sê hy wreed, “en ek het toe nie daarvan gehou nie. Wat beteken dit, Virginia? “Wel, _jy_ wil dinge hê, nie waar nie, Ivor?” sit sy vir hom, baie sag. Sy kyk op in sy gesig. "Jy wil alles hê – nie waar nie, Ivor?" Haar sagtheid het hom verneder. Hy draai van haar af weg en loop rond. En haar stem het hom soos ‘n moeë voëltjie deur die kamer gevolg. “En ek het jou alles gegee, nie waar nie, Ivor? Ek het jou meer gegee as wat ek vir enige man gegee het. Ivor, ek het jou meer gegee as wat ek gedink het ek vir enige mens … of god … kan gee.” Haar oë was baie groot en vas op hom, terwyl hy bo haar staan; hulle was wagte wat daar gesit is om die mensdom te mislei, terwyl Virginia se siel iewers anders was, op een of ander snaakse, onbekende plek; doloeragtige oë, kom dit by hom op. So bestendig en blou en diep…. En hy voel hoe hy in daardie oë wegsink, reg in haar, hy voel hoe dinge in sy kop klap, en hy voel dat as hy homself nou in daardie oë verloor, hy vir altyd sou verdrink , hy sou verlore wees – en sy ook! Hy het verhard; hy het voorgegee. “Het jy vir Tarlyon van die egskeiding vertel?” Tog het hulle opgekyk in sy gesig, daardie wagte. En toe sy uiteindelik haar oë toemaak, kry hy ‘n vreemde gevoel dat ‘n groot kans van hom af gegaan het, ‘n groot kans vol lig en saligheid. Sy druk haar kop terug teen haar kussing, op ‘n baie moeë manier, en haar lippe glimlag ‘n bietjie. Sy skud haar kop baie sag. “Maar ek sal,” fluister sy; en haar lippe glimlag ‘n bietjie. Hy het lank in die kamer rondgeloop. Hulle het dikwels _picquet_ gespeel: Virginia in die bed, Ivor in ‘n stoel by die bed, en tussen hulle die agterkant van ‘n eksemplaar van _Vogue_, waarop hulle gespeel het. Enorme bedrae geld is gewen en verloor op daardie gepoleerde en onsekere oppervlak. Soms sou Ivor soveel as £5 000 op ‘n sitting wen, en die volgende dag sou hy dalk dit alles verloor en nog ‘n paar. Stukkies papier is uitgeruil en gekoester. "As," het Virginia gesê, "jy sou elke oggend na daardie papiertjie kyk en vir jouself sê dit is £5000 werd, sou dit binnekort wees. Dis ‘n kwessie van verbeelding…” “Ek moenie wonder nie,” sê Ivor. Dit was vrolike middae, dié van haar herstel in Augustus. Virginia moes baie stil in die bed bly totdat haar wonde heeltemal genees was. Sy is toegelaat om elke dag vir ‘n paar minute op ‘n bank in die kamer te lê, en dit is al. "Ek sien nie veel sin daarin nie," het Virginia vir die dokter en Ian Black gesê, "om van ‘n bed na ‘n bank geskuif te word – en ‘n ouetehuisbank daarby ! Hoekom kan ek nie regop in ‘n stoel sit nie?” "Geen risiko’s neem nie," sê Ian Black, wat daardie middag na Skotland sou gaan. Die dokter knik. “Jy is onheilspellend vir my,” het Virginia bestendig aan Ian Black gesê, “omdat jy ‘n reputasie het om by te bly. Wat sou met my gebeur het, sou ek graag wou weet, as ek nie toevallig ‘n ryk vrou was en al hierdie sorg kon bekostig nie? Sê nou ek was baie arm?” “Jy sou gesterf het,” sê Ian Black. Die dokter het ingedagte gelyk. Augustus het gereën. Dit het gereën, in Londen, van sy begin tot sy middel, en toe het dit ‘n rukkie gehuiwer. Dit was gedurende daardie tyd dat Virginia na haar huis in Belgrave Square verskuif is – "die mausoleum" wat sy so gehaat het. Maar by die ouetehuis was hulle bly oor die Augustus-reën. ”n Mens weet altyd regtig,’ het Virginia gesê, ‘dat ‘n mens niks mis deur nie weg te gaan nie. Maar ’n mens hou daarvan om seker te wees.” Die somberheid het vinnig by Ivor verbygegaan. “Senuwees,” het hy aan Virginia verduidelik , en nie een het sedertdien daarna verwys nie; elkeen voel heimlik dat hulle in, en ‘n entjie op, ‘n vreemde verbypad ingestap het, en toe weer uitgehardloop gekom het. Maar nou, so dikwels as nie, het Virginia vir haar verpleegster gesê om te sê sy slaap toe Tarlyon bel. Eendag het sy vir Ivor gesê dat sy die volgende dag na die "mausoleum" geskuif sou word. “Ek mag elke dag vir ‘n uur of wat ry,” het sy vir hom gesê. “Maar ek moet nog nie snags uitgaan nie, het die dokter gesê, veral omdat dit so klam is. Ons het egter ons eie idees daaroor…" "Nadat ons tien dae in die mausoleum gebly het," het sy gesê, "sal ons ‘n geweldige aandete by die Mont Agel hê. En dan sal ons iewers weggaan om vet en sterk te word. Ten minste sal ek dit alles kry en jy sal my dophou.” "En waar, Virginia?" Plekke het eenvoudig nie vir Ivor saak gemaak nie: mense was belangrik. “Wel, nie by my nie, dis heeltemal seker. Buitendien, ek het dit vir Lois en Johnny geleen . Ek wil graag Galway toe gaan, Ivor … maar miskien sal die reis vir my te lank wees. Ons sal daaroor dink…” “En dan,” sê sy, “miskien gaan ons terug Parys toe. Of Marokko – of net enige plek? Wat dink jy, Ivor?” “Ons sal teruggaan Parys toe,” het Ivor gesê, “of net enige plek, terwyl jy wag vir jou dekreet _nisi_, Virginia. Anders sal die Koning se Proctor onvriendelik wees met ons. En ons behoort die ding aan die gang te kry voordat ons vir hierdie huidige vakansie gaan – ons sal begin terwyl jy by die mausoleum is, sal ons? Want dit is ‘n lang en vervelige besigheid, hierdie skei van mans, met of sonder samespanning. Jy moet daardie gewone kermbrief skryf waarin jy hom vra om terug te kom ‘en vir jou ‘n huis te maak’, en dan moet hy vir jou skryf en sê hy sal lekker nie, ensovoorts, vir ‘n lang tyd. .. Dit sou natuurlik baie makliker wees as Tarlyon van jou sou skei. Die plakkate sou sê: ‘Vigraaf skei vrou’, en daar is jy.” Virginia lag. “Hy sou dit nooit doen nie, Ivor! En buitendien, hy kon dit nie afbring nie, want die King’s Proctor sou binne ‘n minuut op hom wees, George is so onverskillig. Nee, skat, ons moet maar by die eerste skema hou, waartoe ek seker hy heel gemaklik sal instem…” En sy skud skielik haar kop effens, net ’n bietjie skud. En sy het opgehelder. "O, Ivor!" sy het gehuil. “Ek sien uit na ons aandete by die Mont Agel! Is jy? Ons sal die kamer bo hê, en liewe Monsieur Stutz sal ons ‘n baie skaars wyn laat drink, en met _indruk_ en sy vingers aan sy lippe gesê: ‘Jy sal die engele hoor sing, meneer Marlay…’ " "En ons sal, Virginia, ons sal!" "Natuurlik," het sy gesê. Boek 3 Hoofstuk – 18. Op die oggend van die dag waarop hulle by die Mont Agel sou eet–Virginia het gesê dat sy dit sou waag, gedemp daar en terug in die motor–Ivor in Upper Brookstraat het ‘n brief ontvang met die hand. Die brief is in potlood aangespreek, ‘n potloodgekrabbel, en Ivor het dit met ‘n glimlag beduie. Hy het nog nooit tevore ‘n brief van Virginia ontvang nie – watter geleentheid was daar inderdaad! En watter geleentheid was daar nou? want hy het Virginia by die mausoleum verlaat, maar die vorige aand, inderdaad net ‘n paar uur gelede. Bedagsaam het hy die brief in sy hand geweeg, en dit was ‘n swaar brief. Die Smith het dit gebring, het Turner vir hom gesê. Ja, dit was ‘n lang brief, verskeie velle oorgekrabbel aan beide kante, op Virginia se onverskillige manier. Om dit te lees het hy, in sy kamerjas, op ‘n stoel by die venster gesit. September het Augustus se tradisie voortgesit; dit het moedeloos gereën. “Ek skryf vir jou, Ivor, want ek kan soms nie met jou praat nie. Ek bedoel, skat, dat ek nie oor sekere dinge kan praat sonder dat jy baie, baie donker word nie; en dan, sien jy, skrik ek vir ons albei, vir wat gaan gebeur – met jou en my, Ivor, in daardie donker oomblikke! Jy loop so rond, jy weet! En so sit ek nou regop in die bed, net nadat jy my verlaat het, om vir jou te skryf oor ‘n baie belangrike en vermoeiende saak – wat die koerante so tereg noem "daardie kwelvraag van egskeiding." Hou jou wenkbroue reguit, Ivor! Moenie jou wenkbroue in die duisternis afbring nie! Hou jou wenkbroue reguit, my skat, en luister na Virginia. Want hoewel jy intelligent is en ek nie, is ek baie wys, Ivor. Soms. En dit is wat ek weet—-” “Ontbyt op die tafel, meneer,” herinner Turner hom. Ivor kyk op en staar vir ‘n paar sekondes na Turner. "Ja, ja," het hy uiteindelik gesê. “Vandat ons van trou gepraat het, daardie eerste aand in Parys, het ek diep binne iewers geweet dat ek een of ander tyd hierdie brief moet skryf. Maar dit maak dit nie makliker nie, skat, want jy kan baie moeilik wees. Ivor, ek kan nie met jou trou nie. Ek sal nie. En ek het dit al die tyd geweet—en het jy dit nie ook geweet nie? Ek kon jou aan die begin gekeer het om daaraan te dink deur te sê dat George nie sou droom om van my te skei of van hom te laat skei nie, maar ek kan nie klein leuens vertel nie, Ivor, so ek het vir jou ‘n groot leuen vertel. Ek het voorgegee, Ivor. Liefie, sê vir my dat jy geweet het ek maak of, net sodat ons gelukkig kan wees–en dat dit nie nou vir jou as ‘n skok kom nie? Ek het daardie aand vir jou gesê dat ek nie gedink het dat enige vrou met jou sal of kan trou nie. Ek weet nou nie…. Dalk is daar so ‘n vrou. Miskien jou ma, soos jy haar beskryf het vir my was so ‘n vrou. Maar ek dink nie so nie, want sy het jou pa hom nogal in haar laat verloor, sy het hom van ‘n man in ‘n minnaar verander, en hy was so verlore vir die wêreld dat hy net sowel tien jaar voor hy kon gesterf het. . Maar jy, Ivor, wil dinge albei kante he, en daarom kan ek nie met jou trou nie. Ons sou mekaar verstik. Sien jy nie? Ek is nie sterk genoeg nie en jy is eenvoudig nie gemaklik genoeg nie – jy is glad nie gemaklik nie ! Ek probeer nie om enige musieksaal-vergelykings tussen mans en minnaars te maak nie, maar daar moet ‘n mate van gemaklikheid in ‘n man wees, anders sal mense mal word. Ek bedoel nie dat ek vir jou kwaad sou word nie – dit is jy wat mal sou word. Ek het jou lief. Te veel, miskien—o, ja, Ivor, te veel! En ek was nog nooit vantevore lief vir iemand nie, behalwe George, en dit was ‘n uitdagende soort ding: ek het net laat mans aan my raak, omdat hulle so graag wou. Ek dink aan jou in dit alles, baie meer as aan myself. Ek weet ek is nie sterk genoeg om met jou te trou nie. Jy wil dinge doen, jy sal nie gelukkig wees tensy jy dinge doen en dinge skryf nie. Jy dink in elk geval jy wil dinge doen. En in jou gedagtes is jy nooit regtig in rus nie, jy streef altyd na iets, soms nogal onbelangrike dinge. En jy sê vir jouself dat jy geweldig sal kan streef wanneer ons getroud is, maar ek sê jy sal nie, en ek is baie wys oor sommige dinge. Want, ek sê vir jou, ek is nie sterk genoeg van binne om jou liefde en die las van my te hanteer nie, ek sink net onder hulle en jy sink saam met my — jy is nie gemaklik genoeg nie, Ivor! Jy druk nooit een terug nie! Waarom, tussen jou vele ongeduldighede, het jy nie die ding om soms een weg te stoot nie? En as ons baie sal sink, en jy sal nooit die werk doen wat jy wil doen nie–het jy al die tyd daaraan gedink , jy wat slapgatte so minag? Om net ‘n vrou lief te hê – selfs vir my! – is nie genoeg vir jou nie. Jy dink net dit is, skat. Liewe Ivor, ek kan sien hoe jy met ‘n glimlag op jou gesig rondsnuffel oor my lewe , en wonder hoekom jy ‘deesdae niks kan doen of skryf nie. Jou pa moes ‘n ander man vir jou gewees het, dink ek, want hy het net alles verdoem en homself verloor in liefde en Italië, nogal verlore vir die wêreld wat sulke dinge van hom gehoop het. Jy is sterker as jou pa, en jy wil die wêreld bemeester en dit vorm volgens jou begeerte – en ek ook! en jy het amper, maar nie heeltemal nie. En daarom kan ons trou ons op die ou end net ongelukkig maak, want onder jou krag lê jou vader se swakheid om te volkome lief te hê – jou ambisies word net by jou gevoeg, arme Ivor, om jou ongelukkig te maak! Ek is jou minnares, en jy is my minnaar. Ek is jou vrou en jy is my man. O, Ivor, kom ons gaan so aan, kom ons gaan aan soos ons gedoen het, vry om te kom en te gaan, vry om lief te hê en te werk – laat my vry wees, Ivor, om jou liefde vir my te hou deur jou vry te laat wees –is dit nie hoe jy eenkeer die ‘patrisiër-idee’ beskryf het nie, skat? Wel, dit slaan jou nou terug…. Ek word swak in jou arms, en daarom skryf ek dit vir jou. Ek sal nie met jou trou nie, Ivor. En jy sal een of ander tyd bly wees. Maar ek sal jammer wees as jy nou kwaad is.” Turner het gelieg oor die ontbyt, want dit was nie op die tafel nie; hy het dit warm gehou, maar dit het die ontbyt glad nie gebaat nie, want dit is nie geëet nie. Daar is gereël dat Ivor die dag by Belgrave-plein middagete sou eet; maar hy het vir Turner gesê om te bel en te sê dat hy nie middagete sal kan eet nie, maar in die middag sal bel as hy mag. Nie terloops genoeg nie, dink hy grimmig…. Hy wou nie middagete gaan eet nie, nie omdat hy kwaad was nie, maar omdat hy wou dink. Hy wou enige hoeveelheid dink. En hy het die hele oggend in sy woonstel rondgeswerf en gedink. September het nog gereën. Een van die grootste foute wat Ivor ooit in sy lewe gemaak het, was om nie daardie dag middagete saam met Virginia te gaan eet nie, sodat hy kon “dink”. Dit was in werklikheid die groot fout van sy lewe. Want ‘n man van sy ongeduldige humeur dink nie op sekere tye nie. Hy broei. En hoe ver kan daardie broei ‘n man wegneem van die werklikheid van ‘n ding! Hoe venynig kleur dit ‘n ding of ‘n vrou, sodat hulle vir ‘n duidelike oog onherkenbaar sou wees! Watter dierlikheid ontvou dit, watter leuens dit verifieer, watter dislojaliteite maak dit bitter redelik!… Om deur Virginia te “gemors” te word! deur, van al die mense in die wêreld, Virginia! “Kom ons gaan aan soos ons gedoen het,” het sy geskryf. “Maar hoe de duiwel kan ons?” hy het in sy gedagtes probeer om redelik te antwoord. “Ons kan nie aangaan nie , ons grootmense, speel ‘n speletjie van liefde in hoeke, dierlike hoeke – o, jy wil hierdie ding ‘n _skakeling_ maak, Virginia! en wat ek nie sal hê nie. Ek sal eerder —-” Wat sou hy eerder? hy het homself opgetrek om te wonder. En omdat hy nie die woorde kon trotseer wat na daardie “eerder” sou kom nie, het hy skielik woedend geword vir homself, vir Virginia, vir alles. Hy is op een of ander manier geboelie…. Hy het uiteindelik uitgegaan, in die middag. Hy het nie in sy woonstel die nabyheid van die dag opgemerk nie, maar sodra hy uit is het dit hom baie ongemaklik ontmoet. “Verdomp!” hy het gesê. September het opgehou reën, maar sou gou weer, dit was so naby en grys. Hy het in Park Lane en by Hamilton Place ingestap . Daar was nie baie mense oor nie, op een of ander manier…. Die Bachelor’s, op die hoek, was gesluit vir skoonmaak, en dit het skrikwekkend toe gelyk. En toe, by Hyde Park Corner, het hy ‘n visie gehad. Die visioen het hom omhoog gehou toe hy op die punt was om oor te steek na St. George’s en dus na Belgrave Square, dit het hom op die randsteen vasgehou en staar na die vloot wat die pad skeur. Die visioen was van ‘n ander jong man op nog ‘n grys middag, maar wintergrys. Daardie ander middag, daardie ander stap, daardie ander jong man! Was dit weer so? Daar was die busse by die Parkhekke, en die mense het daarin saamgedrom; toe was daar ‘n jong meisie met ‘n baie wit en ernstige gesig, en miskien was daar nou een; en dit het toe gereën, en dit het nou gereën… Was die enigste verskil tussen daardie jong man en homself dat die jong man twee arms gehad het terwyl hy net een gehad het? O, gat…. Waar hy geglimlag het, en Hyde Park Corner oorgesteek het. Hy het skielik nogal gay gevoel. O, dit was so anders! Hy het Magdalena bewonder, hy het haar met sy hart bewonder, soos hy nog steeds gedoen het. Maar hy was lief vir Virginia. En hy sal nou met haar praat – liewe Virginia! – en haar dit alles minder, wel, dramaties laat vat. Dit is net wat verkeerd was, hulle het dit albei te dramaties opgeneem. Minnaars is idiote, het hy gedink. Hy sou daarop wys dat dit vreesaanjaend was dat hy haar steeds haat omdat sy hom slap gemaak het – "Wel, my skat," sou hy sê, "dit is net met jou wat ek kan bedink om hoegenaamd enigiets te doen !" En hy sal weer vir haar sê hoe onmoontlik dit vir hulle is om aan te gaan soos hulle gedoen het, dat hulle tot dusver net met vakansie was, en dat vakansies moet eindig. En dan sal hulle maklik iets reël …. En dan, vanaand, eet hulle by die Mont Agel, in die boonste kamer. En hoe verbaas sou M. Stutz nie wees om hulle weer saam te sien nie, want hy het hulle sedert 1912 nie saam gesien nie, en toe net in menigte … "Die Smith is nogal vreemd," dink Ivor. Hy het haar op die trappe van "die mausoleum" gesien toe hy na die boonste sitkamer geklim het waar Virginia sou wees. Die Smith was op pad uit, het dit gelyk. “Aan die skoonmakers, ek sal wed,” dink Ivor terwyl hy die pakkie onder haar arm sien. “Goeiemiddag, Smith,” glimlag hy in die verbygaan. “_Milady vous attend, monsieur_,” het sy ernstig vir hom gesê; en hom amper vir haar laat gaps terwyl sy vinnig by die breë kliptrap af tokkel . _Milady_ het klavier gespeel. Sy het baie selde gespeel, en glad nie goed nie. Terwyl sy by die klavier gesit het, in die verste hoek van die kamer, was haar rug na hom; sy was in ‘n los, lae-snit, bloedrooi toga, nie die verskriklike bloedrooi van fluweel nie, maar die sagte, betowerende bloedrooi van georgette, en op sy los voue was groot goue blokkies van kabbalistiese belang gestrooi; en die witheid van haar skraal nek bokant die bloedrooi toga was ‘n meer as menslike witheid, dit was die legendariese witheid van daardie Griekse seuns wat Griekeland op ‘n dwaalspoor lei; en haar hare, wat daardie oggend geswaai is, was meer goud as goud, selfs op so ‘n vaal Septemberdag. En sy voete het met sy oë talm, terwyl sy afwesig gespeel het, as een wat geweet het sy speel nie goed nie … "O, Virginia!" huil hy van agter haar, sag, vrolik. Alles het skielik so maklik gelyk…. Haar vingers het afwesig aan die note gehang, hulle het gekuier, hulle het geval; en sy het die stoeltjie aangesit, nie vinnig nie. Sy kyk op na hom, staan gelukkig daar. "Hoe stil het jy ingekom," het sy gesê. En hy was verbaas oor haar voorkoms. Virginia was vandag skrikwekkend wit – nie besonder siek nie, maar net wit, sodat haar rooi mond moedswillig en eienaardig gelyk het, ‘n karmynagtige, pronkende mond. Dit het vir hom nogal vreemd gelyk, haar mond: sy het te veel lipsalf aangesit, omdat sy siek was. En haar oë was donker, doodblou, soos binnelandse see in bedompige weer. “Ek het nie vir middagete gekom nie, skat, want —-” “O, ja, ja!” sy stop hom skielik; en het skielik van die stoel af opgestaan . Sy haal ‘n sigaret uit ‘n boks op ‘n tafeltjie. "En ek wil nie daarvan hoor nie," sê sy skerp, reg op hom. “So moenie, asseblief, daaroor aangaan nie…” “Maar ek sê, Virginia—-” begin hy uit sy verbasing, en moes toe stop as gevolg daarvan. Hy staar na die wit gesig ‘n meter van hom af, en na die oë. Goeie God, hulle was nogal woedend – met iets! Hy het probeer glimlag. Dit was te simpel … "Ons sal dit heeltemal reg maak oor daardie – daardie brief, jy weet," verseker hy haar, nogal lam. “Ons sal op een of ander manier ‘n uitweg vind…” “Ag, moet jammerte tog nie daaroor aangaan nie!” het sy bitterlik gehuil. “Jy pes en pes altyd, Ivor. Jy laat nooit ‘n ding staan nie – maar nooit! Jy raak op my senuwees…” Haar stem was skerp, en dit was seer, soos ‘n sydraad wat oor ‘n vinger geruk word. “Ek is verveeld met die hele onderwerp,” het sy moeg bygevoeg en weggedraai. “En as jy my brief gelees het, is daar niks meer om te sê nie.” En toe draai sy terug na hom met ‘n vreemde, gespanne kyk. Miskien het sy probeer om redelik voor te kom – ten spyte van hom! “Nou laat ons asseblief oor iets anders praat, Ivor.” Hy wonder oor sy eie kalmte. Hy het nie in die minste kwaad gevoel nie – maar hy het geweet dat daar iewers in hom baie woede was. En hy het bewustelik probeer om selfs die moontlikheid van woede in hom weg te maak. "Dit is waar sin inkom," het hy gedink. Hy was so verbaas – oor hierdie Virginia! Dit het gelyk of sy wou beledig. Haar hele manier…. Queer! So sy het ook gedink – en weg van hom af! Sy het hom nie ‘n kans gegee nie – om daardie brief te skryf, en toe, omdat hy stilgehou het om te dink … Hy het nie gedroom dat haar oë so na hom kon kyk nie, so nuuskierig woedend. Maar natuurlik was sy steeds swak – na daardie verskriklike pyn. En sy het haarself in ‘n koorsige toestand gedink. Hy het “op haar senuwees” geraak. … Virginia, wat by ‘n tafeltjie gestaan het, was besig om die bladsye van ‘n Franse roman te sny. Dikwels, wanneer haar verstand afwesig was, het Virginia die bladsye van ‘n Franse roman geknip … "Ek glo jy koop dit net vir daardie doel," het Ivor skielik gesê. Virginia glimlag ‘n bietjie, dof. "George het gebel," het sy gesê, "om te sê hy sal vir ‘n paar minute omstreeks vyf inkom ." “Ag,” sê Ivor. Dit was nou amper vyf, sien hy. Hy het amper gesê dit is dalk nie die mees geskikte oomblik vir Tarlyon om te bel nie, maar dit sal dinge net vererger. Hy het nie geweet wat om te sê nie. Aandete by die Mont Agel, of weggaan Galway toe, soos hulle uiteindelik gereël het, was omtrent die enigste dinge waaroor hy nou kon praat, en dit sou ‘n bietjie geforseerd lyk, dink hy. Niks sou by hierdie dom oomblik pas nie…. Hy wou dinge nie vererger nie ; en hy wou nie dat sy hom kwaad maak nie, beslis nie dit nie! As albei van hulle…. Hy het nie hierdie Virginia verstaan nie. Daar is ‘n vreemde kaalheid oor haar wat ek nie kan verstaan nie, dink hy. Hy het vreeslik plat gevoel…. Hy staan by die oop venster en staar uit na die breë, reëndeurdrenkte vierkant en die dik plesier van bome wat blink en ruik na reën. Die blare het heerlik gelyk, op ‘n ryk en nogal dierlike manier, soos groen fluweel wat met brons geskiet is. Lekker om mens se gesig in nat blare te begrawe…. Dit was vreeslik naby, en weer spoeg. Hy hou die Franse vensters so ver oop as wat hulle kan gaan. Die plein was baie stil, verwag donderweer dalk…. Sy dink weg van my, dink hy. En ek kan haar nie keer nie, op een of ander manier. Sy sal my nie toelaat nie. Maar ek moet…. Hy, hoe kwaad hy ook al vir haar is, het altyd aan haar gedink. "Hoekom druk jy nooit een terug nie?" Wel, hoekom moet hy? Hy weet wat hy wil hê … mens moet skoon lewe … En skielik swaai hy om die kamer in. Sy het nie na hom gekyk nie. “Maar dit is absurd!” sê hy gewelddadig vir die geboë kop, vir die goue hare. Hy wou graag hierdie simpel ding regstel — dit was so simpel! Watter reg het sy gehad om vir hom daardie brief te skryf en dan _queer_ te lyk net omdat hy nie gehardloop het om met haar saam te stem nie! Toe sy by die tafeltjie staan, is haar gesig daarheen gebuig, na die boek toe sny haar papiermes afwesig; en terwyl sy staan, verhef sy haar gesig na sy geroep en kyk na hom; sy het net gekyk, en haar oë was redelik uitdrukkingloos, asof sy nie daar was nie. O, daardie onaardse kyk! Maar hy gee nie om nie: hy het skielik sy krag gevoel. “Dit is absurd,” herhaal hy ferm, maar amper vrolik; en hy stap vinnig na haar toe. Hy het nie geweet wat hy gaan doen, hoe hy haar sou dwing nie. Maar hy het sy krag gevoel. En George Tarlyon kom in. Ivor stop in sy stap. Virginia draai haar gesig na die deur. "Hallo!" Tarlyon het gesê, so lugtig! En hy het na hulle gekom. "Beter, my skat?" vra Tarlyon en vat Virginia se hand; en vir Ivor: “Septiese weer, Marlay….” Ivor het op een of ander manier saamgestem dat dit so was. “Sal jy tee drink, George?” Virginia het gevra, "of vereis hierdie septiese weer ‘n brandewyn-en-koeldrank?" ‘Dit roep, Virginia. Met ’n klomp ys in ook.” Virginia het ‘n klokkie gedruk. En sy vra hom:– "Doen jy iets vanaand?" Tarlyon lag asof sy ‘n grap gemaak het. “Niks wat ek nie een of ander ander aand net so goed kon doen nie—-” “Dan eet jy dalk hier saam met my?” Virginia sny skerp in. "Ek wil nie uitgaan nie, en—-" Die deur klap toe met ‘n klap en het Virginia se hand in haar hart laat skrik. Tarlyon staar, en dan lag hy. Hy het ‘n agtiende-eeuse soort lag gehad; en hy het sy kop ‘n bietjie agteroor gegooi, en sy oë het opgerimpel terwyl hy lag. Dit was regtig nogal snaaks, daardie skielike uitgang…. Ver onder hulle in die groot huis, soos ‘n kreet in die ingewande van die aarde, het ‘n deur massief toegeslaan. Boek 3 Hoofstuk – 19. Toe Turner baie kort daarna sy meester se bevel ontvang het om “goedjies” te pak, het hy nie uitgestel nie; want al het hy sy meester voorheen donker woedend gesien, het hy nie onthou dat hy hom ooit so baie donker woedend gesien het nie. "Ons gaan met die volgende trein na Nasyngton," het Ivor kort voor hom gesê. “Dit sal nie baie netjies wees nie, meneer,” prewel Turner. "Maak nie saak," sê sy meester. "En vir hoe lank, meneer – vir die verpakking?" “O, vir ‘n paar dae, man! Ek weet nie…” Ivor het hom ongeduldig uit die kamer gedryf; roep toe na hom: “Sê vir mevrou Hoop sy hoef nie af te kom nie. Ons kan bestuur.” Ivor het sy humeur verloor. Hy wou nou net een ding hê, en dit gewelddadig – om uit Londen te kom, uit "dit alles"! Wat hy dan sou doen, het hy nie die vaagste benul gehad nie. Hy het geen ander gedagtes gehad nie, daar was ‘n woedende warboel in sy gedagtes. Nou en dan sou hy ‘n wit gesiggie sien, ‘n baie wit gesiggie met vurige blou oë. Caddish oë…. Hy sou later dink, uit Londen! En sy ongeduld het hom en Turner na Paddington gesleep ‘n goeie halfuur voordat ‘n trein na Reading, Newbury en Hungerford sou vertrek; en toe dit uiteindelik in was, is dit hartstogtelik gepeupel deur die skares wat in die hitte rivierwaarts gegaan het – maar wie het ‘n kans gestaan teen die lang, eenarmige jong man met die reguit wenkbroue en die uitdagende neus? Turner het uitasem agter hom ingedruk en “eerste” gereis met ’n “derde” kaartjie. "Kom op een of ander manier daar," het Turner geprewel. En so na Nasyngton-dorpie, met The Swan’s Neck-hondekar van Hungerford: na die huis van die Misses Cloister-Smiths langs die antieke brug oor die Kennetrivier, teen agtuur op ‘n klam en bedompige September-aand. Turner het ‘n paar eiers in Hungerford gekoop: hy het verstaan dat sy meester eiers as die enigste moontlike kos in sulke weer aangedui het . "Scramble them," sê Ivor toe hulle by die huis kom. Natuurlik was dit ‘n klein dingetjie. Net ‘n tiff…. Sy verstand het Virginia beskuldig, maar nie gegrief nie: redelik. Heel redelik. En hy het gedink hoe hy eers kwaad was toe sy vir hom gesê het: "Jy raak op my senuwees!" Goeie God, dink hy, is daar ooit twee mense wat nie soms op mekaar se senuwees gaan nie! Dit is ‘n afskuwelike ding, maar dit gebeur – maar dit is soveel meer afskuwelik as dit in woorde uitgedruk word! Sy het al voorheen op my senuwees gegaan, maar ek het niks gesê nie; ‘n mens nie. Dis mens se eie skuld as iemand op jou senuwees raak, en mens moet dit maar in stilte laat verbygaan. Mens sê nie vir die persoon nie – dit is een van daardie alledaagse beledigings wat steeds die diepste is. Geen selfbeheersing nie, skat Virginia, geen selfbeheersing nie! Ek ook nie, wat jou so met die deur slaan nie!… Maar dit het hom weer kwaad gemaak, toe hy dink aan wat hom na daardie woedende uitgang gedryf het. Dit was so ‘n groteske belediging … Hy het so hard probeer om die ding reg te stel! En dan, skielik, sonder ‘n woord aan hom, om na Tarlyon te draai en hom te vra om saam met haar te eet! Natuurlik het die aandete nie saak gemaak nie, wat was ‘n aandete min of meer? Maar om _Tarlyon_ te gebruik as ‘n wapen van haar skielike misnoeë met hom! O, dit was kinderagtig, grotesk, caddish! Ivor wou lag as hy daaraan dink, maar sy toeklap van daardie deur op hulle het in sy ore gekom, en hy kon nie help om die woede van daardie oomblik weer te smaak nie. Hy het vir homself probeer sê dat die situasie ‘n sin vir humor vereis … Die enigste spoor van humeur wat Turner soggens in Ivor kon vind, was ‘n bietjie grimmigheid wat by sy gewone manier gevoeg is. Turner het weer eiers gekrap vir ontbyt, en Ivor het daarop gewys dat hy nie bedoel het dat hy dit heeltyd moet aanhou doen nie…. Daar was die sagte lig van ‘n huiwerende son oor die oggend. “Vanoggend,” het hy gesê, “sal ons visvang, Turner. Ons sal vir forel gooi sodat ons grys kan vang.” Ivor het meer as ‘n myl se visvangregte met die huis bekom; hy was glad nie ‘n goeie visserman nie, maar ‘n mens moet iets doen; ‘n mens het egter oor die algemeen ‘n bal met ‘n muurbalraket teen ‘n muur gestamp. "Hulle is besig om goed op te staan, meneer," sê Turner entoesiasties. Hy het daarvan gehou om saam met sy meester te gaan visvang, want dit het beteken dat sy meester na ‘n paar onmoontlike gooie en ‘n paar armes iets oor wapens sou mompel en sê dat hy later weer sou probeer: en die res van die tyd op en af sou rondswerf. terwyl Turner vir forel gegooi het – wat byna altyd as grys uitgedraai het. Sy meester se vermoë om oral en oral op en af te stap, het nooit opgehou om Turner te verstom nie. Tapyt of nat gras, net so vir my, dink Turner. “Moet kilometers stap!” sou hy vir mev. Hope vertel. “Pottery so op en af , die een sigaret na die ander. En wat ek kan vind om oor al daardie tyd te dink, klop my.” "Ek sal ook dink," sê mev. Hope simpatiek. "Porlam , die bekommerde manier is dat wenkbroue reggemaak word!" Maar Ivor het vanoggend nie baie gedink terwyl hy op en af gestap het nie, net ver genoeg agter die rivieroewer om nie die visse se sensitiewe senuwees aanstoot te gee nie. Gaan dalk op _hul_ senuwees, dink hy. Hy het tot ‘n gevolgtrekking gekom toe hy gisteraand aan die slaap geraak het; en sy ontwaking het dit bevestig. Mens stry, dink hy, amper natuurlik, menswees; en dan, menswees, maak mens dit op. Maar oor ‘n paar dae, nie dadelik nie! _Ek weet_ wat ek in hierdie ding wil hê–en Virginia moet leer weet wat sy wil hê, anders is ons in ‘n doodloopstraat . Daar is geen sin daarin om vieslik te wees en dan op mekaar se nekke te val sonder om van al die vieslikheid ontslae te raak nie. Sy moet eenvoudig nie so na my kan kyk op daardie aaklige manier nie. Caddish eyes…. En daar was iets so, wel, godslasterlik aan daardie "caddish eyes" dat hy sy gedagtes van hulle af moes dwing, anders sou die gedagte daaraan hom weer kwaad maak. Daar is vrot raaisels in ons almal…. Die oggend was nie baie gebeurtenisvol wat visvang betref nie. Miskien was daar te veel lig, het Ivor vaagweg voorgestel. Die middag het dit egter baie vinnig in orde gestel, want die huiwerende son was teen drie- uur taamlik verduister, en ‘n bietjie later het dit begin spoeg; en teen vier het dit aanhoudend gereën, ‘n nat en bestendige motreën. Hulle het verbygegaan na die ander kant van die brug, waar Turner “hulle sien opstaan” het; en dit was daar dat ‘n telegraafseun, ‘n baie nat en moerige seuntjie wat enige soort seuntjie kon gewees het behalwe vir die gekleurde koevert in sy hand, hulle gekry het. Hy het die huis beproef, sê hy moeg. Turner skeur vinnig die koevert oop en gee die draad vir Ivor. “Enigiets gesien?” vra die seun astrant vir Turner. Turner kyk skerp na hom en toe af na die mandjie. Die seun het die drie grys in die mandjie ingedagte ondersoek en opgemerk dat hulle nat sou word in die reën. "Geen antwoord nie," het ‘n stem vir hom gesê; en die seuntjie ploeg moeg terug deur die sopnat gras na sy fiets teen die brug. “Word nou te nat,” merk Ivor op; en lang treë het hom na die brug en die huis geneem. Turner het stadig gevolg; hy sou nog ‘n gooi of twee wou gehad het, maar Turner het nooit alleen gehengel nie, want die ongeskrewe wet van Turner se visvang was dat sy meester " in ‘n minuut weer ‘n kans sou hê ." Binne die huis het Ivor weer na die draad gekyk. "Kom terug." Dis al! Liewe Virginia! Sy het seker by sy woonstel gebel en gehoor waar hy is van mev. Hope. Maar ‘n mens doen óf ‘n ding óf ‘n mens doen nie. Mens kan nie deur die land rondjaag as gevolg van grille en drade nie. Dit is nie goed dat ons babas hieroor is nie, Virginia, het hy gedink. Ons moet verstandig raak, op een of ander manier – vind uit wat ons wil hê en dan nie so daarmee mors nie. "Kom terug." Natuurlik sou hy teruggaan, hy het nooit anders bedoel nie. Maar oor ‘n dag of twee—sê oormôre, wanneer ons gedagtes gerus is van die dwaasheid van die ding en ons nooit weer daaroor hoef te praat nie. Natuurlik wou hy nie te veel belang heg aan kinderagtigheid nie – maar tog … daardie oë! Hy kon daardie eienaardig woelige oë nie heeltemal vergewe nie , hulle het hom skrikwekkend geskrik en seergemaak, en hulle het aanhou in sy gedagtes opkom. Caddish…. Oormôre dink hy vas. Gaan nie terug voordat ek daardie kyk vergeet het nie. Na ete lees hy die _Life of Disraeli_, die derde bundel. En een keer, toe hy opkyk, het hy ‘n aanskoulike blik op ‘n pragtige grafgesig tussen goue "Swaan en Edgar" gevang. En op daardie einste oomblik is hy amper na Londen, om na die hart van daardie “mausoleum” te hardloop. Nou was Ivor nie dwaas genoeg om sy swakheid met sy beginsels te verwar nie: nie heeltemal nie. En hy het nog nooit enige beginsels in liefde gehad behalwe liefde nie. En so die volgende middag, terwyl hy op die rivieroewer rondgeswerf het ter voorbereiding van “nog ‘n draai in ‘n minuut,” het hy geredeneer tussen sy begeerte om daar en dan Virginia toe te gaan en die haakplek wat hom teruggehou het. Eerstens en hoofsaaklik, het hy openhartig gedink, is dit gekrenkte trots. Eintlik is dit net dit. Maar dis nie wrok teen haar wat my daarvan weerhou om tot môre te gaan nie – dis net dat ek alle spoor van daardie gekrenkte trots wil wegvee , sodat ek haar skoon kan ontmoet. Ja, skoon…. ek kan nie met ‘n nare geheim in my hart gaan nie. En al wil ek haar vandag so graag sien, sal ek haar môre soveel meer wil sien dat die hele ding, seer trots ingesluit, in die gejaag sal wegborrel. O, ja, o, ja…. Vir dit alles het hy sy na-ete koffie gemors. Hy het dit gemors deur van sy stoel af op te spring terwyl Turner daarmee by sy elmboog was. En die beker het op die tafel gebreek. “O!” sê Turner. “Gaan vanaand Londen toe, Turner!” Ivor het vrolik gehuil. Wat was ‘n koffiebeker? “Maar daar is nou geen trein nie, meneer!” En, nadat ek na die plaaslike gids gekyk het, was daar nie. “Wat van die kar?” vra Ivor. Turner het baie twyfelagtig oor die motor gelyk. "Wel, ons kan in elk geval kyk," het Ivor vinnig gesê. “Kry die sleutel en kers en kom saam…” Die Misses Cloister-Smiths het nie ‘n motor gehou nie, maar daar was ‘n klein afdak regs van die huis waarin so ‘n “motor” soos Ivor s’n heel goed gehou kon word. Dit was ‘n swak lyk motor, en dit het gewen eerder as verloor in die lig van die kers wat Turner vasgehou het. Dit was ‘n Amerikaanse motor. Nadat die pragtige tweesitplek, die "liewe ou Camelot-motor," gesteel is – daardie epidemie van motordiefstal! – het Ivor hierdie "van ‘n man" gekoop: dit was die soort motor wat ‘n mens wel "af koop" ’n man.” Maar Ivor het nie omgegee hoe dit lyk nie, solank dit net kon “oorkom” en maklik met een arm bestuur word. "Dit sal doen," het hy met ‘n glimlag gesê toe hy dit die eerste keer gesien het. En dit het gedoen, solank hy dit voortdurend gebruik het; maar sodra dit vir ‘n lang tyd buite diens was, het dit gelyk of dit in homself terugtrek, en dan ‘n groot onwilligheid toon om ooit weer te verhuis. Dit was nou al amper ses maande in die skuur, en het dit gekyk. "Bietjie klam vir dit hier," sê Turner. Hulle het na die kar gekyk. Turner het ‘n "bietjie" van motors geweet, maar hy het nie gesukkel om veel van hierdie een te weet nie. Turner het hierdie motor verag – in vergelyking met daardie blink tweesitplek! “Petrol,” sê Ivor. En terwyl Turner ‘n groen blik leegmaak, het Ivor met die skakelbord gevroetel–daar was nie veel om mee te vroetel op daardie skakelbord nie!– en toe die enjinkap opgegooi en dinge ingedagte gedruk. Turner dink aan die reën buite, en hy kyk na die kar. Sal nie hierin Londen toe kom nie, dink hy walglik. “Kom, man!” roep Ivor! “Dit sal nie begin deur daarna te staar nie. Gee dit ’n draai.” Turner het dit verskeie kinkels gegee, want die Amerikaner se aanvangshandvatsel was nie een van daardie vuriges wat daarteen beswaar maak om gedraai te word nie. Turner het verwoed gedraai, maar net die dunste gegorrel het tot gevolg gehad. "Dit gaan nie vanaand nie," het Turner gesê. Hy was bly. Ivor het die vergasser gedruk totdat dit nat was met petrol. “Laat my toe,” het hy gesê; en hy het verwoed gedraai. “Daar is iets fout, meneer,” sê Turner. Hy was baie bly. En Ivor lag skielik. Hy het skielik ‘n foto gesien van Turner en homself wat met daardie absurde en vuil ou motor in ‘n vervalle skuur baklei, terwyl hy probeer om by Londen en Virginia uit te kom, en hy het gelag. "Nou goed," het hy vir Turner getroos. “Ek sal môreoggend teen nege-en-vyftien opgaan. Jy kan later met die dinge vorendag kom. Ek sal vir ‘n geruime tyd nie hierheen terugkom nie, verwag ek. Nie lank nie.” “Ek sal na Hungerford stap,” het hy gesê, “so bel my vroeg…” Boek 3 Hoofstuk – 20. Maar, natuurlik, het Turner nie nodig gehad om hom te bel nie; en Ivor het teen agtuur langs die pad na Hungerford gestap. Hy het genoeg tyd gehad om die net meer as twee myl te doen voordat die trein sou vertrek, maar sy ongeduld het vinnige beweging nodig gehad. Ivor kon nooit rondhang nie: nie eers op ‘n mooi oggend in Berkshire nie; en selfs in sy stappies op en af het hy soms woedend gegaan en gevind dat hy sweet – omtrent niks! Ivor het nie die land raakgesien nie, kon nie, as daar iets aan hom was nie: dit was ‘n onvermoë, soos dié van daardie vermoeiende mense wat poësie _nie_ kan waardeer nie, tensy dit vir hulle voorgelees word deur iemand waarvan hulle hou. ‘n Berg sou ‘n enorme berg moes wees voordat Ivor, met enigiets op sy hart, daarvan bewus kon word; en selfs dan sou hy meer bewus wees daarvan as daar ‘n man bo-op dit was. ’n Landskap sou ’n verstommende landskap moes wees voordat Ivor, met enigiets op sy hart, daarvan bewus kon word; en selfs dan sou hy dit meer akuut voel as daar ‘n figuur teen die landskap was. Mense was vir Ivor belangrik; daarom was hy ‘n alleenloper, en daarom word mans alleenlopers, want mense is vir hulle belangrik. Mense kon plekke vir Ivor mooi of lelik maak…. En nou skeur hy eenvoudig langs die pad na Hungerford asof dit ‘n straat in ‘n krotbuurt was, en deur die fyn Septembermis asof hy sigaretrook haat. En terwyl hy voortstap, was sy gedagtes gay oor die lewe en Virginia, en sy hoed swaai uit sy hand, en sy dik hare blink swart en bruin met die water van sy borsel. Dit was omtrent ‘n myl van Hungerford af dat, toe hy die hoek draai wat na ‘n paadjie oor die lande direk na die stasie gelei het, hy amper het met die klein telegraaf-seun op sy fiets gebots. Die seun het moeg weggespring en aan sy sak getrek. “Tel’gram,” sê die seun. Ivor lees: "Kom asseblief terug.–Virginia." En hy het gesien dat dit die vorige dag om 5.45 afgestuur is. “Hoekom het ek dit nie gisteraand gekry nie?” vra hy skerp. "Kantoor sluit 6.30," het die seun verduidelik. “Kan nie na 6 telgramme Nasyngton aflewer nie.” "Behoort in Hungerford te woon," het die seun armoedig gesê. Die lang, donker man het skielik woes gelyk. “As—-” begin hy, en toe, tot die seun se verbasing, begin hy weghardloop . Ivor het homself opgetrek met ‘n soort vurige lag. Geen goeie hardloop om ‘n trein te haal voordat dit in ‘n stasie is nie, dink hy. Dit was die "Asseblief" in die draad wat hom aan die gang gesit het – skielik, die idee daarvan! “_Asseblief!_” Mens het altyd daardie woord gehoor en gesê, en tog het dit daardie wonderlike en kragtige betekenis gehad! Die jammerte daarvan, en die vrygewigheid daarin ! "Asseblief," het sy geskryf. Dit het sy hart gesteek, daardie woord. Hy het gesien hoe haar lippe dit sê, daardie strak en droë en pragtige lippe wat van die geruis van ‘n koue wind hou – hy het hulle dit in sy ore hoor sê: "Asseblief, Ivor!" En al sy vrolikheid was verlore in spyt oor sy dwaasheid van gister – sy dwaasheid van "wysheid" deurdat hy nie voorheen na haar gegaan het nie. Hy het haar “asseblief” aan hom laat skryf! God, Virginia en haar dierlike manne! Dit was buite sy vermoë om te verhoed dat hy vinnig loop; en hy het ‘n lang gewag by Hungerford-stasie, op en af teen die verste punt van die Londense platform – dit het gelyk soos ure – voordat enigiemand behalwe ‘n portier of twee sigbaar was. Maar uiteindelik het motors begin draai om die helling van Hungerford en af na die stasie, en gou was die perron besaai met mense en tasse. Toe kom die trein van Londen by die oorkantste perron in, en gou kom ‘n seun met papiere om. Ivor het _The Times_ gekoop, en, as ‘n nagedagte, _The Daily Mirror_: hy het gedink om weg te bly die minute voor sy trein ingekom het, en een arm was nie voldoende om _The Times_ in die oopte te hanteer nie. Met dit onder sy arm ingedruk hou hy die prentpapier skuins op: en dan, met ‘n frons, hou hy dit regop: terwyl hy dit doen, laat val _The Times_ onder sy arm. Hy het dit nie opgetel nie: hy het na een van die verskeie foto’s op die voorblad gestaar – ‘n gesig wat hy geken het, wat so vreemd lyk! so vreemd, net daar! En hy het die foto ook geken, dit was ‘n ou een en dikwels gereproduseer, want dit was ‘n "stock" foto en gebruik op die kleinste provokasie. Hulle het dikwels saam daaroor gelag en dit "Virginia arrogant" genoem. … Dit was ‘n bietjie vaag…. Maar hoekom _daar_? En al het hy die groot tipe daarbo gesien, al het sy oë dit gelees, en dan weer gelees, kon hy dit eenvoudig nie inneem nie. O, absurd! "Dood van die Viscountess Tarlyon." O, maar vrot! Sy hand het so bietjie gebewe toe hy die koerant hoër gehou het om die klein skrif onder "Virginia arrogant" te lees. “Ons is spyt om die skielike dood van die pragtige Viscountess Tarlyon teen agtuur gisteraand by haar huis in Belgrave Square aan te kondig —-” Ivor het baie bewustelik, baie vasberade, sy oë toegemaak en toe maak hy hulle weer oop. Ja, daar was “Virginia arrogant” voor hom. Toe kyk hy om die platform – dit het gelyk of dit skielik vol mense was, en dit het gelyk of hulle almal oor iets skree. Hy draai weer na die klein tipe: “Lady Tarlyon, wat miskien beter onthou sal word as die Hon. Virginia Tracy en later as mev. Hector Sardon, het ‘n paar weke gelede ‘n ernstige operasie ondergaan, waarvan daar gedink is sy het nogal …" hy slaan ‘n paar woorde oor " ..het vermoedelik te gou uitgegaan en in die reën van die eergister, en het ‘n koue rilling opgedoen wat in haar swak gesondheidstoestand net te gou…. Elkeen sal spyt wees—- Burggraaf Tarly—-” Hy kon eenvoudig nie meer van die tipe sien nie. , sy oë wou dit nie inneem nie; en daar was ‘n angswekkende geluid in sy ore, dit het gelyk of almal reg op hom skree. Mense wat skree, mense wat stoot, portiers… “LONDEN trein! Stop by Newbury en Reading! LONDEN TREIN!” klop in sy oor. Deure toegeslaan, en toe lyk dit of die trein oor sy oë beweeg, aanhou beweeg … "Komaan, meneer, kom _aan_!" ‘n stem het ongeduldig gehuil. Ivor skud sy kop vir die stem en buk om _The Times_ aan sy voete op te tel. Iemand het daarop getrap. Hy het die stasie baie stadig verlaat: die pad wat hy gekom het, deur die draaihek die lande in, met die papiere vasgeklem. O, vrot … "In die reën van eergister," het dit gesê. Hy stop en kyk weer na die papier; en, op een of ander manier, het hulle albei op die paadjie laat val, hulle albei daar gelos … Maar dit was die dag toe sy vir hom die eerste draad gestuur het! Hoe dan?… Hy kon dit glad nie verstaan nie, hy kon nie kop of stert van die ding maak nie. Wel, verdomp, sy het net gisteraand vir hom ‘n draad gestuur – 5.45! En toe, duidelik, het hy geweet dat Virginia nie self daardie draad geskryf het nie – sy het vir klein Smith gesê om dit te skryf! Virginia sou nie die draad "Virginia" geteken het nie – sy sou nooit ‘n draad vir hom geteken het nie – sy het nie die draad geteken wat hom na Cimiez geneem het nie – sy het nie die eerste draad geteken nie. “In die reën van eergister .” … O, my God! Hy moes teen ‘n verwoede pas geloop het, want hy moes stop om sy gesig met sy sakdoek af te vee. Sy gesig was nat, druipnat…. Daardie draad, daardie eerste draad! "Kom terug!" Hy het dit nou gesien, dit alles, alles. Sy gedagtes skeur om daardie eerste draad in ‘n soort vurige sirkel, ‘n duidelike sirkel, om en om dit, om en om elke detail daarvan. “In die reën van eergister!” Hy sien en hoor Virginia, baie wit van gesig. Asof hy nou daar was, het hy Virginia op daardie dag gesien. Net na middagete. Virginia het dit altyd middagete genoem, nooit middagete nie. "En waar sal ons vandag middagete eet?" sou sy sê …. Reën buite. Hy hoor haar stem, taamlik skerp en hard. “Ek gaan uit, Smith.” “_O, mais il pleut, milady!_” Daardie benoude klein Smith! so bang vir en vir haar minnares! “Ek gaan uit, Smith. Om ‘n draad te stuur.” En hy het die skerp en gevaarlike gebaar gesien waarmee Virginia arme klein Smith se kreet kortgeknip het dat sy die draad kan stuur. “_Mais il pleut, milady!_” “Maar ek _wens_ om dit self te stuur! Nie meer nou nie. Jy kan saam met my kom as jy wil…. Nee, ek kan nie wag vir die kar nie. En ek wil loop. Goeie God, hoekom moet ek nie net vir een keer loop nie!” Die skielike en meesleurende ongeduld! “_O, milady, milady!_” En hy het vir Virginia sien loop. Lang vinnige treë deur die motreën na die Poskantoor in Knightsbridge. Sy wou dit self stuur! Dit was ‘n idee…. O, hy het geweet, hy het geweet! Hy het alles gesien—hy het Virginia se hart gesien! Sy wou daardie draad self stuur! Ivor sou weet…. En die benoude klein Smith wat uitasem net agter haar aandraf. “_O, milady, milady!_” Hou ‘n sambreel voor haar op, probeer Virginia daarmee bedek, hyg ‘n bietjie na daardie vinnige Virginia-treë. Nog nooit in haar lewe het Virginia onder ‘n sambreel geloop nie , jy kon dit nie bedink nie! Sy was nog altyd net voor ‘n sambreel, net daarbuite, en iemand wat hyg, lag, huil agter haar. Nie ‘n sambreelvrou nie, Virginia…. Trek na Knightsbridge met vasgestelde wit gesig, so vasberade, heldhaftig gestel. Maar sy was heldhaftig! Oë reguit vorentoe – ‘n soldaat se oë, vreeslose oë! Daardie nuuskierige oë wat molshope uit berge kon maak–Ag, hoekom het hy nog nooit voorheen daaraan gedink nie? En kwel klein Smith in haar blou waterdigte, hygend agter met haar sambreel vorentoe skuins. “_O, milady, milady!_” En toe het sy daardie eerste draad gestuur. Daardie twee woorde: "Kom terug." Alles was in daardie twee woorde – oorheersend en nederig, skaam en vergewensgesind – en so vrygewig! Alles van Virginia en liefde was in daardie twee vinnige woorde – en hy het dit nie gesien nie! Hy het nie Virginia se hart gesien nie, daardie lieflike en geheimsinnige hart! Hy was soos ‘n vark voor die twee pêrels in daardie draad. Hy het net nie gesien nie! En toe is sy terug huis toe, miskien nie so vinnig nie; en gelukkig – o, ja, gelukkig! Hy kon die lig in haar oë sien toe sy terugstap huis toe, nie so vinnig nie: die vrolike lig in Virginia se oë – vertrou Ivor! Hy sou vinnig terugkom . En klein Smith was bly… Maar hy het nie gegaan nie. En toe sy terug is by die "mausoleum", het sy ‘n bietjie gebewe van die vogtigheid en was gou in die bed met ‘n koue rilling: nogal effens aan die begin, "O, baie gering!" maar vinnig om te voed op Virginia se so swak gesondheid, verskriklik vinnig en moedswillig in sy felheid: en na haar longe, maklik …. En hy was nie weg nie. My God, hy was nie weg nie! En toe daardie tweede draad–5.45 gister! Virginia het die hele dag gewag en die hele dag erger geword. Sy het vir hom gewag. En uiteindelik – om 5.30, sê! – het sy Smith beveel om daardie draad te stuur: "Asseblief …." En sy het Smith op pyn van dood beveel om niks te sê van haar siek nie. “Skryf net ‘Kom asseblief terug.’” Elke minuut swakker en swakker, die koue in haar longe – arme Virginia, dapper Virginia! “_O, milady, milady!_” Uiteindelik jammer! Sterf … miskien het sy geweet sy was besig om dood te gaan toe sy vir Smith gesê het om daardie draad te stuur, miskien het sy uiteindelik die "doodlooppunt" van haar vrese gesien – en geen Ivor in die "doodloopstraat" hierdie keer nie! Ag, sy was _fey_, hierdie Virginia. Hy het altyd geweet …. En hoe hy vanoggend begin hardloop het – eeue gelede! Hy het iets geweet. “Asseblief,” het sy gesê. En nou in sy ore…. En hy wou alles hê! Hy! “En het ek jou nie alles gegee nie, Ivor?” vra sy sag. Hy het haar gehoor… Hoe sy sou sê: "Ivor!" vir hom vertel dat die naam haar hart behaag het…. Snaaks Virginia, sy was so geheimsinnig…. Elke vrou het ‘n legende, daar is ‘n legende vir elke vrou…. Syne was ‘n verskriklike misdaad. Uit ‘n simpel, onbenullige ding is hierdie misdaad gebore, maar dit was ‘n verskriklike misdaad. Hy het Virginia vermoor, … hy het die roekelose lig in Virginia se oë toegemaak. Die dapper en gevaarlike oë … van wit Virginia! Maar hoekom het hy haar gesien, aan haar gedink, as wit? En sy gedagtes het verwoed gesoek, en uiteindelik het sy verstand ‘n droom gevind waarin ‘n marmerkolom was … O, ja, daardie snaakse droom! en die naakte wit figuur wat aan daardie kolom vasklou, so wit dat sy daarheen gekyk het, met wit arms en bene daaraan vasgeklou, en dit met soene vernietig …. Daardie droom het vir hom Virginia en hom na Virginia gegee. En terwyl hy kop op die paaie van Berkshire gestap het, het hy weer daardie droom gedroom. Die eerste skok wat Turner daardie dag gekry het, was toe hy ‘n lang figuur van Hungerford sien nader kom. “Wel!” hy het gedink. Turner en bagasie was in die Nasyngton-kruidenierswa op pad na die stasie. "’Eer, trek op!" sê hy vir die man. "’E kom die verkeerde kant toe." “Kom vinnig, watter kant toe ook al!” prewel die Nasyngton kruidenier. En die figuur het vinnig gekom! Toe hy hulle nader, opgetrek langs die pad, het Turner uitgeroep: "Ek sê, meneer!" Maar al het hy uitgeroep: "Ek sê, meneer!" nog twee keer het die figuur hulle sonder ophou verbygegaan. Die figuur het beslis na hulle gekyk, maar het gelyk of hy niks sien of hoor nie. "Soos," sê die Nasyngton-kruidenier. En die figuur stap verder, sy hoed swaai verwoed uit sy een hand. Turner het sy Derby afgehaal en sy kop gekrap. “Reg om beurt,” het hy uiteindelik geduldig gesê. Die ou nar het stadig omgedraai en met die waaiende regterarm agter die figuur aangestap. "’Ek lyk donker," het die Nasyngton-kruidenier gesê. Turner was ontsteld. “Soos die Dwalende Jood,” sê hy sag. “Nie minder nie…” En Turner fluit sag, geduldig. Die Nasyngton-kruideniersperd was oud en ongewoon om haastig te wees: dit het nie nou gehaas nie; en die stap-gestalte van sy meester was gou vir Turner se sorgsame oog om ‘n draai verlore. Maar toe hy by die huis kom, was hy beledig om niemand daar te vind nie. “Wel!” het Turner geprewel. Waarop die Nasyngton kruidenier dit goed gedink het om ‘n vraag te vra. "O, gaan ‘oom!’ sê Turner skerp. Toe wag hy lank. En hy het hom dood verveeld; want daar was niks vir hom om aan die huis te doen nie, hy het nie geweet of hulle moes bly of na Londen toe gaan nie. "’Kwaad oor!" prewel hy. Turner, soos sy meester, het daarvan gehou om te weet waar hy _is_; en nou was hy nêrens nie, tensy om tussen Nasyngton en Londen te wees en sonder middagete êrens te wees. Hy het ure gewag; dit was na twee-uur, en hy was honger; en toe hy die kombuis ondersoek het, het hy ‘n halwe brood en een eier gevind. “Skroef dit!” het hy boosaardig nageboots. Hy het dit gekook …. En toe het Turner ‘ n eienaardige gevoel gehad: hy het gevoel dat hy nie vandag aan hierdie Nasyngton-huis behoort nie, hy behoort aan Upper Brookstraat, waar hy hierdie oomblik sou gewees het as hy gesê het " Reg om draai.” En so, met daardie nuuskierige gevoel, het Turner op die voordeurtrappe gestaan en ‘n sigaret gerook. Hy staar na die Kennet. Dit was stil, rustig. “Niks styg nie.” … En toe moes hy sy sigaret weggooi–want om die hoek van die ry stap ‘n donker figuur. Reg op hom…. Turner was geskok. “Praat van sweet!” het hy later vir mev. Hope gesê. Sy baas se gesig blink daarmee, dit drup van hom af; as hy ‘n harde kraag gedra het, sou dit gesmelt het; sy donker hare was oraloor, en daar was ‘n droë, rooi rand om sy oë asof hy in ‘n groot wind was. Turner het homself saamgetrek en ‘n brief uit sy sak gehaal. Dit is in potlood aangespreek, en hy het groot hoop op daardie brief gehad. “Brief, meneer,” prewel hy. “Het gekom net nadat jy hierdie gelos het —-” Die donker figuur is weg in die huis. In die sitkamer kyk Ivor na die brief. Daardie potloodgekrabbel, so onverskillig altyd – soveel meer sorgeloos op hierdie koevert, so flou! Maar hoe? Hy het daarna gestaar…. Liewe God, sy het dit gister in die bed geskryf, vir ingeval hy dalk nie kom nie! Vrees…. Hom vergewe, haarself verneder. En toe, vir die eerste keer, gee hy ‘n snik. Hy het alles geweet wat in daardie brief was, elke woord. Haar lippe was by sy oor en vertel hom die woorde van daardie brief. “Ek is jammer dat ek ‘n dier was, Ivor, ek is so jammer. Alles is reg, Ivor, alles. Ek is so jammer ek het jou seergemaak … net, jy sien, jy is nie gemaklik genoeg nie…. Hou jou wenkbroue reguit vir my, my skat, moenie hulle afbring in die donker nie. Wees ‘ n bietjie meer gemaklik, Ivor…” O! _hy_ nie gemaklik genoeg nie!… En dit was vir hom onmoontlik om daardie dun koevert wat in sy hand vergruis is oop te maak. Turner stap na die deur van die sitkamer. Hy het daardie gesnik gehoor, en was verbaas en bang. En toe sien Turner ‘n vreemde ding. Hy het gesien hoe ‘n eenarmige man sonder hulpbron in sy gedagtes oor ‘n onoopgemaakte koevert probeer skeur. Die eenarm man het sy knie tot en teen die rand van die tafel gedruk, en onder die knie was die helfte van die koevert, en sy vingers het kinderlik aan die ander helfte geskeur; en uiteindelik het die ander helfte in sy vingers weggekom…. Toe kyk oë na Turner by die deur; en Turner het weggehardloop. "Soos baie mal babas wat in ‘n man se binnekant huil," het hy probeer om daardie kyk aan mev. Hope te verduidelik. EPILOOG DIE BEELD IN DIE HART Epiloog Hoofstuk – _1_. Teen middernag in die nag van die 1ste Mei 1921: by die teken van die Mont Agel: en, op hierdie oomblik, onder die verbygaande blik van die beleefde en vriendelike M. Stutz–wat nooit gaan slaap het nie, nooit; maar sy vrou het, en het. Ivor Pelham Marlay, wat eindelik opkyk uit die afgrond van sy koffiebeker, nou ‘n droewige gemors van as en punte van baie sigarette, het M. Stutz saggies op hom gevang: Ivor glimlag selfbewus; en hy het ‘n ontevrede klein gebaar gemaak na die onaangeraakte glas Napoleontiese brandewyn voor hom. "Ek is dors, M. Stutz," het hy gefluister. En hy het sluipend om hom gekyk, sy eerste kyk vir ooit so ‘n lang tyd, en net drie ander mense in die hortjiesrestaurant gesien: Cornelius Fayle, mnr. Kerrison en ‘n jong vrou met geelbruin hare, bleek gesig en bloedrooi lippe wat sonder betekenis geglimlag: ‘n patetiese rebel … "Wat van ‘n whisky-en-koeldrank?" vra Ivor sag. "Op een slag," sê M. Stutz, baie laag; en hom vinnig agter die toonbank daarmee bemoei. Hierdie kwessie van whisky-en-koeldrank was, jy verstaan, iets van ‘n sameswerende ritueel in die stigting van M. Stutz: hy het whisky-en-soda afgekeur . "Dit is ‘n slordige drankie," het M. Stutz gesê. Hy het dit onder "My klante" ontmoedig, en dit was net vir die mees begunstigdes onder hulle dat hy sou droom om dit te bedien. Vir ander sou hy nogal styf sê: “Ek bedien nie whisky nie, meneer,” en het nie. Die mees begunstigdes moet dus in alle ordentlikheid sorgvuldig in die kamer rondkyk voordat hulle M. Stutz se akkommodasie hieroor smeek, sodat die minderbegunstigdes nie afgunstig sou wees en ook whisky eis in plaas van die wyn wat hulle gedrink het nie. En dit sou nooit deug nie, want die wyne van M. Stutz se kelder was nie net die skatte van sy hart nie, maar ook die kolomme wat die formidabele gebou van sy inkomste ondersteun het. Hierdie saak van die whisky-en-soda moet nog ‘n bietjie verder gevoer word, voordat ons uiteindelik daarmee klaar is, die Mont Agel, en M. Stutz; want dit was op sy vlerke, as diesulkes toegelaat sal word om so ‘n vulgêre drankie te hê, dat Ivor uiteindelik die Mont Agel verlaat het. Sy manier met ‘n whisky-en-koeldrank was drasties en medisinaal: die glas is gelig, en kyk! die glas is leeg neergesit. Geld het tussen Ivor en M. Stutz deurgegaan, en Ivor het gereed gemaak om te gaan. "Dit reën, net ‘n leetel," het M. Stutz vir hom gesê. "Sal ek vir ‘n taxi stuur?" Ivor het gesê dat hy sou stap, baie dankie, en is beleefd deur M. Stutz voorgegaan na die sydeur in die hotelgang in–want die restaurant-deur was gesluit en gesluit ingevolge sekere regulasies tot die effek–en hoër daardie nou gang na die hoteldeur : wat deurboor is, sal jy onthou, deur ooit so ‘n ooggat…. Dit was toe M. Stutz sy hand op die grendel van die deur het dat hy agter hom na Ivor draai. ; en hy het Ivor vir ‘n oomblik ernstig en nadenkend ondersoek. “Jy weet, meneer Marlay,” sê M. Stutz sag, “jy is ‘n slim man, maar jy weet nie hoe om te lewe nie. Ek het dit waargeneem…” “Ek het nog nooit iets anders waargeneem nie,” antwoord Ivor, met die skadu van ‘n glimlag. “Ek wil graag,” sê M. Stutz, “dat jy te veel met jou emosies saamleef, meneer Marlay, en nie genoeg met jou brein nie…” “Ag,” sê Ivor vaagweg. “Ek is maar net ‘n klein _restaurateur_,” sê M. Stutz met sy epiese gebaar, “maar ek hoor dinge. Hulle sê jy is baie slim, maar dat jy nou niks doen nie. Natuurlik is mense maar te gereed om te sê dat ‘n jong man wat iets gedoen het, aan stukke gaan – maar ek wil nie hê jy moet in stukke gaan nie, meneer Marlay." “Dit is baie gaaf van jou, M. Stutz,” sê Ivor opreg, “ek sal ‘n aantekening maak van wat jy sê. Goeie nag, M. Stutz. En dankie." Die beminlike _restaurateur_, vanaf die hoteldeur, het ‘n bietjie peins oor die lang figuur wat vinnig uit sig om die hoek in Oxfordstraat geswaai het; en toe, versigtig en nadenkend, het hy die hoteldeur toegemaak en vasgebout, want die Mont Agel sou daardie aand nie meer “tuis” vir besoekers wees nie, maak nie saak van watter graad nie. En wie, in die lyste van skielike besoekers snags, het oorgebly om Virginia te vervang? daardie mooi en ernstige figuur van die nag, daardie so lieflike versiering van die geslote en toegemaakte Mont Agel! Wie was nou oor, tussen die dapperes van die Londense nag, wat so volmaakte voldoening met kwaliteit, stilte met spraak, gemak met afstand kon saamstel? wie so _soignée_, maar tog so begripvol vir ander se sorgeloosheid, soos Virginia Tarlyon? Ag, dit was die dood se bloeddorstigste grap om Virginia dood te maak – die dame van die vrolike goue krulle en van die mooi, klein gesiggie waarin iets gay, iets sombers was. Dikwels, baie dikwels, sou die oë van M. Stutz, wat rondkyk na die bekende gesigte van "My Kliënte", die lieflikheid van daardie pragtige dame skerp mis; en, onverhoeds tot ‘n aansienlike opregtheid beweeg , sou hy vir haar seer. Vir M. Stutz was ‘n _kenner_ van kwaliteit. M. Stutz was bekommerd en simpatiek oor Ivor, nie heeltemal omdat hy natuurlik geweet het van die liefde van Ivor en Virginia, en dit as ‘n gelukkige samesmelting beskou het nie. M. Stutz was ‘n snob, in ‘n werklike en literêre sin, en was lief vir ‘n _grand seigneur_; hy was lief vir die ding sonder ‘n titel, hy was lief vir die gesig en gebaar van die ding; en, volgens hom, ‘n sekere mate van stilte wat die beste ooreenstem met gelaatstrekke waarop die moeë merk van _ras_ gestempel is. Dit was M. Stutz se daaglikse besigheid om mee te doen mense in wie daar baie skuim was, en hy het baie vriendelik met hulle gehandel, maar hy het nie van skuim gehou nie. Hier was dit dat Virginia hom behaag het, en hier het Ivor Marlay hom behaag – daar was geen skuim in hom nie, hy het geen guns gesoek nie, behalwe wat hom in hoflikheid gegee is in ruil vir hoflikheid …. En so het dit altyd behaag M. Stutz om groot dinge te verwag van die donker jong man wat hy die eerste keer in sy vroeë twintigs gesien het; en sy verwagtinge het eerder toegeneem as afgeneem toe hy die dowwe vrug van die liefde van Ivor en Virginia hoor – want Virginia, het M. Stutz gedink, sou fynheid tot ‘n punt in ‘n man soos Ivor Marlay bring, al het dit gelyk of sy misluk so betreurenswaardig met Hector Sardon en Lord Tarlyon. Maar nou! Met inagneming van die verwoesting van haar dood in hom, het M. Stutz nie gedink dat ‘n som van drie boeke, waarvan die eerste weglaatbaar was, ‘n man waardig was wat twee-en-dertig moes geword het nie. En M. Stutz het onbewustelik ‘n sin van tant Percy s’n weerklink toe hy vir homself gesê het dat Ivor Marlay miskien te veel aan dink was, en daardie denke het hom kwaad gemaak. Maar Ivor, wat in Oxfordstraat gestap het, het aan niks spesifiek gedink nie. Sy gedagtes het skielik ‘n lui draai gemaak – selfs toe hy die Mont Agel verlaat het. Daar sal onthou word dat die lug in die nag van 1 Mei 1921 – of eerder, in die vroeë oggendure van 2 Mei, want dit het halfelf getref toe Ivor Oxford Circus bereik het – koel maar sag was. , ’n eerste aankondiger van wat ’n somer van “ongekende warmte en droogte” sou wees . Die droogte was egter, soos ook onthou sal word, toe nie so merkwaardig soos dit later geword het nie; en op hierdie spesifieke nag was daar vir ‘n student van Londen ‘n vae soort reën in die lug opmerklik (dit sou natuurlik nêrens anders wees nie, maar aan die ander kant het dit gelyk of dit nie die grond bereik nie: nie heeltemal nie) , wat nie onaangenaam was nie: vir ‘n student van Londen, in elk geval. So iemand het Ivor Marlay geword, want hy het lankal die bitterheid van sy eensaamheid in Londen oorkom, en nou het hy Londen liefgehad met wat ‘n damesjoernaal ‘ n "bittere liefde" sou noem. In die laat maande het hy baie gereeld snags in Londen rondgeloop , en die gevoel daarvan het op een of ander manier in sy gebeente ingekruip: dit was nie ‘n slanke stad, soos Parys nie: dit was ‘n stad van pragtige en geordende sorgeloosheid, daar was gate en gate daarin waar jou Parysenaar boulevards sou gehad het, was daar skerp draaie en snaakse klein krotbuurte waar enige ander stad ‘n onberispelike _Laan_ sou gehad het wat lei na ‘n mees onberispelike _Plek_ vol korrupte taxi’s en ongeskeerde polisie …. Hy was by Oxford Circus , en het daar gestaan en debatteer, net by die metrostasie . Die reën het aangehou, maar nie moedeloos nie. Daar was baie min passasiers, ‘n figuur of twee, ‘n vrou of twee, en taxi’s wat verbygejaag het. Ivor het, bo sy eetbaadjie, ‘n swart Trilby gedra. Nou lyk ‘n kort man wat ‘n swart Trilby dra soos niks op aarde nie – of sê maar soos iets uit Suid-Amerika; maar dit is nogal betaamlik vir ‘n lang man, en kan ‘n byna sinistere lug verleen aan die gewone konvensie van gesigte. Ivor, terwyl hy oor Oxford Circus staan en kyk, met sy swart Trilby in die gewone hoek en ‘n wit blom dapper op die lapel van sy baadjie, het net ‘n bietjie sinister gelyk. Hy staar oor Oxford Circus. Hy wou loop, enige plek. Af in Regentstraat, of oorkant die Sirkus na die Park toe?… En dit laaste het hy skielik gedoen, met die gedagte dat die enigste ding om met Oxford Circus te doen was om dit oor te steek. Hy het geloop; en hierdie stap, so gewoon van karakter, in plek, in omstandighede, was nog nie toevallig op so vreemde gebeurtenis dat Ivor vir ewig daarna nie kon help om ‘n dowwe atoom van voorafwaarskuwing daarin te probeer vind nie – sê, in sy gedagtes ! Maar sy gedagtes, nadat hy die Mont Agel verlaat het , het daardie lui draai geneem. Die kwaai depressie van daardie dag en aand was verby en het maar die gewone, half-humoristiese somberheid van sy huidige natuur agtergelaat ; want hy het – of eerder herontdek, want dit was nog altyd in hom – ‘n manier om dinge nonsens met homself te behandel, net asof Virginia langs hom was in daardie tuintjie van die ateljee oor Parys, "ons eyrie, uit van ken!” Hy daarin geslaag om baie dinge in komiese frases en dies meer te verdraai, sodat die gedagtes agter daardie reguit en moerige wenkbroue dikwels brul van die lag oor iets wat nie in die minste snaaks sou gelyk het as dit gepraat word nie. Hy het geloop. Na die Marble Arch, en vandaar af in Park Lane, waar min beweging was. Die onaangename reën het blykbaar steeds sekere probleme ondervind om die grond te bereik. Hy het die Park-kant van die pad gekies en langs die relings geloop. Hy het in die donkerte van die Park geloer, en dit het hom nie behaag nie. ‘n Geslote en toegemaakte Park in die nag, met breë en leë paaie wat daaroor gelê is soos die arms van ‘n uitgestrekte geraamte, is ‘n uiters afskuwelike ding; daar is geen skoonheid daarin nie, dus geen geheimenis nie, en sensitiewe oë moet sy donker en klam aantreklikhede deur die relings verwerp. Hy het geloop. “Begveg by alle geleenthede.” Nou wie die twee het dit gesê? Ag, ja, d’Artagnan se pa vir d’Artagnan. Wyse ou man, … want as jy by “alle geleenthede” baklei moet jy eenvoudig, volgens die wette van toeval, nou en dan wen. Hy het geloop. Op die hoek van Hamilton Place en Piccadilly, en daar het ‘n rukkie gebly, want dit is ‘n romantiese stasie in die nag. Die vae en sorgelose reën het gelyk soos drade van golwende silwer wat oor die lig van die booglampe beweeg. Hier staan, op die hoek van Hamilton Place, groei Piccadilly wyd na die oog en vee na ver afstande: hier, in die nag, is daar paleise rondom jou, daar is ruim plekke voor jou, die Groen Park is ‘n geheimsinnige vallei, en iewers in die ruimheid is ‘n ruiter op ‘n perd en ‘n strydwa op ‘n triomfboog , ‘n boog wat snags baie meer indrukwekkend is as in daardie feestelike daglig wanneer onder sy hurk-kurwe die outomaat van koninklikes verbygaan. Hier, op die hoek van Hamilton Place, hou Piccadilly op om Piccadilly te wees en word dit iets meer as Hyde Park Corner: dit word sekerlik ‘n wye en elegante gebaar, die manjifieke gebaar van Babilon na die barbaarse eindes van sy sytakke. Hier word motorkarre, wat maar ‘n oomblik vantevore groot en luuks gelyk het op die dun ruggraat van Piccadilly, afgeneem tot klein en vlieënde atome, wat hulself halsoorkop in die vet boesem van Belgrave Square slinger, reguit vorentoe na die nou reghoeke van Brompton, of steeds verder tot by die grense van die dorp, waar na bewering Holland Park lê en verder is Hammersmith en ‘n groot duisternis. Hy het geloop. Teen die helling van Piccadilly af, daardie effense afwaartse helling van Piccadilly terwyl dit krag bymekaarmaak om homself te buig vir sy aanslag op die dorp. En Ivor het ‘n baie jonger man, so gay, so onverskillig, in ‘n vinnige en blink motor gesien – "daardie Camelot-kar, Magdalena!" – snags af en op teen die skakelaar van Piccadilly jaag, op die vlerke van liefde van Camelot . Ag … _les tendresses_! Bewonderenswaardige Magdalena! "Jy het my lewe versier," het hy vir haar uitgeroep – so brutaal! Maar so het sy gehad—en so het Virginia ook gehad, en het dit ook amper vernietig! Terwyl hy Virginia totaal vernietig het… Afstraat. Hy sou in Down Street loop, deur Shepherds’ Market, en so tuis in Upper Brook Street. En hy het die opgang begin, aan die kant oorkant die metrostasie. ‘n Horlosie het ‘n veraf geklop gegee – eenuur van die 2de Mei. Die swak reën het aangehou. Die metro-stasie is gesluit en luike is oor sy gesig gelê. Nou by Down Street Tube Station is ‘n deurgang, niemand weet hoekom of waarheen nie; of hierdie deurgang aan die metrostasie behoort of nie, is nog nooit vasgestel nie, en ook nie vir watter doel nie, en ook nie vir watter doel nie; Trouens, niks is bekend oor hierdie deurgang nie, maar dat dit ‘n grotagtige plek lyk. Maar nou is hierdie deurgang vir ‘n verbygaande man merkwaardig gemaak deur die feit dat ‘n vrou daarin gestaan het ; daar, net binne die gang, het Ivor ‘n vrou gesien. Hy het haar gesien toe hy aan die oorkant verbygaan: haar gesig en kop was in die donker van die grotagtige plek, maar die lig van die aangrensende lamp het helder op die onderste deel van haar mantel geval; en hierdie mantel het grys en sag gelyk en blink met ‘n harige glans, dit het gelyk soos ‘n mantel gemaak van heerlike sjielings, en Ivor dink by homself: “As dit nie chinchilla is nie, wil ek graag weet wat is.” Anderkant daardie verbygaande blik het hy, onmiddellik, geen ander nie, want hy het in Down Street geloop. Maar die chinchilla jas waai voor sy gedagtes. "Dit is alles baie vreemd," het hy gedink. “Wat doen ‘n chinchilla-jas alleen buite hierdie tyd van die nag? Dis nie ordentlik nie.” Hy het ver genoeg gestap om , ordentlik, te kon draai en weer kyk. Die sagte glans van die chinchilla was steeds daar: meer as ooit soos ‘n heerlike sjieling wat moedswillig op ‘n bedelaar se greep wag. “Gee haar vyf minute,” dink Ivor, “en as haar man nog nie opgedaag het nie, moet ek na haar kyk. Dwaal rond in ‘n chinchilla-jas op ‘n aand soos hierdie! Ek sal haar my vriendskap vir vyf minute aanbied , en die woord vriendskap beklemtoon sodat sy sal weet ek is ‘n man sonder toevallige begeertes. Ha!” Hy het op hierdie oomblik baie gay gevoel; steek ‘n sigaret aan en stap stadig tot by Hertfordstraat; en stadig terug, teen die heuwel van Down Street af. Die reën kon uiteindelik die grond bereik. “Laat dit,” dink Ivor. Hy het gay gevoel. Die ure van sy lewe het soos ‘n woestyn voor hom gestrek, maar hy voel gay; die dae en jare van sy lewe het soos ‘n wildernis van klippe voor hom uitgestrek, maar hy het vrolik gevoel; en hy weet nie hoekom nie…. Vinnig kom Ivor nader, aan die oorkant, die sagte en harige skynsel van die chinchilla-jas. Hy het vir homself gelag. "Wat ‘n hond is ek!" hy het gedink. “As,” het hy gedink, “ek ’n digter was, sou ek ’n gedig oor ’n eensame dame in ’n chinchilla-jas skryf. Omdat ek nie ‘n digter is nie, sal ek eerder met haar praat. Dus.” En hy het die pad met ‘n swaai oorgesteek. Hy het nie omgegee nie…. Die gesig van die chinchilla was nie sigbaar toe hy naderkom nie. Bo die gesig was ‘n voorstel van hare. ‘n Lang figuur, langer as Virginia – baie lank. Maar hy was nie bang nie. Hy het nie omgegee nie…. En met sy een arm vee hy sy hoed af. "Kan ek enigsins van enige nut wees," het hy gepleit? "Jy kan vir my ‘n taxi kry," kom stem van chinchilla, vinnig en laag. "Sekerlik," sê Ivor, en het haar dadelik verlaat om daarna te soek. "Ookraat," het hy gedink. “Niks van jou sagmoedige goed oor haar nie.” … weer Piccadilly. Daar was taxi’s op die staanplek ‘n honderd meter of so bo aan die sulky kant – lekker en beleefde taxi’s noudat die oorlog verby was. “In Down Street,” het hy vir die eerste bestuurder gesê, “is daar ‘n metro-stasie en ‘n chinchilla-jas. Stop by hulle.” Die bestuurder het geknor en gery. En terwyl hy stadiger langs die Tube ry, het die chinchilla-jas uit die grotagtige plek uitgestap en was sigbaar soos ‘n lang vrou in ‘n chinchilla-jas, nie meer nie; want oor haar kop is ‘n soort motorsluier gegooi wat wat dalk goue hare kan wees verduister en voorgestel het wat ‘n jong en lieflike gesig kan wees. “Maar natuurlik,” dink Ivor, “sy is pragtig. ’n Eenvoudige vrou sal nie die wang hê nie.” Hy het van die voetplank afgespring, en die deur vir haar oopgemaak. "Jy kan my netsowel nou by my deur sien," kom stem van chinchilla sag. Skielik kon hy nie sê hoekom nie, die begeerte na lag het hom verlaat. “Ja,” het hy net gesê. Sy het vir hom ‘n gebaar gemaak om eers in die kajuit te klim. "Ek sal hom lei," het sy gesê. Daar was stilte in die kajuit: die dame het blykbaar geen begeerte gehad om te praat nie; en Ivor, al wou hy weer haar stem hoor, het skielik gevind dat hy glad niks het om te sê nie – vir hierdie vreemde dame! Dit was soos ‘n geleentheid uit ‘n boek deur ‘n jong romantikus, tog was sy baie eg, hierdie vrou; hy kon haar _skoon_ werklikheid aanvoel, en haar stem het daardie lae en sorgelose bekoring gehad van ‘n vrou wie se voete op ‘n Aubusson- mat is en wie se hart nie aan skielike impulse onderworpe is nie. Sy was kalm. _Kalm!_ ‘n Heerlike toestand…. Hy wou hê sy moet praat; en sy het dit skielik gedoen. “Sê my,” kom die stem met sagte belangstelling, “is ander mans soos jy, of is jy uitsonderlik?” “Wel—-” Ivor huiwer. "Ek is bevrees ek was nogal onbeskof…" En hy het sy teenwoordigheid net ‘n bietjie afgekeur, na die donker houding van haar kop. "Ja, jy was onbeskof, ek neem aan," sê die stem sag. “Maar ek het nie daaraan gedink nie. Ek het gewonder of dit gewoonlik met mans is om wees galant…” “Jy sien,” verduidelik die stem, “ek weet baie min van mans af. Oor jong mans.” Toe kry Ivor skielik ‘n idee… “Ek sê,” het hy amper uitgeblaker, “ek is reg, jy weet. Ek bedoel—wel, ek wil niks hê nie. Jy moet nie dink dat ek enige—wel, bybedoeling het nie , want ek het nie. Ek het net gedink ek sal met jou praat…. Dis nogal moeilik om te verduidelik…” “Dit blyk te wees,” lag die stem skielik vir hom. En die taxi het gestop. Ivor stap uit, met onwilligheid, want die rit was kort, te kort; en, alhoewel hy geen "bybedoeling" gehad het nie, sou hy graag nog ‘n rukkie met haar wou praat. Maar selfs toe hy op die randsteen uitstap, prewel hy sag: “Wel, ek is verdomp!” Want hy het gesien dat hulle in Hertfordstraat was – en net by daardie deel van Hertfordstraat wat aan die hoof van Down Street is! en daar, ‘n honderd tree of wat teen die helling daarvan af, was die Tube-stasie! Die chinchilla-jas het gelag, ‘n effense golf van ‘n lag was dit, uit die reses van die taxi. "Ek woon hier," het sy gesê. “Maar ek het vir hom gesê om by Hamilton Place rond te ry…” “Ek het gedink dit sou pret wees om jou verwarde gesig te sien,” het sy gesê. “Ek het nog nooit baie pret gehad nie.” Haar skielike klagte uit die donker het hom, wat by die deur staan, skrikwekkend skaam gemaak; en hy het niks gesê nie, ongemaklik. Hy het eenkant gestaan terwyl sy uitstap. En, in die lamplig, sien hy haar gesig vir die eerste keer, terwyl sy langs hom skuur: ‘n jong en pragtige profiel – eienaardig kalm ook, so lyk dit! – verby sy oë. “Sy is ‘n mens,” kon hy nie help om te dink nie. Hy het by die kloppende taxi gebly; hy het haar nie tot by die deur van die huis gevolg nie , sodat sy nie sou dink dat hy die geleentheid binnenshuis wou volg nie . En hy wou, baie graag; maar hy kon geen beweging maak dat sy nie ongemaklik gemaak sou word by ‘n gedagte aan sy aandrang nie. Hy kyk hoe die lang figuur – sy was baie lank, langer as Virginia – ‘n grendelsleutel in die deur sit; hy kyk hoe sy die deur oopmaak; en hy sien hoe sy haar kop na hom toe draai. Hy haal sy hoed vinnig af. "Totsiens, Chinchilla," het hy gesê. Sy glimlag ‘n bietjie. “Jy moet ’n baie gevaarlike man wees,” sê sy ingedagte, “om so haastig te wees om nie jou selfbeheersing op die proef te stel nie…” Dit was immers baie verbasend van haar om dit te sê, net dit . "Jy kan vir ‘n oomblik inkom," het sy gesê. "Ek wil graag hê jy moet vir ‘n oomblik inkom ." En Ivor maak ‘n teken vir die taxibestuurder en volg die chinchilla-jas tot in Hertfordstraat nr. 78. Epiloog Hoofstuk – _2_. Eenkeer in die gang van die huis het sy nie na hom omgekyk nie: haar treë het skerp op die klipvlae gelui toe sy na ‘n deur aan die verste punt van die breë en somber klipsaal verbygaan – want daarin was net een lamp brand. Hy gooi sy hoed op ‘n stoel en, toe hy haar volg, het hy tyd gehad om verras te wees oor die ruimheid rondom hom. Want van buite af het die huis gelyk soos een van daardie lang en smal huise wat algemeen in Mayfair voorkom, waar grondhuur hoog is: daar was geen sweempie van hierdie wye en ruim saal waarin die ligste trappies boeiend weerklink nie. Dit was soos die saal van ‘n huis in byvoorbeeld Carlton House Terrace, dit was ‘n saal om twee butlers te hou – noudat voetgangers vulgêr geword het – die een om jou hoed te neem en die ander jou naam; en aan sy einde, naby die deur waardeur die chinchilla verbygegaan het, het daar met ‘n wye swaai ‘n edele marmertrap opwaarts gevee, die soort trap van bo af waarvan mans die opkomende genade van die vroue wat moontlik liefgehad het, redelik kan insien. hulle of die tekortkominge van die vrou met wie hulle getrou het; want baie hartseer vir ‘n middelmatige figuur is die opgaan van so ‘n sierlike trap soos hierdie. Die huis was baie stil, maar dit is nie ongewoon dat ‘n huis teen half twee baie stil is nie. En toe Ivor die lang dame agter die kamer aan die voet van die edel trap ingestap het , het hy gewonder hoekom sy hierdie vreemde ding doen ; maar (aangesien mans nie kan help om aan sulke dinge te dink nie) het hy nie die idee ernstig oorweeg dat haar uitnodiging uiteindelik sou sluit haar bed in, want enige dwaas kan ‘n romantiese dame van ‘n kalm dame onderskei, en sy was heerlik kalm. Waarskynlik was sy verveeld, dink Ivor, en sal haarself ‘n rukkie vermaak; en so, alhoewel hy vanaand nie baie amusant gevoel het nie , sou hy probeer om so aangenaam as moontlik te wees…. En hy sou in elk geval nie omgee vir ‘n drankie nie; maar hy het nie ‘n drankie gekry nie. Haar stem ontmoet hom toe hy die kamer binnegaan: dit was ‘n groot en wye kamer, en dit was dof, want sy het net ‘n paar ligte aangeskakel, dowwe elektriese ligte wat hier en daar in subtiele vase versteek is oor die uitspansel van die kamer. “Moenie asseblief skaam wees nie,” ontmoet haar stem hom, die kalm stem, “want ek is nogal skaam genoeg vir twee. En ek het jou gevra omdat ek wil hê jy moet met my praat – net ’n bietjie.” Hy kom vorentoe na haar toe oor die matte wat die parketvloer gestrooi het . Daar was baie goed in daardie kamer, stoele en voetbanke en banke van gehalte, maar tog was dit ‘n kamer vir ontspanne voete, ‘n kamer wat maklik is om in te beweeg. Sy staan by die edel uitgesnyde kaggel, ‘n figuur in chinchilla, waaronder sigbaar was ‘n lae-snit swart rok: en dit het ‘n bietjie geblink asof dit van swart pantser gemaak is, net soos swart paillette soms skyn. “Wel, dit maak ’n man skaam,” het hy geprotesteer, “om te probeer gestand doen aan die feit dat jy hom met jou laat praat het.” Die openhartige oë van die lang dame het hom ondersoek; hulle was grys oë, groot en ondersoekend en verbasend onskuldig, en nou was daar ‘n subtiele lig van lag in hulle, asof sy oneindig maar stil oor iets geamuseerd was. Maar hy het nie haar oë ontmoet nie, want syne was skielik verdiep in ‘n groot portret op ‘n ander muur, ‘n portret wat selfs in daardie dowwe lig verskriklik en merkwaardig was. Dit was ‘n portret in olies van ‘n vrou in ‘n groen rok wat in ‘n stoel met ‘n hoë rug gesit het, en haar kop was terug teen die rugleuning van die stoel gedruk sodat haar keel ‘n skoon en wit lyn was, en afgryslik in sy voorstel van weelde; en die oë van die vrou in die groen rok, terwyl haar kop agteroor teen haar stoel leun, het die skrikwekkende openhartigheid van onskuld in hulle gehad, en hulle het jou uitgelag, sonder om te spot, asof sy oneindig maar stil oor iets geamuseerd was; en haar hare was goudkleurig, en tog sou net ‘n dwaas dit goud genoem het, want dit was van die kleur van gevalle blare op ‘n Oktober-middag, rooibruin en baie dowwe goud geskiet met ‘n fantasie van karmyn. In elk geval, die kleur van haar hare was meer soos dié van ‘n Oktoberblaar as enigiets anders, en wat haar rok betref, wie sal daardie groen rok beskryf? Want dit was ‘n vreemde en verrassende rok, tog was dit nie ‘n brutale rok nie, maar geestig, en dit het van sy draer meer geverg as die deug van waardigheid, al is selfs dit ‘n aansienlike deug in jong vroue deesdae. Aan sy voet was net die soet punt van ‘n kersieskoen sigbaar – maar aan die ander punt, die koningin, aan daardie punt waar ‘n rok moet sterf sodat ‘n vrou se vlees kan lewe vir mans se bewondering en nood, aan daardie punt waar ‘n rok krul in heerlike weelde oor borste en sterf in ‘n laaste poging om ‘n skraal keel te bereik en vas te gryp! Wat van daardie koninginagtige einde van daardie groen rok? Dit was vernuf, sonder om ‘n jota afbreuk te doen aan die elegante formaliteit van die draer daarvan, sodat dit ‘n dun groen draadjie uit die boesem oor die een skouer ingevee het – en nooit oor die ander teruggekeer het nie! want daardie ander skouer was skrikwekkend wit en naak, dit was die soort skouer waaroor mans in eensame oomblikke droom; dit was ‘n skouer wat moedeloos geskei was van die groen rok wat, altyd so weelderig, oor maar die helfte van die borste van die subtiel laggende vrou met die oë van onskuldige openhartigheid gebuig het. En Ivor het na haar gestaar. “Ag, ja,” sê hy, na die portret toe, “ek ken jou nou. Ek ken jou goed.” "O, maar is ek dan so beroemd!" het die dame pateties gehuil, en Ivor draai ingedagte na haar. "Daardie portret is beroemd," het hy gesê. “Dit het almal laat praat, selfs in oorlogstyd – en dit het my laat verlang. Jare gelede …" Die "Portret van Pamela Star," deur Augustus John – wat in die herfs van 1916, toe dit op uitstalling by die Grosvenor Galerye was, nie gehoor het nie daarvan? Nog nooit het portret so ‘n opskudding gemaak of so ‘n indruk gelaat soos die portret van Pamela Star nie. Die _Daily Mail_ het haar dadelik ‘n "raaiselvrou" genoem, en die _Aandnuus_ het ‘n teorie ontdek dat die lieflike wese ‘n Belgiese vlugteling was wat majoor John met gevaar van sy lewe gered het; en het probeer om ‘n onderhoud met die kunstenaar te voer, maar het betreurenswaardig misluk. En al was daar nie wat mede-kunstenaars wou sê dat die portret ‘n literêre meesterstuk eerder as ‘n skildery was nie, wat ‘n vervelige opmerking is en niks beteken nie, en alhoewel meneer George Moore gesê het, terwyl hy weggestap het van ‘n lang bepeinsing van die portret, dat die skildery saam met Manet gesterf het–maar dit is algemeen erken dat terwyl Gainsborough ‘n dame soos ‘n landskap geskilder het, Augustus John ‘n dame in ‘n legende gemaak het; en watter dame, is gevra, sal nie eerder ‘n legende as ‘n landskap wees nie? “Ek was met verlof in 1916,” het Ivor vir haar gesê, “en ek het toevallig by die Grosvenor-galerye ingestap. En daar was jy! Jy was ‘n groot hulp vir my, Pamela Star. Jy was inderdaad…” “En was jy toe net so nuuskierig oor my as wat jy nou hoflik is?” vra sy hom met ‘n glimlag. Hulle het naby mekaar gestaan, die kamer was ‘n eiland en hulle was eensaam en naby daarop; sy glimlag nuuskierig vir hom; en Ivor het ‘n snaakse gevoel gehad dat hy nog nooit ‘n vrou met so ‘n skoon, ontsluierde glimlag ontmoet het nie: absoluut eerlik. En hy het gewonder oor haar ouderdom, en gedink dit moet daardie geheimsinnige en ontasbare ouderdom wees wat iewers tussen vyf-en-twintig en dertig lê. "Almal was nuuskierig oor jou," het hy vir haar gesê. “Mense het oor jou gewonder. Hulle het ‘n bietjie van jou geweet, sien jy, en op daardie bietjie het hulle allerhande skinderpraatjies gebou…” “En het meneer John nooit verduidelik hoe stil en onskadelik sy oppasser was nie?” vra Pamela Star. “John praat nooit oor sy oppassers nie. As jy hom ‘n vraag oor hulle sou vra, sou hy jou nie hoor nie. John is ‘n kunstenaar, nie ‘n tafelversiering nie…” “En watter soort dinge het mense oor my gewonder?” vra Pamela Star. “Ek wil asseblief weet. Want, jy sien, ek weet net so min van mense as wat hulle van my weet. Minder selfs…” “Hulle het gewonder,” sê Ivor, “of jy regtig wil weet, of jy ’ n hofdame of ’n maagd was. En dit is ‘n groot kompliment vir jou, Pamela Star, want daar is oor die algemeen geen twyfel daaroor op een of ander manier nie…” “En jy?” "O, ek het ook gewonder!" "En nou – wonder jy nog steeds?" "Meer as ooit," het hy haar verseker. “Ek wonder nie,” verduidelik hy vinnig, “of jy ‘n hofdame is nie, want ek dink ek weet net genoeg van hulle om te weet dat jy nie een is nie. En jy lyk te wys om ‘n maagd te wees. Ek wonder net oor jou, dis al.” “Sal ek jou vertrou?” het sy vir hom gestel, so skielik. “Asseblief,” het hy gesê. “Wel—-” begin sy kinderlik en huiwer. Haar oë, daardie openhartige oë, was baie vol op hom, hulle het syne deursoek. Sy het gesluk, geglimlag en vinnig gepraat:– “Ek is ‘n loodgieter se dogter, en tog besit ek hierdie huis en alles wat daarin is en nog baie meer. Eintlik is ek baie, baie ryk.” “So, natuurlik,” sê sy sag, “ek is nie ‘n maagd nie. Natuurlik…” En skielik, uit die kuiltjies van daardie eienaardige oomblik, het daar gelag uitgesluip ; en hulle het gelag, daardie twee, reg vir mekaar, ‘n bietjie skaam, ‘n bietjie verwonderend, soos kinders wat onrustig is onder die las van ‘n nuwe vriendskap. En toe sê sy, baie ernstig:– “Ek sou jou nie in Afstraat met my laat praat het as ek nie gesien het dat jy nie die gewone aantal arms gehad het nie. Jy kan minder skade aanrig met net een arm, het ek gedink…” “O, ek kan nogal baie doen! ’n Mens se verstand het tog duisend arms om mee seer te maak .” “Ek sien,” sê Pamela Star nuuskierig. En dan het daardie een arm gemaak asof hy ‘n bietjie rommel wegvee. "Maar hoe het ons van myself gepraat?" "Ek het net probeer uitvind oor mans," het sy lieflik gebieg. “Ek het so min geken…” “Ag, ja, jy het my vertel hoe jy gekom het dat ek met jou in Afstraat kon praat ,” onthou hy. “Wel, jy weet, ek sou beslis nie het nie gedroom om met jou te praat as ek geweet het wie jy is. Ek sou geskrik het…” “En nou–is jy nie bang nie?” “O, nee! Ek hou van jou, Pamela Star.” En weer het hulle saam gelag, maar skielik het sy baie ernstig geword; en hy wonder by homself omdat hy nie voorheen opgemerk het dat die openhartige oë hartseer was en dat haar mond net ‘n bietjie hartseer was, soos van ‘n vrou wat dalk huil maar nie wil nie. “En nou sal ek aan jou bely, aangesien jy sê jy hou van my,” het sy sonder grap aan hom gesê, “dat ek jou hier onder valse voorwendsels gevra het…” “Maar jy het glad nie voorwendsels gemaak nie!” hy het vinnig ingebreek. “Dis wat so lekker aan jou is…” “Ek het vir jou gesê,” dring sy daarop aan, “dat ek jou gevra het om in te kom, want ek wou hê jy moet ‘n bietjie met my praat. Ek het gelieg, my vriend. Ek het jou gevra om in te kom, want ek wou seker maak of ek van jou hou of nie. En as ek van jou gehou het, was ek van plan om jou iets te wys. Ek moet dit eenvoudig vir iemand wys, sien jy nie? Iets belangriks.” “Om die waarheid te sê,” sê sy baie stadig, “ek gaan vir jou die belangrikste – hoe sê ’n mens dit? – faktor in my lewe wys. Kom, vreemdeling.” “Ek sal jou my naam sê as jy wil,” sê Ivor. Sy oorweeg sy gesig. “Dit maak nie saak nie,” het sy vir hom gesê. “Ek ken mans met name, maar ken hulle nie beter vir hulle nie. Dit sal in die aard van ‘n eksperiment wees…" "As ooit," het sy gesê, "sal jy my oë sien soek na ‘n woord, sal jy vir my jou naam sê. Dit sal die woord wees wat ek nodig het.” En sy het flou geglimlag vir sy geabsorbeerde gesig, en met ‘n effense skud het die chinchilla- jas van haar op die vloer afgeval, sag en blink silwer om haar voete, en sy was ‘n vrou in ‘n swart paillette rok wat laag om haar keel gesny is en erg ver uit haar arms. Iewers oor die blink swart was ‘n spatsel heldergroen, miskien was dit omtrent sy middel: net ‘n klein spatsel heldergroen op die blink swart rok … "Kom," sê sy weer. En hy het Pamela Star gevolg oor die kamer tot by dubbeldeure aan die ver kant. Sy het haar hande op die twee knoppe gelê, asof sy die deure dramaties wil oopswaai; maar in plaas daarvan, terwyl sy so teen die donker paneel van die deur staan, gooi sy skielik haar kop agteroor na hom met ‘n pragtige gebaar, en sy sê:– "Jy is my nuutste vriend – en hier is my oudste en my beste !” En Pamela Star het die deure oopgegooi om haar nuutste vriend aan haar oudste voor te stel, ‘n dooie man wat op ‘n groot rusbank in die rustige lig van twee hoë kerse, by sy kop, in twee lang kandelaars van barbaarse ontwerp in dowwe en gedraaide goud uitgelê is. . “Dis hoe hy dit gewens het,” fluister sy. Hulle staan, die twee jongmense, selfs so reguit soos die twee kandelaars van die dooie ou man se begeerte, in die oop deur: Ivor staar in verwondering, en sy in diepe bedagsaamheid, na die stil en bebaarde figuur op die groot rusbank. Haar oudste en beste vriendin! En sy, langs hom in die deur, was so stil soos die dooies…. Hulle staan teenoor mekaar aan weerskante van die figuur op die groot rusbank, hy staar verwonderd af en sy in gedagte; en die kalm lig van die twee kerse het sag op haar hare geskyn, sodat rooi en goud en brons op die branders gedans het en towerskakerings towerskaduwees in die dieptes gejaag het. Die rusbank was laag, dit het nie bokant Ivor se knieë uitgekom nie; en dit was baie wyd, maar die ou man was nie daarin verlore nie, want selfs in die dood kon hy grootte verwar en verhouding verwar. Patriargaal het hy gelyk, daardie ou man, waar hy gelê het met fyn kop en baard wat deur die laken ontbloot was – vir watter skande om die kop te bedek, maak nie saak hoe traag nie, van Aram Melekianus! Van wie daar gesê is dat hy die enigste trotse gebaar was wat die ellendige ras nog ooit gemaak het sedert Jesus gesterf het om die siele van mense te red en ‘n hektoom van Hayastan te maak , wat Armenië se ware naam is. ‘n Wyse ou man, sir Aram Melekian, maar bitter: die vriend van die mens het hy homself sekerlik bewys deur baie liefdadigheid en skenkings, maar so sekerlik het hy die mensdom verag; hy het geld daarvoor geleen. Daar is gesê dat hy verskeie klein oorloë gefinansier het , en dit was bekend dat hy saam met die groot Griekse miljoenêr het die Geallieerdes aansienlik gehelp in die laaste oorlog – sy idee was, het sommige mense gesê, dat aangesien Engeland en Frankryk bevriend geraak het met Armenië amper uit sy bestaan, was hy maar te bly om te doen wat hy kon vir hulle: wat hom nie wys in ‘n baie aangename lig, maar is byna seker ‘n kwaadwillige versinsel van afguns, want sir Aram Melekian het altyd laat weet dat hy aan niemand toegegee het in sy bewondering vir die onlangse beskawings van die Weste nie, en gesê: "Die Weste is veel meer slinks as die Ooste, en daarom word die Ooste slinks genoem, dink ek.” Dit was ongetwyfeld aan sulke vars en seunsagtige opmerkings dat die ou multi-miljoenêr sy wonderlike gewildheid onder die samelewings van Parys, New York en Londen te danke het. Daar is egter verstaan dat mnr. Belloc en mnr. Chesterton nie baie van hom hou nie, en die _Morning Post_ het verskeie afkeurende verwysings na hom gemaak in verband met mnr. Lloyd George se Nabye Oosterse beleid – maar dit alles was ongetwyfeld as gevolg van ‘n verskoonbare misverstand oor sir Aram Melekian se neus, wat ‘ n besliste Joodse aangeleentheid genoem word; terwyl, alhoewel Armeniërs dikwels beskryf is as baie Joods lyk, die waarheid van die saak is dat Jode baie Armeens lyk, want die Armeniërs is die senior ras en het dus ‘n voorreg op daardie neus wat die Jode, miskien nogal indiskreet, het nog altyd as hul eie aanspraak gemaak. Sir Aram Melekian het, soos wyle burggraaf Northcliffe, die geskiedenis van Napoleon gelees; maar, anders as wyle burggraaf Northcliffe, het hy dit vergeet…. Maar die dood van die groot Armeense, op 1 Mei 1921, is te onlangs om besondere kommentaar te verdien; en inderdaad, min kon bygevoeg word by die biografiese besonderhede, waarderings en titteltjies wat die koerante van die dag gevul het; want redakteurs, wie se hande nêrens, indien nie op die pols van die publiek is nie, weet dat, hoewel ‘n multi-miljoenêr maar ‘n fabel is terwyl hy lewe, die groot hart van die publiek dadelik geraak word deur sy dood en diep geïnteresseerd is in die beskikking van sy fabelagtige gelde; alhoewel in hierdie geval gevind is dat daardie gesindheid van minder as gewoonlik belang was, want die aantal woorde in sir Aram Melekian se testament het nie die gerugte getal van sy miljoene oorskry nie. Ivor hoef nie vertel te word wie die ou man is nie. Die nuuskierigheid oor die “Portret van Pamela Star” in 1916 het in elk geval een sekere feit oor Pamela Star vasgestel, dat sy op een of ander manier met sir Aram Melekian verbind was; en al het die ou miljoenêr ‘n bietjie glans gekry uit daardie verbintenis, hetsy van liefde of voogdyskap niemand geweet het nie, was dit ‘n bietjie "eienaardig" van hom gedink om haar, "daardie lieflike, lang skepsel," so ernstig vir homself te hou; want daar was geen kans om haar te ontmoet nie, selfs daardie briljante en energieke gasvroue wat intieme kennisse van Aram Melekian was, is deur hom die geringste bekendstelling aan Pamela Star geweier. “Later,” sou hy sê; en altyd "Later." Hulle sou egter nou en dan langs mekaar in die tonnel van ‘n motor gesien word; nou en dan in die Ry gery, ‘n mooi paar vir al sy ouderdom, wat ver oor die sestig moes gewees het: "die lieflike, lang skepsel" en die ystergrys ou man met die Assiriese baard en die diep oë wat net geglimlag het ontstellende oomblikke: ‘n verdagte man. En so het Pamela Star onbekend gebly, ‘n legende geskep deur Augustus John en net deur ‘n eksentrieke ou man geniet…. Dit was toe Ivor uiteindelik sy oë van die ou man se gesig oplig, om te sien of Pamela Star werklik bestaan, dat sy gepraat het. Sy het in ‘n baie lae stem gesê:– "Hy is vanaand dood – omstreeks sewe-uur. Saggies–net soos hy kyk. Hy het verwag om te sterf, sy hart was so. En ek het dit ook verwag…” “Liewe, liewe Aram!” haar stem kom so sag, so teer. "Hy was so sterk – en so minagtend – oor alles behalwe my!" Ivor kyk weer af na die edele kop waarop die ouderdom ‘n maanhare van grys hare gelaat het, en na die gesig, wat asof wit gebleik en styf met baie jare, baie humeure was. “Hy lyk,” het Ivor ingedagte gesê, “soos ek gedink het geen mens in die wêreld nie kon lyk, die rykste man in die wêreld.” “En ek?” Haar skerp vraag het hom laat skrik; hy staar oor die rusbank, in die grys irisse waarin die kerslig kolle van goud laat val het. “En ek? Lyk ek soos die rykste vrou in die wêreld?” Hy het gestaar; dit was op een of ander manier afgryslik, die saak en manier van daardie vinnige vraag, so bros en oneindig ellendig! En hy het skielik gevoel asof sy hele lewe na hierdie spesifieke en wonderlike punt gelei het , dat hy twee-en-dertig jaar geleef het vir niks meer nie – en niks minder nie! – as om gevra te word, oor die liggaam van ‘n ou man , hierdie manjifieke absurde vraag. En hy het probeer swyg, maar hy het iets gesê, hy het nooit geweet wat nie…. Epiloog Hoofstuk – _3_. Hulle was terug aan die ander kant van die toe voudeure: amper soos voorheen, saam staan soos op ‘n eiland in kunsmatige skemer. Die geleentheid was nie op een of ander manier een om te gaan sit nie. "Ek het ‘n groot eis van jou geduld gestel, nie waar nie?" vra sy hom. “Al hierdie misterie…” “Maar jy het dit vir my baie maklik gemaak om aan daardie vraag te voldoen,” het hy opreg vir haar gesê. “En nou sal ek verduidelik—iets, in elk geval. Jy het die reg om iets te weet – ná my vreemde gedrag.” En dit het gelyk of sy vir hom gewag het om iets te sê, maar hy het niks te sê gehad nie: die ding was te geheimsinnig. “Ja?… Wel, luister. Daar, in daardie kamer, lê my oudste en dierbaarste vriend – al weet ek nie hoekom ek dit so stel nie, want ek het nog nooit ‘ n ander gehad nie. Maar dit is nie om pateties te wees nie, ek is so uitgestrek vir jou. En dit is nie vir hartseer oor Aram se dood nie. Ek is selfsugtig, my vriend. Ek dink net aan myself – en daar is ‘n groot afgryse in daardie woord, myself, wanneer daar nie ‘n ander is om daarby te sit nie…” Sy stop, en lyk of sy hom in ag neem; en sy het ‘n effense, hulpelose beweging van haar hand gemaak, sodat ‘n gevoel van haar onmag hom nou aangeraak het. “Ek sal verstaan, wat jy ook al sê,” het hy haar gesmeek om te glo. “In elk geval, ek dink ek sal.” “As jy ooit eensaam was, sal jy,” sê Pamela Star. “Al kan dit moeilik wees, want ek is eers vanaand seweuur eensaam . Maar ek ly aan al die eensaamheid van my toekomstige lewe, ek sien nie hoe dit herstel kan word nie. Dis dalk histerie. Jy het baie vroue ontmoet, ek is seker, en daarom weet jy dit dalk vir histerie…” “Ek het baie vroue ontmoet,” het Ivor gesê, “en ek weet niks nie.” “Luister,” sê sy weer: en praat impulsief, vinnig. “Ek is al saam met Aram Melekian vandat ek tien was. Ek is nou agt-en-twintig—agtien jaar in daardie wyse ou man se sorg, want hy was baie wys, jy weet. Ek was ‘n vuil dogtertjie wat in die Fulhamweg rondgespeel het, die dogter van ‘n loodgieter se voorman en die suster van ‘n seuntjie wat selfs grubberiger as ek was, toe Aram my sien op pad na die ateljee van een van sy _protégées_ in Redcliffe Pad. Hy het my verskeie kere gesien, het hy gesê, en was verstom oor my skoonheid…” Sy glimlag flou. “Ek dink hy was sedertdien verstom daaroor. En natuurlik was ek maar te bly om , al was dit net so, ‘n bietjie van die groot skuld wat ek hom verskuldig is, terug te kan gee.” “Aanvanklik,” het sy gesê, “was hy my voog. Hy het dinge met my pa gereël–wat nooit vir homself hulp sou ontvang nie, liewe pa is so ‘n onafhanklike soort loodgieter! En hy het ook ‘n groot sukses van loodgieterswerk gemaak , hy en my broer—Snagg & Seun, van die Fulhamweg. Want my naam was Pam Snagg, maar Aram het dit na Pamela Star verander, en gesê dit is meer gepas vir my…” “En dit is inderdaad,” sê Ivor. “Ja, Aram het ‘n _flair_ gehad,” het sy ingestem. “En hoewel hy so bitter was, kon hy selfs eenvoudige dinge mooi maak deur dit te verstaan. Dis sekerlik baie skaars…” “Hy was eers my voog,” herhaal sy, “en toe, toe ek twintig was, was hy my minnaar. En toe, daarna, was hy my vriend. Hy was my minnaar vir ‘n jaar, en hy het gesê dat daardie jaar die groot fout van sy lewe was – die enigste fout van sy lewe, het hy gesê. Vir een dag het hy gehuil–Aram het gehuil, hard Aram!–en daarna was hy my vriend. My groot vriend…. Die groot fout van sy lewe! Wel, ek weet nie. Dit is maklik om hierdie dinge volgens moraliteit te beoordeel, so maklik dat moraliteit soms verkeerd moet wees. Dis te selfversekerd…. Ek is bly dat ek sy minnares was. Ek voel ek sou baie–klein en klein gewees het, daarsonder. Jy verstaan? Dit balanseer een of ander manier – die kennis. En ek is seker jy sal nie hier wees nie en ek praat so eerlik met jou, maar dat ek eens op ‘n tyd Aram vir my laat liefhê het—o, ja, dit was net dit, daar is glad geen verskoning vir my nie, behalwe dat ek Ek is bly daaroor.” “Maar dis sekerlik net genoeg!” “Ja?” vra sy sag; en hy het ‘n bewuste oomblik gehad om te wonder wat sy gaan sê. “En was dit genoeg verskoning, my vriend, vir hom om al sy eiendom, _elke bietjie_, aan my na te laat, om mee te maak soos ek wou? Ek, Pamela Star!” “Wel!…” sê Ivor verbaas. Dit was ongelooflik … "O, maar dit was verskriklik!" het sy skielik gehuil. "Hoekom sê jy ‘dit was’?," het hy gevra – skerp. Sy staar diep verbysterd na hom. “Jy is vinnig!” prewel sy. Sy gee ‘n hand oor haar voorkop. “Ek weet nie,” het sy gesê. ‘Ek moes gesê het ‘dit is’, veronderstel ek. Maar jy is tog hier – nie waar nie?” Dit het gelyk of daardie duidelike feit hom tot stilswye verbaas het. "Dit was verskriklik," het Pamela Star volgehou. "Vanaand – alleen hier! Die dokter het gekom en gegaan – ‘n indrukwekkende man. Sy pasiënte het altyd bulletins oor hulle in die oggendkoerant – ‘n baie indrukwekkende man. Hy het my hand baie bemoedigend gedruk toe hy weggaan. Toe het die sekretaresses gekom en gegaan–outomat, net outomat! Dit het gelyk of hulle geweldig baie gevind het om te doen, alhoewel ek seker is dat ek nie weet wat dit was nie, want ek kon glad nie iets kry om te doen nie. Een outomaat het vir my gefluister dat hy ‘oor die Pers’ sou sien – die simpel man, asof ek omgee waaroor hy sien! En uiteindelik het hy ook gegaan, die laaste outomaat, met fluisterende voete. Die bediendes het meer menslik gelyk – Rose, die skinker, is ‘n baie gawe ou man, maar die loodgieter se dogter kon nie op een of ander manier haar kop op sy skouer sit en sê dat sy baie, baie ellendig was nie. Toe gaan hy uiteindelik bed toe , veronderstel ek, en ek is alleen gelaat met Aram en al hierdie geld: … alleen gelaat met môre en al die môre! Voel jy my nie jammer nie, my vriend – wat moet ek daarmee maak? Moet ek my hele lewe opoffer aan daardie aaklige geld – net soos hy gedoen het! O, ek verag nie geld nie, maar dit is te veel, dit is eindeloos! Ek kan dit nie wegteken nie, hoop vir hoop–o, heerlike hope goud om weg te gee! "Sal u dit vat, meneer, of sal ek dit vir u stuur?" Maar dit het geen nut nie, ek kan dit nie wegteken nie , want hy het my met sy miljoene vertrou om hulle tot hul beste voordeel te lei. Hy het my vir daardie doel opgevoed, hy het gesê ek is die een vrou in die wêreld wat dit sal kan doen. O God, wat ‘n kompliment! Hulle sal altyd syne wees, ek sal hulle slaaf wees! Dit lyk my lewe te wees, my vriend….” Sy was heerlik eerlik met hom, sy het nie haar selfbejammering probeer afkeur nie . "Maar hoekom het hy jou so–wel, toegesluit gehou?" vra Ivor. "Dit lyk vreemd van hom – gee jou nie ‘n kans om mense te ken, om vriende te maak, om dinge te weet nie!" "O, maar ek weet so baie!" protesteer sy, met ‘n groot, soet arrogansie. “Ek weet ‘n duiwel van baie, meneer, van die lewe en dinge. Hy het my geleer, jy sien – en hy was ‘n uiters ongewone man, verseker ek jou. En hy het my glad nie ‘toegehou’ nie — ek het net sy raad gevolg en hom gerespekteer soos ek gedoen het. Ek was natuurlik soms eensaam, maar ek was gelukkig saam met hom, ons het gereeld saam gelag, en dan het hy my die wêreld gewys. Ek dink nie ek sal ooit ‘n jonger man ken as wat Aram werklik was nie – selfs sy minagting vir mense was ‘n jong ding, sien jy nie! En wat my betref, ek het nooit ‘n begeerte gehad om ‘n _salon_ van my eie te hou of iemand anders s’n te versier nie. Ek wou nie dit alles hê nie. Ek is van die mense, en ek sal altyd van die mense wees, geld of geen geld. En Aram het altyd gesê dat as ek rondgaan, sal my gesig ‘n gemors van my lewe maak – vergewe dat ek eerlik is oor my gesig, maar om saam met hom te lewe het my so gemaak – want, het hy gesê, my skoonheid was nie die soort nie dat mans net tevrede is om na te kyk, hulle sal daaraan wil raak, synde mans. En ek kon nie onaantasbaar bly nie, het hy gesê, om ‘n vrou en warm te wees – dit is in elk geval wat hy gesê het, en hy het seker geweet, want hy was eens my minnaar vir ‘n jaar. Daar sal ‘n man kom, het hy gesê, wat ook jou vriend sal wees. Hy het gesê dat hy dikwels op een of ander manier seker is daaroor. Maar toe hy vanaand gesterf het, het so ‘n man glad nie gekom nie, nie eers die skaduwee van een nie. En so het ek in die huis rondgedwaal, en toe het ek uiteindelik hierdie rok aangetrek, net vir iets om te doen; en toe, steeds vir iets om te doen, het ek by die huis uit gekruip en geloop, en uiteindelik het ek by die metrostasie gestaan en gewonder of iets ooit met iemand in Down Street gebeur het. Uiteindelik het ek besluit dit het nie – alhoewel, jy weet, ek het nie verwag dat iets sou gebeur nie, en ek dink nie ek wou regtig hê dat iets moet gebeur nie, want ek sou nie geweet het wat om daarmee te doen nie as dit het…” “En toe,” sê sy, “het jy gebeur, met jou een arm. Dit het dinge net soveel makliker gemaak. Op een of ander manier…” “Ek het net gebeur,” sê hy, heel opreg, “soos enigiemand anders dalk het.” “Moenie laf wees nie!” sy het gehuil – so skielik! En sy het vir sy nederigheid gelag, dit verpletter – en toe, terwyl sy haar lag verpletter, kom ‘n groot geraas en donderslag deur die klipsaal, sodat hulle geskok is in staar stilte. “Goeie God, wat is dit!” Ivor fluister. Hulle het na die deur begin; en weer het daardie donderslag deur die klipsaal die stilte verpletter en die waardigheid van sir Aram Melekian se graf geskend. “Dis die voordeur,” fluister Pamela Star. ’n Hurk en nors vorm het hulle in die nag gekonfronteer. “Ek lui hierdie klokkie vir die eerste ons,” het die vorm met prysenswaardige selfbeheersing verduidelik. “En nie grappies vir die pret nie, maar om te weet of jy my vergeet het of my gaan hou tot die volgende oorlog. Bein’ now part four—-” ‘n Konvulsiewe giggel kom van agter Ivor se skouer in die deur. “Ons het die taxi vergeet!” sê die giggel, heel onnodig, want die taxi was baie duidelik op die oog. “Ek is so jammer,” sê Ivor vir die bestuurder en glimlag vir hom. “Ek het jou nogal vergeet…” “O, ek gee nie om as jy dit nie doen nie!” het die taxibestuurder gesmaad … "Het jy genoeg kleingeld?" fluister sy nog steeds giggelende in sy oor. “Dis nie ‘n kwessie van _verandering_ nie,” fluister Ivor terug en trek notas uit. "Goeie nag, meneer," sê die taxibestuurder, met _empressement_. “Jammer dat ek jou wakker gemaak het.” Ivor staar na hom. "Glad nie," het hy gesê. “Goeie nag,” sê Pamela Star. Die taxi het homself teen die heuwel van Hertfordstraat afgeslinger na die blindes wat na Shepherd’s Market gedraai het. Dit was ‘n verstommende taxi. "Ek was nog nooit in ‘n taxi nie," sê Pamela Star kinderlik. Toe hulle deur die breë en somber klipsaal terugstap, het Ivor skielik gestop; sy het ook gestop. Die lig van ‘n wonderlike idee was in sy oë. “Kom ons gaan uit,” het hy gesê. “Vir ‘n wandeling…” En hy vee ‘n skielike gebaar om die somber saal. “Hieruit, Pamela Star…” Epilooghoofstuk – _4_. Hulle het geloop. Dagbreek het nog gedraal, en die nag was grys en vaal, maar tog was dit duidelik met die helderheid van grys wolke ver bo die stadiger bewegende lots van die mensdom. Die sypaadjies was droog, en die wêreld was nog nie bewus van hierdie 2de Mei nie. Hulle het Park Lane opgestap, en die praatjies het uit hulle geborrel; en hulle het gelag vir die dinge wat elkeen gesê het, want die dinge wat hulle gesê het, het vir hulle snaaks gelyk. Hulle het by die Marble Arch gekom, en hulle voete het die verlate plek oorgesteek wat nie deur hulle gesê is nie; en hulle het op die hoek gestaan waar die wye plek twee vingers uitstrek, een elegant en mooi na Lancaster- hek langs die Park, die ander leun en lelik met die Edgware-pad op na die noorde. Elke minuut was besig om die koevert van die nag oop te skeur, en die grys wolke het woes oor Londen op hul mistieke en doellose manier gespoel. "Ons manier is voor die hand liggend!" roep Ivor op haar navraag. “Romanse moet sy voete stewig op die werklikheid plant, want dit is die lewe wat ons mooi maak, nie ons wat die lewe verfraai nie. Ons sal dus ons lewensskuld erken deur te loop op met die lelike Edgware-pad eerder as na die vet en aaklige pleine van Bayswater. Wel, Pamela Star, enigiets kan op die Edgware- pad gebeur – selfs Cricklewood kan gebeur, die legendariese bron van Bus 16! “Ek het ‘n tante,” sê Pamela Star, “wat in Cricklewood woon. Fordwychweg. Ek en Aram het haar gereeld gaan sien, en hy het met haar geflankeer en sy het hom aanbid. Sy brei nou vir hom ‘n demper. As sy van jou hou sal sy vir jou ook een brei…” “Niemand het nog ooit vir _my_ ’n demper gebrei nie,” se Ivor pateties. En so en so het hulle kom praat van beelde, soos wat nie in museums te sien is nie. Hulle het in die geheim van beelde gepraat, hulle het kabalisties gepraat oor die gesigloosheid van beelde in harte, en hoe ‘n beeld skielik ‘n gesig kan laat groei sonder ‘n by-jou-verlof, maar wat hulle daaroor gesê het, is van geen belang nie; en hulle het vergeet wat hulle gesê het sodra hulle dit gesê het, wat ‘n eienaardigheid van alle kabbalistiese gesprekke is. Die dag was eenvoudig toe hulle weer Hertfordstraat nader; en ses houe van ‘n horlosie het los in die stil lug gehang toe hulle dit van die Park- kant af binnegekom het. Die lug bokant was pêrelmoer, maar ‘n absurde kwaai wolk het steeds donker tussen die skoorstene van Knightsbridge gespeel; en iewers uit Whitechapel verrys die vaalgoud van die Londense dagbreek. Die wêreld was wakker tot die 2de Mei, maar Mayfair is nie die wêreld nie, en selfs die menials van Mayfair lê lank daar. Toe hulle in Hertfordstraat indraai, het hulle ‘n rooikop van ‘n digter se kop op die barre fontein laat skrik, en hy het weggevlug met ‘n kamee-noot. “Daar!” sug Pamela Star. Hertfordstraat was nog so nag soos die twee lang figure, die donker eenarmige man en die vrou met die hare wat die kleur van ‘n Oktoberblaar was, stilweg daaraf gestap het. Drie vingers van haar hand was liggies binne sy arm: hulle het nie geweet hoe hulle daar gekom het nie, maar daar het hulle gebly, selfs tot by die sypaadjie voor haar huis – wat gestaan het waar Hertfordstraat, wat ‘n reguit koers geloop het, skielik afwaarts helling na Shepherd’s Market. Hulle het mekaar in die gesig gestaar–hulle oë amper gelyk, sy was so lank!– en hy neem haar hand in syne. "Ek het jare gelede ‘totsiens, Chinchilla’ vir jou gesê," het hy gesê. “Maar nou gaan ek net nag sê.” En hy sien dat haar oë na iets soek. "My naam is Ivor," het hy gesê. “Ivor!” het sy saggies gehuil. “Ivor en Pamela.” … En daar was ‘n gejaag en ‘n onstuimigheid in sy ore, skerp deurboor deur tant Moira se veraf stem: “Hulle ontmoet soos voëls, in die oopte….” Maar dit was nie die enigste geraas in daardie stil oomblik nie, daar was ‘n ander, ‘n groot gekletter soos van blik teen glas en glas teen hout … "_Minuet de cœur!_" fluister sy. Maar dit het gekom, sien hulle uiteindelik, van ‘n melkseun wat sy groen handkar slim teen Hertfordstraat se helling opstoot. Ivor het skielik sy hand oor sy oë gebring, hy het sy oë gedruk, en die oë van Pamela Star was vreemd nat terwyl hulle onsiennd na die naderende melkseun staar. "As ek nie hierdie oomblik gaan nie," sê Ivor heftig, "sal ek nooit gaan nie!" En hy het van haar af weggestap, teen die helling af. “Kom jy terug?” het sy saggies gehuil, in die skielike vrees vir ‘n groot blydskap. "Oor ‘n paar uur," het hy oor sy skouer teruggeroep en vasberade sy pad gegaan. Sy kyk hoe die lang, stapende figuur, hoed uit een hand swaai, totdat dit om die hoek van die blinde punt van Hertfordstraat verdwyn. Die gekletter van die melkwa het tot ‘n sagte geruis geval, en Pamela Star kry die melkseun wat nuuskierig na haar staar. “Ek veronderstel dit sal vir jou wees, dame,” sê die seun beleefd en bied haar een van daardie bottels melk aan wat met ‘n kartonskyf gestop word. "Soos ek elke oggend een verlaat, by nr. 78." Hy het haar verras. "Bedoel jy om te sê dat jy my melk al die tyd vir my gebring het en dat ek jou nog nooit vantevore gesien het nie!" sy het gehuil. “Wel, jy is een van die belangrikste mense in my lewe!” Die seun grinnik; hy was ‘n baie skoon seun, met ‘n pet, hemp-moue en ‘n voorskoot amper so wit soos sy melk – want hy is nie gebore en getoë in Shepherd’s Market, wat die aristokraat van krotbuurte is? "Wel, dit is ‘n bietjie vroeg vir jou om as ‘n reël op te wees, dame," het hy haar verskoon. "Of ‘n bietjie laat," voeg sy sag by. ‘En ek is in elk geval nie ‘n dame nie – nie regtig nie. Ek het ‘n broer gehad net soos jy. Maar nie so skoon nie.” Die seun het niks daarvan geglo nie. Niemand behalwe ‘n dame kon die kartonskyf so skielik uit die bottel melk getrek en na haar lippe opgelig het, soos sy nou doen nie. Die seun staar na haar; hy het gesien hoe sy na die eenarm man kyk, en hy het belanggestel. So iets het nog nooit met _hom_ gebeur nie. Die dame het diep van die melk gedrink. En toe sê sy, met ‘n blye sug: "Ek het dit nodig gehad!" Sy kon voel, en die seun kon sien, die wit dou van die melk wat om haar mond kleef. "Ek het my sakdoek vergeet," het sy gekla. Die seun pluk aan sy sak en haal ‘n verbasend opgefrommelde maar verbasend skoon sakdoek uit. Hy het dit skaam vir haar aangebied. “Nog nie gebruik nie,” het hy gesê. Sy het haar lippe met sy sakdoek aangeraak, en sy het hom ‘n bietjie melk in ruil daarvoor aangebied. "’Het melk geëet," sê die seun. Sy gee vir hom sy sakdoek terug; en sy vra hom ernstig: "Het jy daardie man gesien?" En die loodgieter se dogter het haar kop geruk, net soos ‘n loodgieter se dogter, in die rigting van die man se pad. Die seuntjie knik. "En weet jy van beelde?" vra sy hom. "Sommige gesien," het hy gesê, "in die Mooseum." "Het jy al ooit ‘n beeld sonder ‘n gesig gesien?" Die seuntjie glimlag. "Ma het ‘n borsbeeld van koningin Victoria sonder ‘n ‘ead," het hy gesê. "Maar ek het ‘n beeld sonder ‘n gesig gehad," het sy sag vir hom gesê, "totdat daardie man gekom het en ‘n gesig daarop gesit het …" Die seun staar na die deur wat toegemaak het agter die mooiste dame wat hy nog ooit gesien het, en hy het besluit dat sy waarskynlik kwaad is. Maar Pamela Star, weer alleen in die graf van Aram Melekian, het geweet dat sy mal was en dat die wêreld mal was – die lieflike wêreld wat die veragtende gees van haar streng ou vriend kon vashou, daardie aaklige hope goud en die lewende beeld in haar hart. Dankie dat jy by ons aangesluit het op hierdie opwindende reis deur "Piracy: A Romantic Chronicle of These Days" deur Michael Arlen. Ons hoop jy het die mengsel van romanse en avontuur geniet wat hierdie storie ‘n tydlose klassieke maak. Moenie vergeet om van Storytime Haven te hou, te deel en in te teken vir meer boeiende verhale nie. Hou aan om die wêreld van stories te verken tot volgende keer, waar elke verhaal nuwe avonture en onvergeetlike herinneringe bring.
Dive into the captivating world of “Piracy: A Romantic Chronicle of These Days” by Michael Arlen! This enthralling tale weaves romance and adventure in an unforgettable narrative. Join us as we explore the lives of charming characters entangled in the allure of piracy and the complexities of love. Set in a time when the seas were ruled by daring pirates, this story promises excitement, intrigue, and heartfelt moments.
Michael Arlen’s masterful storytelling takes you on a journey through stormy seas and hidden coves, where love blossoms amidst danger. Meet the dashing protagonists whose lives are forever changed by the call of the ocean and the thrill of adventure. Will they find their true love or be swept away by the tides of fate?
🌟 Highlights:
– Enchanting romance and thrilling adventures
– Intricately woven plot with unexpected twists
– Vivid descriptions of the pirate life and its perils
– Memorable characters with captivating backstories
🌊✨ Get ready to be swept off your feet by this timeless classic that blends romance and adventure in perfect harmony. Whether you’re a fan of historical fiction, romance, or simply love a good story, “Piracy: A Romantic Chronicle of These Days” is sure to captivate your heart and imagination.
🔔 Don’t forget to subscribe for more classic tales brought to life! [Subscribe Now](https://bit.ly/3JQDMwP)
#RomanticAdventure #MichaelArlen #PirateTales #ClassicLiterature #LoveAndAdventure #HistoricalFiction #BookLovers #TimelessStories #PirateRomance #LiteraryGems #SeaAdventures #BookCommunity #MustRead #EpicRomance #Storytime #AudiobookLovers #RomanticSaga #AdventureLovers #ClassicReads #Bookish #HighSeasAdventure #RomanticChronicle #VintageRomance #AdventureNovel #PirateAdventures #HistoricalRomance #MichaelArlenBooks #LiteratureClassics #RomanticJourney #ClassicTales #EpicAdventures #SeafaringRomance #BookRecommendations #AdventureBooks #LiteraryRomance #HistoricalAdventures #RomanticFiction #TimelessRomance #ClassicNovels #BookAddicts #AdventureStories #RomanticClassics #FictionLovers #HistoricalDrama #EpicTales #ClassicBookLovers #BookClubFavorites #SeafaringAdventures #RomanticReads #LiteraryAdventure #audiostory #audiobook #musical #enchantingforest #soothingmusic #Musical #soundtrack
**Navigate by Chapters:**
00:00:00 Welcome!
00:00:35 Prologue Chapter – _1_.
00:10:40 Prologue Chapter – _2_.
00:21:53 Book 1 Chapter – _1_.
00:44:41 Book 1 Chapter – _2_.
01:00:57 Book 1 Chapter – _3_.
01:08:02 Book 1 Chapter – _4_.
01:30:38 Book 1 Chapter – _5_.
01:35:22 Book 2 Chapter – _1_.
02:12:32 Book 2 Chapter – _2_.
02:19:39 Book 2 Chapter – _3_.
02:30:33 Book 2 Chapter – _4_.
02:43:38 Book 2 Chapter – _5_.
02:52:38 Book 2 Chapter – _6_.
02:59:06 Book 2 Chapter – _7_.
03:09:40 Book 2 Chapter – _8_.
03:18:51 Book 2 Chapter – _9_.
03:45:07 Book 2 Chapter – 10.
03:52:30 Book 3 Chapter – _1_.
04:05:40 Book 3 Chapter – _2_.
04:16:12 Book 3 Chapter – _3_.
04:36:22 Book 3 Chapter – _4_.
04:57:33 Book 3 Chapter – _5_.
05:08:34 Book 3 Chapter – _6_.
05:25:05 Book 3 Chapter – _7_.
05:45:02 Book 3 Chapter – _8_.
05:55:50 Book 3 Chapter – _9_.
06:10:59 Book 3 Chapter – 10.
06:18:50 Book 3 Chapter – 11.
06:34:52 Book 3 Chapter – 12.
06:41:36 Book 3 Chapter – 13.
06:52:28 Book 3 Chapter – 14.
07:10:02 Book 3 Chapter – 15.
07:23:32 Book 3 Chapter – 16.
07:28:27 Book 3 Chapter – 17.
07:39:41 Book 3 Chapter – 18.
07:57:09 Book 3 Chapter – 19.
08:09:11 Book 3 Chapter – 20.
08:26:39 Epilogue Chapter – _1_.
08:47:08 Epilogue Chapter – _2_.
09:05:16 Epilogue Chapter – _3_.
09:15:45 Epilogue Chapter – _4_.
1 Comment
Hey everyone! 🎧📚 If you're enjoying this audiobook, please don't forget to give it a 👍, share it with your friends, and subscribe to the channel for more amazing stories! Your support means the world to us. ❤🙏 Let us know in the comments which book you'd like to hear next! 📖✨